«Με τους Τούρκους είμαστε αδέρφια, γιατί επί πεντακόσια χρόνια έχουμε αποκαταστήσει κοινές συνήθειες, κοινά φαγητά, κοινές λέξεις, κοινά, κοινά, κοινά. Με τους Ευρωπαίους έχουμε διαφορές οι οποίες οφείλονται στη θρησκεία. Το μίσος μεταξύ χριστιανών Ορθοδόξων και Προτεσταντών και Καθολικών είναι πολύ μεγαλύτερο μεταξύ του μίσους των χριστιανών Ορθοδόξων και των Οθωμανών. Πιστεύω ότι η νοοτροπία και η ψυχοσύνθεση των Οθωμανών και των Αράβων γενικότερα, είναι πιο κοντά στη νοοτροπία και στη ψυχοσύνθεση τη δικιά μας απ’ ό,τι είναι των βόρειων λαών […]
-Είναι συντηρητική πόλη η Θεσσαλονίκη;
«-Δεν είναι απλά συντηρητική, είναι και εθνικοπατριωτική. Αλλά εγώ έρχομαι κι αναρωτιέμαι. Γιατί πηγαίνουμε εμείς στην Κωνσταντινούπολη και προσκυνάμε στην Αγιά Σοφιά; Γιατί πηγαίνουν ένα εκατομμύριο Έλληνες το χρόνο στην Τουρκία. Πηγαίνουμε στα πάτρια εδάφη. Την ίδια ανάγκη δεν έχουνε κι οι Τούρκοι, να ‘ρθούνε –οι Τούρκοι οι οποίοι γεννηθήκανε στην Ελλάδα- Ζούσαν στην Ελλάδα, ξεπατριστήκαν κι αυτοί, όπως ξεπατριστήκαμε εμείς. Την ιστορία δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις. Λέω επίσης, και το πιστεύω βαθύτατα, ότι δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον σου αν δεν ξέρεις το παρελθόν σου. Το παρελθόν της Θεσσαλονίκης είναι πολυπολιτισμικό»
(συνέντευξη του Γιάννη Μπουτάρη σε δημοσιογράφο του Vice Greece)
195 χρόνια μετά την έναρξη του μεγάλου εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας έχει την δυστυχία να διατηρεί στο τιμόνι της έναν άνθρωπο που πολιτεύεται παρά και ενάντια στα κεκτημένα ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεση που αυτή κέρδισε με το αίμα και τα δάκρυα του λαού μας.
Ο Γιάννης Μπουτάρης βρίσκεται ίσως στην πρωτοπορία της νέο-φαναριώτικης στρατηγικής στην τοπική αυτοδιοίκηση: Μια στρατηγική που ακολουθούν εδώ και δύο –περίπου– δεκαετίες οι άρχουσες τάξεις του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο: Κυβερνώντες –δεξιοί και αριστεροί, από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Γιώργο Παπανδρέου κ.ο.κ.–, εφοπλιστές, ο Πατριάρχης, μεγαλοδημοσιογράφοι και καθηγητές πανεπιστημίου, εν ολίγοις όλη η αφρόκρεμα των ελίτ στην Ελλάδα παίζει ανοιχτά το χαρτί της συνδιαχείρισης αυτής της χώρας με τον νεο-οθωμανισμό. Ποντάρει, σε μια νέα τουρκική ηγεμονία, και θέλει να στριμωχτεί στο πλάι, στην φωτογραφία της για να συμμετέχει και εκείνη στα κέρδη και την εξουσία της.
Σε ό,τι αφορά στην Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Μπουτάρης συναλλάσσεται φανερά με εκπροσώπους του τουρκικού κεφαλαίου και του φασιστικού κατεστημένου, πόλους εξουσίας που έχουν μεταβάλει την γειτονική χώρα σε «φυλακή των λαών». Η «συνύπαρξη» και ο «πολυπολιτισμός» που εννοεί, είναι υποδοχή και συνύπαρξη στην πόλη με ακριβώς αυτά τα συμφέροντα. Τα οποία επιθυμούν να μεταβάλουν την Θεσσαλονίκη σε υποσταθμό ενός νέου παμβαλκανικού δικτύου οικονομικής και πολιτιστικής –τουλάχιστον– διείσδυσης που θα δέσει την χερσόνησο του Αίμου στο νέο-οθωμανικό άρμα.
Το τίμημα αυτής της «συμμαχίας», πέραν της μεταβολής της πόλης σε παρακολούθημα κάθε λογής ξένων συμφερόντων και πρεσβειών (όπως εξάλλου ήταν και πριν την απελευθέρωσή της το 1912) είναι μια βαθιά μετάλλαξη στην ιστορική της μνήμη: Έτσι, από εδώ και πέρα «θα μας ενώνει ο Κεμάλ» όπως δήλωσε και ο δήμαρχος Σμύρνης στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου της Θεσσαλονίκης εισπράττοντας την συγκατάνευση του Δημάρχου της με ένα νεύμα. Και η περίοδος της οθωμανικής της κατάκτησης, δεν θα είναι μια περίοδος που σφραγίζεται από την ριζική εκπτώχευσή της, την επιβολή ενός καθεστώτος εθνοθρησκευτικού άπαρντχαιντ, και την πολιτεία μιας εξουσίας που σφάγιαζε τους υπηκόους της (όπως κάνει και σήμερα εξ άλλου στο Βόρειο Κουρδιστάν) αλλά, υποτίθεται, ένα «παράδειγμα πολυπολιτισμού» (sic!) που μάλιστα λειτουργεί για τον δήμαρχο ως… πρότυπο για το μέλλον!
Πάντως, σε ένα πράγμα συμφωνούμε με τον Δήμαρχο. Ότι αν δεν γνωρίζεις το παρελθόν σου, δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον σου. Μόνο που εμείς τοποθετούμαστε από την σκοπιά της ιστορικής αλήθειας, και όχι από τις επινοήσεις για το παρελθόν που κατασκευάζουν τα μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Και η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη για την πόλης μας: Πριν πέσει στα χέρια της Οθωμανικής εξουσίας, η Θεσσαλονίκη ήταν από τα πιο εξελιγμένα αστικά κέντρα της Ευρώπης. Στο απόγειο της ανάπτυξής της (γύρω στον 10ο αιώνα) είχε πληθυσμό 150.000 κατοίκων, εξελιγμένη ρυμοτομία, ύδρευση και αποχέτευση, λιμάνι, ανώτατες σχολές παρήγαγε έναν υψηλό αστικό πολιτισμό, και ήταν εξόχως κοσμοπολίτικη και πολυεθνική –δίχως να χάνει την κεντρική, βυζαντινή ταυτότητά της.
Με την έλευση των Οθωμανών, κατέπεσε σε ένα σωρό από παράγκες όπου διέμεναν σε καθεστώς εξαθλίωσης λίγες χιλιάδες ανθρώπων. Μια τρομακτική οπισθοδρόμηση την οποία η πόλη ξεπέρασε μόλις τον 19ο αιώνα, όταν η οθωμανική εξουσία βυθίστηκε σε κρίση. Έτσι θα ξαναγγίξει το επίπεδο που είχε κατά τον… 10ο αιώνα μόλις στα τέλη του 1800, δηλαδή, θα κάνει κοντά δέκα αιώνες για να ξανασταθεί στα πόδια της!
Αυτό είναι το παρελθόν της πόλης που υπερασπίζεται ο Δήμαρχος, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας της εξουσίας με την οποία θέλει να κάνει μπίζνες! Πράγμα που φαίνεται και σήμερα, στο τι κάνει αυτή η εξουσία μέσα στην Τουρκία, αλλά και στην Συρία, ακόμα και στην χώρα μας αν αναλογιστούμε ότι χρησιμοποιεί την ανθρωπιστική τραγωδία των προσφύγων ως εργαλείο εκβιασμών και προώθησης του επεκτατισμού της στο Αιγαίο (και στην Κύπρο, για να μην ξεχνιόμαστε).
Τι μας διδάσκουν όλα αυτά 195 χρόνια μετά. Ότι η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση δεν ήταν τα «γενέθλια ενός έθνους», όπως θέλει η σημερινή εθελόδουλη εξουσία στην Ελλάδα αλλά μια σύγκρουση του Δαυίδ με τον Γολιάθ στο όνομα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της εθνικής αξιοπρέπειας –το πιο προωθημένο κίνημα για τον Άνθρωπο και την Ελευθερία στην Ευρώπη της εποχής της.
Σήμερα, καλούμαστε να πάρουμε το ίδιο εθνικοαπελευθερωτικό μονοπάτι απέναντι σε μια εξουσία –τοπική και πανεθνική– που λειτουργεί ως αποικιοκράτης στον ίδιο της τον τόπο.
Ανάρτηση από: https://menoumethess.wordpress.com
