Γ. Φαμπρ και οι μεταμοντέρνες μπαρούφες

Του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη Φεβρουαρίου

Τον Γιαν Φαμπρ τον γνωρίσαμε εδώ οι επαρχιώτες Θεσσαλονικείς όταν, η κατά τα άλλα συμπαθέστατη Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Έλλη Χρυσίδου, είχε τη φαεινή έμπνευση να φέρει την 24ωρη παράστασή του «Βουνό Όλυμπος» και να την καταστήσει κεντρικό γεγονός των φετινών «Δημητρίων». Επαιρόταν μάλιστα, στο Δημοτικό Συμβούλιο, ότι η πόλη θα γνωρίσει μεγάλες δόξες, καθώς η παράσταση είναι μεγάλο πολιτιστικό γεγονός και προσθέτει ξεχωριστή αίγλη στις πόλεις όπου φιλοξενείται.
Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για την κορωνίδα της μεταμοντέρνας μπαρούφας, καθώς ο Φαμπρ –λέει– εμπνεύστηκε από τον… Αισχύλο και τον Σοφοκλή μια 24ωρη «ονειρική» περφόρμανς που περιστρέφεται γύρω από την ιδέα ότι «το σώμα είναι φυλακή» (!) και περιελάμβανε διάφορες αλήστου μνήμης σκηνές, όπως εκείνη με την ηθοποιό σε επίδειξη εικονικής πεολειχίας, μιαν άλλη όπου καλλιτέχναι εκστασιασμένοι συγκροτούσαν κινούμενα λαοκόοντεια συμπλέγματα μέσα σε… εικονικά σκατά και άλλες τέτοιες ουρανομήκεις μαλ… τις οποίες καταναλώνει η εστέτ συνιστώσα της ντόπιας ελίτ ως… καλλιτεχνική πρωτοπορία της Δύσης.

Πριν μια δύο μέρες, μάθαμε ότι ο Αριστείδης Μπαλτάς (μπαλτάς Παιδείας και Πολιτισμού, απ’ ό,τι αποδεικνύεται) διόρισε τον εν λόγω κύριο Φαμπρ… διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ (!!) στη θέση του Γιώργου Λούκου. Έτσι μάθαμε περισσότερα για το ποιόν του, και κυρίως ότι εν τέλει οι αποκρουστικές εμπνεύσεις του «Βουνού Όλυμπος» δεν ήσαν ανεπανάληπτες, αλλά ότι μάλλον ο Φαμπρ τις έχει καθιερώσει ως μπίζνα, του τύπου «πρόκληση για την πρόκληση»: Πριν δύο χρόνια, λέει, ευαισθητοποιημένοι πολίτες τον πήραν με τις ντομάτες στην Αμβέρσα, γιατί κακοποιούσε γάτες για τις ανάγκες των γυρισμάτων ενός καλλιτεχνικού βίντεο (οι συνεργάτες τις εκσφενδόνιζαν στον αέρα και αυτές ούρλιαζαν, λέει, σπαρακτικά)· ένα χρόνο πριν την «ντοματοσαλάτα της Αμβέρσας» συμμετείχε στην Μπιενάλε της Βενετίας, με πέντε έργα που «εμπνεύστηκε» από την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου και έφαγε αρκετά φάσκελα για ένα από αυτά –την Παρθένο Μαρία, με μορφή νεκροκεφαλής, και τον Χριστό να παρουσιάζεται με τη φάτσα του καλλιτέχνη.
Το ημιτελές «αριστούργημά» του, όμως, πήγε να εκτεθεί παλαιότερα στη Γάνδη, όταν θέλησε να αφήσει για τρεις μήνες 8.000 φέτες ζαμπόν γύρω από οχτώ νεοκλασικές κολόνες, με σκοπό να πλακώσει η βρόμα και οι μύγες –ένας προφανής συμβολισμός για τη «νεκροφιλία» [που θα ’λεγε και ένας άλλος μεγάλος πνευματικός άνθρωπος, ο Άκης Γαβριηλίδης] που αποπνέει το «κλασικό». Προφανώς, το «ινσταλέισο(ν)», που λεν και στο χωριό του Μπαλτά, έπεσε θύμα της λογοκρισίας των… υγειονομικών αρχών και έτσι το ευρωπαϊκό πνεύμα έχασε ένα μείζον γεγονός στην αυγή του νέου αιώνα…
Αυτόν τον τύπο, λοιπόν, που πηγαινοέρχεται συχνά στα μέρη μας και πουλάει τον «δυτικό θάνατο της έμπνευσης» ως πρωτοπορία, πήγε ο Μπαλτάς και τον έβαλε διευθυντή στο Ελληνικό Φεστιβάλ, τυπικά για τρία χρόνια.
Έπειτα απ’ όλα αυτά, ένα είναι σαφές: Δεν θα πλήξουμε…

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr