Του Στάθη
Απορώ γιατί ο κ. Τσίπρας χρονοτριβεί με τον αδέξιο κ. Φίλη και δεν
διορίζει κατευθείαν υπουργό Παιδείας τον επιτήδειο κ. Λιάκο! Ο κ. Τσίπρας έχει επιλέξει
(τα τελευταία δύο χρόνια στα φανερά, για νωρίτερα δεν γνωρίζω) να θαυμάζει τον καθηγητή
κ. Λιάκο...
Απόδειξη του θαυμασμού τού κ. Τσίπρα υπήρξε η (άκρως ασυνήθιστη)
ονομαστική αναφορά του κ. Πρωθυπουργού στον κύριο καθηγητή, σε ομιλία του πρώτου
ενώπιον της Ακαδημίας Αθηνών για την επέτειο της Επανάστασης του 1821 (όταν, κατά
τον κ. Μπαλτά, η Επανάσταση γεννούσε το νέο ελληνικό έθνος, αγνώστου πατρός η ίδια).
Μύλος; Οχι, απλά πράγματα. Ο κ. Λιάκος, με λαμπρή σταδιοδρομία στο
πλευρό του κ. Σημίτη, είναι από τους ιστορικούς εκείνους που αναλύουν το παρελθόν
με κριτήρια του παρόντος. Ετσι ο κ. Λιάκος συγκρίνει, αν δεν ταυτίζει, τους Μακεδονομάχους,
φέρ’ ειπείν, με τους Ταλιμπάν. Θεωρεί τη Γενοκτονία των Ποντίων μιαν κακή στιγμή
μιας καλής πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μάλιστα εισηγείται την
απάλειψη του όρου «Τουρκοκρατία») και ενώ αντιλαμβάνεται πλήρως την εθνική συνέχεια
των Κινέζων ή των Εβραίων, με την εθνική συνέχεια των Ελλήνων παρουσιάζει κάποια
αντιληπτική δυσκολία.
Κάπως παράδοξο, διότι οι απόψεις αυτές είναι μάλλον ρατσιστικές παρά
αριστερές, αλλά δεν είναι το μόνον παράδοξον. Ο κ. Τσίπρας θαυμάζει επίσης (τουλάχιστον
αυτό ελπίζω) προσωπικότητες της Αριστεράς όπως τον Ρίτσο, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον
Σβορώνο, τον Κορδάτο, τον Λειβαδίτη, τους οποίους όμως ο κ. Λιάκος βρίσκει εθνικολαϊκιστές,
συντηρητικούς και πολύ μπανάλ. Ο κ. Λιάκος έχει πάρει εργολαβία ό,τι αφορά την αποδόμηση
της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων (για των Κινέζων δεν παίρνω όρκο). Διακηρύσσει
ότι οι παίδες πρέπει να αποκτούν «ιστορική και όχι εθνική συνείδηση». Δεκτόν κι
αυτό.
Ομως τι είδους ιστορική συνείδηση μπορεί να αποκτήσει κανείς διά
της λήθης; Διότι ο κ. Λιάκος (όπως και ο Γιωργάκης με τον Τζεμ συμφώνησαν, καθώς
και ο κ. Σόρος με τα λεφτά του προσπάθησε) εισηγείται την απάλειψη όσων γεγονότων
υπομιμνήσκουν «οικεία κακά» και συνεπώς γεννούν το μίσος μεταξύ των λαών, όπως η
Μικρασιατική Καταστροφή ή οι διωγμοί επί Τουρκοκρατίας, ενώ, αντιθέτως, πρέπει να
τονίζονται οι ημέτερες αγριότητες, όπως η σφαγή της Τριπολιτσάς, κατά την οποίαν
το προγονικό δεν πολέμησε ως όφειλε τους Τούρκους με ροδοπέταλα, αλλά με αιμοσταγείς
και εκδικητικές, για αιώνες σφαγών και σφαγών, χατζάρες. Ντροπή μας!
