Στο μακρινό μας 1950, τέτοια ημέρα διεξάγεται στην Κύπρο από την Εκκλησία δημοψήφισμα για την ένωση με την Ελλάδα. Υπέρ της ένωσης ψηφίζει το 95,7%. Μικρή συμβολή για την «ξεχασμένη» από πολλούς επέτειο το παρακάτω άρθρο του Γ. Σέρτη από τον σημερινό «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ» (της Κύπρου εννοείται)
Προς Αναστροφείς
Γ. Σέρτης Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου 2016
Στο κλίμα της -ετεροχρονισμένης- παραϊστορικής διαστροφής και της υποκουλτούρας της ανάποδης ανάγνωσης, και οι ανάλογες αντιλήψεις των αυτοαποκαλούμενων ρεαλιστών και εκσυγχρονιστών:
— Φταίει ο μαξιμαλισμός και σοβινισμός μας!
Ανήμερα της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, ακόμη και την ώρα της -σύνολης- χρεοκοπίας, τα ηττημένα μυαλά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο αδιάλειπτος μινιμαλισμός της συνεχούς υποχώρησης μάς έσυρε στην τωρινή κατρακύλα:
Από το Ένωσις ή Θάνατος υποχωρήσαμε στην Αυτοδιάθεση, από την Αυτοδιάθεση στο... δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης, από το... δικαίωμα της Ανεξαρτησίας στο δοτό -και δόλιο- Σύνταγμα από τη Βρετανία, από το δοτό Σύνταγμα στη Διπεριφερειακή Ομοσπονδία, από τη Διπεριφερειακή στη Διζωνική, από τη Διζωνική στην... πολιτική ισότητα, από τη Διζωνική με πολιτική ισότητα στα δύο συνιστώντα κράτη με τους... δύο προέδρους κ.λπ.
Χρέος -και- χρονογραφικό, λοιπόν, η υπόμνηση εκείνης της 15ης του Γενάρη στα δεδομένα της εποχής της και όχι με τους παραμορφωτικούς φακούς της σκοπιμότητας του 2016.
Η 15η του Γενάρη του 1950 απείχε μόλις τεσσεράμισι χρόνια από τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που οι Σύμμαχοι -«οι φίλοι του άλλου πολέμου»- κάλεσαν τους παππούδες μας να θυσιαστούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα υπέρ της Ελευθερίας των λαών, με την υπόσχεση: «Με τη Νίκη μας, θα εκπληρωθεί και ο εθνικός σας πόθος».
Πλην, «άμα ήρθε η Νίκη μας», η Ελλάδα... ανταμείφθηκε μ' έναν εμφύλιο σπαραγμό, και η Κύπρος άκουσε -ξανά- τον αποικιακό αφορισμό:
— Για την Κύπρο, Ελευθερία ουδέποτε!
Δύσκολα, όντως, μια γενιά που έχει συρθεί από ανίκανες ηγεσίες -Ελλάδος τε και Κύπρου- στη -σύνολη- χρεοκοπία, ν' αντιληφθεί ό,τι ενέπνευσε τη γενιά των παππούδων:
— Την Ελλάδα θέλομεν, και ας τρώγωμεν πέτρες!
Εύκολα τρίβεται στους μύλους της παραϊστορίας των μινιμαλιστών που ενοχλούνται από τις ημερομηνίες του χρέους και της υποβολής, καθώς:
— Γι' αλλού κινήσαμε, και αλλού μάς... αρμενίζουν!…
