Ειδικού συνεργάτη
Οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση – παιδεία [ως γνωστόν δεν είναι το ίδιο πράγμα] με σκοπό και στόχο όχι μόνο την αποδιοργάνωση της δημόσιας εκπαίδευσης προς όφελος της ιδιωτικής και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αλλά και τα μυαλά των μαθητών/φοιτητών, έχουν ξεκινήσει χρόνια τώρα. Η επίθεση εντάθηκε και συστηματοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια. Επί υπουργίας της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, πάντα πρόθυμης και συνεργάσιμης με διεθνή νεοφιλελεύθερα κέντρα αποφάσεων :όπως η περιβόητη Λέσχη Bilderberg, και αυτά της ΕΕ κλπ. Άλλωστε υπήρξε και πολύ καλή μαθήτρια των ακραίων νεοφιλελεύθερων κ.κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου και Στέφανου Μάνου, όταν εξελέγησαν βουλευτές συνεργαζόμενοι με τον «σκληρό»σοσιαλιστή κ. Γ. Παπανδρέου [1]
Θυμόμαστε όλοι πως επί υπουργίας της, ίσως για πρώτη φορά, δεν υπήρχανε βιβλία στα σχολεία στην αρχή της σχολικής χρονιάς και τα φωτοτυπικά πήραν φωτιά. Κι όμως, η «κοινωνία»αν δεν το ξέχασε εντελώς το κατάπιε τελικά. Οι αντιδράσεις κοπάσανε, τόσο από τους γονείς όσο και από τους εκπαιδευτικούς.
Στη συνέχεια τα κοινά μέτωπα των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων που είχαν διαμορφωθεί επί εποχής Γιαννάκου, ράγισαν, σπάσανε. Δεν υπάρχουν. Η διάσπαση, έτσι κι αλλιώς εκδηλώθηκε μέσα στην ΠΟΣΔΕΠ. Και φυσικά ακλούθησε παντού. Να μη μιλήσουμε για το, ουσιαστικά, ανύπαρκτο οργανικά μέτωπο εκπαιδευτικών-γονιών-μαθητών.
Η επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση συνεχίστηκε και συνεχίζεται. Βέβαια το Μνημόνιο αποτελεί τον πολιορκητικό κριό. Αλλά αντί για σφυρηλάτηση κοινού μετώπου, για εκδίπλωση νέων μορφών αγώνα και αντίστασης, μεταξύ εκπαιδευτικών-γονιών (κοινωνίας)-μαθητών,καθημερινά διαπιστώνουμε – ιδίως όσοι δεν έχουμε κατακυριευθεί από ιδεοληψίες και αίσθημα ανόητης αισιοδοξίας – ότι υπάρχει ένα «κάθισμα» του κινήματος όχι μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης.
Τα νέα σχέδια για την εκπαίευση-παιδεία, ήτανε γνωστά από καιρό. Υπήρχε ανοιχτή συζήτηση για τις αξιολογήσεις, τις συμπτύξεις, τις μεταθέσεις κλπ κλπ. Αλλά ο «κλάδος» με επικεφαλής την ηγεσία του – πέρα από αποσπασματικές γκρίνιες – δεν έκανε, δεν ετοιμαζότανε, δεν σχεδίαζε την αντίσταση του. Δεν ανοιγότανε βεβαίως, ούτε στην κοινωνία: γονείς, μαθητές, κλπ. Η πονηρή εξουσία ετοιμαζότανε. Και έφτασε λίγο πριν τις εξετάσεις για να επιβάλλει τις αλλαγές της. Είχε στήσει πολύ καλά τη φάκα. Εκπαιδευτικοί εναντίον παιδιών και γονιών. Οι εκπαιδευτικοί και τα κόμματα της αριστεράς – πρωταγωνιστής πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – φρόντισαν να την κατηγορήσουν για την αναλγησία της – λες κι αυτό την απασχολεί και τη στεναχωρεί - , για το ότι αυτή είναι υπεύθυνη για την απεργία των εκπαιδευτικών κλπ κλπ. Αντί να της βγάλουν το καπέλο και να παραδεχτούν ότι, για άλλη μια φορά, η εξουσία προετοιμάστηκε πολύ καλύτερα, την ώρα που συνδικάτα, κόμματα κλπ έπαιρναν έναν ελαφρύ υπνάκο, αναμένοντας ποιος ξέρει τι. Τώρα πρώτη προτεραιότητα αναδείχτηκε η διάσωση της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εκπαιδευτικών.