Υπήρξαμε και τότε άκρως «ψυχωτικοί» και «εθνικολαϊκιστές». Ομως ο
κ. Τσίπρας θαυμάζει τον κ. Λιάκο! Είναι φανερό ότι ο κ. Λιάκος αντιλαμβάνεται την
ιστορία ως προπαγάνδα στον δημόσιο λόγο. Προσαρμόζει τα γεγονότα στις ιδεολογικές
του αναφορές (όποιες κι αν είναι αυτές), όπως ακριβώς έκανε και όταν υποστήριξε
το δυσώνυμο βιβλίο Ρεπούση – ένα βιβλίο με 78 πραγματολογικά λάθη (!!!) διαπιστωμένα
απ’ όλους, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Ενα βιβλίο που οι συγγραφείς του δεν αντιλαμβάνονταν
τη διαφορά μεταξύ ΕΣΣΔ και Ρωσίας. Μεγάλη επιστημονική επιτυχία, για την οποίαν
ο βαθειά μορφωμένος κ. Λιάκος απαγόρευε στις «νοικοκυρές», τους «γλωσσολόγους των
ταξιτζήδων» και τους «εργάτες» να έχουν λόγο!!!
Τώρα όμως θα έχει ο ίδιος τον πρώτο λόγο στον Εθνικό Διάλογο για
την Παιδεία, διότι ο κ. Τσίπρας θαυμάζει τον κ. Λιάκο. Οχι μόνο για την επιστημονική
του επάρκεια, αλλά και για τις πολιτικές του παρεμβάσεις, όπως όταν υποστήριζε το
Σχέδιο Ανάν, τις «μακεδονικές μειονότητες» κι όλα τα υπόλοιπα φληναφήματα του «εκσυγχρονιστικού»
συρμού. Ομως, γιατί αυτή η μάνητα του κ. Λιάκου με τον πατριωτισμό της Αριστεράς;
γιατί, για αυτόν, κάθε τι εθνικό είναι εθνικιστικό; Θα τολμήσω μιαν εξήγηση τελείως
προσωπική και απολύτως υποθετική. Στη διάρκεια της κατοχής ορισμένες τροτσκιστικές
ομάδες στη βάση της αντίθεσής τους προς τον Σταλινισμό έβαζαν την ΕΣΣΔ και το Γ’
Ράιχ στον ίδιο παρονομαστή (όπως, αργότερα, οι μαοϊκοί έβαζαν στο ίδιο σακί την
ΕΣΣΔ με τις ΗΠΑ). Ανέλυαν λοιπόν τότε και έλεγαν ορισμένοι τροτσκιστές ότι ο πόλεμος
στην Ευρώπη θα έπρεπε να είναι ταξικός και ότι τα εθνικά του χαρακτηριστικά αποπροσανατολίζουν
τους εργάτες και τις μάζες.
Αποτέλεσμα αυτής της ανάλυσης των ίσων αποστάσεων ήταν οι περισσότερες
τροτσκιστικές ομάδες να μη λάβουν μέρος στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα, να είναι
στην κόντρα με το ΕΑΜ, ενώ ορισμένοι τροτσκιστές συνεργάσθηκαν κιόλας με τους Ναζί
– μεγάλο το όνειδος. Τεταρτοδιεθνιστής στα νιάτα του ο κ. Λιάκος, «εκσυγχρονιστής»
στη συνέχεια, κάνει εν πολλοίς την ίδια ανάλυση, υποβαθμίζοντας το έθνος σε μια
«φαντασιακή» κατασκευή (μάλιστα ανύπαρκτη πριν από τον Διαφωτισμό) και καθαιρεί
τον πατριωτισμό των μαζών σε λαϊκισμό (παρ’ ότι οι λαοί δεν μπορεί να είναι λαϊκιστές,
λαϊκιστές μπορούν να είναι κάποιοι απ’ τους ηγέτες τους – με τους «εκσυγχρονιστές»
ηγέτες να πρωτεύουν σε κάτι τέτοια).
Οπως οι αμύντορες του κ. Λιάκου έχουν αποδείξει, για να κυριαρχήσουν
όλες αυτές οι ανοησίες στην κοινωνία, χρειάσθηκε να εξαπολύσουν οι ίδιοι ιδεολογική
τρομοκρατία με το καντάρι! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει τολμήσει να κριτικάρει
τον μέντορα της κυρίας Ρεπούση και του κ. Τσίπρα, χωρίς μια συγκεκριμένη ομάδα δημοσιογράφων
και δημοσιολογούντων απ’ τα ΜΜΕ να τον λούσει με συκοφαντίες και ρετσινιές του στυλ:
αντισημίτης, ρατσιστής, φασίστας, εθνικιστής, σταλινικός, ψυχάκιας, αμόρφωτος, παράφρων,
αγράμματος, ομοφοβικός, λαϊκιστής, φαιοκόκκινος – αυτοί είναι μονάχα ελάχιστοι απ’
την αρμάδα των «αριστερών» χαρακτηρισμών που πέφτουν στο κεφάλι του αμαρτωλού. Από
ποιους; Οχι από ανθρώπους που γράφουν ο καθένας τη γνώμη του (κάτι το σεβαστόν,
πλην των χαρακτηρισμών), αλλά από ανθρώπους που γράφουν ύστερα από προσυνεννόηση,
συντονισμένα και οργανωμένα, ο ένας κατ’ ακολουθίαν του άλλου, που γδέρνουν κάθε
φορά και διασύρουν όποιον στοχοποιούν.
Προσφάτως, βγήκε κατά λάθος στη δημοσιότητα ένα τσατ ρουμ όπου τα
παλληκάρια αυτά συναντώνται σαν σε κρυφό σχολειό, συνομιλούν και αναθέτουν το ένα
στο άλλο δουλειές, ποιος θα γράψει για τι πράγμα και πότε, ποιος θα ακολουθήσει
και πώς θα αλληλοϋποστηριχθούν. Τέτοια και τοιαύτα συνέβαιναν και συμβαίνουν στα
ενδότερα της διατεταγμένης δημοσιογραφίας σε όλες τις δραματικές στιγμές και τα
σημεία καμπής. Οταν διέλυε η Δύση τη Γιουγκοσλαβία, οι λεβέντες αυτοί θρηνούσαν
για τις σφαγές στο Σεράγεβο. Τώρα βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι πράκτορες της
CIA και ομολογούν ότι η κοινή γνώμη στη Δύση εσύρθη από τη μύτη με προβοκάτσιες
(όπως στο Σεράγεβο), τη μία μετά την άλλη. Οι ελάχιστοι πέντε-δέκα που γράφαμε από
τότε όσα τώρα αποτελούν κοινόν τόπο ήμασταν συνωμοσιολόγοι, εθνικιστές, κομπλεξικοί
κ.τ.λ. Οι δε Ελληνες που είχαν πάρει μυρωδιά τι πραγματικά γινόταν ήταν για αυτά
τα παλληκάρια «έθνος ανάδελφο», αλλοπαρμένοι της Ορθοδοξίας, αμετανόητοι κομμουνιστές
και, καλά το καταλάβατε, λαϊκιστές!
Ο ίδιος αυτός όμιλος υποστηρικτών Λιάκου μυξόκλαιγε για τις «παράπλευρες
απώλειες» του πολέμου στο Ιράκ, υποστήριζε όμως την «εξαγωγή της δημοκρατίας» κι
έβρισκε τον πόλεμο «ανθρωπιστικό». Τώρα οι ίδιοι οι Αμερικανοί ομολογούν τα αντίθετα,
αλλά οι λεβέντες αυτοί παραμένουν το ίδιο στοχοπροσηλωμένοι (με έναν αξιοθαύμαστο
μιθδριδατισμό), συνεχίζοντας να υβρίζουν και να ψεύδονται. Ομως ενίκησαν! Μπορεί
στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η «σχολή» αυτή να εξέφραζε ένα μικρό ποσοστό του κόμματος
κι ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό, έως ελάχιστο, στην ελληνική κοινωνία, αλλά με τις
δύο κυβερνήσεις που έχει σχηματίσει ο κ. Τσίπρας έχουν επικρατήσει πλέον πλήρως!
