Μπαίνει ο κλέφτης στο σπίτι σου, παίρνει 4.000 ευρώ και μετά από λίγες μέρες ξανάρχεται και σου αφήνει πίσω 300 ευρώ, με την υπόσχεση να στα ξανακλέψει σε μια βδομάδα. Το θρασύτερο: έχει την απαίτηση να του πείς κι ευχαριστώ! Το χειρότερο: Μια στις 4 οικογένειες των θυμάτων του φιλάνε το χέρι! Γιατί; Το λένε οι εκλογές, το λέει κι ο ΟΟΣΑ.
Εδώ και κάτι χρόνια, αλλά με χειρότερες επιδόσεις τα τελευταία, το ένα στα τρία 15χρονα στην Ελλάδα έχουν πρόβλημα στην κατανόηση κειμένου. Το δείγμα από τη διαρκή έρευνα του Οργανισμού είναι 5.000 μαθητές από 212 δημόσια και ιδιωτικά ελληνικά σχολεία. Σε επίπεδο 72 χωρών το δείγμα είναι 540.000 15χρονα. Η Ελλάδα, κάτω από τη Λιθουανία και τη Χιλή.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση, τη μόρφωση και την παιδεία των ελληνόπαιδων είτε είναι αμόρφωτοι είτε είναι ασυνείδητοι. Και επικεντρώνομαι σ αυτούς, επειδή το παιδί είναι το αποτέλεσμα μιας μιμητικής και μιας παιδευτικής διαδικασίας. Δε μαθαίνει μόνο του. Μιμείται και καθοδηγείται.
Αυτοί, λοιπόν, που έχουν και την ευθύνη για τη μόρφωση των παιδιών, είτε είναι γονείς, είτε δάσκαλοι, είτε και τα δύο, έχουν και την υποχρέωση (όχι απλώς το δικαίωμα) να εκλέγουν και κυβερνήσεις.
Όποιος πιστεύει ότι οι κυβερνήσεις βγαίνουν από την πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει παρά να δεί διαχρονικά τα αποτελέσματα των εκλογών σε απόλυτους αριθμούς. Εκεί θα διαπιστώσει ότι οι κυβερνήσεις βγαίνουν, με λίγες εξαιρέσεις, από τη μετακίνηση ενός 5%- 10% των ψηφοφόρων προς ένα κόμμα, από αναμέτρηση σε αναμέτρηση. Αυτό, λοιπόν, το 5% με 10% των πολιτών καθορίζει την τύχη του άλλου 90% σχεδόν πάντα τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Η ιδεολογία έχει πάψει εδώ και πολλές δεκαετίες να βαραίνει στην ψήφο των πολιτών. Η συντριπτική πλειονότητα ψηφίζει είτε με το θυμικό, βρίζοντας αυτούς που είχε ψηφίσει, είτε με το στενό ατομικό και οικογενειακό συμφέρον. Για το σύνολο, ελάχιστοι!
Επιπλέον, με τη διαρκή λατρεία προς τα δικαιώματα και την ταυτόχρονη απαρέσκεια προς τις υποχρεώσεις, ο νεοελληνικός μεταπολιτευτικός πολιτισμός παράγει όλο και πιο πολλούς πολίτες, που έχουν απαιτήσεις από όλους εκτός από τους εαυτούς τους.
Πού γεννήθηκαν όλα αυτά; Στην ευκολία, με την οποία άρχισαν να κερδίζονται τα προς το ζην από μια κοινωνία που ήταν η χρυσοτόκος όρνιθα για λαοπλάνους και αριβίστες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τον πληθυσμό, αδιαφορώντας εντελώς για την ταυτόχρονη Μόρφωση και την Παιδεία του. Τον διέφθειραν με το παράδειγμά τους. Τον έκαναν σ' ένα μεγάλο ποσοστό σαν κι αυτούς.
Αυτό το περιβάλλον έχει γεννήσει και γιγαντώσει ένα φαινόμενο αυτοθαυμασμού χωρίς κόπο, και αντίστοιχου υπέρμετρου θαυμασμού των απογόνων, που αντιμετωπίζονται από τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού σαν άστρα λαμπρότερα του ήλιου με μοναδικό προσόν ένα: Ότι είναι δικά του παιδιά!
Αυτή η νοοτροπία μεταφέρεται νύχτα και μέρα με τη συμπεριφορά των γονιών στα παιδιά, που θεωρούν φυσιολογική την αναβάθμισή τους κάπου μεταξύ Αϊνστάιν και ημίθεου. Για πλήθος γονιών η έννοια του φυσιολογικού παιδιού είναι άγνωστη όταν αφορά στο δικό τους παιδί που είναι φαινόμενο, ενώ η έννοια του υποδεέστερου είναι η φυσιολογική όταν αφορά στα παιδιά των άλλων! Γιατί δε χωράνε πολλά φαινόμενα στα ένα και μοναδικό «εγώ»…
Μ αυτή τη νοοτροπία παραδίνονται τα παιδιά αυτά στα σχολεία, συχνά με την απαίτηση να αντιμετωπίζονται και από τους νηπιαγωγούς και τους δασκάλους ως αξιοθαύμαστες ιδιαιτερότητες, που αξίζουν κάθε χατηριού, επιείκειας, χαϊδέματος και υπερπροστασίας, σαν αυτής που έχουν και στο σπίτι.
