Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είμαι ο τελευταίος Πρόεδρος της Γαλλίας, οι επόμενοι θάναι λογιστές, είπε ο Μιτεράν.
Δεν θα μπορούσε όμως να φανταστεί τους απροσδόκητους, ελικοειδείς δρόμους που θα διάλεγε η Ιστορία, ή όσοι χρειάζονται λογιστές, για να προσεγγίσει την επιδίωξή της.
Ίσως ούτε ένας Μακιαβέλι θα μπορούσε. Θα χρειαζόταν η διεστραμμένη μεγαλοφυία ενός Ιωσήφ Φουσέ.
Το αδιανόητο, που προετοιμάζουν τόσο πολύ καιρό, είναι έτοιμο τώρα να συμβεί. Αναγγέλλοντας, όπως και τόσα άλλα που συμβαίνουν, την εποχή των μεγάλων παγκόσμιων συγκλονισμών.
Στη Γαλλία, στη χώρα του Βολταίρου και του Ροβεσπιέρου, της Γαλλικής Επανάστασης και της Κομμούνας, του Σαρλ ντε Γκωλ και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, την κόρη της Αναγέννησης και των Φώτων (του Διαφωτισμού), τη μάνα της νεώτερης Ευρώπης και του πολιτισμού της, όσου τέλος πάντων απομένει, ετοιμάζεται τώρα να διαβεί την πύλη των Ηλυσίων, η Μαρίν Λεπέν.
Τελευταία, μεταλλαγμένη ασφαλώς, απόγονος όμως πάντα, ενός ρεύματος που έλκει την καταγωγή του από το Βισύ, το όνειδος της Γαλλίας.
Κι όμως, ο δημιουργός του Εθνικού Μετώπου, ο ίδιος ο πατέρας της, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν δεν γελάει που βλέπει το κίνημα που έφτιαξε να πλησιάζει τόσο πολύ την εξουσία. Ούτε που το σπλάχνο του το ίδιο ετοιμάζεται να γίνει, Πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Ο Λεπέν κλαίει.
Τις ιδέες του γράφοντος, άβυσσος τις χωρίζει από τις δικές του. Ωστόσο, στον κόσμο που ανατέλλει, δεν έχουν σημασία μόνο οι διακρίσεις αριστερός-δεξιός, κομμουνιστής-φασίστας, ‘Αθεος-Πιστός, Χριστιανός-Μουσουλμάνος κ.ο.κ. ‘Εχει τεράστια σημασία επίσης αν ένα άτομο ανήκει σε αυτούς που έχουν οποιασδήποτε μορφής ταυτότητα, ιδεολογία, θρησκεία, ηθική ή σε αυτούς που δεν έχουν καμία, τους Homo Economicus, πλαστελίνη της εποχής μας, σύγχρονους Φάουστ που πούλησαν, αν είχαν, την ψυχή τους.
Η πληροφορία κρύβεται στο ασυνήθιστο, στο σπάνιο, πίστευε ο ιδρυτής της ομώνυμης Θεωρίας Shannon.
Τι ξέρει ο Ζαν-Μαρί, που δεν ξέρουμε ή δεν καταλαβαίνουμε εμείς;
Pourquoi Pas?
Στο καθεστώς του Βισύ βρίσκουμε μία από τις απώτερες “ρίζες” του Εθνικού Μετώπου. Αυτό συνοδεύει αναπόφευκτα τη Μαρίν, όσο κι αν προσπαθεί ο “στρατηγός” της, ο κ. Φιλιπό, να κόψει κάθε δεσμό με το παρελθόν του Μετώπου, είτε το Βισύ, είτε τα βασανιστήρια των μαχητών, στην προσπάθεια να μείνει η Αλγερία αποικία των Γάλλων, προσπάθεια που στοίχισε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Αλγερίνους και την καταστροφή της χώρας τους.
Οι Αρχαίοι δίδαξαν το νόημα της αλήθειας κατασκευάζοντας τη λέξη με το στερητικό α και τη Λήθη. Να μη ξεχνάς. Τα σπουδαία και σημαντικά.