Τώρα είναι πιο δυνατοί παρά ποτέ. Απλωμένοι σε ορισμένες εφημερίδες,
ελέγχουν πολλούς κόμβους στο διαδίκτυο, εξαφανίζοντας όσους τους έχουν πάρει μυρωδιά,
γλείφοντας άλλους, τακτοποιώντας επίσης και βολεύοντας πολλούς, ώστε να διευρύνουν
την επιρροή τους και την πελατεία τους. Γνωρίζουν την τεχνογνωσία! Συνέπλευσαν με
τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., δηλώνοντας «αριστεροί» οι περισσότεροι, δεν θα συνέπλεαν
τώρα με μια κυβέρνηση που δηλώνει αριστερή η ίδια, κυβερνώντας όπως το ΠΑΣΟΚ και
η Ν.Δ.; Θα έλεγε κανείς, τι σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά στο Προσφυγικό, το Ασφαλιστικό,
το Εργασιακό, την Ανεργία κι όλα τα υπόλοιπα δυσθεόρατα προβλήματα που μας ταλανίζουν;
Θα έπεφτε έξω. Διότι για να χειραγωγηθεί η πολιτική συμπεριφορά του καθενός μας,
προϋποτίθεται η πολιτισμική του αλλοτρίωση. Το πολιτικό πρόβλημα των Ελλήνων σήμερα
είναι η πολιτισμική τους κατάρρευση.
Η «εκσυγχρονιστική» φάουσα βαράει στο ψαχνό, στην ψίχα και την ψυχή
– χωρίς Ρίτσο, χωρίς Παπαδιαμάντη, μισάνθρωπος με την κοινότητά σου εξ αφορμής της
όποιας παθολογίας της, πορεύεσαι όλο και πιο μόνος, όλο και πιο ιδιώτης, όλο και
πιο ανυπεράσπιστος. Ή γίνεσαι πελάτης. Για να φθάσεις στο τέλος να λες: «Δεν μπορούσαμε
να κάνουμε αλλιώς». Απ’ τον Τσάβες (που άλλωστε ήταν λαϊκιστής) ο μονόδρομος της
ομογενοποιημένης σκέψης σε πάει στον Σόιμπλε. Τώρα, αν ο Σόιμπλε σου σκοτώνει τη
ζωή, μη γίνεσαι μαξιμαλιστής! Πήγαινε να ζήσεις στο Περιστέρι (Τσακαλώτος), φάε
γεμιστά (Φωτίου), φταίει η κυβέρνηση Σαμαρά που δεν ολοκλήρωσε τα μνημόνια (Μάρδας),
αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα εφεύρουμε (ένας κάποιος Γεωργιάδης του
ΣΥΡΙΖΑ), πάψε να κλαίγεσαι και στήσε μια ΜΚΟ, μη γίνεσαι ψυχάκιας (Λιάκος), νοικοκυρά
(Λιάκος), κτηνοτρόφος (Λιάκος), φαιοκόκκινος (Λιάκος) κι όσα άλλα σου καταλογίζει
ένας άνθρωπος που αγαπάει βαθειά τον λαό και θαυμάζεται από τον κ. Πρωθυπουργό.
Πλην όμως, για να κάνουμε και
λίγο πλάκα στην ήττα μας, θα έρθει, έχει ήδη έρθει η ημέρα εκείνη που ο κ. Λιάκος
με τον κ. Λεβέντη βρίσκονται στην ίδια βάρκα! Φοβάμαι, όμως, ότι η Νέμεσις αυτή
δεν έχει επιπέσει πάνω στον κ. Λιάκο, αλλά στον κ. Λεβέντη…
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