Φυσικά, η αυστηρότητα, με την έννοια της προετοιμασίας για τη σκληρότητα της αληθινής ζωής, η δίκαιη μεταχείριση με την έννοια της ανάληψης ή απόδοσης ευθύνης ανάλογα με τις πράξεις και τις παραλείψεις και η Απαίτηση με την έννοια της τήρησης της συμφωνίας «έρχεσαι να μάθεις- έρχομαι να σου μάθω» είναι σχεδόν ανύπαρκτες στα σχολεία, γιατί είναι ανύπαρκτες σε πολλά σπίτια, που έχουν επιβληθεί ως κυρίαρχη νοοτροπία.
Ταυτόχρονα, η απαίτηση αυτή των γονιών για όλα τα παραπάνω γίνεται και επιθετική απαίτηση προς τους δάσκαλους και στη συνέχεια προς τους καθηγητές. Πρόκειται για μια τρομοκράτηση του εκπαιδευτικού συστήματος από έναν νεοελληνικό κανακαρισμό, που εκτός των άλλων, έχει οδηγήσει εδώ και δεκαετίες πολλούς καθηγητές και δασκάλους στην παραίτηση από την παιδευτική διδασκαλία και στην άσκηση της διδασκαλίας «δε ζορίζομαι, μάθετε ό,τι θέλετε».
Ισχυρό βοήθημα σ αυτό ήρθε εδώ και δεκαετίες ένα αμόρφωτο πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα εκπαίδευσης στα σχολεία, που βασίστηκε κατ αρχήν στην ψηφοθηρική εύνοια των γονιών και μετά στην παροχή όλο και περισσότερων υλικών και θεσμικών δικαιωμάτων, αλλά με όσο γίνεται λιγότερες υποχρεώσεις από τους διδάσκοντες.
Όλο αυτό το άρρωστο σύστημα παράγει από τη φύση του λιγότερο κόπο. Λιγότερος κόπος σημαίνει μικρότερη προσπάθεια, επομένως λιγότερες γνώσεις. Επειδή, γνώση χωρίς προσπάθεια δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.
Μια γενιά νεοελλήνων, λοιπόν, με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνητών της θεοποίησε την όσο το δυνατόν πιο άκοπη καλοπέραση, άρχισε να αυτοθαυμάζεται για αυτή και φυσικά άρχισε να προσκυνάει τα παιδιά της σαν θαύματα της φύσης και να αποφεύγει τις έννοιες της υποχρέωσης και της ευθύνης σαν το διάολο το λιβάνι. Επειδή και ο λαός είναι σαν τα παιδιά. Μιμείται και εκπαιδεύεται. Ό,τι βρίσκει κάνει.
Η νοοτροπία του μικρότερου κόπου, που εξακολουθεί να είναι Κυρίαρχη, ασχέτως του πόσοι την ενστερνίζονται, συμπαρασύρει τα πάντα. Συμπαρασύρει την ευκολία των γονιών να παραδίνουν τα παιδιά τους στην αγράμματη τηλεόραση των 2.000 λέξεων, κι αυτών συχνά εκφωνημένων λάθος, την ευκολία των ίδιων να μην ανοίγουν ένα βιβλίο να διαβάσουν, προτιμώντας την αποβλάκωση ενός στην πλειονότητά του αγράμματου διαδίκτυου, την ευκολία σε ό,τι απαιτεί λιγότερη και απλούστερη σκέψη, όπως απαιτούν ανοιχτά και οι περισσότερες διαφημίσεις! Γιατί η σκέψη απαιτεί κόπο και δεν ευνοεί τον σανό.
Μ αυτά τα δεδομένα δεν είναι καν είδηση ότι ένα στα τρία από τα σημερινά 15χρονα ελληνόπουλα δεν κατανοούν ένα κείμενο, όπως πιθανώς δεν το κατανοούν οι γονείς τους, και όπως δεν τους το διδάσκουν οι καθηγητές τους- αν το κατανοούν κι εκείνοι!
Και δεν είναι καν είδηση ότι η ελληνική κοινωνία γίνεται χρόνο με το χρόνο πιο αμόρφωτη, πιο αγράμματη και πιο απαίδευτη, όσο κι αν δεν της αρέσει να το ακούει. Και όσο πιο αμόρφωτη γίνεται τόσο πιο δύσκολα κατανοεί λέξεις και έννοιες, τόσο πιο λίγες μαθαίνει, και τόσο λιγότερη ποιοτική σκέψη (το λέμε και κοινή λογική ή και επαναστατική λογική υψηλών νοημάτων) μπορεί να παραγάγει.
Αν, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του ΟΟΣΑ, το ένα στα τρία 15χρονα δεν μπορεί να κατανοήσει ένα κείμενο, δεν είναι να απορεί κανείς που ένας στους τέσσερις από τους ενήλικες δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ ενός απατεώνα κι ενός ευεργέτη. Στο ίδιο σπίτι μεγαλώνουν.
Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr
