Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί
Ο τόπος μας έχει γνωρίσει δύο μεγάλες επαναστάσεις, το
1821 και το 1940, πολλές μεγάλες στιγμές, εξεγέρσεις, λαϊκές ανατάσεις αλλά και
αντίστοιχες ήττες, ταπεινώσεις και προδοσίες. Στη Νεοελληνική Ιστορία οι μεγάλες
στιγμές σχετίστηκαν άμεσα με το αίτημα της ελευθερίας, με την απαλλαγή από τις τυραννίες,
κυρίως εκείνες που αντιμάχονταν την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση και ολοκλήρωση.
Ελευθερία ή θάνατος, Ύμνος στην Ελευθερία, Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά
σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή… Μας χωρίζουν κοντά δύο αιώνες από την Επανάσταση
του 1821…
Ο ραγιαδισμός, ως ειδική έκφραση εσωτερίκευσης και υπαγωγής
υποτελών στρωμάτων και τάξεων στην υποδούλωση, εκδηλώθηκε με πολλές μορφές και συνεχίζει
να υπάρχει σε αρκετές εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ο ευρωπαϊσμός (με μια έννοια)
υπήρξε μια τέτοια μορφή, όπως και η αναζήτηση κάθε φορά προστατών για να μας «συνδράμουν»
στους κινδύνους. Ακόμη και η ανάθεση σε ένα κόμμα μπορεί να ερμηνευθεί ως αντανάκλαση
έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις που διαθέτει το λαϊκό στοιχείο.
Ο ραγιαδισμός που έπληξε το απελευθερωτικό κίνημα στο διάβα
των δεκαετιών, δεν αποτέλεσε «προνόμιο» μιας μόνο πλευράς. Το κομμουνιστικό κίνημα
συνδύαζε μεγάλο ηρωισμό και αυτοθυσία, περίμενε όμως από ένα κέντρο όσα έπρεπε να
προωθήσει το ίδιο, αρκούνταν σ’ ένα νεύμα κάποιου Σοβιετικού σε κάποια πρεσβεία
για να καθορίσει τις τύχες του εγχώριου αριστερού κινήματος.
Οι αγώνες του ελληνικού λαού συχνά συγκίνησαν τους προοδευτικούς
ανθρώπους όλης της γης. Αλλά και ο ελληνικός λαός δεν στάθηκε αδιάφορος απέναντι
στις μεγάλες νίκες των λαών ή τις τεράστιες συμφορές τους. Αυτά ισχύουν και στις
μέρες μας. Μέρες δύσκολες, τραχιές, κυνικές που αποστρέφονται μεγάλες ιδέες και
αξίες. Το σημερινό περιβάλλον είναι στείρο και τοξικό. Εξοστρακίζει το συλλογικό
στοιχείο, αλλά και κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να προσδώσει υπόσταση σε μεγάλα
σύνολα που αγωνίζονται ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά και αλλοτρίωση.
Το αίτημα της ελευθερίας πλανάται σε ολόκληρο τον κόσμο μπροστά
σε όσα φοβερά απεργάζονται, προωθούνται και επιβάλλονται από το καπιταλιστικό σύστημα.
Μια ελευθερία που πρέπει να συμπορεύεται με την ευθύνη. Η ελευθερία, συλλογική και
ατομική, είναι ταυτισμένη με την ευθύνη. Η μεγάλη αγωνία των ανθρώπων που στρατεύονται
σε συλλογικές δράσεις ξεχειλίζει από παντού. Η κάθε είδους συμμετοχή στα κοινά οφείλει
και πρέπει να είναι χειραφετητική με τρόπο άμεσο και διαπιστώσιμο, όχι σε μια άλλη
ζωή.
Η μετανεωτερική εποχή ενισχύει την ενικότητα, αναδεικνύει το
άτομο και την οργάνωση του προσωπικού. Από πλευράς συλλογικού οράματος πρέπει να
αφεθεί χώρος για το προσωπικό, όχι μόνο γιατί αυτό είναι αίτημα, αλλά ώστε το συλλογικό
εγχείρημα να αφήνει περιθώρια να μην εκτρέπεται το ατομικό προς τον ατομισμό, αφού
δεν βρίσκει χώρο στο συλλογικό εγχείρημα.
Το αίτημα της ελευθερίας είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για
την ανθρωπότητα ολόκληρη. Δεν μπορεί να έρθει με αυτοματισμούς και χωρίς κόπο. Θέλει
αρετή και τόλμη το άλμα στην ελευθερία!
Ανάρτηση από:
http://www.e-dromos.gr
