Oδός Διάκου. Στο κέντρο του Χαλανδρίου. Πεσμένος επί δέκα ώρες. Νεκρός. Ένας νέος. Τριάντα ετών. Σε έναν δρόμο γεμάτο από καταστήματα. Κάποιος από τους ιδιοκτήτες μίλησε. «Τον έβλεπα από το πρωί που ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο. Είχε τα μάτια του μισόκλειστα. Πρέπει να ήταν ζωντανός». Έτσι ακριβώς μίλησε. Βαριεστημένος. Και έκλεισε την πόρτα του καταστήματός του.
Ήταν απόγευμα όταν σήκωσαν τον άνδρα. Γιατί μετά από δέκα ώρες θα πρέπει πια να τους ήταν εμπόδιο. Ίσως κι αυτός που τηλεφώνησε στην Αστυνομία να ήθελε σ’ εκείνο το σημείο να παρκάρει.
Όλοι ησύχαζαν πάλι. Μόνο το σώμα του άνδρα, αγνώστων στοιχείων, ταξίδευε μέσα από την καθημερινότητα με προορισμό το Καθόλου, την τελική του διαμονή. Πάνω στο κορμί του μπορούμε να δούμε την πτώση μας. Πως μοιάζουμε μικροί άνθρωποι με μεγάλες ιδέες: περί Αρχαίου Πνεύματος, Ευρωπαϊκής Ιδέας, Ολυμπιακών Αγώνων και τόσα άλλα. Πάνω στο σώμα του μπορούμε να δούμε και την υποκρισία ημών των Χριστιανών. Περιμένουμε στην ατελείωτη ουρά για να προσκυνήσουμε ακόμη και ένα κομμάτι ξύλο. Αφήνουμε για δέκα ολόκληρες ώρες να σβήσει πλάι μας μια ζωή. Δέκα ώρες… πολιτισμός.
Ανάρτηση από: http://www.intellectum.org
