Διαβάζουμε στα λεξικά:« Χώρα φόρου υποτελής, για ημιανεξάρτητη χώρα που , που καταβάλλει φόρους στην επικυρίαρχη. Φόρος υποτέλειας, ο φόρος που καταβάλλει μια ημιανεξάρτητη χώρα στην επικυρίαρχη». Έχοντας κατά νου την ορολογία, μπορούμε ίσως να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την ουσία της ελληνικής χρεοκοπίας.
Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης προσπαθούμε να αποτιμήσουμε το κόστος της ελληνικής χρεοκοπίας σε χρήμα. Η ραγδαία πτώση του ΑΕΠ και η αντίστοιχη μεγέθυνση του χρέους, μαζί με τους δείκτες της ανεργίας, οι περικοπές στο εισόδημα και η αύξηση της φορολογίας, αποτυπώνουν παραστατικά το μέγεθος της ζημιάς. Ωστόσο, η αληθινή αποτίμηση της καταστροφής δεν μετριέται σε ευρώ. Η πραγματική μονάδα μέτρησης της χρεοκοπίας έχει να κάνει με το βαθμό εξάρτησης (ή υποτέλειας) του ελληνικού κράτους από τους δανειστές του. Το προς υλοποίηση –από την κυβέρνηση της «αριστεράς»– τρίτο μνημόνιο ολοκληρώνει (και) θεσμικά την διαδικασία που ξεκίνησε από το 2010 για τον υποβιβασμό της χώρας σε φόρου υποτελές κράτος.
Στο κάδρο των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές περίοπτη θέση κατέχουν τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα κόκκινα δάνεια, τον ΦΠΑ, τις συντάξεις και το βάθος των άλλων περικοπών σε μισθούς και παροχές. Όλα αυτά περιγράφουν τη μάχη οπισθοφυλακής ενός χαμένου πολέμου, καθώς η κυβέρνηση έχει συνθηκολογήσει αποδεχόμενη απεχθείς όρους. Τους όρους που- ουσιαστικά- θεσμοθετούν την ελληνική υποτέλεια:
Πρώτον: Η δημιουργία της ανεξάρτητης Γενικής Γραμματείας Εσόδων η οποία έχει ήδη ψηφιστεί, σύμφωνα με τη διατύπωση του τρίτου μνημονίου ως «βασικό παραδοτέο» και προαπαιτούμενο (για την εκταμίευση μιας ακόμη δόσης δανεικών) παραχωρεί στους δανειστές τη διαχείριση του εισπρακτικού μηχανισμού της χώρας. Η εν λόγω Γραμματεία μετατρέπεται σε μια Ανώνυμη Εταιρία με Διευθύνοντα Σύμβουλο και Διοικητικό Συμβούλιο και θα έχει ως έργο τη διαχείριση ενός έργου που έχει να κάνει με τα περίπου 40 δισεκατομμύρια των ετήσιων εισπράξεων του κράτους (από της φορολογία) μαζί με τη διεκδίκηση των περίπου 80 δισεκατομμυρίων οφειλών προς το κράτος. Αυτή η διαδικασία, η οποία αποτελεί και την πεμπτουσία της λειτουργίας και της ύπαρξης ενός κράτους, παύει στο εξής να βρίσκεται υπό τον έλεγχο της εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης και γίνεται όργανο στο χέρια των δανειστών οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει τον έλεγχό της. Οι εισπράξεις (του ελληνικού κράτους) και η διαχείρισή τους προφανώς αποτελούν ύψιστη προτεραιότητα των δανειστών.
Δεύτερον: Το ανεξάρτητο (σε ότι έχει να κάνει με το ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις του) Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το περιβόητο ΤΧΣ, λοιπόν, που ουσιαστικά διαχειρίζεται τα χρήματα που το ελληνικό κράτος (δηλαδή ο ελληνικό λαός) δανείζεται για να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα περνά στα χέρια των δανειστών. Δηλαδή, το ΤΧΣ στελεχωμένο από ανθρώπους των δανειστών, θα διαχειρίζεται χρήματα που δανείζεται ο ελληνικός λαός και προστίθενται στο βάρος του χρέους της χώρας με στόχο την εξασφάλιση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών. Με πιο απλά λόγια, οι δανειστές μέσα από το ΤΧΣ (και τα ελληνικά δάνεια) αποκτούν τον έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και τον απόλυτο έλεγχο κάθε πτυχής της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί, λοιπόν, θα αποφασίσουν με τα δικά τους κριτήρια για το σχεδιασμό της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, για το ποιες επιχειρήσεις θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, ποιος κλάδος της οικονομίας θα προωθηθεί και ποιος θα σβήσει.
Τρίτον: Ανάλογο και συμπληρωματικό του προηγούμενου είναι η δημιουργία –με βάση το τρίτο μνημόνιο- του ανεξάρτητου από την ελληνική κυβέρνηση υπέρ- ταμείου για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που θα αντικαταστήσει το περιβόητο ΤΑΙΠΕΔ. Εδώ, η εν λόγω «ανεξαρτησία» περιγράφει την πεμπτουσία της υποτέλειας και της υπό εξέλιξη λεηλασίας των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας
Τέταρτον: το ανεξάρτητο δημοσιονομικό συμβούλιο, αποτελεί και αυτό έναν μηχανισμό εκτός ελέγχου της ελληνικής κυβέρνησης (το ποιος θα ελέγχει είναι αυτονόητο) που όχι μόνο θα εποπτεύει την εφαρμογή του προυπολογισμού αλλά θα έχει τη δυνατότητα όταν διαπιστώνει αποκλείσεις να ζητά πρόσθετα μέτρα για την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων.
Εχοντας κάποιος κατά νου όλα τα παραπάνω διαπιστώνει ότι ο μόνος λόγος ύπαρξης της εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας, πέρα από τη διατήρηση των απαραίτητων δημοκρατικών ψευδαισθήσεων περί λαϊκής κυριαρχίας, είναι η θεσμική κατοχύρωση της υποτέλειας. Είναι- έχουμε την εντύπωση- σαφές και ξεκάθαρο πως από τη στιγμή που ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός , ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, ο έλεγχος της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας και ο έλεγχος του προϋπολογισμού της χώρας βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων των δανειστών, ο ρόλος της όποιας εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης υποβιβάζεται σ αυτόν της μαριονέτας.
Υ.Γ. μια ματιά στην ιστορία αρκεί για να μας υπενθυμίσει ότι το κόστος της υποτέλειας ουδέποτε έχει περιοριστεί στη σφαίρα της οικονομίας και μόνο. Σε μια περίοδο γενικότερης αναταραχής και διευθετήσεων στον περίγυρο της χώρας, σε μια εποχή που και αυτή η ίδια Ευρωπαική Ενωση αντιμετωπίζει διλήμματα προσανατολισμού, η πολιτική χρεοκοπία (γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται) με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να προβλέψει κάποιος θα ανεβάσει το τίμημα της υποτέλειας σε δυσθεώρητα ύψη…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