Πως μπορεί να γίνει αυτό; Με κήρυξη απεργίας μέσα στις εξετάσεις. Όχι ότι η απεργία θα είχε πιθανότητα επιτυχίας. Τα μαντάτα από τους σχολικούς χώρους, από τους Συλλόγους των εκπαιδευτικών (ΕΛΜΕ,κλπ) ήτανε ανησυχητικά, για δαύτους. Το ξέρανε ότι η πρόταση τους θα πήγαινε άπατη στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Μόνο μια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης θα μπορούσε να σώσει τα προσχήματα. Η επιστράτευση τους. Να ντυθούν οι εκπαιδευτικοί στο χακί. Να βγει έτσι η συνδικαλιστική ηγεσία και η αριστερά – «επίσημη» και μη – να καταγγείλει την επιστράτευση και έτσι να διασωθεί η τιμή της «ηγεσίας». Μα και η κυβέρνηση θέλει, κατά βάθος, να διασωθεί ακριβώς αυτή η ηγεσία. Αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία, με τη λογική και την πρακτική της, εξυπηρετεί το σύστημα κι ας παριστάνει τον Ιβανόη. Η κυβέρνηση θα μπορούσε π.χ. να περιμένει τις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, να δει τη συμμετοχή και αποτελέσματα τους και αμέσως μετά να προχωρήσει στην επιστράτευση, σε περίπτωση που οι αποφάσεις ήταν υπέρ της απεργίας. Δεν το έκανε. Από χαζομάρα; Ίσως. Από εξυπνάδα; Πάρα πολύ πιθανό. Σίγουρες, ηγεσία και βάση ότι η απεργία δεν θα μπορούσε να γίνει – λόγω επιστράτευσης – μπορούσαν να ψηφίσουν υπέρ της πρότασης της ΟΛΜΕ διασώζοντας το κύρος της, αλλά απεργία να μην κάνουν. Αυτή υπήρξε η επίσημη γραμμή της ΟΛΜΕ στις συνελεύσεις: Ψηφίζουμε απεργία, την οποία, όμως, δεν θα κάνουμε. Αυτά δεν είναι λόγια του αέρα. Σε πολύ κεντρική ΕΛΜΕ ειπώθηκαν με επίσημο και σοβαρό τρόπο. Εκεί ψήφισαν υπέρ της απεργίας, καμιά150αριά, κατά πολύ λιγότεροι και λίγα λευκά. Συμμετοχή των μελών της ΕΛΜΕ λίγο κάτω από 30% !!!. Μαζικά πράγματα δηλαδή.
Σε δήλωση συναδέλφου – που ψήφισε λευκό, ενώ είχε ταχθεί και κατά της απεργίας όπως σχεδιάστηκε – «ότι εγώ την Παρασκευή θα απεργήσω,πειθαρχώντας στην απόφαση των συναδέλφων και ακλουθώντας το δίδαγμα του Σωκράτη»,η υστερική απάντηση που πήρε ήταν: όποιος απεργήσει την Παρασκευή φέρει ακέραιη προσωπική ευθύνη για ό,τι του συμβεί : δίωξη, απόλυση κλπ.
Θαυμάσιος συνδικαλισμός,θαυμάσια λογική, εξαιρετικός ευτελισμός του συνδικαλισμού των εκπαιδευτικών. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ καλεί τον κλάδο σε απεργία που δεν πρέπει να γίνει. Κι αν κάποιος τολμηρός ή αν θέλετε «παλαβός» απεργήσει, τότε η ηγεσία «νίπτει τας χείρας» της. Η ευθύνη πέφτει σε αυτόν που τόλμησε να πειθαρχήσει στις αποφάσεις των συνελεύσεων. Βέβαια και η κυβέρνηση θα μπορούσε στη συνέχεια να εξευτελίσει τους εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ ρωτώντας τους τι έκαναν αυτοί: απέργησαν ή όχι.
Κάποτε όλοι αυτοί βροντοφώναζαν: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και οι νόμοι καταργούνται με τους αγώνες στο δρόμο. Λαμπρά. Γιατί λοιπόν ο κλάδος σύμπας δεν απεργεί, δεν κατεβαίνει μπροστά στη Βουλή – μαζί με την κοινωνία και τους βουλευτές τουλάχιστον της αριστεράς – ώστε πρακτικά να ακυρώσει την επιστράτευση; Τι θα έκανε σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση; Θα απέλυε τόσες χιλιάδες εκπαιδευτικούς; Μάλλον δύσκολο.
Αντί λοιπόν με τον αγώνα να καταργήσουν την επιστράτευση και το νόμο με όπλο το νόμο κατάργησαν τον αγώνα οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Κι από κοντά η περιδεής αριστερά, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με τον Ντ΄Αρτανιαν του επικεφαλής που τρομοκρατεί τους βιομηχάνους με τον Λένιν και ετοιμάζεται να δώσει μαθήματα φιλοσοφίας στην Ευρώπη στο πλάι αυτού του μεταμοντέρνου θεατρίνου Σλαβόι Ζίζεκ και του γίγαντα της σκέψης και πολιτικής Μελανσόν.
Κι ύστερα τους φταίει η Κική Δημουλά.
Σημειώσεις-παραπομπές
1-Δεν ξεχνιέται άλλωστε αυτό που υποστήριξε η κ. Διαμαντοπούλου στο 7ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2005:« Αυτό σημαίνει πλήρη ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης με το κράτος. Σύντροφοι, ίσως είμαστε η τελευταία Κομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη.Το κράτος καταδυναστεύει το 55% της οικονομίας, δεν συμβαίνει ούτε στις νέες χώρες και καταδυναστεύει όλους τους θεσμούς.». Από τότε είχε αναλάβει σταυροφορία από-κομμουνιστικοποίησης της Ελλάδας. Λογικά φράσαμε λοιπόν στο ΔΝΤ και την πλήρη«από-κομμουνστικοποίηση» του ΠΑΣΟΚ με την πλήρη πια ταύτιση του με τους νεοφιλελεύθερους.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
