Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποίημα θα ήταν η Ιθάκη του Καβάφη. Δεν έχει σημασία ο προορισμός (το σκίσιμο των Μνημονίων), άλλωστε σχήμα λόγου είναι. Σημασία έχει το ταξίδι. Οι ενδυματολογικές επιλογές του Γιάνη, οι ατάκες της Ζωής, το δάκρυ του Αλέξη, οι αλλεπάλληλες δηλώσεις διάφορων στελεχών του.
Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ήταν η Μόνα Λίζα. Διάσημη, πολυσυζητημένη αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτήν. Χαμογελάει, δε χαμογελάει; Είναι αριστεροί; Δεν είναι; Θα το σκίσουν; Θα το εφαρμόσουν;
Αν ήταν βιβλίο θα ήταν ο Αποχαιρετισμός στα όπλα. Ο τίτλος τα λέει όλα μόνος του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταινία θα ήταν το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες. Ξεκινά να σκίσει το Μνημόνιο αλλά στην πορεία μπλέκει σε περιπέτειες και καταστάσεις που αν δεν ήταν τραγικές θα ήταν ξεκαρδιστικές.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν είδος μουσικής θα ήταν rave. Πρέπει να είσαι χαπακωμένος με το ecstasy της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας για να το κατανοήσεις.
Ανάρτηση από:https://2310net.wordpress.com
