Εχουμε με στοιχεία υποστηρίξει πολλές φορές ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι χαμηλού επιπέδου και αντιστάσεων. Και δεν θα υποχωρήσουμε από τη θέση αυτή διότι τα παραδείγματα είναι πολλά.
Υπάρχουν ανάμεσά τους διεφθαρμένοι και τσαρλατάνοι… Αφού, να φανταστείτε, έχουμε -όπως το 1821- τους οπαδούς της… Γερμανίας, της… Αμερικής και γενικά της Ευρώπης. Διαθέτουμε και… «ρωσολάγνους». Μείναμε να αναζητούμε αυτούς που πραγματικά αγαπούν την Ελλάδα και νοιάζονται για τα εθνικά και στρατηγικά συμφέροντά της.
Μερικοί θα απαντήσετε ότι υπερβάλλω στους χαρακτηρισμούς που έδωσα, αλλά να ξέρετε πως και λίγα τους καταμαρτυρώ και τους σέρνω. Τι να πει κανείς όταν ακούει την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά να λέει ότι δικαιούται δεύτερης ευκαιρίας ο εξοχώτατος κ. Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος σε όλη του την πολιτική καριέρα εξυπηρετούσε τα προσωπικά του συμφέροντα μέσα από τη διευκόλυνση των Αμερικανών και λοιπών «πατρώνων» της χώρας και ο οποίος, ενώ είχε δεκάδες ευκαιρίες να διασώσει τη διαλυμένη οικονομία, που παρέλαβε εντελώς εξοντωμένη από τον Κώστα Καραμανλή, την έστειλε… αδιάβαστη στον σκληρότατο μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ.
Ηταν μία μεγάλη απογοήτευση η κ. Γεννηματά στη συνέντευξή της στον συνάδελφο Νίκο Χατζηνικολάου (Ενικός και Σταρ) και απλά απέδειξε ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Οπως πολύ σωστά της είπε ο αρχηγός του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, το ενδιαφέρον τελειώνει στο να μη χαθούν οι βουλευτικές έδρες. Διότι -λέω εγώ, όχι ο πρώην συνάδελφος- οι θέσεις αυτές κουβαλούν μαζί τους προνόμια, δόξα και παχυλούς μισθούς.
Ας το πάμε από την αρχή… Μετά την οικονομική κρίση, η χώρα χτυπήθηκε και από την προσφυγική. Η μία αδικία μετά την άλλη, το ένα χτύπημα μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Οι εταίροι μας στην Ευρώπη συμπεριφέρονται ως οι χειρότεροι εχθροί επιβάλλοντας μία άνευ προηγουμένου λιτότητα, που έχει καταστρέψει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.
Με αυτά τα δεδομένα, ο κάθε λογικός άνθρωπος περίμενε ότι οι πολιτικοί ηγέτες θα έβρισκαν ένα σημείο επαφής, έναν κώδικα συνεννόησης, επικοινωνίας και συνεργασίας. Αντί, λοιπόν, να δώσουν τα χέρια για το καλό της Ελλάδας, και η κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση συμπεριφέρονται καταστρεπτικά για τον τόπο. Δεν θα πείραζε κανέναν μας να τους βλέπαμε να σκοτώνονται μεταξύ τους μέχρι πολιτικού… θανάτου, εάν η Ελλάδα είχε σταθεί στα πόδια της και οι πολίτες έβλεπαν τις ζωές τους να αλλάζουν προς το καλύτερο. Όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Οι συνεχιζόμενοι καυγάδες τους και η ασυμφωνία που κυριαρχεί στις πράξεις και τη ρητορική τους, επιμηκύνει την κρίση. Διότι δεν γίνεται τίποτα, δεν λαμβάνονται αποφάσεις -μάλλον οι αποφάσεις που παίρνουν είναι για τη διατήρηση της λιτότητας, αντί για την έξοδο από την κρίση.
Το χειρότερο που (μας) συμβαίνει είναι ότι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές και παρακολουθούμε μία πορεία προς την καταστροφή, όπως πριν από την κρίση του 2009. Για να φανταστείτε, εάν δεν τους απέτρεπαν οι δανειστές θα είχαν δώσει αυξήσεις στους εαυτούς τους και στην κομματική τους πελατεία… Τα ταμεία είναι άδεια, η χώρα χρωστά 300 τόσα δισεκατομμύρια -χάσαμε τον λογαριασμό- και αυτοί αναζητούν “παράθυρα” για διορισμούς και αυξήσεις.
Μερικές φορές νιώθω ότι η χώρα είναι το μεγάλο θύμα μιας συνωμοσίας. Δεν έχω αποδείξεις, αν και το ένστικτο κάποτε είναι πιο ισχυρό από κάθε απόδειξη…
*Η Ολομέλεια της Βουλής. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Ανάρτηση από: http://mignatiou.com
