Του Ρούντι Ρινάλντι
Το ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με αιματηρά μέσα, είναι γνωστό από παλιά. Ότι έχουμε πολλών ειδών και εκδοχές πολέμων (ακήρυχτων, χαμηλής έντασης, υβριδικών κ.λπ.) δεν σημαίνει ότι οι κλασικές μορφές του έχουν εξαντληθεί. Στις μέρες μας, ωστόσο, έχουν μπερδευτεί αρκετά οι κύριες εστίες, τα θέατρα των αναμετρήσεων με τα ασύμμετρα χαρακτηριστικά που μπορεί να προσλάβουν οι «απαντήσεις» στις πολεμικές σταυροφορίες. Ακόμα πιο μπερδεμένο εμφανίζεται το ζήτημα ποιες και πόσες χώρες, αλλά και με ποιον τρόπο εμπλέκονται στην προετοιμασία, στην διεξαγωγή στα μέτωπα και τα μετόπισθεν των υπό σύγκρουση δυνάμεων.
Αναζητώντας τους «εμπρηστές»
Τίθεται, όμως, ένα βασικό ερώτημα: Ποιοι είναι σήμερα οι «εμπρηστές», ποιοι και γιατί καταφεύγουν στη λύση «πόλεμος» όλο και πιο συχνά και τι θέλουν να πετύχουν; Έχει συγκροτηθεί ένας ενιαίος «δυτικός πολιτισμένος συνασπισμός» που μέσα από καταστάσεις δημιουργικού χάους και γενικής αποσταθεροποίησης εστιών και περιοχών, επιχειρεί κινήσεις και νίκες που θα τον διατηρούν στην πρωτοκαθεδρία του σύγχρονου κόσμου; Και αφού έχει αποδειχθεί, σε μεγάλο βαθμό, ότι δημιουργήματα αυτού του συνασπισμού -ιδιαίτερα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους- όπως ο ISIS και πληθώρα άλλων χρηματοδοτούμενων και εξοπλισμένων από δυτικές και αντιδραστικές κυβερνήσεις της Μ. Ανατολής (Τουρκία, Σ. Αραβία, Εμιράτα, Κατάρ κ.λπ.), «αυτονομούνται» ή λειτουργούν ως άλλοθι για κλιμάκωση των παρεμβάσεων της Δύσης, αποτελούν άραγε πραγματικό αντίπαλο του «δυτικού πολιτισμένου συνασπισμού»;
Η δυναμική ανάμειξη της Ρωσίας στις εξελίξεις αποκαλύπτει σε σημαντικό βαθμό ότι ο πραγματικός στόχος είναι άλλος. Τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Συρία αναδεικνύεται ότι ο βασικός αντίπαλος είναι η Ρωσία και όλοι οι σύμμαχοι ή οι εν δυνάμει σύμμαχοί της (BRICS). Γύρω από αυτόν τον άξονα θα διεξαχθεί η μεγάλη αναμέτρηση κι όχι γύρω από τον πόλεμο ενάντια στην «τρομοκρατία και τη βαρβαρότητα». Η Ρωσία σε τρεις περιπτώσεις κατέφυγε στην πολεμική ανάμειξη (διαφορετικής έντασης και ισχύος κάθε φορά): στην Γεωργία, την Ουκρανία και στη Συρία. Και στις τρεις περιπτώσεις διέκρινε έντονες προσπάθειες περικύκλωσης και αποκοπής της από ένα διεθνή ρόλο.
Η πρόσφατη κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία, μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και να αναλυθεί κι όχι ως ένα τυχαίο συμβάν που εύκολα θα ξεπεραστεί.
Άρα, έχουμε τρεις μεγάλους πολέμους σε εξέλιξη: δύο κηρυγμένους και έναν ακήρυχτο, ιδιαίτερα σημαντικό, όμως. Οι κηρυγμένοι είναι «ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία και τον ISIS» στον οποίο ηγούνται επίσημα, αρχικά οι ΗΠΑ και τώρα η Γαλλία και ο πόλεμος στη Συρία για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Ο πόλεμος αυτός τείνει να πάρει χαρακτήρα διεθνοποιημένης σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων. Ο ακήρυχτος πόλεμος είναι αυτός απέναντι στη Ρωσία ο οποίος εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία με τις σχεδιασμένες νεοψυχροπολεμικές ιαχές των επιτελών του ΝΑΤΟ και των πιο αντιδραστικών κύκλων των ΗΠΑ. Οι μετακινήσεις στρατευμάτων, οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ και τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, δεν είναι ούτε μικρής έκτασης ούτε συνηθισμένα επεισόδια. Εντάσσονται σε μια στρατηγική έντασης και αναμέτρησης μεγάλων διαστάσεων.
