Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η κυβέρνηση, όπως και ο ξένος παράγοντας, έχουν λυσσάξει και θέλουν πάση θυσία να τελειώνουν με το Κυπριακό, όπως έχουν τελειώσει και με την οικονομία. Εκεί που πολλοί πίστευαν πως η κυβέρνηση θα ασχοληθεί ΜΟΝΟ με την οικονομία, ώστε να προσπαθήσει να πείσει τον κυπριακό λαό για την ορθότητα των επιλογών της, κατέφθασαν οι 77 σελίδες του Ντάουνερ και ανατίναξαν τις διακοπές του λαού στον αέρα.
Τώρα δεν χωράει καμιά αμφιβολία πως το τρίπτυχο «ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΚΥΠΡΙΑΚΟ-ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ» είναι ένα πακέτο και για την κυβέρνηση και για τους ξένους. Τώρα πότε και πώς θα μας σερβίρουν αυτό το πακέτο, μένει να το δούμε. Ήδη όμως πολλοί παράγοντες της κυβέρνησης μιλούν ανοικτά για μεγάλες εξελίξεις το φθινόπωρο, οπότε δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Ο Αναστασιάδης, όπως και η πλειοψηφία της κυβέρνησής του, είναι γνωστοί γενίτσαροι. Το απέδειξαν πολλές φορές, με κορύφωση την περίοδο του Σχεδίου ΑΝΑΝ. Τότε, όπως και σήμερα, επιστράτευσαν τα παπαγαλάκια τους και από τον χώρο των δημοσιογράφων και από τον χώρο της πολιτικής. Σήμερα τα ίδια πρόσωπα πρωταγωνιστούν στο να πείσουν τον λαό πως για τη σημερινή κατάσταση φταίει η… ΑΠΟΡΡΙΨΗ του Σχεδίου Ανάν! Μακρίδης, Ρολάνδης, Λέλλος, Παπαπέτρου, αίφνης απέκτησαν ξανά πολιτικό λόγο και επιστρατεύτηκαν στον ιερό πόλεμο των εντυπώσεων, με τις τρομοκρατικές τους απειλές και τις έντεχνα καλλιεργημένες ψυχολογικές τους πολεμικές.
Με αυτά τα δεδομένα δεν μας εκπλήττει που ο Ερντογάν, όπως και ο Νταβούτογλου, βιάζονται να λύσουν το Κυπριακό. Γνωρίζουν οι Τούρκοι πολύ καλά πως τώρα πρέπει να ασκηθούν οι πιέσεις, που Κύπρος και Ελλάδα έχουν καταρρεύσει οικονομικά και, ως εκ τούτου, είναι πολύ πιο εύκολο να κερδίσουν τα πάντα στο διπλωματικό πεδίο, χωρίς πολέμους, συρράξεις και αντιπαραθέσεις, που μπορεί να δημιουργήσουν στους ίδιους άλλου είδους προβλήματα.
Τώρα, που έχουν πέσει πάνω μας τα γεράκια της Ευρώπης και οι λύκοι της Τουρκίας, είναι πολύ πιθανόν αυτή η κυβέρνηση να τα κάνει μαντάρα και να μας μπλέξει και με τους Αμερικανούς και με τους Ισραηλίτες στο ατέλειωτο παιχνίδι του Μεσανατολικού προβλήματος. Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η κυβέρνηση, όπως και στην οικονομία, έτσι και στο εθνικό πρόβλημα, δεν έχει ούτε Σχέδιο Α ούτε Σχέδιο Β. Παραπαίει ανάμεσα σε μια διπλωματία τύπου Χριστόφια, όσον αφορά τα Ηνωμένα Έθνη, και μια διπλωματία υποταγής στους Αμερικανούς και τους Ισραηλίτες, προσπαθώντας να μην κακοφανίσει κανέναν από τους ξένους – ειδικά τους Εγγλέζους, που ακόμη είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού στην Κύπρο.
Τα τελευταία σκιρτήματα του Αναστασιάδη, με την επιστολή προς Ντάουνερ, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τέχνασμα για να καθησυχάσει κάποιους ηλίθιους του ΔΗΚΟ και να παραπλανήσει τον λαό, πως τάχατες… αντιστέκεται στα άνομα σχέδια του στενού του συνεργάτη και φίλου, κυρίου Ντάουνερ. Σάμπως δεν έκανε τα ίδια με το κούρεμα και τις συντάξεις; Σάμπως είναι η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος πιάστηκε αρχιψευταράς;
Αυτά που ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι καλοθελητές του ΔΗΣΥ, πως τάχατες στην κυβέρνηση υπάρχουν δύο απόψεις, μία του Προέδρου και μία του Κασουλίδη, είναι στην καλύτερη περίπτωση γελοία. Οι απόψεις τους είναι ίδιες και απαράλλαχτες. Είναι και οι δύο θιασώτες μιας λύσης που δένει οριστικά την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Τώρα, εάν έχουν μικροδιαφορές, του τύπου ο ένας δεν έχει πρόβλημα να τρώει με τον Μακάριο Δρουσιώτη και ο άλλος έχει, αυτό δεν αφορά τον κυπριακό ελληνισμό και τα συμφέροντά του. Ούτε υπάρχει κάποια άλλη αντιπολίτευση ορατή στον ΔΗΣΥ. Υπάρχουν βέβαια συναγερμικοί που διαφωνούν με την ηγετική κλίκα – αυτό δεν είναι μυστικό. Όλοι το γνωρίζουν. Όπως όλοι γνωρίζουν πως το καραβόσκυλο του Προεδρικού δεν είναι κάποιος εκπρόσωπός τους, αλλά ο Στυλιανίδης, ο οποίος μάζεψε τα σκυλιά του, ώστε να μπορεί πιο άνετα να κοντρολάρει όλους τους συναγερμικούς.
Φυσικά το παλούκι δεν είναι ακόμη στον δικό μας κώλο, αλλά στον δικό τους. Ο Αναστασιάδης και ο Στυλιανίδης, μαζί με τους υπόλοιπους σημερινούς συναγερμικούς, ακόμη να κάτσουν κανονικά από το παλούκι του 2004. Μπορεί να είναι στην εξουσία, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Μπορεί και να κατάφεραν να συμμαχήσουν με το ΔΗΚΟ, και μάλιστα με πολλά στελέχη και στενούς συνεργάτες του Τάσσου Παπαδόπουλου, αλλά ούτε αυτό τούς εγγυάται την επιτυχία. Ακόμη και οι δικοί τους, που το 2004 (π.χ. Προδρόμου κτλ.) ήταν στο άλλο στρατόπεδο και ψήφισαν ΟΧΙ και τώρα χαριεντίζονται μαζί τους, δεν σημαίνει πως είναι μαζί τους. Τη δουλειά τους κάνουν, καιροσκοπώντας και αναμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να προωθήσουν ξανά τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Με δεδομένη και την υποστήριξη της αντιπολίτευσης του γενιτσαρικού ΑΚΕΛ, όλοι εδώ θα έπρεπε να ήταν ευτυχισμένοι. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ. Ο κυπριακός λαός, παρ’ όλες τις αδυναμίες του και παρ’ όλους τους καιροσκοπισμούς του και παρ’ όλη την εθνική και κοινωνική του αλλοτρίωση, όταν έρθει η στιγμή ξέρει πολύ καλά πού και σε ποιους θα μπήξει ξανά το παλούκι. Μετά, φυσικά, μπορεί να βγάλει στην εξουσία κάποιον άλλο Χριστόφια, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
Ανρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
