Στις 7 Φλεβάρη 1992, πριν ακριβώς από 25 χρόνια, ένας υπουργός Εξωτερικών που λεγόταν Σαμαράς υπέγραψε μια συνθήκη. Ήταν η συνθήκη του Μάαστριχτ, που μιλούσε για «4 ελευθερίες», την εξής μία: Την ελευθερία (βλέπε: ασυδοσία) κίνησης του κεφαλαίου.
Μετά, λίγους μήνες αργότερα, η συνθήκη αυτή επικυρώθηκε από την ελληνική Βουλή. Την ψήφισαν άπαντες (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) πλην «Λακεδαιμονίων» (ΚΚΕ).
Μετά ακολούθησαν το «σύμφωνο σταθερότητας» και η ΟΝΕ ή άλλως πως σήμερα αποκαλούμενα έτσι: «Σύμφωνο για το ευρώ». Και μετά ήρθαν αυτά που περιγράφονται στους πίνακες του JoDi.
Αναγκαία επισήμανση:
Όπως αποδεικνύει η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, όπως επιβεβαιώνουν οι επικλήσεις στο εθνικό νόμισμα από ναζί (τύπου Χρυσής Αυγής) και φασίστες (τύπου Λεπέν), τίποτα απ’ όσα ακολούθησαν την συνθήκη του Μάαστριχτ δεν θα αλλάξει, αν αλλάξει απλώς το νόμισμα.
Το θέμα δεν είναι αν η φτώχεια θα μετριέται σε ευρώ ή σε δραχμές. Το θέμα δεν είναι οι ταχύτητες με τις οποίες οι κερδοσκόποι θα κερδοσκοπούν με το πέρασμα από το ένα νόμισμα στο άλλο.
Το θέμα είναι να εκμηδενιστούν τα αίτια που προκαλούν φτώχεια και δυστυχία, σε όποιο νόμισμα κι αν μετριούνται. Το θέμα είναι να τσακιστούν οι δυνάμεις και οι μηχανισμοί της κερδοσκοπίας σε όποιο νόμισμα κι αν κερδοσκοπούν.
Κι ο μόνος τρόπος για να μην μετρούν τα ευρώ ή οι δραχμές την φτώχεια και τη δυστυχία των πολλών, είναι να αλλάξουν οι κάτοχοι του παραγόμενου πλούτου.
Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό, στην Ελλάδα των 570 υπερδισεκατομμυριούχων που ελέγχουν το 50% σχεδόν του ΑΕΠ της χώρας, ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό σε ένα πλανήτη που 8 «Κροίσοι» κατέχουν τόσο πλούτο όσα τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού της Γης, είναι ο παραγόμενος πλούτος να περάσει από τα χέρια αυτών που τον σφετερίζονται στα χέρια αυτών που τον παράγουν.
Αυτή είναι η ΙΚΑΝΗ συνθήκη για να ανατραπεί η μαυρίλα που έφεραν στην πατρίδα μας όσοι με την ΕΟΚ, με το Μάαστριχτ, με την ΟΝΕ, με το ευρώ, έταζαν «απάνεμα λιμάνια» και «χρυσά κουτάλια».
Η εμπειρία των 25 χρόνων από τη συνθήκη του Μάαστριχτ επιβεβαιώνει περίτρανα τη θέση των κομμουνιστών:
Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ – όχι με όρους αστικού «ευρωσκεπτικισμού» και αστικού εθνικισμού, αλλά με όρους λαϊκής αφύπνισης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, με σχέδιο και πρόγραμμα ανατροπής όλης της εξουσίας όλων των μονοπωλίων – καθίσταται ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για την επιβίωση του λαού και την αναδημιουργία του τόπου.
Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ (και όχι μόνο από το νόμισμά της), η έξοδος της χώρας από τον λάκκο των ευρωμνημονίων ή των δραχμομνημονίων, η απεμπλοκή της Ελλάδας από την ΕΕ της «λιτότητας» (χτες), των μνημονίων (σήμερα), των «προγραμμάτων» (αύριο) καθίσταται αγώνας ΑΜΕΣΟΣ και ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟΣ.
Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ είναι η ΑΝΑΓΚΑΙΑ παράμετρος για την υλοποίηση της ΙΚΑΝΗΣ συνθήκης, για το πέρασμα δηλαδή της εξουσίας από τους κηφήνες στον εργαζόμενο λαό.
Ανάρτηση από: Μπογιόπουλος Νίκος
