Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γιουγκοσλαβία, μια φαντασιακή επινόηση του Τίτο και του ψυχρού πολέμου. Η Μακεδονία, νέο-ταυτότητα, δημιουργία προπαγάνδας και εθνικισμών και τοπικισμών των Βαλκανίων. Η δημοκρατία, λογοτεχνική αναφορά στον τρόπο διακυβέρνησης τοπικών κοινωνιών της κλασικής περιόδου. Πρώην, ο μόνος συνεπής όρος στον τίτλο. Οχι γιατί είναι πρώην γιουγκοσλαβική, ούτε πρώην δημοκρατική και μακεδονική αλλά γιατί δεν θα είναι άλλο. Η στιγμή της ίδρυσης συμπέφτει με την στιγμή της διάλυσης. Να κράτος ως μεταβατικός διαχειριστής της διάλυσης.
Είναι σαφές, από την ανάλυση των κινήσεων όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων των ΗΠΑ, ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να στρατιωτικοποιήσουν την οικονομική τους υποχώρηση. Καθώς το στάτους του δολαρίου θα απειλείται όλο περισσότερο και η αμερικάνική οικονομία θα συνεχίσει να χάνει σε ισχύ, η αμερικάνική ελίτ θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει το στρατηγικά της πλεονεκτήματα για να εμποδίσει την ανάδυση νέων δυνάμεων ή συνασπισμού δυνάμεων που θα αμφισβητήσουν άμεσα τα παγκόσμια συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρήσεων.
Στα στρατηγικά πλεονεκτήματα των ΗΠΑ ανήκει και το γεγονός ότι από την εποχή του ψυχρού πολέμου έχουν δημιουργηθεί δίκτυα παρέμβασης στο εσωτερικό ξένων κρατών με στόχο την αποσταθεροποίηση τους. Τα δίκτυα αυτά χρησιμοποιούν μια σειρά από εργαλεία, χρηματοπιστωτικά, ιδεολογικά, πρόσβαση σε θέσεις κλειδιά αλλά καμιά φορά στηρίζονται απλά στην εκμετάλλευση των εσωτερικών αντιθέσεων εντός των ξένων κρατών. Ενορχηστρώνουν και διαχειρίζονται την εσωτερική σύγκρουση που μπορεί να βασίζεται σε οικονομικές, θρησκευτικές ή εθνοτικές διαμάχες.
Ενώ στην εποχή του ψυχρού πολέμου μετά από μια τέτοια αμερικάνική παρέμβαση ήταν προς το συμφέρoν των ΗΠΑ να επανέλθει η ομαλότητα σήμερα δεν ισχύει το ίδιο. Σε κράτη στα οποία επενέβησαν προσφάτως οι ΗΠΑ, μόλις ομαλοποιήται η κατάσταση ενισχύονται αντιαμερικανικές δυνάμεις που στρέφονται προς του γεωπολιτικούς αντιπάλους της Αμερικής, όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, αλλά και στην ΠΓΔΜ η οποία φλερτάρει με την Ρωσία. Εξ άλλου οι αμερικανικές ελίτ δεν ειναι σε θέση πλέον να προσφέρουν προγράμματα Μάρσαλ και οικονομική ανάπτυξη πάρα μόνο να επιβάλλουν την απορυθμιση της αγοράς και να προωθήσουν την ιδεολογικη ατζέντα του φιλελευθερισμού, όπως ανθρώπινα δικαιώματα, γάμος ομοφυλοφίλων κλπ.
Μπορεί η δυνατότητα των ΗΠΑ να εξαγοράζουν ή να απειλούν με στρατιωτική επέμβαση να φθίνει μαζί με την πτώση της οικονομικής τους ισχύς όμως πλέον η αμερικάνική ελίτ έχει αναθέσει τον πόλεμο σε υπεργολαβίες. Ιδιωτικοί στρατοί, πληρωμένοι από ιδιωτικά συμφέροντα, συνεργαζόμενα με τοπικές φατρίες λεηλατούν δημόσιο πλούτο όπου μπορούν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Πενταγώνου που ζητά αστάθεια και διαρκή αναταραχή. Μη κυβερνητικές οργανώσεις, που χρηματοδοτούνται απο επιχειρηματίες και δεν λογοδοτούν σε κανέναν δημοκρατικά ελεγμένο θεσμό, συμβάλλουν στην αποσταθεροποίηση εχθρικών κυβερνήσεων και στην χειραγώσηση των κοινωνιών. Ολες αυτές οι δραστηριότητες ελέγχονται εμμέσως απο το αμερικανικό Πεντάγωνο. Οπου το Πεντάγωνο είναι η κωδική ονομασία γι αυτό που λέμε στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, που πλέον όμως συμπεριλαμβάνει την γούωλ στρητ και τον χρηματοπιστωτικό τομέα και όλες τις ομάδες συμφερόντων που συνδιαμορφώνουν την πολιτική της εκάστοτε αμερικάνικής κυβέρνησης.
Οι αμερικάνικες ελίτ μέχρι προσφάτως ήλπιζαν ότι με την αστικοποίηση των πληθυσμών των αναδυόμενων χωρών θα δημιουργηθεί μια μεσαία τάξη που θα υπερασπίζεται τα κεκτημένα του φιλελευθερισμού και του ατομικισμού. Οι εξελίξεις φαίνεται να διαψευδουν αυτήν την προσδοκία. Σε καταναλωτικό επίπεδο οι μεσαίες τάξεις μπορεί να μιμούνται τον δυτικό τρόπο ζωής σε ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο προτιμούν επανερμηνείες της παράδοσής τους, όπως στην Ρωσία (ορθοδοξία), Κίνα (κομφουκιανισμός), Τουρκία (σουνιτικό Ισλάμ), Ινδία (επικράτηση Μόντι και ινδουιστικού εθνικισμού). Οι αμερικανικές ελίτ σκέφτονταν ευρωκεντρικά, θεωρώντας ότι οι αντικειμενικές συνθήκες θα δώσουν αφορμή για κοινωνικές μεταλλάξεις όπως έγιναν παλιότερα στην Ευρώπη. Οπως για παράδειγμα η κυβέρνηση Μπους ΙΙ και η θεσμική προσέγγιση στην διαχείριση του Ιράκ, με την διάλυση του μπααθικού μηχανισμού και την ομοσπονδοποίηση.
Όμως μια ρεαλιστική σχολή αρχίζει και επικρατεί στους κύκλους της αμερικανικής πολιτικής. Βλέποντας ότι δεν μπορούν οι ΗΠΑ να κρατήσουν την ηγεμονική τους θέση, είτε λόγο καταρρέουσας οικονομίας, είτε λόγω επαναχώρηση του δολαρίου από τον ρόλο ως παγκόσμιου αποθετικού νομίσματος, είτε ακόμα και λόγο της επικείμενης δημογραφικής και πολιτισμικής αλλοίωσης των ΗΠΑ που θα συντελεστεί τις επόμενες δεκαετίες, προτείνουν την διαχείριση προς μια ομαλή μετάβαση προς τρόπους υπερεθνικής διακυβέρνησης. Για να εξαναγκάσουν όμως και τις παγκόσμιες ελίτ να συνενέσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα, θα πρέπει να δημιουργήσουν συνθήκες στις οποίες δεν θα μπορεί κανένας έθνος-κράτος ή συνασπισμός κρατών να διαχειριστεί το παγκόσμιο σύστημα.
Με άλλα λόγια θα πρέπει να δημιουργηθεί τόση αστάθεια που δεν θα είναι διαχειρίσιμη. Και επειδή όλες οι ανερχόμενες δυνάμεις, εκτός την Βραζιλία, βρίσκονται στο ευρασιατικό τόξο, θα πρέπει να δημιουργηθεί στο μαλακό υπογάστριο της Ευρασίας μιας συνεχής αταξία, ένας συνεχής πόλεμος μικρής έντασης όλων εναντίων όλων. Κατι αντίστοιχο του Σχεδίου Γινόν, σε παγκόσμια κλίμακα.
