Το 2010 μοιάζει μακρινό αλλά και κοντινό ταυτόχρονα. Δεν ήταν, απλώς, η χρονιά εισόδου της Ελλάδας σε μια περίοδο σκληρών οικονομικών μέτρων και χειροτέρευσης των όρων διαβίωσης στο εσωτερικό. Το Καστελόριζο, από όπου δραματικά ο Γ. Παπανδρέου εξήγγειλε την έναρξη της επιτήρησης και των μνημονίων, σήμαινε την είσοδο σε μια νέα καθεστωτική φάση.
Από τότε πολλοί επισήμαιναν ότι, όπως έγινε σε όλες τις περιπτώσεις εμπλοκής του ΔΝΤ στο εσωτερικό άλλων χωρών, το πολιτικό σύστημα έμελλε να ανατιναχθεί και νέα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα να εμφανιστούν στο προσκήνιο, παρασύροντας τις κομματικές ισορροπίες αλλά και το ίδιο το κομματικό σύστημα, όπως μέχρι τότε είχε οικοδομηθεί. Οι προβλέψεις αυτές δεν διαψεύστηκαν.
Θα μπορούσε κανείς να κάνει λόγο για δύο διαφορετικές φάσεις αυτού του μνημονιακού καθεστώτος. Η πρώτη είναι η διετία που ξεκίνησε με τα μνημόνια το 2010 και ολοκληρώθηκε με τις διπλές εκλογές του 2012. Κυβερνήσεις και συμμαχίες ανατρέπονταν ή άλλαζαν, ενώ στο κοινωνικό επίπεδο αναδείχθηκε ένας πρωτόγνωρος λαϊκός ριζοσπαστισμός. Κραταιά μέχρι τότε κόμματα καταποντίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν ή εκτίναξαν την επιρροή τους, ο δικομματισμός σταμάτησε να λειτουργεί. Ακόμα, κυριάρχησαν τα σενάρια καταστροφών, αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, τιμωρίας και διεθνούς απομόνωσης.
Τα δυόμιση χρόνια που ακολούθησαν, από το δεύτερο μισό του 2012 μέχρι το τέλος του 2014, φέρνουν μαζί τους νέες διεργασίες. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί στις νέες συνθήκες. Σημειώνεται σημαντική υποχώρηση των μαζικών κινητοποιήσεων και υποστροφή του ριζοσπαστισμού, έτσι όπως είχε ορμητικά αναδειχθεί την προηγούμενη περίοδο. Στο εκλογικό επίπεδο, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ (σε δημοσκοπήσεις και Ευρωεκλογές) θα παραμείνουν στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα όλη αυτή την περίοδο. Παράλληλα, παρά τα επεισόδια που δεν έλειψαν, υποχωρούν οι τιμωρητικές φωνές και διαφημίζεται το σενάριο μιας επιστροφής στην κανονικότητα ή μιας «μεταμνημονιακής» ισορροπίας.
Όλα δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μια νέα, τρίτη περίοδο. Η ευρωκρατία στοχοποιεί και πάλι την Ελλάδα, θέλοντας να παραδειγματίσει κάθε τωρινό ή υποψήφιο απείθαρχο. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα επιδιώκει, μέσα από μια «μη καθαρή λύση» στις εκλογές, να πιέσει τους πάντες για συμμόρφωση και αναζητεί νέες εφεδρείες. Στόχος να σταθεροποιηθεί ξανά το σύστημα και να συμβιβαστούν οριστικά, αλλιώς να συντριβούν, η Αριστερά και ο ριζοσπαστισμός.
Έτσι ή αλλιώς, λοιπόν, τα πράγματα το 2015 δεν θα είναι τα ίδια. Αποχρώσεις και εκδοχές μπορεί να υπάρχουν, αλλά δύο δρόμοι φαίνεται να ανοίγονται μπροστά μας. Ο ένας περνά μέσα από την εκστρατεία φόβου και τη συμμόρφωση και οδηγεί στη διάσωση του πολιτικού συστήματος. Ο άλλος, καθόλου ευθύγραμμος και καλοστρωμένος, μένει να ανοιχτεί περπατώντας, δίνοντας νέο περιεχόμενο, αναδεικνύοντας ξανά, βαθαίνοντας το λαϊκό ριζοσπαστισμό. Μένει όχι να δούμε» αλλά να συμβάλουμε στο πώς θα είναι αυτή η «τρίτη περίοδος».
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