Το Βισύ το επέβαλε η μπότα των Ναζί και το επέτρεψε η ψήφος της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της εκλεγμένης Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, στο καζίνο της ομώνυμης γαλλικής λουτρόπολης, το 1940. Πολύ προτού φτάσουμε στη σημερινή “Οικονομία-Καζίνο” και την “Πολιτική-Καζίνο”.
Όχι, είπε ο στρατηγός ντε Γκωλ, είναι πραξικόπημα. Το πολέμησε με τους Ελεύθερους Γάλλους του, το πολέμησαν οι Μακί. Το πολέμησαν ‘Ελληνες, Σέρβοι, Βρετανοί και οι μαχητές της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλινγκραντ, προτού το νικήσουν οι Σοβιετικοί καταβάλλοντας τρομακτικό τίμημα για να υψώσει τη σημαία του στο Ράιχσταγκ ο Κόκκινος Στρατός.
Τότε τουλάχιστο, η Γαλλία διατηρούσε την ανάμνηση της καρατόμησης των Βασιλέων της. Ο ντε Γκωλ έστειλε στο Δικαστήριο τους αρχηγούς του Βισύ, τον ήρωα του Α’ Παγκοσμίου στρατάρχη Πετέν και τον πρωθυπουργό Λαβάλ, οι δικαστές, με τη σειρά τους, στο εκτελεστικό αποτέλεσμα. Θανάτωσαν τον Λαβάλ, για να ζήσει η Γαλλία και η Δημοκρατία της (Republique). Η Γαλλία κέρδισε το δικαίωμα να καθήσει στο τραπέζι των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και να συμπεριληφθεί στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Επιστρέφει λοιπόν τρόπον τινά το Βισύ. ‘Οχι επαινώντας, αλλά αποφεύγοντας να υπερασπιστεί, μισοκαταδικάζοντας τον εαυτό του, καταθέτοντας στεφάνια στον τάφο του ντε Γκωλ, διεκδικώντας επιδεικτικά, ιδίως η Μαριόν Λεπέν, το νεώτερο και πολύ όμορφο “πολιτικό αστέρι” της οικογένειας, περίπου την κληρονομιά του Ναπολέοντα.
Πως άραγε έκανε δυνατή η Ιστορία, ή οι επίδοξοι ιδιοκτήτες της τέτοια καταπληκτική εξέλιξη;
Η “αυτοκτονία” Σοσιαλιστών και Γκωλικών
Πολύ νερό κύλησε στον Σηκουάνα, για να φτάσουμε εδώ. Οι τρεις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Γαλλίας, μεταπολεμικά, Δεξιοί, Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές (για να μη βάλουμε στον κατάλογο και τους τροτσκιστές, που δεν έγιναν ποτέ μεγάλη οργανωμένη πολιτική δύναμη, έπαιξαν όμως σημαντικότατο ρόλο) ακύρωσαν, με τις επιλογές τους, βασικά στοιχεία της ταυτότητάς τους, ως και τον λόγο της ύπαρξής τους (Raison d’ etre).
Θυμάμαι, νεαρός φοιτητής στη Γαλλία, τη δεκαετία του 1980, τον Ζαν-Μαρί να χαριτολογεί στην τηλεόραση, κατηγορώντας ότι του κλέβουν τις ιδέες, οι Σοσιαλιστές τον ατλαντισμό, οι Δεξιοί τον φιλελευθερισμό, οι Κομμουνιστές τη μεταναστευτική πολιτική (ένας Κομμουνιστής δήμαρχος είχε στείλει μπουλντόζες να γκρεμίσουν παράγκες μεταναστών)
Δεν είχε εντελώς άδικο, αν και το πολύ πολύ να βοήθησε λίγο να αναδειχθούν οι αντιφάσεις τους. Ο λόγος που “αντέγραφαν” τον Λεπέν ήταν ότι υποχωρούσαν όλο και περισσότερο στην πίεση του Κεφαλαίου (και της Αμερικής). Επί δεκαετίες, Σοσιαλιστές και Δεξιά έκαναν αυτό που τους ζητούσαν να κάνουν. Στο τέλος κατέληξαν από πολιτικοί υπάλληλοι.
Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία, έπαυσαν νάναι χρήσιμοι και σε αυτούς που τους ψήφιζαν και σε αυτούς που τους χρησιμοποίησαν.
Φιλελευθερισμός και Ατλαντισμός
‘Ενα χρόνο διήρκεσε το κάπως “αριστερό πείραμα” του Μιτεράν στην οικονομία, πριν σπεύσει να εγκαινιάσει και εφαρμόσει παραδειγματικά την πιο ορθόδοξη φιλελεύθερη διαχείριση, αυτήν ακριβώς που ζήταγαν οι “αγορές”. (Ο μακαρίτης Γεράσιμος Αρσένης μου έλεγε ότι αυτή η στροφή του Μιτεράν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντίστοιχη της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου λίγο αργότερα).
Οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν φιλοαμερικανική πολιτική, στον αντίποδα του γκωλισμού, πολύ συνήθη για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Χρειάστηκε να νοιώσει το τέλος του, για να ομολογήσει ο Φρανσουά Μιτεράν ότι “είμαστε σε πόλεμο με την Αμερική, αλλά οι Γάλλοι δεν το ξέρουν”. Δεν το ξέρουν, γιατί κανείς δεν τους το είπε.
Μέχρι και τους Σιράκ και Βιλπέν, που συμμάχησαν με τον Σρέντερ και τον Πούτιν, κατά του πολέμου στο Ιράκ, ο γκωλισμός διατήρησε ανεξαρτησιακά ρεφλέξ. Το 2003, ο Πρωθυπουργός του Σιράκ Βιλπέν, εξέφρασε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα, κατακεραυνώνοντας, ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, περίπου ως σύγχρονος Δημοσθένης, το αμερικανο-βρετανικό σχέδιο εισβολής στο Ιράκ.
Αμέσως μετά όμως, κατατρόμαξαν από το θάρρος τους, δέχτηκαν ίσως και μεγάλες πιέσεις και εκβιασμούς. ‘Εσπευσαν να ενταφιάσουν, πιο βιαστικά απ’ ότι το εξήγγειλαν, το σχέδιο πραγματικά ανεξάρτητης ευρωπαϊκής άμυνας. ‘Ολη την υπόλοιπη θητεία του, ο Σιράκ έστελνε κάθε βδομάδα τον διευθυντή του διπλωματικού γραφείου του, κ. Λεβίν στην Ουάσιγκτων, μπας και γίνει νέα παρεξήγηση.
Λίγο πριν το τέλος της θητείας του, βαθειά πικραμένος από την επικράτηση Σαρκοζί στον αγώνα για τη διαδοχή του, φώναξε τέσσερις διεθνείς εφημερίδες στα Ηλύσια, να προειδοποιήσει για τους φοβερούς κινδύνους ενός πολέμου κατά του Ιράν. Τον παρουσίασαν σχεδόν ημίτρελλο.
Όσο για τον Βιλπέν έπεσε ήδη πριν τελειώσει η θητεία του Σιράκ. Δεν έπεσε για όσα είπε στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά γιατί δεν κατάλαβε ότι γκωλισμός και νεοφιλελευθερισμός είναι ασύμβατοι, προκαλώντας κοινωνική εξέγερση το 2006 (και βοήθησε να πέσει, με μια φιλική σπρωξιά στην πλάτη, ο συνάδελφός του Σαρκοζί).
Την αντίφαση ανάμεσα στο Κεφάλαιο και το ‘Εθνος, την κατάλαβε πολύ νωρίτερα ο ίδιος ο Ντε Γκωλ, που, αφού νίκησε την Επανάσταση του Μάη του ’68, προσπάθησε να εισάγει βαθιές αλλαγές στη διοίκηση των επιχειρήσεων. Ο στρατηγός τρελλάθηκε, σκέφτηκε η γαλλική μπουρζουαζία και τον ανέτρεψε.
Τώρα, έχουμε τον αξιολύπητο κ. Φιγιόν, που άρχισε την προεκλογική εκστρατεία εξαγγέλλοντας απολύσεις, δηλαδή πυροβολώντας τα πόδια του.
