Του Λευτέρη Ριζά
Δυο «καυτά» ζητήματα απασχολούν τον τελευταίο καιρό την ελληνική κοινωνία – ιδιαίτερα προβάλλονται από τον τύπο και στηρίζονται από την κυβέρνηση και πολλές περίπου πολιτικές ομάδες: της διαφθοράς / διαπλοκής και το προσφυγικό. Για το τελευταίο και τις γνωστές εξελίξεις που έχουν προκύψει: κλείσιμο συνόρων από «γείτονες» και μη, απόφαση ΕΕ κλπ πολλές από αυτές τις οργανώσεις – στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν τέτοιες απόψεις, αλλά όχι μόνο – υποστηρίζουν το άνοιγμα ή την κατάργηση των συνόρων. Η ελεύθερη μετακίνηση των λαών είναι, υποστηρίζουν «ανθρώπινο» δικαίωμα τους. Βέβαια με την ίδια ακριβώς λογική, ανθρώπινο δικαίωμα και κάποιων άλλων, συντεταγμένων πολιτικά σε κράτος, είναι να μην επιτρέπουν σε όποιον θέλει να εισέλθει των συνόρων που έχει ορίσει (πολύ συχνά μετά από αγώνες και πολέμους) το συγκεκριμένο κράτος. Έχω υποστηρίξει ότι το πιο «ανθρώπινο» δικαίωμα είναι αυτό που εξασφαλίζει την ζωή και παραμονή των ανθρώπων στον τόπο (χώρα, πόλη, χωριό) που γεννήθηκε.
Το άλλο «καυτό» ζήτημα είναι αυτό της «διαφθοράς» και της «διαπλοκής» οικονομικών συμφερόντων με το πολιτικό προσωπικό – μέλη ή κολλητούς της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το έχει σηκώσει πολύ ψηλά και μάλλον είναι κατανοητό το γιατί. Προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου, του λαού, από τα άλλα προβλήματα που τον απασχολούν καθημερινά.
Αλλά, πέρα από αυτή την εξήγηση, υπάρχει και μία άλλη. Το ταξικό συμφέρον αυτών που σήμερα κυβερνάνε, αυτών που χτες κυβερνήσανε κι αυτών που θα τους διαδεχτούν, τελικά τους επιβάλλει ένα τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης των προβλημάτων που δεν τους επιτρέπει να δούνε τις αιτίες αυτού του φαινομένου. Και που δεν είναι άλλη από το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα – τώρα την εποχή του ιμπεριαλισμού αλλά και χθες, πριν από αυτό.
Δεν θα επεκταθώ σε κανένα από αυτά τα δύο ζητήματα. Απλά θα παραθέσω – για να σκεφτούμε λιγάκι περισσότερο το θέμα – τις απόψεις δυο πολύ γνωστών μας ανθρώπων. Και θα επανέλθω πάρα, μα πάρα πολύ σύντομα.
1ο «Η στάση του αστού απέναντι στους θεσμούς του καθεστώτος»
«Ο καλός μας άνθρωπος αντιλαμβάνεται πάλι την κυριαρχία του Ιερού, εδώ όπου κυριαρχούν εντελώς εμπειρικές συνθήκες. Η στάση του αστού απέναντι στους θεσμούς του καθεστώτος του είναι σαν του Εβραίου απέναντι στο Νόμο. Τους παραβιάζει στο βαθμό που μπορεί να το κάνει σε κάθε ατομική περίπτωση, αλλά θέλει να τους τηρούν όλοι οι άλλοι. Αν όλοι οι αστοί, σαν μια μάζα και ταυτόχρονα, επρόκειτο να παραβιάζουν τους αστικούς θεσμούς, θα έπαυαν να είναι αστοί – αυτό, βέβαια, ποτέ δεν θα το κάνουν και με κανένα τρόπο δεν εξαρτιέται από τις επιθυμίες τους και την θέληση τους. Ο ακόλαστος αστός παραβιάζει το γάμο και κάνει κρυφά μοιχεία, ο έμπορος παραβιάζει τους θεσμούς της ιδιοκτησίας στερώντας την ιδιοκτησία των άλλων με την κερδοσκοπία, τη χρεωκοπία, κτλ, ο νεαρός αστός γίνεται ανεξάρτητος από την οικογένεια του, αν μπορεί – καταργώντας στην πράξη την οικογένεια στο βαθμό που αφορά τον ίδιο. Αλλά, γάμος, ιδιοκτησία, οικογένεια, παραμένουν απρόσβλητα, στην θεωρία, διότι αποτελούν την πρακτική βάση που πάνω της η αστική τάξη έχει οικοδομήσει την κυριαρχία της, και διότι στην αστική τους μορφή αποτελούν τους όρους που κάνουν τον αστό αστό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η συνεχής παραβίαση του Νόμου κάνει τον θρήσκο Εβραίο έναν θρήσκο Εβραίο. Αυτή η στάση του αστού απέναντι στους όρους της ύπαρξης του αποκτάει μια από τις καθολικές της μορφές στην αστική ηθική.»
[Κ. Μαρξ – Φρ. Ένγκελς: «Γερμανική Ιδεολογία», τ. 1, σελ. 254 – εκδ. Gutenberg, μετ. Κ. Φιλίνης]
2ο «Η μέθοδος της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα: «κάτω τα σύνορα» είναι πλήρης σύγχυση. Δεν κατορθώσαμε να δημοσιεύσουμε το άρθρο μου*, όπου την άποψη αυτή την ονόμαζα «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό». Τι θα πει «μέθοδος» της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «κάτω τα σύνορα»; Εμείς είμαστε υπέρ της αναγκαιότητας του κράτους, και το κράτος προϋποθέτει σύνορα. Το κράτος μπορεί βέβαια να έχει αστική κυβέρνηση, ενώ εμάς μιας χρειάζονται Σοβιέτ. Αλλά και γι αυτά τίθεται ζήτημα συνόρων. Τι θα πει «κάτω τα σύνορα»; Εδώ αρχίζει η αναρχία…. «Μέθοδος» της σοσιαλιστικής επανάστασης με το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» είναι απλούστατα σαλάτα. Όταν η σοσιαλιστική επανάσταση ωριμάσει, όταν συντελεστεί, θα επεκταθεί στις άλλες χώρες, κι εμείς θα τη βοηθήσουμε, πως όμως θα γίνει αυτό, δεν το ξέρουμε. «Μέθοδος της σοσιαλιστικής επανάστασης» είναι μια φράση χωρίς περιεχόμενο. Εφόσον υπάρχουν υπολείμματα ζητημάτων που δεν τα έλυσε η αστική επανάσταση, εμείς είμαστε υπέρ της λύσης τους. Απέναντι στο χωριστικό κίνημα είμαστε αδιάφοροι, ουδέτεροι……….. Εμείς λέμε ότι τα σύνορα καθορίζονται από την θέληση του πληθυσμού»
[Β. Ι. Λένιν : «Η ΕΒΔΟΜΗ ΠΑΝΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ (ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ) ΤΟΥ ΣΔΕΚΡ (Μπολσεβίκοι) – Άπαντα Λένιν τ. 24, σελ. 289-290, 4η ρωσική έκδοση – και τ.31, σελ. 234-235 5η ρωσική έκδοση = εκδοτικό ΚΚΕ]
Η πολύ εύκολη απάντηση – καλόν είναι να την αποφύγετε – είναι πώς έχουν αλλάξει οι καιροί ή πως απλώς έκαναν λάθος κλπ κλπ. Θα το συζητήσουμε το πρόβλημα.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