Στις σημερινές συγκρούσεις της Συρίας, οι αντιφατικές κινήσεις των ΗΠΑ δεν προκύπτουν από λάθος αναλύσεις και σφάλματα της εξωτερικής πολιτικής αλλά αποσκοπούν ακριβώς στην διαιώνιση της πολεμικής σύγκρουσης. Το ίδιο θα επιχειρηθεί στα Βαλκάνια και στη Κεντρική Ασία.
Ένα από τα μεγάλα στοιχήματα θα είναι να πειστεί η ηγεσία της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας να κατανοήσει ότι ούτε αυτή, όση οικονομική ισχύ και εάν έχει, δεν μπορεί να διαχειριστεί τα ανατολικά της σύνορα. Ειδικά με έναν πληθυσμό που δεν είναι πρόθυμος να πολεμά στα βουνά του Καυκάσου. Είδη οι ροές μεταναστών και προσφύγων είναι ανεξέλεγκτες, όταν αυτές οι ομάδες θέσουν και πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες οι εσωτερικές αναταραχές θα είναι αναπόφευκτες.
Οταν βλέπουμε την επικείμενη διάλυση της ΠΓΔΜ δεν θα πρέπει συνεπώς να ζουμάρουμε πολύ κοντά στον χάρτη. Οι αιτίες δεν βρίσκονται στο Κουμάνοβο και στα αλβανικά παλικάρια του UCK αλλά στις ρωγμές του παγκόσμιου συστήματος. Οταν σπάσει κάπου το γυαλί αρχίζει και ραγίζει πρώτα στα πιο αδύναμα σημεία του.
Στα Βαλκάνια υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα διαρκή πόλεμο χαμηλής έντασης. Εθνοτικές μειονότητες, νεο-εθνικισμοί, νεο-θρησκευτικότητα, εισαγόμενοι φονταμενταλισμοί, φυλετικές και τοπικιστικές δομές, μαφίες, ανεξέλεγκτη ροή ανθρώπων και εμπορευμάτων, νόμιμων και παράνομων, ηγεσίες ελεγχόμενες από διεθνή κέντρα, ολιγαρχικές δομές και ολιγοπώλια, και κυρίως γεωγραφικές ιδιομορφίες που δεν αφήνουν περιθώρια για ολοκληρωτικό έλεγχο της περιοχής από μια μοναδική κρατική μηχανή.
Μια 10ετία συνεχούς πολέμου, θα κλείσει το νοτιοανατολικό σύνορο της ΕΕ η οποία θα πρέπει να προσανατολιστεί ξανά στο ατλαντικό εμπόριο και στην σχέση της με την Αμερική. Θα επισπεύσει την δημιουργία μιας διατλαντικής ζώνης ελεύθερου εμπορίου και θα δώσει πρόσβαση στις αμερικανικές επιχειρήσεις σε μια αγορά εκατομμυρίων.
Επίσης θα απασχολήσει την Ρωσία η οποία θα πρέπει να μικροδιαχειρίζεται τις βαλκανικές συγκρούσεις για να μην πάρουν το πάνω χέρι ανταγωνιστές της, όπως η Τουρκία, αποκλείοντας την από την ανατολική Μεσόγειο καθιστώντας την ουσιαστικά ασιατική δύναμη.
Καθώς τα βαλκανικά κράτη φαίνονται να μην μπορούν να επιβιώσουν στον νεοφιλελεύθερο ανταγωνισμό της παγκόσμιας αγοράς, δεν θα μπορούν πλέον και να χρηματοδοτήσουν έναν κρατικό μηχανισμό που να παρέχει σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη σε όλη τους την επικράτεια. Παλαιότερες μορφές διακυβέρνησης θα βρεθούν να καλύψουν το κενό. Φατρίες, κλεφτουριά, ίσως και αμεσοδημοκρατικά τοπικιστικά εγχειρήματα. Όλοι αυτοί οι παίχτες θα ανταγωνίζονται για περιορισμένους πόρους και ζώνες επιρροής. Ξένοι παράγοντες, κρατικοί και μη-κρατικοί θα επεμβαίνουν δημιουργώντας προσωρινές συμμαχίες.
Τα μεγάλα αστικά κέντρα, που ειδικά στα Βαλκάνια, εξαρτώνται από τις οικονομικές ροές που δημιουργήσει μια πρωτεύουσα θα πάψουν να προσελκύουν τοπικές κοινωνίες. Θα υπάρξει επιστροφή στην ύπαιθρο και σε μετά-αστικές πολιτιστικές εκφράσεις. Οι λίγοι εναπομείναντες στις πόλεις θα είναι κυρίως ομάδες αποκομμένες από ντόπιους πληθυσμούς, όπως μετανάστες, που θα συντηρούν κάποιες υποτυπώδεις υποδομές, όπως λιμάνια και αεροδρόμια. Έτσι θα λειτουργούν σαν κόμβοι για εξωτερικό εμπόριο και θα προσελκύουν χρήματα από το εμπόριο, πιθανότητα θα είναι ζώνες ελεύθερου εμπορίου και νομικής ασυλίας.
Την μεγαλύτερη ισχύ σε αυτήν την κατάσταση θα την έχουν θρησκευτικές ομάδες που μπορούν να κινητοποιήσουν ομάδες σε διαφορετικές τοπικές κοινότητες και από διαφορετικές εθνότητες ή φατρίες. Η θρησκείες θα λειτουργούν ως ένα είδος μετα-πολιτικής ιδεολογίας.
Η αλήθεια είναι ότι το κράτος των Αθηνών δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει καταστάσεις ασύμμετρου πολέμου στην επικράτειά του. Ένας τακτικός στρατός δεν μπορεί να ελέγξει και να κερδίσει ένα διαρκές αντάρτικο. Θα πρέπει να δώσει ελευθερία δράσης σε τοπικές δομές να αντιμετωπίσουν διάφορους κινδύνους. Κάτι τέτοιο όμως θα αμφισβητήσει το κύρος του να συλλέγει φόρους και εν τέλει και την πολιτική κυριαρχία.
Βεβαίως το όραμα των ελίτ των ΗΠΑ για μια παγκόσμια διαχείριση προϋποθέτει καταπίεση και φτώχεια σε παγκόσμια κλίμακα, κοινωνίες τοπικές στα όρια της φτώχειας που θα διαχειρίζονται από μια οικονομικά και τεχνολογικά πανίσχυρη ελίτ. Αν και ο αναθεωρητισμός των αναδυόμενων κρατών φαντάζει από ευρωκεντρική πλευρά ιμπεριαλιστικός και αναχρονιστικός, είναι η προοδευτική ελίτ των ΗΠΑ, άλλα και παγκοσμία ελίτ, που επιχειρεί τον πλήρη τέλειο αναχρονισμό, την επικράτηση της τεχνονεοφεουδαρχίας. Κάθε δημοκρατικό κίνημα ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου θα πρέπει να προσπαθήσει να αποτρέψει τα πλάνα των ΗΠΑ για πλήρη διάλυση κάθε κρατικής κυριαρχίας. Ξεκινώντας απο την ΠΓΔΜ. Η αντιπαλότητα των γειτονικών κρατών προς την ΠΓΔΜ είναι ήδη υπολογισμένη στην εξίσωση και εξυπηρετεί την επιτάχυνση της διάλυσης
Ως Έλληνες έχουμε την υποχρέωση να υπερασπιστούμε το δικαίωμα ενός λαού για αυτοδιαχείριση μέσα από το δικό του κράτος, έστω και έαν θεσπίζει την ταυτότητά του μέσα από μια ψυχωτική ανάγνωση της ιστορίας και ακόμα και εάν αυτός λαός καλλιεργεί αλυτρωτισμούς εις βάρος της Ελλάδος. Ο αλυτρωτισμός της ΠΓΔΜ είναι διαχειρίσιμος από το ελληνικό κράτος, μια πυρκαγιά στα βαλκάνια δεν είναι.
Ανάρτηση από: https://dieuthinsi.wordpress.com
