4μηνη αναβολή στο ραντεβού με την Ιστορία

Η χώρα μας στην €υρωζώνη είναι σαν ένα μικρη πόλη  δίπλα σε μια μεγάλη πόλη η ένα εμπορικό κέντρο.

Όλα τα προϊόντα που πουλιούνται στην πόλη μας έρχονται από το εμπορικό κέντρο, την μεγαλούπολη και το εξωτερικό. Από την είσοδο στην ΟΝΕ και την κατοχή του ευρώ και την ευκολία των εισαγωγών στο χωριό μας, μοιραία όλο το χρήμα που παράγονταν εδώ κατάληγε στο εμπορικό κέντρο. 

Εξίσου μοιραία κάθε εγχώρια παραγωγή σταμάτησε είτε γιατί ήταν ακριβότερη και άρα μη ανταγωνιστική σε μια ελεύθερη αγορά, είτε γιατί κάθε τι ελληνικό θεωρήθηκε κατώτερο ποιοτικά. 

Μια ολάκερη γενιά ευρωλάγνων πιστοποιούσε την ευρωπαϊκότητά της μιμούμενη ευρωπαίους καταναλωτές και καταναλώνοντας έστελνε δισεκατομμύρια ευρώ έκτος χώρας. Φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε ακόμη και τρόφιμα. 

Χωρίς παραγωγή κάποτε τα χρήματα τελείωσαν και απέμειναν κάποιοι τουρίστες για να επιστρέψουν λίγα από αυτά στην Ελλάδα. Όμως και αυτοί που έρχονταν εδώ να λιαστούν δεν είχαν Ελληνικά προϊόντα να φάνε, να πιουν και να ντυθούν και τελικά κατανάλωναν και αυτοί εισαγόμενα.

Και όταν και αυτό το χρήμα τέλειωσε, εμείς δανειζόμασταν νέο από τις τράπεζες στην μεγαλούπολη και με αυτό το χρήμα αγοράζαμε τα προϊόντα της. Το έλλειμμα αυξάνονταν και γίνονταν χρέος, η παραγωγή μειώνονταν και γίνονταν ανεργία και όλοι κατέληγαν να στηρίζονται από το δημόσιο ταμείο το οποίο γέμιζε πια μόνο μέσω των δανεικών ενώ αύξανε το έλλειμμα που τελικά γίνονταν χρέος.

Και αυτό έχει αρχίσει από πολύ παλιά. Στην Ελλάδα είχαμε σχεδόν συνεχή λιτότητα λόγω του χρέους από τα 80s. Ήταν θέμα χρόνου να χρεοκοπήσουμε και να γλιστρήσουμε εκτός ευρώ. Μια κρίση ή μια ανωμαλία στις αγορές δανεικών ήταν αρκετή για να συμβεί αυτό που συνέβη με εμάς και με άλλες χώρες σε μικρότερο βαθμό και για τους ίδιους λόγους. 

Κάθε φορά που εφαρμόζονταν ένα πρόγραμμα λιτότητας ουσιαστικά μειώνονταν το διαθέσιμο χρήμα των καταναλωτών που δεν μπορούσαν να αγοράσουν εισαγόμενα και τελικά μειώνονταν οι εισαγωγές προϊόντων. Με αυτό τον τρόπο μειώνονταν τα ελλείμματα και οι ανάγκες για δανεικά και χρέος . Κάθε φορά με την λιτότητα κερδίζαμε λίγο χρόνο και μια αναβολή στο να γλιστρήσουμε εκτός Ευρώπης. Όμως την ίδια εποχή συνεχίζονταν ή και εντείνονταν, λόγω της λιτότητας, η μείωση της παραγωγής. 

Τα ευρωπαϊκά χρήματα είτε ως πακέτα Ντελόρ, είτε ως ΜΟΠ, είτε ως ΚΠΣ έδιναν λίγο ακόμη χρόνο. Το 2007 άρχισε η τραπεζική κρίση και το 2009 η κατάσταση έγινε οριακή για την Ελλάδα που έμπαινε στην ύφεση. Το χρέος και το έλλειμμα είχαν εκτοξευτεί για άλλη μια φορά και η παραγωγική μας βάση ήταν εξαιρετικά αδύνατη. 

Τότε ο ΓΑΠ ζήτησε χρόνο για να κάνει μεταρρυθμίσεις. Το 2010 και το 2012 μας έδωσαν χρόνο τα Μνημόνια τα οποία ήταν χρήμα για τις τράπεζες και συνοδεύτηκαν με λιτότητα. Όμως επέτειναν την καταστροφή της παραγωγικής ικανότητας της χώρας. 

Το 2015 χρόνο ζήτησε και ο Βαρουφάκης για τον ίδιο λόγο και τελικά πήραμε άλλους 4 μήνες αναβολή στο μεγάλο ραντεβού με την ιστορία που αποφεύγουμε συνεχώς! Κάθε φορά δυσχεραίνουμε την κατάστασή μας και τους όρους με τους οποίους θα την συναντήσουμε τελικά.

Ανάρτηση από: http://papaioannou-giannis.net