Η σφαγή των ανυποψίαστων βοοειδών

Του Δημήτρη Μηλάκα

Στις μεγάλες κτηνοτροφικές γραμμές παραγωγής ο δρόμος που ακολουθεί το κοπάδι βαδίζοντας στο σφαγείο αλλάζει καθημερινά, διότι παρατηρήθηκε ότι αυτή η πορεία θανάτου δημιουργούσε επιθανάτιο στρες στα μελλοθάνατα… ζωντανά.
Κάτι σαν το στρες των εργαζομένων των ημερών μας, που έχουν ήδη δει τον πέλεκυ να καρατομεί χιλιάδες συναδέλφους τους, αλλά θέλουν ακόμη να ελπίζουν πως οι εκκαθαρίσεις αφορούν το… διπλανό κοπάδι.
Η εξασφάλιση ενός ξαφνικού και χωρίς στρες θανάτου, που εγγυώνται οι πιστοποιημένες προδιαγραφές των μεγάλων σφαγείων στον πολιτισμένο κόσμο, μοιάζει με μια εκδήλωση ευαισθησίας και καλοσύνης για τα ζωντανά. Μοιάζει, αλλά δεν είναι…
Η φιλευσπλαχνία των σφαγέων, που επιφυλάσσει έναν ξαφνικό, γρήγορο και μάλλον ανώδυνο θάνατο, προκύπτει ως ανάγκη και απαίτηση της αγοράς για φθηνό και μαλακό κρέας. Σύμφωνα με τις εμπεριστατωμένες έρευνες, το επιθανάτιο στρες ευθύνεται για την παραγωγή τοξινών που σκληραίνουν το κρέας, το κάνουν άνοστο και ακατάλληλο για τις γεμάτες ευαισθησίες, πολιτισμένες στοματικές κοιλότητές μας.

Ανάλογες έρευνες έχουν δείξει ότι η αγελαία συμπεριφορά της κοινωνίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία κάθε προσπάθειας που αναλαμβάνεται εναντίον της. Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση, λειτουργώντας ως υπάλληλος των υπαλλήλων των δανειστών, καταβάλει κάθε προσπάθεια να καμουφλάρει τον δρόμο μέσα από τον οποίο οδηγεί το… κοπάδι στη σφαγή.
Βασικό μέλημα των κρατούντων (με την ευγενή συνδρομή των μιντιακών γκεμπελίσκων) είναι:

• η διαίρεση του κοπαδιού (κοινωνικός αυτοματισμός),
• η διασπορά των πιο χοντρών και αδιανόητων ψεμάτων (πες – πες, κάτι θα μείνει),
• η υπόθαλψη του φόβου, της αδιαφορίας και του φιλοτομαρισμού.

Κάπως έτσι ο δρόμος προς τη σφαγή αλλάζει καθημερινά, αφού ο φοβισμένος, αδιάφορος και εκ πεποιθήσεως «εαυτούλης» δεν βλέπει ότι – μετά τους «φακελάκηδες» γιατρούς, τους «υπεράριθμους» νοσηλευτές, τους «τεμπέληδες» δημοσίους υπαλλήλους, τους «άχρηστους» δασκάλους και καθηγητές – έρχεται η σειρά του.
Η κοπαδοποίηση της κοινωνίας είναι ίσως το μέγιστο επίτευγμα των κρατούντων και απόδειξη του ιδεολογικού θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού. Το μέγεθος αυτού του θριάμβου γίνεται αντιληπτό:

• από το πόσο εύκολα ευδοκιμεί το ψέμα («όλοι μαζί τα φάγαμε»),
• από την ευπιστία («τι να κάνουμε; δεν υπάρχει άλλη λύση…»),
• από την αδράνεια και την απάθεια (μέχρι η λεπίδα να αγγίξει τον λαιμό του καθενός ξεχωριστά).

Όμως, αν, όπως αποδεικνύουν οι εξελιγμένες σφαγιαστικές μέθοδοι, ακόμη και τα ζώα αντιλαμβάνονται τη στιγμή που οδηγούνται προς τον θάνατο, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα και οι άνθρωποι να πάψουν να αντιδρούν σαν κοπάδι που τρέφεται με αέρα κοπανιστό από τα τηλεοπτικά παραθύρια.
Σε μια τέτοια περίπτωση η κοινωνική σάρκα θα πάψει να είναι τόσο ροδαλή και κατάλληλη προς βρώση και θα αποκτήσει τη σκληρή αποφασιστικότητα να κατέβει στον δρόμο και να δώσει τη μάχη για το μέλλον.

Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr