Τώρα που έχει ξεκαθαρίσει πια η κατάσταση και έχει γίνει φανερό στους περισσότερους τι ακριβώς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε η ώρα να πω μια ιστορία.
Το 2011 έφτασα στο Σύνταγμα την πρώτη μέρα, με το πρώτο κάλεσμα και είδα ανθρώπους που δεν είχαν συνηθίσει αυτές τις διαδικασίες να βρίσκονται εκεί και να προσπαθούν να εγκλιματισθούν, χωρίς να βρίσκεται κανείς «έμπειρος» τριγύρω να βοηθήσει. Οι «έμπειροι» τους χλεύαζαν, κι εμένα μαζί. «Θα πας εκεί με τους απολίτικους;» και «πόσο επαναστατικό το θεωρείς με άριστα το 10;» ήταν οι αντιδράσεις τους. Τελικά μετά από λίγες μέρες που το πράγμα φούντωσε έτρεχαν και δεν έφταναν ώστε να μπορέσουν να πιάσουν μια γωνιά εκεί μέσα, μήπως και μοιράσουν κανένα φυλλάδιο, μήπως και τσιμπήσουν κανένα καινούργιο μέλος.
Δεν έχει σημασία όμως αυτό, μία εισαγωγή ήταν.
Στην συνέχεια κατόρθωσαν να μπουν σε σημαντικές θέσεις.
Τελικά χωρίς να το καταλάβει κανείς κουμάντο έφτασε να κάνει μια ομάδα «έμπειρων» (με όλη την αρνητική σημασία) ανθρώπων από το κίνημα, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από μια αυστηρά καθορισμένη και αδιαμφισβήτητη διαδικασία. Η διαδικασία αυτή, αν και αδιαμφισβήτητη, δεν είχε αποφασιστεί από τον κόσμο, από τις εκατοντάδες χιλιάδες που βρίσκονταν εκεί. Δεν είχαν συμμετάσχει με κάποιο τρόπο στην διαμόρφωσή της, ούτε είχε ζητηθεί η γνώμη τους. Είχε εγκριθεί, απλώς, από μια ολιγομελή «λαϊκή συνέλευση» και ήταν μια διαδικασία φτιαγμένη έτσι που να δίνει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής χωρίς καμία δυνατότητα ουσιαστικής απόφασης.
Είχα στείλει τότε σ' αυτές τις «λαϊκές επιτροπές» που οργάνωναν δήθεν αθώα τις συνελεύσεις, μια συνοπτική κριτική που «εντόπιζε το πρόβλημα», ευγενικά διατυπωμένη, χωρίς να λέει τα πράγματα ακριβώς με το όνομά τους και με συγκεκριμένη πρόταση. Πάνω κάτω είχε ως εξής:
«Αυτή η διαδικασία είναι προβληματική για δύο λόγους: Πρώτον δίνει μόνο 1 λεπτό στον ομιλητή, χρόνο λίγο για να αναπτύξει τις ιδέες του και, δεύτερον, ενώ οι αποφάσεις που ψηφίζουμε τη μία μετά την άλλη έχουν την όποια νομιμότητα πιστεύουμε εμείς ότι έχουν, εντούτοις δεν έχουν την δυναμική να ακουστούν και, κυρίως, να εφαρμοστούν.
Ως εκ τούτου προτείνω την κατάληψη του κτηρίου της παλιάς Βουλής (Πολεμικό Μουσείο), κίνηση που και αναστάτωση θα προκαλέσει και σοβαρότητα θα προσδώσει και συμβολικά θα δεθεί με μία ιστορική μορφή εξουσίας.
Όπως ήταν φυσικό αυτή η πρόταση δεν έφτασε ποτέ στην συνέλευση της πλατείας Συντάγματος. Όσες φορές την προώθησα οι άνθρωποι που την πήραν στα χέρια τους, γνωστοί μου, την κράτησαν, μου χαμογέλασαν με νόημα και την έκρυψαν. Την έγραψα μερικές ακόμα φορές από πείσμα μόνο, για την τιμή των όπλων.Στην συνέχεια θα ζητήσουμε έναν νέο χώρο και θα απαιτήσουμε μια μερική νομιμοποίηση, φτιάχνοντας ένα σώμα άμεσα εκλεγμένο από τις συνελεύσεις που θα έχει δικό του λόγο και προοπτική»
Ήταν μία πρόταση που, σε εκείνες τις συνθήκες, μπορούσε να στηριχτεί τόσο από άποψη νομιμοποίησης όσο και από άποψη εφαρμοσιμότητας με τις τόσες εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα, δίπλα δηλαδή και έξω από το κτήριο της Παλιάς Βουλής.
Η συγκεκριμένη ιστορία ίσως και να έχει μικρή σημασία, ίσως και καθόλου. Ίσως απλά να φανέρωνε κάτι που φαινόταν από τότε. Τότε βέβαια κανείς δεν θα έδινε σημασία, ενώ πολλοί δεν θα την πίστευαν καν. Είχα συζητήσει το περιστατικό (και την ίδια την ιδέα) σε στενό κύκλο τον επόμενο καιρό και είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα να το αφήσουμε. Ούτε οι δυνατότητες υπήρχαν (το βήμα δηλαδή) ούτε κυρίως τα αυτιά να την ακούσουν. Στη συνέχεια ακολούθησε ο ενθουσιασμός της «πρώτης φοράς Αριστεράς» και ήταν πλέον πραγματικά αδύνατον να πας κόντρα σε αυτό το ρεύμα ενθουσιασμού.
Σήμερα όμως υποψιάζομαι ότι ο κόσμος είναι περισσότερο πρόθυμος να ακούσει σκέψεις και εμπειρίες που στρέφονται ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς και νέες ιδέες και προτάσεις, γιατί πραγματικά, έχουμε στερέψει!
Σήμερα που εκτός των άλλων έχει διαμορφωθεί, με έναν τρόπο και σε έναν βαθμό, αυτό το βήμα το αξιοποιώ για να πω αυτή την ιστορία καθώς και το εξής:
Όσοι συμφωνούν, όχι με την ίδια την ιδέα απαραίτητα, αλλά με το πνεύμα και την πολιτική της κατεύθυνση, δηλαδή την κατεύθυνση της διαμόρφωσης μεγάλων ριζοσπαστικών πολιτικών γεγονότων προς όφελος της δημοκρατίας, ας μην χαθούμε.
Ας συζητήσουμε τις ιδέες μας.
Ανάρτηση από: http://anupotaktos.blogspot.gr
