Ο αντίπαλος δεν είναι Μπαρτσελόνα…

-Υπήρχε μια εποχή που το EURO ήταν νόμισμα! 

(του Chappatte, από την International Herald Tribune, 10/6/2012)

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Δεν ξέρω αν έχω καταλάβει σωστά το κυβερνητικό σχέδιο αλλά θα προσπαθήσω να το αποτυπώσω σχηματικά και διορθώστε με αν κάνω λάθος:

• Υλοποιούμε με συνέπεια τις υποχρεώσεις που αποδεχτήκαμε υπογράφοντας το τελευταίο μνημόνιο, έστω κι αν το κάναμε δίχως να συμφωνούμε και κατόπιν στυγνού εκβιασμού. Επομένως…
• … περνάμε με επιτυχία τον σκόπελο της αξιολόγησης και παίρνουμε ανάσα με την δόση των 5,5 δισ., οπότε…
• … ανοίγει ο δρόμος για να κουβεντιάσουμε σημαντικά θέματα, όπως η ποσοτική χαλάρωση και η ελάφρυνση του χρέους, η επιτυχής έκβαση των οποίων εξασφαλίζει ότι…
• … τελειώνουμε με τους ελέγχους κίνησης κεφαλαίων και αποκαθίσταται η ομαλότητα στις χρηματικές ροές, οι οποίες θα κατευθυνθούν προς την υγιή οικονομία και έτσι…
• … βγαίνουμε από την ύφεση και βλέπουμε φως ανάπτυξης στην άκρη του τούννελ.

Το σχέδιο δείχνει μια χαρά, όπως δείχνουν όλα τα σχέδια στο χαρτί. Θυμίζει σχέδιο προπονητή εν όψει κρίσιμου αγώνα: «μπαίνουμε δυνατά, πιέζοντας μέχρι ψηλά, βάζουμε ένα γρήγορο γκολ στο πρώτο τέταρτο και μετά διατηρούμε την πίεση ώστε να μη χάσουμε τον έλεγχο του παιχνιδιού». Κι αυτό είναι μια χαρά σχέδιο, αρκεί να μη παίζεις με την Μπαρτσελόνα, γιατί τότε υπάρχει κίνδυνος να μπουν οι άλλοι πιο δυνατά από σένα, να σε πιέσουν περισσότερο και να σου βάλουν γκολ στο πρώτο πεντάλεπτο.

Το πρόβλημα με το κυβερνητικό σχέδιο, λοιπόν, είναι ότι δεν λαμβάνει υπ’ όψη τον αντίπαλο. Και ο αντίπαλος έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα: ζητάει πάντα κάτι ακόμη. Έβγαλες πλεόνασμα; Δεν φτάνει, βγάλε λίγο παραπάνω. Θέσπισες μηδενικό έλλειμμα στις επικουρικές συντάξεις; Επέκτεινέ το και στις κανονικές. Έρριξες τον βασικό μισθό στα 586 ευρώ; Ναι, αλλά χρειάζεται να πέσει κι άλλο. Έδωσες τα λιμάνια; Δώσε και τα αεροδρόμια. Κατέβασες τα βρακιά σου; Πέσε και στα τέσσερα.
Το χειρότερο δεν είναι πως ο αντίπαλος ζητάει συνεχώς. Είναι ότι έχει την δύναμη να επιβάλει τις απαιτήσεις του, διότι εμείς έχουμε εμφανή αδυναμία να αντισταθούμε. Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, επανεξετάζοντας το κυβερνητικό σχέδιο και επισημαίνοντας τις αδυναμίες του:

• Υπογράψαμε το τρίτο μνημόνιο επειδή δεν βρίσκαμε τα λεφτά που απαιτούνταν για να πληρώσουμε τα τοκοχρεωλύσια των δανείων που είχαμε πάρει με τα προηγούμενα μνημόνια. Σ’ αυτό το πλαίσιο…
• … κατα την τριετία 2016-2018 χρειαζόμαστε κάπου 13 δισ. ετησίως για να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, χρήματα που θα μας τα δανείζει το κουαρτέτο σε δόσεις, οπότε…
• … σε τακτά χρονικά διαστήματα θα υφιστάμεθα αξιολογήσεις, κατά τις οποίες ο αντίπαλος θα φορτώνει στις πλάτες μας κάτι παραπάνω. Έτσι, επειδή δεν θα μπορούμε να κάνουμε αλλιώς…
• … σε κάθε αξιολόγηση θα δίνουμε κάτι παραπάνω, προκειμένου να πάρουμε δανεικά για να ξοφλήσουμε τα προηγούμενα δανεικά, φορτώνοντας τις μελλοντικές μας υποχρεώσεις και ελπίζοντας σε κάποια ακαθόριστη ελάφρυνση του χρέους μας, την οποία κανένας δεν έχει λόγο να δεχτεί διότι…
• … για να καταφέρνουμε κάθε φορά να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις των αξιολογήσεων, όλο και κάποιο φιλέτο θα ξεπουλάμε, όλο και κάποιο λιμάνι θα χαρίζουμε, όλο και κάποιας εθνικής πλουτοπαραγωγικής πηγής την εκμετάλλευση θα εκχωρούμε (π.χ. πετρέλαια, ορυχεία κλπ), πράγμα που σημαίνει ότι…
• … εμείς θα φτωχαίνουμε και κάποιοι άλλοι θα πλουτίζουν εις βάρος μας, ενώ το φορτίο στις πλάτες μας όχι απλώς δεν θα ελαφραίνει αλλά όλο και θα μεγαλώνει.

Δείτε, για παράδειγμα, τι γίνεται με την τρέχουσα αξιολόγηση. Ο αντίπαλος έχει λυσσάξει με το ασφαλιστικό, παρ’ ότι και τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν ότι υπό τις τρέχουσες συνθήκες (έξι συνεχείς χρονιές ύφεσης και ανεργία στον ουρανό) το ασφαλιστικό δεν λύνεται ούτε σε άσκηση επί χάρτου. Κι όμως, η λύσσα του αντιπάλου γίνεται απολύτως κατανοητή αν σκεφτούμε πως οι προτεινόμενες λύσεις μοιάζουν σαν να έχουν υπαγορευτεί από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες ήδη ακονίζουν τα νύχια τους. Γιατί, λοιπόν, στην επόμενη αξιολόγηση να μην απαιτηθεί η ανάθεση των ιδιωτικοποιήσεων σε κάποια ΜΚΟ, στην μεθεπόμενη η παράδοση της διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων και σε κάποια άλλη, αργότερα, η σύμπηξη ενός ευέλικτου και οικουμενικού κυβερνητικού σχήματος υπό την ηγεσία ενός φωτισμένου μυαλού αποδεκτού από τον αντίπαλο;

–-Γεια-χαρά! Τα ξαναλέμε! 

(του Τομ Γιάνσσεν, από την ολλανδική Trouw, 13/8/2015)

Το πλέον αποκαρδιωτικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι ο αντίπαλος δεν είναι Μπαρτσελόνα με τίποτε. Ομαδούλα της σειράς είναι. Απλώς, τον φοβόμαστε επειδή έχουμε δεχτεί να παίζουμε στο δικό του γήπεδο και με τους δικούς του κανονισμούς. Επομένως, αν θέλουμε να βάλουμε κι εμείς γκολ, πρέπει να μεταφέρουμε το παιχνίδι στο δικό μας γήπεδο και να επιβάλουμε τους δικούς μας κανονισμούς. Επειγόντως!

Ανάρτηση από: http://teddygr.blogspot.gr