Με αφορμή την συμπλήρωση 150 χρόνων ιστορίας της η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας ζήτησε από τον συγγραφέα και αρθρογράφο Musa Okwonga να γράψει ένα ποίημα για το ποδόσφαιρο και τη λατρεία του Αγγλικού λαού προς αυτό. Κρατώντας τη βασική πρόταση του ποιήματος επιχειρήσαμε μια δική μας έκδοση, με μια λίγο διαφορετική προσέγγιση:
Ωδή στο ποδόσφαιρο
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Μια παρέα ηλικιωμένων μπροστά από μια τηλεόραση, σ’ ένα ξεχασμένο από τον κόσμο καφενείο ενός χωριού, να παραλληλίζουν σύγχρονους παίκτες με ασπρόμαυρες φιγούρες από τα νιάτα τους,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Το τηλεφώνημα του συνταξιούχου πατέρα πριν από ένα πολύ κρίσιμο ματς, «Θα με πάρεις και μένα στο γήπεδο; Δεν θέλω να το χάσω αυτό»,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Μια παρέα 45ρηδων μέσα σ’ ένα αμάξι με τα παιδιά τους, στο δρόμο για ένα γειτονικό εκτός έδρας παιχνίδι, μια μαγική, αθώα συνωμοσία όλων των παρευρισκόμενων εναντίον των γυναικών του σπιτιού, «ναι μαμά, περάσαμε τέλεια στο λούνα παρκ»,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Το χαμόγελο που προσφέρει η θέαση ενός κασκόλ στον καθρέφτη ενός άλλου αμαξιού στην εθνική οδό, η εικόνα του γηπέδου από μακριά, το πρώτο σύνθημα που φτάνει στα αυτιά σου ενώ πλησιάζεις μέσα από τα στενά, ο πρώτος τύπος που σε προσπερνάει στο πεζοδρόμιο φορώντας την ίδια φανέλα, η μυρωδιά των ‘βρώμικων’ από τις καντίνες, το πρώτο «κοκακόλα, καφεδάκι, σποράκι, ροξάκι παιδιά» που φτάνει στα αυτιά σου, ο τύπος με το φελιζόλ που προσπαθεί πάντα να σε πείσει ότι οι κερκίδες είναι πολύ βρώμικες,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Ο πανηγυρισμός σου για ένα πανέμορφο γκολ σ’ ένα απλό γηπεδάκι 5Χ5, ένας πανηγυρισμός που θα δικαιολογούταν μόνο για γκολ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ποιος νοιάζεται, είναι ένα παιχνίδι Διάολε, γιατί να θέσεις λογικά όρια συμπεριφοράς και στο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που για μια-δυο ώρες κάθε εβδομάδα έρχεται σαν αέρας πεχλιβάνης και παρασέρνει κάθε σου σκοτούρα, κάθε σου άγχος και κάθε σου φόβο, συγκεντρώνοντας όλα σου τα προβλήματα στο παιδικό ‘που να δώσω τώρα πάσα’,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Η ιαχή ‘γκολ’, ο πλημμυρισμένος από ευτυχία εγκέφαλος των επόμενων δευτερολέπτων, η αγκαλιά με τον φίλο, το χοροπηδηχτό με τον άγνωστο μπροστινό που ανήκει σε διαφορετική κοινωνική τάξη και σε διαφορετική γενιά, μπροστά στο παιχνίδι και στο γκολ όλοι είναι ίδιοι και ίσοι, το χαι φάιβ που απορρέει χαρά με τον άγνωστο παραδιπλανό, που πιθανόν δεν έχεις ξαναδεί, ούτε θα ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Το χορτάρι, η μυρωδιά του, η αίσθηση του, η αύρα του, το πράσινο του σε όλες τις πιθανές αποχρώσεις, το χρώμα με το οποίο είναι καλυμμένα όλα τα πατώματα στον Παράδεισο,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Οι συζητήσεις, οι λογομαχίες, η καζούρα, οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, που ήσουν όταν έγινε κάτι ποδοσφαιρικά μεγάλο, πόσο χρονών ήσουν, που να είναι τώρα εκείνοι με τους οποίους το βίωσες μαζί,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Μια παρέα αραχτή σ’ ένα σαλόνι μπροστά σε μια τηλεόραση, ένα τραπεζάκι γεμάτο μπύρες και φαγητό, τα σχόλια, ο χαβαλές, τα μπινελίκια, η αίσθηση της παρέας,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Μια απίστευτη ενέργεια κάποιου σε κάποιο, οποιοδήποτε, γήπεδο, ένα τακουνάκι, μια ραμπόνα, ένα ψαλιδάκι, το ‘ωωω’ της κερκίδας, το ‘ωωω’ της παρέας στο σαλόνι, το ‘ωωω’ των παππούδων στο καφενείο, το ‘ωωω’ των φίλων στο 5Χ5, το χειροκρότημα ακόμα και των αντιπάλων, η αποθέωση της φαντασίας,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Μια παρέα από μπόμπιρες που περπατάει σ’ ένα πεζοδρόμιο με τον πιτσιρικά που κρατάει τη μπάλα να προχωράει πάντα πρώτος, μια παρέα να παίζει μονό σε μια μικρή αλάνα ενώ έχει σκοτεινιάσει, μια παρέα να δίνει ραντεβού για την επόμενη μέρα, στο ίδιο μέρος, με τις ίδιες συνθέσεις, την ώρα που φτάνει στη διασταύρωση που πρέπει να χωριστεί γιατί κάποιος μεγαλύτερος και δήθεν σοφότερος τους έχει πει ότι το βράδυ δεν έχει παιχνίδι, έχει σπίτι και ύπνο,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Τα σκισμένα παντελόνια στο σημείο του γόνατου, οι τσιρίδες της μάνας μόλις αρχίσει να χάνεται το φως, τα γήπεδα χωρίς διαγράμμιση, τα έξαλλα πανηγύρια για μια μπάλα που απλά περνάει δυο πέτρες ή δυο μπουφάν που συνεχίζουν προς τον ουρανό με μια νοητή κάθετη γραμμή που βλέπει μόνο το μυαλό του παιδιού και όποιου έχει παίξει μπάλα,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Η πρώτη φορά στο γήπεδο με τον πατέρα σου, η νοητή βάφτιση πολλών καινούριων πραγμάτων, οι πρώτες εικόνες που χαράζονται στη μνήμη για πάντα, τα χρώματα, οι φωνές, τα πρόσωπα, η υποδοχή από τους διπλανούς, το να τραγουδάς ότι τραγουδάει ο μπαμπάς, η αγκαλιά στο γκολ,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Ένα μοναχικό πιτσιρίκι σε μια άδεια αυλή να προσπαθεί να κάνει τσαλιμάκια με μια μπάλα, για ώρα, για ώρες, γιατί κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο χρόνος δεν κυλάει το ίδιο, το έχει πει και ο Αϊνστάιν,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Η πρώτη κλωτσιά στην κοιλιά μιας μάνας, ο ενθουσιασμός των γονιών, η γραφική, κλισέ, χαρούμενη ατάκα του μπαμπά «να δεις, θα γίνει ποδοσφαιριστής»,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
(Κείμενο γραμμένο πριν τρια χρόνια για το Provocateur)
Ανάρτηση από: http://www.sombrero.gr
Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Κ.
