Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Καθώς η κρίσιμη μέρα πλησιάζει, η κινητικότητα στο στρατόπεδο της πολιτικής ελίτ, της παλιάς, μα και της καινούργιας, αυτής που δημιουργήθηκε με το απότομα φούσκωμα της απονευρωμένης αριστεράς, όλο και αυξάνει.
Όλοι, μα όλοι έχουν κάτι να πουν, κάτι να μας «διδάξουν». Οι αρχιερείς της διαπλοκής, ο μάγειρας των παραγραφών, ο λογιστάκος της υπερχρέωσης. Ακόμη κι ο δυστυχής Σαμαράς, που δεν έχει καταφέρει να συνέλθει από το σοκ της απώλειας της πρωθυπουργικής καρέκλας και που κανένας δεν τον θέλει, όχι για αρχηγό, μα ούτε και για γείτονα, νομίζει πως μπορεί να παίξει κάποιο «ρόλο», να ξαναβρεθεί μέσα στο πολιτικό παιχνίδι.
Όλη αυτή η βαβούρα, δείχνει μιαν αγωνία. Έναν κρυφό φόβο.
Όμως τι φοβούνται οι πολιτικοί μας σωτήρες;
Όχι, δεν φοβούνται μήπως τους έρθει ο ουρανός στο κεφάλι.
Φοβούνται μήπως ανοίξει η γής κάτω απ’ τα πόδια τους.
Αυτό συνέβηκε το 2011 και παραλίγο να παρασύρει ολόκληρο το οικοδόμημα που με κόπο έχουν στήσει τόσα χρόνια.
Με ακόμη μεγαλύτερο κόπο κατάφεραν να κλείσουν το χάσμα, αποσπώντας την προσοχή με μνημόνια, πρόσφυγες, θρησκευτικά κι ότι άλλο βάλει ο νούς, φτάνει να μην υπάρξει η παραμικρή σκέψη ότι η δύναμη δεν βρίσκεται σ’ αυτούς, στους κυβερνώντες, αλλά τους κυβερνωμένους.
Ξέρουν πολύ καλά, ότι ακόμη κι αν μια ομάδα, μια πολύ μικρή ομάδα πάρει την πρωτοβουλία της δράσης, όχι για μιαν ριζική αλλαγή του συστήματος, αλλά για κάτι μικρό, όπως είναι η ακύρωση της παραγραφής ενός αδικήματος, οι λίστες των ληστών ας πούμε, μπορεί να προκληθεί πολιτική χιονοστιβάδα, μια πανεθνική πολιτική κρίση πολύ χειρότερη απ’ αυτήν που ζήσαμε το 2011.
Ξέρουν πολύ καλά, ότι και η παραμικρή χαραμάδα μπορεί να γίνει βάραθρο.
Έπειτα είναι και το άλλο. Μια ακόμη παραγραφή, θα προκαλέσει καινούργια ψυχολογική φθορά στον αντίπαλο (ο αντίπαλος είναι φυσικά η κοινωνία), ακόμη μεγαλύτερη ηττοπάθεια, μοιρολατρία και υποταγή.
Και το νανούρισμα συνεχίζεται.
Είκοσι πέντε κι απόψε.
