Πόσοι από εμάς κατανοούν πως είναι να ξεψυχάει ο κολλητός σου στα χέρια σου, έπειτα από σφαίρα αστυνομικού χωρίς λόγο; Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε, αλλά μάλλον απλά θα αγγίξουμε την επιδερμίδα. Τα περισσότερα λόγια θα πάνε αχρείαστα, θα ακούγονται απλά σαν θόρυβος. Μόνο εκείνος ξέρει. Μόνο εκείνος που είδε να ξετυλίγεται μπροστά του το δώρο που του επιφύλαξε το κράτος ανήμερα της ονομαστικής του εορτής.
Πως είναι να είσαι γόνος μιας πλούσιας, αστικής οικογένειας; Λίγοι ξέρουν. Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που ξέρουν πως είναι να είσαι γόνος μιας πλούσιας αστικής οικογένειας και παρόλα αυτά να μη διαλέγεις τον εύκολο δρόμο που σε περιμένει, αλλά τον δύσκολο, εκείνον της «ταξικής προδοσίας».
Πως αποφασίζει ένα παιδί να περάσει στην ένοπλη δράση; Τι τον κάνει να πιστεύει ότι αυτός είναι ο δρόμος, αυτός είναι ο τρόπος; Εκείνος και οι σύντροφοί του ξέρουν.
Πως είναι να βασανίζεσαι από τους μπάτσους; Να βγαίνουν στην φόρα οι εμφανώς πειραγμένες φωτογραφίες σου με τα αίματα στο παραμορφωμένο πρόσωπο; Αυτό το ξέρουν ακόμα πιο λίγοι. Μια κοπέλα που το ΄ξερε αυτοκτόνησε πρόσφατα.
Πως είναι να ζεις στην φυλακή; Να κοιμάσαι εκεί, να τρως εκεί, να διαβάζεις, να περνάς τις ώρες, τις μέρες και τους μήνες σου πίσω από τα κάγκελα ενώ εκεί έξω η ζωή συνεχίζεται;
Πως είναι να κάνεις απεργία πείνας για να διεκδικήσεις ένα δικαίωμα που υποτίθεται ότι είναι κατοχυρωμένο; Πως είναι να είσαι 25 μέρες χωρίς φαγητό; Να ακούς την καρδιά σου να χτυπάει λίγο πιο δυνατά και να τρομάζεις ότι μπορεί να είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις; Ποιος το ξέρει; Εμείς που αν δεν φάμε για τρεις ώρες πεινάμε σαν λύκοι και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε;
Να μαθαίνεις ότι εκεί έξω έχει στηθεί πανηγύρι νέας διαπόμπευσής σου. Κακοπληρωμένοι γραφιάδες που θέλουν να αποδείξουν έμπρακτα την υποδούλωση τους, φασίστες της διπλανής πόρτας, πυροβολημένοι πολιτικάντηδες εκφραστές του δήθεν καινούριου, συντηρητικοί νοικοκυραίοι που χρωστάνε σε κάθε τράπεζα, ακόμα και συμφοιτητές σου δεν γουστάρουν αυτό που κάνεις και σε ξεσκίζουν με κάθε τρόπο. Γι’αυτούς θα είσαι πάντα το κωλόπαιδο που δεν έβαλε μυαλό και θέλει ένα χέρι ξύλο ή το κακομαθημένο παιδάκι από τα ΒΠ με τα ψυχολογικά προβλήματα.
Όπως όλοι, έτσι και ο Νίκος Ρωμανός, έκανε τις επιλογές του μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Είχε την διαύγεια να κατανοήσει ότι κάτι δεν πάει καλά με το σύστημα. Κάτι απάνθρωπο έχει, κάτι που σκοτώνει, είτε με σφαίρες στο στήθος 15χρονα παιδιά, είτε με ανελέητες ταξικές επιθέσεις στη ζωή νέων, μεγάλων, γέρων, είτε με τους πολέμους, την φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση, την καλλιέργεια του φασισμού και άλλα που δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε εδώ.
Έκανε τις επιλογές του. Είτε συμφωνείς με αυτές είτε όχι, ο Ρωμανός έχει κερδίσει με το αίμα του το δικαίωμα να τον σέβεσαι, όχι γιατί είναι ένα 20χρονο παιδί που θέλει να σπουδάσει, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να αγωνιστεί, να θυσιαστεί για αυτά που πιστεύει. Έχει κερδίσει με τη στάση του το δικαίωμα να αναγνωρίζεις στο πρόσωπό του τον ακέραιο χαρακτήρα του.
Οποιαδήποτε κριτική τέτοιες ώρες περισσεύει και ακούγεται σαν ηθικολογία. Μπορούμε να συζητήσουμε μια άλλη στιγμή αν είναι σωστό να δώσεις την τελική μάχη στον αγώνα ενάντια στο σύστημα ληστεύοντας μια τράπεζα. Τώρα μπορούμε μόνο να στηρίξουμε με κάθε τρόπο το αίτημά του. Όχι γιατί είναι δίκαιο με τα κριτήρια του αστικού δικαίου, αλλά γιατί στην ουσία του αιτήματός του κρύβεται η προσδοκία για την ελευθερία, η ικανοποίηση μιας -έστω και μικρής- νίκης. Κάποιος πρέπει -επιτέλους- να κερδίσει κάτι στις μέρες μας…
Ανάρτηση από: http://2310net.wordpress.com