Δύο επισημάνσεις για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από την Τουρκία: Χρονικά έρχεται μετά την κατάρριψη ενός επιβατικού ρωσικού στην χερσόνησο του Σινά από τον ISIS και καταδεικνύει πως η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ρωσίας θα έχει μόνιμο χαρακτήρα και θα ενταθεί. Δεν επρόκειτο για «λάθος» ή «ατύχημα» και οι ισχυρισμοί των Τούρκων ότι δεν γνώριζαν την εθνικότητα του αεροσκάφους είναι για γέλια. Στην ουσία, τα συμφέρονται της Τουρκίας και της Ρωσίας, στην περίπτωση της Συρίας, είναι διαμετρικά ανταγωνιστικά και η σύγκρουση σχεδόν αναπόφευκτη. Η Τουρκία είχε τεράστιες βλέψεις προς τη Συρία, για αυτό υπονόμευε το καθεστώς Άσαντ, χρηματοδοτούσε και στήριζε τους Τζιχαντιστές του ISIS. Βρισκόμενη σε δυσκολία γύρω από το κουρδικό και λογαριάζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, θα αποδεχθεί θέλοντας και μη μια κρατική κουρδική υπόσταση στα νοτιοανατολικά της, θέλει από τώρα να παίξει ρόλο σαν μεγάλη δύναμη της περιοχής προς Νότο (Συρία) και προς Δυσμάς (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος). Η ενεργός εμπλοκή της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας ακύρωνε, σε μεγάλο βαθμό, τις βλέψεις προς τον Νότο και έπληττε τον ISIS και αυτά είναι τα αίτια της κλιμακούμενης έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες. Βέβαια, η δράση της Τουρκίας είχε και ένα προβοκατόρικο ρόλο, διότι ως χώρα της συμμαχίας ενεργοποιεί όλο το ΝΑΤΟ και αποζητά μέσα από την κλιμάκωση της πολεμικής έντασης την εξασφάλιση των δικών της συμφερόντων απέναντι στη Ρωσία. Ρίχνει λάδι στη φωτιά και καλεί τους «φίλους» σε συμπαράσταση…
Καθεστώς έκτακτης ανάγκης στην Ευρώπη και αναδιατάξεις
Οι εικόνες επιβολής στρατιωτικού νόμου σε Γαλλία (Παρίσι) και Βέλγιο (Βρυξέλλες) ως άμεσο μέτρο προστασίας του δυτικού κόσμου απέναντι στην «μελαμψή βαρβαρότητα» και την τρομοκρατία, δεν είναι μικρής έκτασης, γεγονός αφού αντανακλά μεγάλες αναδιατάξεις εντός της Ευρώπης, σε όλα τα επίπεδα και θα χρησιμοποιηθεί (ήδη χρησιμοποιείται) από την ευρωκρατία, τόσο για την ανάσχεση του ευρωσκεπτικισμού («αφήστε αυτά έχουμε πόλεμο που τον διεξάγουν οι υπεύθυνες κυβερνήσεις») όσο και στη συστηματική καλλιέργεια μαζικού φόβου και μέσω αυτών την εξασφάλιση κοινωνικής συναίνεσης στο «δίκαιο πόλεμο του πολιτισμού» απέναντι στην «βαρβαρότητα». Μέσα στο κλίμα αυτό εντάσσονται πρωτοβουλίες απομόνωσης επικίνδυνων αντιπάλων (π.χ. Μαρίν Λεπέν) αλλά και ανασχεδιασμών εντός των επιτελείων της ευρωκρατίας (ρόλος Αγγλίας, αναβάθμιση Γαλλίας, επιφυλακτικότητα της Γερμανίας κ.λπ).
Το σκηνικό θα αναδιαταχτεί εντός της Ευρώπης. Την πρωτοβουλία των κινήσεων θα αναλάβουν οι εκφραστές του δυτικού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η ατζέντα δεν θα περιλαμβάνει μόνο οικονομικά ζητήματα αλλά ευθέως γεωπολιτικά που σε συνδυασμό θα ορίσουν την «νέα Ευρώπη» απέναντι στις απειλές. Θα γίνει προσπάθεια να ρυμουλκηθεί η γηραιά ήπειρος σε μια τροχιά ατλαντική, περισσότερο πολεμική, λιγότερο δικαιωματική, επιθετική σε ελευθερίες και φοβική. Μια Ευρώπη με λιγότερη «Ευρώπη». Μια Ευρώπη στρατευμένη στις σταυροφορίες κι όχι απαλλαγμένη από αυτές, μια Ευρώπη διαιρεμένη, αποδυναμωμένη και βεβαίως πιο δυαδικοποιημένη κοινωνικά. Μια Ευρώπη σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Μόνο που αυτή η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει ξανά πεδίο μεγάλων αναμετρήσεων. Δεν φτάνουν δύο πόλεμοι (Γιουγκοσλαβίας και Ουκρανίας) σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τώρα οι φλόγες από την γκετοποίηση στο εσωτερικό, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε Αφρική και Ασία, τα προσφυγικά κύματα που κατευθύνονται στην καρδιά της, θα συνδυαστούν με την επιθετικότητα της Δύσης απέναντι στη Ρωσία και η Ευρώπη θα διχαστεί ακόμα πιο πολύ…
Τι να κάνουμε, έχουμε συμμαχικές υποχρεώσεις…
Πριν από λίγες βδομάδες η ελληνική κυβέρνηση δεξιώθηκε τον Ολάντ (Ολαντρέου) με φιέστες και ιαχές του τύπου «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία». Στο ΝΑΤΟ και σε όλες τις αποφάσεις των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ για κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία η Ελλάδα ψηφίζει περήφανα «ναι». Ο Δραγασάκης ευχαριστεί τις ΗΠΑ ως νέος Σημίτης, ο Τσίπρας με τα ειδικά κασκόλ (που συνδυάζουν τα ελληνοτουρκικά χρώματα) δίνει διαπιστευτήρια στη μεγάλη γείτονα χώρα, στο προσφυγικό έχουμε αποδεχτεί το ρόλο που προορίζουν για την χώρα μας και το καταλαβαίνουμε καλά τώρα που έκλεισαν τα σύνορα στην Ειδομένη. Τι μένει τώρα;
Να το πούμε καθαρά: η πιο αποφασιστική ευθυγράμμιση και διευκόλυνση των συμμάχων μας σε ό,τι ζητήσουν. Οι ΗΠΑ την ανάπτυξη της βάσης στην Σούδα, βάση στην Κάρπαθο, κλείσιμο ζητήματος ονομασίας Fyrom και Κυπριακό, μοίρασμα του Αιγαίου με Τουρκία υπό NATOϊκή επικυριαρχία. Η Γαλλία ζητά να χρησιμοποιήσει όλα τα στρατιωτικά αεροδρόμια της Δ. Ελλάδας, ώστε να διευκολυνθεί στις επιχειρήσεις της στην Συρία. Ο Άγγλος πρωθυπουργός Κάμερον, ως γνήσιος αποικιοκράτης, παραχωρεί τις αγγλικές Βάσεις στην Κύπρο προς χρήση των Γάλλων στις επιχειρήσεις τους.
Γιατί απορούμε, λοιπόν, που βρισκόμαστε στη λίστα με τις 60 χώρες που θεωρεί εχθρούς του ο ISIS; Είναι κι αυτό ένα ακόμη κατόρθωμα της κεντροαριστερής κυβέρνησης Τσίπρα.
Η πλήρης ευθυγράμμιση με την πολιτισμένη Δύση δεν έχει καμιά σχέση με την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η αυτοπαγίδευση στη λογική των «συμμαχικών υποχρεώσεων» κρύβει την συστηματική εκπλήρωση συμβολαίων που έχουν συναφθεί από όλο τον πολιτικό σύστημα με τους «συμμάχους» μας, σε βάρος της χώρας φυσικά, γιατί όλο το σκηνικό μας οδηγεί πιο γρήγορα και σταθερά σε μια μεγάλη κοινωνική και εθνική καταστροφή. Όταν μια γειτονική χώρα με την οποία υπάρχουν διαφορές, καταρρίπτει ένα μαχητικό της Ρωσίας, κάτι ψελλίζεις συγκεκριμένο, καταδικάζεις, θυμίζεις ότι στο Αιγαίο γίνονται διαρκείς παραβιάσεις. Δεν κάνεις την πάπια, με το πρόσχημα ότι είσαι μέλος του ΝΑΤΟ…
Τα λογίδρια για ειρήνη, η «ανησυχία» για την αποσταθεροποίηση, οι γενικολογίες για πολυδιάστατη πολιτική, δεν μπορούν να κρύψουν την απουσία πολιτικής, το κενό πολιτικής και την απλή συμπόρευση με το «δυτικό πολιτισμένο στρατόπεδο» και τους «συμμάχους» μας. Είναι τόσος ο ραγιαδισμός και ο φόβος που δεν διανοούνται οι πολιτικοί μας να διανοηθούν καν τη δυνατότητα μιας άλλης πολιτικής, πιο ουδέτερης, πιο προσεκτικής, πιο αποτελεσματικής, πιο συμφέρουσας για την χώρα μας. Ας το καταλάβουμε όλοι επιτέλους: Δεν παίζουμε το «γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης»…
Σκίτσο : Σπίρτο -Του Κώστα Γρηγοριάδη
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
