Δοκιμαστικά πλήγματα που εντάσσονται στην προετοιμασία ισραηλινής αεροπορικής επίθεσης κατά της Συρίας με στόχο να διευκολυνθούν οι Αραβες μισθοφόροι και οι Σύροι αντικαθεστωτικοί να καταλάβουν την εξουσία στη Δαμασκό και να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς πειθήνιο όργανο του Τελ Αβίβ, ήταν οι δύο σοβαρότατες από πολιτική σκοπιά επιθέσεις του Ισραήλ με πυραύλους εναντίον της συριακής πρωτεύουσας.
Πέρα από τα προπαγανδιστικά παραμύθια περί πλήγματος των Ισραηλινών κατά ιρανικών πυραύλων που δήθεν προορίζονταν για την πανίσχυρη πολιτικοστρατιωτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Τη Μεγάλη Παρασκευή, 3 Μαΐου, οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν το διεθνές αεροδρόμιο της Δαμασκού. Την Κυριακή του Πάσχα, 5 Μαΐου, βομβάρδισαν το όρος Κασιούν, έδρα της προεδρίας του Μπασάρ αλ - Ασαντ και καρδιά του στρατιωτικού επιτελείου του καθεστώτος. Σύμφωνα με πληροφορίες ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών, επλήγησαν αποθήκες όπλων της 4ης Μεραρχίας που διοικείται από τον Μαχέρ αλ - Ασαντ και η 105η Ταξιαρχία που ανήκει στις επίλεκτες δυνάμεις της Δημοκρατικής Φρουράς. Αυτές οι στρατιωτικές μονάδες συγκαταλέγονται στις πιο πιστές και αφοσιωμένες του συριακού καθεστώτος. Με άλλα λόγια, οι Ισραηλινοί δοκίμασαν την αντιπυραυλική άμυνα σε κάποια από τα πιο κρίσιμα σημεία για το συριακό καθεστώς και σίγουρα είναι ενθουσιασμένοι με τα αποτελέσματα, καθώς διαπίστωσαν ότι είναι πλέον διάτρητες οι αμυντικές ικανότητες του καθεστώτος Ασάντ.
Αυτό ενδέχεται να σημαίνει ότι την κατάλληλη στιγμή το Τελ Αβίβ θα είναι σε θέση να εξοντώσει και τον ίδιο τον Μπασάρ αλ - Ασαντ. Θεωρείται πάντως απίθανο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να αναλάβουν αυτοί να ανατρέψουν -χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ- το καθεστώς Ασαντ κατά το πρότυπο που ακολούθησαν στη Λιβύη, όταν ανέτρεψαν τον Καντάφι. Πρώτα πρώτα η Συρία δεν έχει κοιτάσματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου για να αρπάξουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, όπως έκαναν στη Λιβύη. Επειτα, αν ανατρέψουν τον Ασαντ, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι μισθοφόροι του σκοινιού και του παλουκιού που έχουν μαζέψει από όλες τις αραβικές χώρες θα πάρουν την εξουσία στη Δαμασκό.
Εξελίξεις κατά το πρότυπο του Ιράκ είναι πολύ πιθανότερες. Με άλλα λόγια, δεν αποκλείεται καθόλου να διεισδύσουν στη Συρία Ιρανοί μαχητές, οι οποίοι σε συνεργασία με υπολείμματα του στρατού του Ασαντ να διεκδικήσουν και ίσως να καταλάβουν την εξουσία. Μια τέτοια εξέλιξη, η οποία ταυτόχρονα θα αποσταθεροποιούσε πλήρως και την αμερικανική κατοχή του Ιράκ και θα έφερνε σε σχεδόν άμεση αντιπαράθεση την Τεχεράνη με το Τελ Αβίβ, θα προκαλούσε συνθήκες γενικευμένου πολέμου σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Η ακροδεξιά ηγεσία του Ισραήλ επιθυμεί σφοδρότατα κάτι τέτοιο, έχοντας την αυταπάτη ότι έτσι θα μπορέσει να καθυποτάξει το Ιράν. Η αμερικανική κυβέρνηση όμως δεν έχει κανένα λόγο να επιδιώξει γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, όπου δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να ανατραπούν τα καθεστώτα κάποιων εμιράτων του Κόλπου ή να εξεγερθούν με ιρανική υποκίνηση και στρατιωτική βοήθεια οι Σαουδάραβες σιίτες στις πετρελαιοφόρες βορειοανατολικές περιοχές της χώρας τους, προκαλώντας εκτόξευση των τιμών του πετρελαίου παγκοσμίως, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Από την άλλη πλευρά όμως, αν για οποιονδήποτε λόγο προκληθεί στρατιωτική σύρραξη σε οποιοδήποτε σημείο του Κόλπου, οι ΗΠΑ δεν έχουν άλλη επιλογή από το να στείλουν όσες εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες χρειαστούν για να ελέγξουν την κατάσταση.
Θα πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη περιπέτεια με εντελώς άγνωστη έκβαση, καθώς είναι εντελώς αδύνατον για την Ουάσιγκτον να καταλάβει στρατιωτικά το Ιράν. Επιπροσθέτως, η αμερικανική επιρροή στην Αίγυπτο έχει αποδυναμωθεί τόσο ώστε να μην είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει να αντέξει σε γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ βεβαίως και εξοπλίζουν μυστικά τους υποτιθέμενους και τους πραγματικούς αντικαθεστωτικούς της Συρίας. Φυσικά και τους παρέχουν συγκαλυμμένη στρατιωτική εκπαίδευση. Βεβαίως και υποχρεώνουν τους εμίρηδες του Κόλπου να τους μισθοδοτούν και να πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους για τον εξοπλισμό τους. Είναι αυτονόητο ότι τους καλύπτουν πολιτικά, ακόμη και όταν αυτοί οι «κατσαπλιάδες» χρησιμοποιούν χημικά όπλα και προσπαθούν να αποδώσουν τη χρήση τους στο καθεστώς Ασαντ. Αλλο αυτό όμως και εντελώς άλλο πράγμα ένας πόλεμος στη Μέση Ανατολή.
Ανάρτηση από: http://www.ethnos.gr
