Του Μιχάλη Χατζηπέτρου
Με έκπληξη είδαμε πως στους εισηγητές του περιβόητου χρηματοοικονομικού φόρουμ της Θράκης περιλαμβάνεται και ο κ. Σταθάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρείται ως ένας εκ των πιο σοβαρών που διαθέτει για θέματα οικονομίας. Με το εν λόγω φόρουμ είχαμε ασχοληθεί στη Ρήξη πριν από ένα χρόνο. Σε τότε άρθρο της, η Ε. Γραικού, με βάση τα λίγα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας, προειδοποιούσε ότι το φόρουμ αυτό ενδέχεται να υπηρετεί σκοπούς νεοθωμανικής οικονομικής διείσδυσης στη Θράκη, σε συνδυασμό με την καταστροφική μνημονιακή πολιτική.
Πριν από μερικούς μήνες, μεγάλη έρευνα του περιοδικού Επίκαιρα, με επί τόπου δημοσιογραφική αποστολή, αποκάλυψε σημαντικότατα νέα στοιχεία, σχετικά με το θέμα. Από την όλη έρευνα προκύπτει ότι πρόκειται για από κοινού εγχείρημα γερμανικών και νεοθωμανικών συμφερόντων που, εκμεταλλευόμενα την τραγική οικονομική συγκυρία στην περιοχή, κάνουν ένα και μόνο πράγμα: Προωθούν τη δημιουργία ΕΟΖ στη Θράκη, θέλοντας να τη μεταβάλουν σε έναν ενιαίο οικονομικό χώρο με τα όμορα και αντίστοιχα κομμάτια της Βουλγαρίας και της τουρκικής Ανατολικής Θράκης. Πολλοί τοπικοί φορείς έχουν προβεί σε πολιτική καταδίκη των στοχεύσεων του φόρουμ, με χαρακτηριστικότερη αυτή της Ομοσπονδίας Βιοτεχνών της Ξάνθης.
Η επιδίωξή τους αυτή, το λιγότερο, συνταυτίζεται εξ αντικειμένου με τις κοινές επιδιώξεις Βερολίνου-Άγκυρας για την περιοχή. Βέβαια, από τους ανθρώπους του φόρουμ δεν λείπει το αναγκαίο πολιτικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ενδεχόμενα γι’ αυτόν το λόγο αρνήθηκαν ευγενικά επιταγή 100.000 ευρώ, που θέλησε να τους προσφέρει ο Τούρκος πρόξενος Κομοτηνής, προς ενίσχυση των σκοπών τους.
Αναρωτιέται κανείς, λοιπόν, αν ήξερε ο κ. Σταθάκης περί των ανωτέρω, αυτός που, σύμφωνα με δημοσίευμα των Νέων, παραμένει στενός φίλος της Μ. Ρεπούση. Βεβαίως, αν πάμε πίσω στο καλοκαίρι του 2012 και μετά, ίσως η εξέλιξη κάποιων πράξεων να εξηγεί αυτή την επιλογή. Αρχικά έχουμε την επίσημη συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή με τον κατοχικό επίτροπο Ράιχενμπαχ. Μετά έχουμε τις απανωτές επισκέψεις του Τσίπρα στο Βερολίνο, ο οποίος, εκτός από τον εκθειασμό της «απαράμιλλης γερμανικής λογικής», νομιμοποιεί πολιτικά τον Φούχτελ, την ώρα που η ΠΟΕ-ΟΤΑ μαζί με πολίτες τον κυνηγούν σε όλη την Ελλάδα. Εν συνεχεία, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε θετικές δηλώσεις για τις διαφωνίες που εγείρει το ΔΝΤ ως προς τις πολιτικές που επιβάλλουν οι Γερμανοί και τοποθετείται υπέρ της πολιτικής Ομπάμα. Πρόσφατα, ο κ. Δραγασάκης, σε τηλεοπτικό ενσταντανέ, δηλώνει ανενδοίαστα πως «με τα παρόντα οικονομικά δεδομένα, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πάρει πίσω το χαράτσι μόνο για τους ανέργους».
