Είναι όμως παραπάνω από σαφές ότι τα ΜΜΕ δεν υπερ-προβάλλουν το Λεβέντη για αυτά που έλεγε κάποτε, αλλά για αυτά που λέει σήμερα. Το κόμμα του δε θα έβρισκε ούτε ενα δευτερόλεπτο παραπάνω από τον υποχρεωτικό χρόνο προβολής, και κανένα από τα κανάλια δε θα είχε εκτιμήσει το δικαιωμένο πολιτικό του αισθητήριο, αν εκείνος κατέβαινε στον πολιτικό στίβο με αντιμνημονιακές ή ριζοσπαστικές θέσεις. Οι προφητείες του όμως καθίστανται αξιοποιήσιμες από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, ακριβώς επειδή σήμερα εκφράζει έναν άκρατα νεοφιλελεύθερο και φιλοευρωπαϊκό λόγο. Ο συνειρμός που προκαλείται λοιπόν στο κατάλληλα εκπαιδευμένο μυαλό του μέσου τηλεθεατή με τη θαμμένη κάτω από τόνους τηλε-σκουπιδιών κριτική σκέψη είναι άμεσος. Αφού τα έλεγε σωστά τότε(που εμείς γελούσαμε), δε μπορεί παρά να τα λέει σωστά και σήμερα (που πρέπει να τον πάρουμε στα σοβαρά).
Μια ανάλογου τύπου ετεροχρονισμένη δικαίωση με ύπουλα και στρεψόδικα επιχειρήματα, έγινε και για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στα πρώτα χρόνια της κρίσης. Δεν ήταν λίγοι οι δημοσιογράφοι που αναπόλησαν το νεοφιλελεύθερο οίστρο και το αμόκ ιδιωτικοποιήσεων της κυβερνητικής περιόδου 90 – 93. Ο Μητσοτάκης παρουσιάστηκε ως μια ακόμη φωνή της λογικής και της ευθύνης, που έπεσε θύμα των έξαλλων σοσιαλομανών της σοβιετίας. Δεν παρέλειπαν δε να μας μαλώνουν επειδή δε φτωχοποιηθήκαμε οικιοθελώς το 1990, για να μην έρθουν να μας φτωχοποιήσουν με το ζόρι 20 χρόνια μετά.
Στην πραγματικότητα ελάχιστα ενδιαφέρει όλους αυτούς του χρυσοπληρωμένους υπαλλήλους της διαπλοκής που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, τον αν ο Μητσοτάκης εμποδίστηκε ή το αν Λεβέντης λοιδωρήθηκε κατά το παρελθόν. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υποστηρίξουν επικοινωνιακά τη σημερινή χυδαία τους αφήγηση, και στην προσπάθεια τους αυτή δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Έτσι δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να δικαιώνουν ταυτόχρονα το Μητσοτάκη για αυτά που έλεγε και έκανε το ’90, και το Λεβέντη που την ίδια εποχή του ευχόταν να πάθει καρκίνο.
Γιατί αυτό που μετράει είναι η προπαγάνδιση της κυρίαρχης ιδεολογίας όπως αυτή καθορίζεται και αποφασίζεται στις Βρυξέλλες.
Και εκεί που τέμνονται η πολιτική αναλγησία του Μητσοτάκη με την πολιτική ανοησία του Λεβέντη, συναντούν ακριβώς αυτή την κυρίαρχη ιδεολογία, που δεν είναι άλλη από το νεοφιλελευθερισμό.
Μόνο τυχαίος, πόσο μάλλον αθώος, δεν είναι λοιπόν ο έρωτας που έχει ξεσπάσει μεταξύ των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και του πάλαι ποτέ γραφικού κομματάρχη της trash tv.
Π.(αναγνώστης του blog)
Ανάρτηση από: http://tsak-giorgis.blogspot.gr
