Στην ιστορία έχει μείνει το φιλικό του 1942 μεταξύ του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, το οποίο δεν έγινε ποτέ, λόγω της επίταξης του γηπέδου από τους Γερμανούς, αλλά και για αυτά που ακολούθησαν στην συνέχεια.
Κάθε ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, όπως είναι φυσικό κουβαλά και μια ιστορία. Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι επίσημο και είναι φιλικό.
Κάθε ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, όπως είναι φυσικό κουβαλά και μια ιστορία. Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι επίσημο και είναι φιλικό.
Ήταν άνοιξη του 1942 με τις δύο ομάδες να τίθενται αντιμέτωπες σε φιλικό αγώνα, ο οποίος θα γινόταν στο γήπεδο της Λεωφόρου, στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί 15.000 κόσμου, κάτι το οποίο τελικά δεν έγινε.
Μια επιτροπή παικτών απαρτιζόμενη από τους Τάσο Κρητικό του Πανθηναϊκού, αλλά και του Τζανετή και Κλεάνθη Μαρόπουλο της ΑΕΚ, πήγαν στο γραφείο του Απόστολου Νικολαϊδη από τον οποίο και ζήτησαν μέρος των εισπράξεων να δοθεί σε ασθενείς του νοσοκομείου Σωτηρία, οι οποίοι έπασχαν από φυματίωση ενώ μεταξύ αυτών βρίσκονταν και αθλητές.
Ο Νικολαϊδης αφού αρχικά τους ενημέρωσε ότι οι Γερμανοί είχαν προχωρήσει στην επίταξη του γηπέδου, και είχαν ως σκοπό το να κρατήσουν τα κέρδη, εν συνεχεία τους έκανε γνωστό ότι πρόθεση τους ήταν στον εν λόγω αγώνα να επιβληθεί να σφυρίξει Αυστριακός αξιωματικός των δυνάμεων Κατοχής.
Έπειτα από τα παραπάνω οι δύο ομάδες αποφάσισαν να μην αγωνιστούν. Έτσι οι παίκτες βγήκαν μεν στον αγωνιστικό χώρο, όχι όμως για να αρχίσουν το παιχνίδι, αλλά για ανέβουν στις εξέδρες και να εξηγήσουν στον κόσμο ότι αυτό δεν θα γίνει.
Αποτέλεσμα αυτών ήταν η είσοδος του οργισμένου στον αγωνιστικό χώρο κόσμου, ο οποίος κατέστρεψε τα πάντα. Οι εξέδρες και τα δοκάρια ξεριζώθηκαν, ενώ παράλληλα ακούγονταν συνθήματα υπέρ των παικτών και των δύο ομάδων, κυρίως υπέρ του Κρητικού που ήτα ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, αλλά και του Μαρόπουλου της ΑΕΚ.
Τα επεισόδια πήραν έκταση και εκτός γηπέδου,καθώς οι παίκτες των δύο ομάδων, μαζί τους φιλάθλους πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό την Ομόνοια, η οποία εξελίχτηκε σε μια μεγάλη διαδήλωση κατά της κατοχής, η οποία διαλύθηκε βίαια.
Τα γεγονότα την συγκεκριμένης ημέρας, θεωρήθηκαν καθοριστικά από τον Κλεάνθη Μαρόπουλο, καθώς είχαν σαν συνέπεια την συγκέντρωση όλων των παικτών στην Ε.Ε.Α., με συνέπεια να γίνει πρωτάθλημα στον γήπεδο της Νήαρ Ηστ στο οποίο συμμετείχαν όλες οι ομάδες της Αθήνας, με προσωπική ευθύνη των ίδιων των παικτών τους.
Το εν λόγω πρωτάθλημα σημείωσε τεράστια επιτυχία, καθώς το παρακολούθησαν χιλιάδες φίλαθλοι όλους τους αγώνες του, ενώ οι εισπράξεις αυτών είχαν σαν συνέπεια να σωθούν πολλοί αθλητές.
Κι όλα αυτά από έναν αγώνα ο οποίος ναι μεν δεν έγινε ποτέ, ωστόσο όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ήταν σημαντικός, για τις εξελίξεις που ακολούθησαν μετά από αυτόν.
Ανάρτηση από :http://www.sdna.gr