Είναι λοιπόν λογικό, σε μια τέτοια πορεία να καταλήξει να συναγελάζεται ο Τσίπρας με τον πρόεδρο του ΣΕΒ, με διάφορα ανέκδοτα περί Λένιν. Αυτού του ΣΕΒ που, την ίδια ώρα, προκλητικά αρνούνταν να εμφανιστεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα συνδικάτα. Του ίδιου ΣΕΒ που επέβαλε, ανέχτηκε και διαπλέχθηκε με το δικομματικό μοντέλο που οδήγησε στην παραγωγική απίσχναση της χώρας. Θα μπορούσε ο πρόεδρος Αλέξης, πέρα από τα κροκοδείλια για τα εργατικά δικαιώματα δάκρυα, να αναφερθεί, όχι απαραίτητα ονομαστικά, σε τέσσερις βιομηχανίες. Η μία είναι από τις μεγαλύτερες και καινοτόμες στα ποτιστικά συστήματα, οι άλλες δύο στον τομέα των τροφίμων και η τέταρτη φέρει ιστορικό όνομα στον χώρο των καλλυντικών, νεκραναστήθηκε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ΝΑ Ευρώπη. Κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων επιχειρήσεων είναι ότι δεν έκαναν ούτε μία απόλυση, δεν μείωσαν μισθούς και προχώρησαν σε νέες προσλήψεις. Αντί όλων αυτών, ο Τσίπρας υποσχέθηκε ακόμα και χάρισμα δανείων.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι υπάρχει υπευθυνοποίηση και υπευθυνοποίηση. Η μία οδός είναι εκείνη που ακολούθησε πριν τις εκλογές, το ότι καμώθηκε πως είναι έτοιμος να κυβερνήσει, κι έτσι μετά αναγκάζεται να το παίξει μεταξύ άλλων και ως ρεαλιστική αντιπολίτευση. Σαν να κάνει πρόβα στο κοστούμι της κυβέρνησης. Η άλλη οδός, της πραγματικής υπευθυνοποίησης και του ρεαλισμού, θα ήταν να βγει και να πει «Δεν μπορώ να κυβερνήσω, ούτε η χώρα είναι έτοιμη, στην κατάσταση που βρίσκεται, για τις ριζοσπαστικές αλλαγές που ευαγγελίζομαι». Και «Χτίζω βήμα-το-βήμα μέτωπο αντίστασης, μεθοδεύω μια βαθιά κοινωνική και εθνική αλλαγή».
Στη δεύτερη περίπτωση, είναι βέβαιο πως, από τη βαρύτητα μιας σαρωτικής αντιπολίτευσης, η τρικολόρε κυβέρνηση θα έπνεε τα λοίσθια. Γιατί η στάση του θα είχε οδηγήσει στη γιγάντωση του λαϊκού κινήματος.
Βεβαίως, κάποιοι καλοπροαίρετοι αναγνώστες της Ρήξης, που ίσως στεναχωρούνται από αυτή την κριτική, εύλογα θα μπορούσαν να σκεφτούν: «Ίσως είναι έτσι, αλλά υπάρχει και η λύση της Αριστερής Πλατφόρμας Λαφαζάνη…». Δυστυχώς, η εν λόγω πτέρυγα, του κατά τα άλλα συμπαθούς Παναγιώτη, ούτε θέλει, ούτε έχει μια εαμική-γκραμσιανή αντίληψη για να χτίσει πανεθνικό λαϊκό μέτωπο. Πέρα από τα οργανωτικά χαρακώματα, το μόνο που προωθεί η Αριστερή Πλατφόρμα είναι η μαγική λύση της δραχμής, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κάποιος θα μπορούσε να τους ρωτήσει: «Και γιατί μόνο με το ΚΚΕ, τον Αλαβάνο και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι με τον Καζάκη και τον Κατσανέβα;»
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ των «προεδρικών» και των «αριστερών» ισχύει αυτό που είχε πει το 1983 ο Λευτέρης Ριζάς, απευθυνόμενος στους ιδεολογικούς προπάτορες της συριζικής τροτσκιστικής ΔΕΑ: «Κοιτάτε αριστερά, βαδίζετε δεξιά».
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
