«Παράξενες» απόψεις

Από την περασμένη Τρίτη ο αναπληρωτής υπουργός Μουζάλας απασχολεί την επικαιρότητα με το lapsus linguae για τη Μακεδονία, που τον έχει φέρει στα πρόθυρα της εξόδου από την κυβέρνηση, ενώ έχει διχάσει το κυβερνητικό στρατόπεδο. Εμείς, όμως, θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια άλλη φράση του, η οποία πέρασε σχεδόν ασχολίαστη ή σχολιάστηκε με τρόπο καθαρά λαϊκίστικο.

«Το χάος στην Ειδομένη είναι ευθύνη της Ιστορίας, όχι της κυβέρνησης», δήλωσε ο I. Μουζάλας σε μια από τις καθημερινές τηλεοπτικές του εμφανίσεις (βγαίνει στο γυαλί πιο συχνά και από τον Μπουμπούκο).

Για τον Μουζάλα και όλους τους ψευτομορφωμένους των ΜΚΟ, η Ιστορία είναι κάποια μεταφυσική οντότητα που κινεί από μακριά τα νήματα των ανθρώπων, ακυρώνοντας τη βούλησή τους. Ετσι, τα δρώντα πρόσωπα, αυτά που πρέπει ν' αποφασίσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε μια ιστορική συγκυρία, απεκδύονται κάθε ευθύνης: δεν φταίμε εμείς, έτσι αποφάσισε η Ιστορία και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ποιος μπορεί να τα βάλει με την Ιστορία;

Ο Μουζάλας δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Είναι άνθρωπος που αντρώθηκε στις ΜΚΟ. Δε γνωρίζουμε τα κίνητρα που τον ώθησαν σ' αυτού του τύπου τη δράση, όμως αυτοί που τον επέλεξαν ως υπηρεσιακό υπουργό στην κυβέρνηση της Θάνου που διεξήγαγε. τις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη ήξεραν καλά ποιον επέλεγαν: έναν τεχνοκράτη με γνώσεις στη διαχείριση τέτοιου είδους κρίσεων. Η σύντομη θητεία του συνοδευόταν από καθημερινούς επαίνους για την αποτελεσματικότητα με την οποία δρούσε. Ετσι, σχεδόν υπαγορεύτηκε η χρησιμοποίησή του και στην κοινοβουλευτική συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και ο Μουζάλας από υπηρεσιακός  έγινε «κανονικός» υπουργός, πραγματοποιώντας το το άλμα από τον περίγυρο της αστικής πολιτικής (ΜΚΟ) στα σαλόνια της.

Μη φανταστείτε ότι επέδειξε καμιά σπουδαία δημιουργική ή συντονιστική δραστηριότητα ο νεόκοπος πολιτικός. Ο Τσίπρας τον χρησιμοποίησε γι' αυτό που απέδειξε ότι ξέρει να κάνει καλά: την κατασκευή εικόνων. Οι άνθρωποι των ΜΚΟ όντως την ξέρουν καλά αυτή τη δουλειά. Με την παρουσία του «επί του πεδίου» (εκεί που βρίσκονταν οι πρόσφυγες και οι κάμερες) και με την καθημερινή συμμετοχή του σε πληθώρα ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, όπου με ήρεμο και πειστικό ύφος έδινε απαντήσεις για όλα όσα σχετίζονταν με το προσφυγικό, ο Μουζάλας έβγαλε τους Τσιπραίους από τη δύσκολη θέση που τους είχε φέρει το «μπλαζέ» υφάκι της Χριστοδουλοπουλου.

Ο Μουζάλας εξελίχτηκε σε «σόουμαν» της συγκυβέρνησης, έχοντας μια ευρύτερη αποδοχή και ξέροντας πώς παίζεται το παιχνίδι της προπαγάνδας σ' αυτά τα ζητήματα.

Μέχρι που η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Και οι σχέσεις της κυβέρνησης με τα αστικά ΜΜΕ έφτασαν στο απροχώρητο. Ο Μουζάλας δεν μπορούσε πια να χαίρει της ασυλίας που έχαιρε προηγουμένως. Από τη στιγμή που η αντιπολίτευση άρχισε να «πυροβολεί» την κυβέρνηση για το προσφυγικό, ο Μουζάλας δεν μπορούσε να μείνει απέξω, μιας και είναι ο αρμόδιος υπουργός.

Το καθημερινά one man show σταμάτησε. Ο Μουζάλας πλέον δεν καλούνταν να δίνει εξηγήσεις κάνοντας προπαγάνδα χωρίς αντίλογο, μ' εκείνο το πειστικό στιλάκι και τον πάντα ήρεμο τόνο στη φωνή. Επρεπε πλέον να απολογείται για λογαριασμό της κυβέρνησης της οποίας είναι μέλος. Και τότε ανακάλυψε τις ευθύνες της... Ιστορίας, για να αποσείσει τις ευθύνες της κυβέρνησής του (και του εαυτούλη του).

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε απ’ αυτή την ιστορία (γιατί ο Μουζάλας μπορεί να μας αποχαιρετίσει) είναι οι δεσμοί που συνδέουν τα στελέχη των ΜΚΟ με την πολιτική εξουσία. Ο επαγγελματισμός αυτών των στελεχών που τους επιτρέπει με την ίδια άνεση να υπηρετούν ως κυβερνητικά και ως «μη κυβερνητικά» στελέχη.

Ανάρτηση από: http://www.eksegersi.gr