Του Γεράσιμου Δεληβοριά
«Αν δεν έχουμε Έθνος, θα κάνουμε» Κων.Κανάρης
Στις κινητοποιήσεις των αγροτών, για μιαν ακόμη φορά, ο καθένας κρέμασε τις δικές του προσδοκίες απαιτήσεις και ιδεοληψίες. Όπως συμβαίνει από τη μεταπολίτευση κι εδώ, με το νόημα του Πολυτεχνείου, της Επανάστασης του 21, της 28ης Οκτωβρίου και πάει λέγοντας, δημιουργώντας το γνωστό κομφούζιο.
Έτσι ο Κουτσούμπας οραματίζεται την εργατοαγροτική συμμαχία, αλλά και με τη συμμετοχή των ελευθεροεπαγγελματιών, που άλλωστε αποτελούν την πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ εδώ και πάρα πολλά χρόνια, καθιστώντας ανέκδοτο τον τίτλο του «κόμματος της εργατικής τάξης».
Ο Ζουράρις έχει εναποθέσει τις ελπίδες για τη σωτηρία της ψυχής του στις παρατεταμένες διαδηλώσεις των αγροτών που θα ρίξουν επιτέλους την κυβέρνηση που μισεί αλλά υποστηρίζει.
Και στο στρατόπεδο των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων και συσπειρώσεων ακούγονται διθύραμβοι, αποκαλώντας τους αγρότες πρωτοπορία ενός ευρύτερου λαϊκού κινήματος που ναι μεν δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη, αλλά έρχεται οσονούπω, καλύπτοντας ουσιαστικά τη δική τους αδυναμία να προκαλέσουν πολιτικές εκδηλώσεις και πρακτικές που θα δημιουργούσαν περαιτέρω εξελίξεις.
Η πιο ακραία μάλλον περίπτωση, ήταν της «Κίνησης πολιτών Άρδην», που την ημέρα του αγροτικού συλλαλητηρίου στην πλατεία Συντάγματος, κυκλοφόρησε προκήρυξη με τίτλο «Να φύγουν αμέσως από την εξουσία», προσδοκώντας την επαλήθευση της ανάλυσης του επικεφαλής της μερικές μέρες πριν στην εφημερίδα «Ρήξη».
Όμως η Φύση απεχθάνεται το κενό, όπως και οι Έλληνες ψηφοφόροι. Η έτοιμη απάντηση του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου είναι: «και ποιόν να ψηφίσω;», καθώς δεν τολμά να φανταστεί τη ζωή του χωρίς πολιτικούς, κόμματα, βουλευτές και Βουλή (την οποία επιθυμεί να την δεί να καίγεται).
Οι μόνοι που επεσήμαναν πως πίσω από το αίτημα για την απόσυρση του ασφαλιστικού συνασπίζονται ανόμοια οικονομικά και κοινωνικά στρώματα και επιδιώξεις, είναι οι «Λαϊκές Συνελεύσεις Σικυωνιών», στο κείμενο τους με τίτλο «Ο αγώνας είναι εθνικοαπελευθερωτικός», που δημοσιεύθηκε σε αρκετές αριστερές κυρίως ιστοσελίδες και εφημερίδες.
Για να μπορέσει όμως ο αγώνας των αγροτών- όπως και κάθε άλλου κλάδου- να αποβεί εθνικοαπελευθερωτικός, πρέπει τα αιτήματα και οι επιδιώξεις του κλάδου να εναρμονίζονται με τα γενικότερα συμφέροντα του έθνους, να βοηθούν την εθνική ανάπτυξη και τις εθνικές επιδιώξεις.
Διαφορετικά, ο αγώνας είναι καταδικασμένος να εκφυλισθεί, όπως αρχίζει να γίνεται με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, σε παζάρια και ανταλλάγματα. Αυτά όμως μονάχα τους αγροτοπατέρες και όσους διαβιούν στη διαπλοκή θα ωφελήσουν. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών θα εξακολουθήσει να υποφέρει και σιγά – σιγά να εξαφανίζεται. Μαζί φυσικά και ολόκληρη η χώρα.
Στις 14 Φεβρουαρίου, σε ανάρτηση του στην «Προεδρική Δημοκρατία» ο Π.Χασάπης ισχυρίζεται πως «η Πατρίδα χρειάζεται επειγόντως: 1)Πολιτειακή αλλαγή, 2)Επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα, 3)δραστική μείωση της φορολογίας και 4)Σεισάχθεια και μάλιστα αυστηρά με αυτή τη σειρά, διαφορετικά το αποτέλεσμα θα είναι χειρότερο από το σημερινό».
Ο διαπρεπής δικηγόρος κάνει φυσικά λάθος. Διότι αυτό που χρειάζεται επειγόντως η Πατρίδα σήμερα, είναι μια κοινωνία ανυψωμένη σε Έθνος αποφασισμένο να την υπερασπιστεί με κάθε τρόπο και κάθε θυσία.
Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους, σαν φυσικό αποτέλεσμα.
