«Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας. Γι' αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ανανεώνοντας τη ματιά μας (sic) στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε νέες κάθε φορά συνθήκες». Με αυτή την ανελλήνιστη πρόταση, την ακατανόητη και προσβλητική για την Εθνική Επανάσταση και την ανάσταση του γένους μας, αρχίζει ο υπουργός της Παιδείας την εγκύκλιό του προς τους δασκάλους και τους μαθητές δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων της χώρας. Ετσι, σύμφωνα με τον αξιότιμο υπουργό, η σύγχρονη Ελλάδα γεννήθηκε την 25η Μαρτίου. Βρίσκεται στο ζώδιο του Κριού και, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, έτσι και φέτος γιορτάζουμε τα γενέθλιά της με δυναμισμό, «ανανεώνοντας τη ματιά μας στην Επανάσταση» κ.τ.λ. Θα μαζευτούμε όλοι γύρω από μια τούρτα με πολλά κεράκια. Η εορτάζουσα Ελλάς θα φυσήξει να τα σβήσει κι εμείς όλοι θα ψάλλουμε εν χορώ πρώτα το «Happy birthday to you» και μετά το «Να ζήσεις, Ελλάδα, και χρόνια πολλά. Να γίνεις γριούλα με άσπρα μαλλιά».
Θα μπορούσαμε να μείνουμε σε αυτή την υπουργική άποψη και να κάναμε πλάκα. Αλλά μερικά πράγματα, όσο και να γελοιοποιούνται από τον «πολιτισμό» και την ιδεολογία του Συριζανέλ, δεν σηκώνουν πλάκα. Αλλωστε ο κ. Φίλης είναι υπουργός της Εθνικής Παιδείας (αφήνω τα Θρησκεύματα) και η άποψή του δεν πρέπει να περνά ασχολίαστη. Ως τώρα, λοιπόν, όλοι μας γνωρίζαμε ότι η 25η Μαρτίου είναι η θεσμοθετημένη επέτειος της Εθνικής Επανάστασης εναντίον ενός βάρβαρου τυράννου. Την 25η Μαρτίου εορτάζουμε και τιμούμε τους αγώνες για την αναγέννηση της Ελλάδας - υπάρχει και η λέξη παλιγγενεσία αλλά ίσως ο κ. υπουργός δεν τη γνωρίζει. Είναι η ημέρα που σηματοδοτεί την ανάσταση του έθνους. Τον βίαιο, αιματωμένο ερχομό της Ελευθερίας. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιον ποιητή, τον κοντέ Διονύσιο Σολωμό, η προσωποιημένη Ελευθερία «εκατοικούσε πικραμένη, εντροπαλή» μέσα στα ιερά κόκαλα των Ελλήνων. Και εκαρτερούσε «νάλθη εκείνη η μέρα». Αυτά πάνω-κάτω γνωρίζαμε όλοι. Κουτσά-στραβά. Και ξαφνικά ήρθε ο κ. Φίλης και μας είπε ότι την 25η Μαρτίου η Ελλάδα έχει γενέθλια. Χαρήκαμε. Θα χαιρόμασταν περισσότερο αν μαθαίναμε τη μαμά και τον μπαμπά της.
Επικίνδυνο ατόπημα
Η υπουργική εγκύκλιος όμως λέει και άλλα. Ιδιαιτέρως σοβαρά και επικίνδυνα που υπερβαίνουν τη γελοιότητα περί των εθνικών γενεθλίων. Θέλοντας ο κ. Φίλης, ως υπουργός του Συριζανέλ, να πράξει και το κομματικό του καθήκον και να δώσει νέες «διαστάσεις» στην Επανάσταση του Εικοσιένα, αναφέρθηκε στους έλληνες δασκάλους και στους αγώνες τους τον 19ο αιώνα «ως τα μέσα του 20ού αιώνα». Καλά έκανε. Επειδή οι δάσκαλοι, ως και σήμερα, το 2016, σε πείσμα των λογής λογής πολιτικών, σε πείσμα της ανέχειας, σε πείσμα της κρατικής τσαπατσουλιάς, αγωνίζονται να διδάξουν και να μορφώσουν το Εθνος. Δεν έμεινε όμως εκεί ο κ. υπουργός. Σαράντα χρόνια μετά τον γλωσσικό συμβιβασμό, μετά την καθιέρωση της Νεοελληνικής ως επίσημης γλώσσας της εκπαίδευσης και της διοίκησης, ο κ. Φίλης μας λέει ότι οι «δημοτικιστές εκπαιδευτικοί» ήταν οι πιο δραστήριοι «οργανωτές (sic) της Αντίστασης στον φασισμό» κ.τ.λ. Αφήνει έτσι να εννοηθεί ότι οι δάσκαλοι εκείνοι που από τη σύσταση του Εθνους ως το 1950 δίδασκαν την καθαρεύουσα, διότι αυτό επέβαλλαν οι νόμοι, δεν ήταν «αντιστασιακοί». Ηταν μάλλον φασιστόμουτρα.
Πρόκειται για ένα άλλο μεγάλο και επικίνδυνο ατόπημα του κ. υπουργού. Οχι επειδή αναφέρεται στο γλωσσικό ζήτημα, από το οποίο πολλοί έχουμε υποφέρει. Το ατόπημα έγκειται στο γεγονός ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. υπουργός θέλει, με τη δική του δημοτική, να δείξει στους μαθητές ότι μόνο οι δημοτικιστές υπήρξαν πατριώτες, αντιστασιακοί, προοδευτικοί. Επαναφέρει ένα εσφαλμένο ιδεολόγημα. Πιστεύει ότι η μορφή της γλώσσας δείχνει ποιος είναι δημοκράτης και ποιος όχι. Είναι σαν να δέχεται ότι όλα τα χρόνια της εθνικής εκπαίδευσης, από την ανασύσταση του Εθνους ως και το 1976, όσοι δίδασκαν καθαρεύουσα (άλλωστε δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς) ούτε πατριώτες ήταν ούτε δημοκράτες. Κανείς δεν αρνείται το προοδευτικό κίνημα του δημοτικισμού. Αλλά το θέμα είναι άσχετο με την 25η Μαρτίου. Επιπλέον: υπήρχαν και υπάρχουν φασίστες που μιλούσαν και έγραφαν (μιλούν και γράφουν) τη δημοτική. Υπήρχαν και υπάρχουν δημοκράτες καθαρευουσιάνοι. Το πρώτο φύλλο του «Ριζοσπάστη» (26.4.1918) είναι συνταγμένο στην καθαρεύουσα της εποχής. Οι χρυσαυγίτικες διακηρύξεις είναι στη δημοτική. Ο Ηλίας Ηλιού μεταφράζει τη Ρητορική του Αριστοτέλη στην καθαρεύουσα. Και λοιπόν; Ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός και η ομάδα των «ειδήμων» του μια κάποια δημοτική ομιλούν. Και λοιπόν;
Υστερα υπάρχουν και οι συγγραφείς μας, αυτοί που έχουν γράψει στην καθαρεύουσα. Τι λέει ο κ. Φίλης; Να πάψουμε να μνημονεύουμε πλέον (σύμφωνα με τον Ελύτη) τον Παπαδιαμάντη, αλλά μόνο τον Σολωμό; Να ρίξουμε στα τάρταρα τον Βιζυηνό; Τον ιδιότροπο Κάλβο; Τον δάσκαλο Κοραή, στον οποίο μάλιστα αναφέρεται;
Και κάτι τελευταίο: αν οι μεγάλοι δάσκαλοι του δημοτικισμού διάβαζαν τα άθλια, «σπασμένα» ελληνικά του κ. υπουργού, θα τον επαινούσαν; Αυτό πιστεύει; Μάλλον όχι. Θα τον έπιαναν από το αφτί και θα τον έβαζαν τιμωρία: να γράφει και να ξαναγράφει την εγκύκλιό του. Εκατό φορές. Ωσπου να γράψει σωστά, ευγενή ελληνικά. Και μετά να μιλά για δημοκρατία κ.τ.λ.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.
Ευχαριστώ τον φίλο Γιώργο Τ.
Ανάρτηση από: http://www.tovima.gr