Από πολιτικοί υπάλληλοι (η παγκόσμια άνοδος του Χρήματος)
Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμο να παρεμβάλλουμε ένα τμήμα που αφορά πολύ γενικότερες των γαλλικών διεθνείς εξελίξεις, γιατί προσφέρουν ένα πλαίσιο κατανόησης αυτού που συμβαίνει στη Γαλλία. Οι αναγνώστες μπορούν να το παραλείψουν συνεχίζοντας με το αμέσως επόμενο τμήμα.
Με τον καιρό, η ποσότητα έγινε ποιότητα. Στην αρχή, οι πολιτικές δυνάμεις έκαναν συμβιβασμούς προς τους ισχυρούς, το αχαλίνωτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Στο τέλος μετετράπησαν σε υπαλλήλους του.
Μεταβλήθηκε ανεπαίσθητα η φύση των πολιτικών δυνάμεων, ως αποτέλεσμα τόσο των επιλογών τους, όσο και της δραματικής αύξησης της παγκόσμιας ισχύος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Που παύει σταδιακά να είναι ισχυρή συνιστώσα του “συστήματος”, για να γίνει το σύστημα!
Το Χρήμα γίνεται είδος “υπερδύναμης”, χωρίς να ενδυθεί τα συμβατικά χαρακτηριστικά των “παλαιών” κρατών. Κυβερνά τον κόσμο όχι μόνο με τη διαρκώς αυξανόμενη οικονομική ισχύ. Ούτε έχει αεροπλάνα και πυραύλους να στέλνει σε φίλους και αντιπάλους. Σήματα στέλνει να τους παραπλανά, να μπαίνουν στο δρόμο που θέλει να πάρουν. Ελέγχει όλο και περισσότερο πολιτικές ελίτ, σκέψη, ενημέρωση, πολιτισμό.
Οι μέθοδοί του αντιστοιχούν σε κόσμο όπου η οικονομική ισχύς γίνεται σημαντικότερη της στρατιωτικής, η διανοητική της οικονομικής. Πόσες μεραρχίες έχει το Βατικανό; ρώτησε σαρκαστικά ο Στάλιν. Το Βατικανό είναι στη θέση του, το δικό του κράτος γκρεμίστηκε.
Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το Χρήμα χρειάζεται όλο και λιγότερο κράτη, ακόμη και τις ΗΠΑ. Τα υποτάσσει στη λογική του, δεν πειθαρχεί στη δική τους. Απελευθερώνεται κάθε περιορισμού, καταργώντας τη διάκριση επενδυτικών και αποταμιευτικών τραπεζών, βρίσκει νέους τρόπους να αναπαράγει τον εαυτό του με τη βιομηχανία παραγώγων, αυξάνει εκθετικά δια του Χρέους, τις απαιτήσεις του από ανθρώπους, λαούς, έθνη. Βρίσκει, στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, ένα κατεξοχήν εργαλείο θεσμοποίησης της κυριαρχίας του.
Αποκτά, γιατί μπορεί να τα αγοράσει, πρωτοφανή μέσα ελέγχου του ανθρώπου, από το DNA του μέχρι τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, που παράγουν στρατιές ερευνητών στα μεγάλα πανεπιστήμια, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, χωρίς κανένα κοινωνικό έλεγχο, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ύστερα.
Η σπουδαιότερη από τις τελευταίες αποκαλύψεις του Ασάνζ, δεν είναι οι τρόποι να μας παρακολουθούν μέσα στα σπίτια μας. Είναι η ευκολία που αυτά τα μέσα διοχετεύθηκαν από τη CIA σε ιδιώτες. ‘Οπως στο Ισραήλ, διατυπώνονται τώρα κατηγορίες ότι εκατομμυριούχοι προσπάθησαν να “αγοράσουν” λειτουργίες της Μossad, μιας από τις καλύτερες υπηρεσίες, όπως όλες όσες έχουν ισχυρό ιδεολογικό πυρήνα. Το Χρήμα θα αγοράσει στο τέλος και τον εαυτό του. Τα πάντα και οι πάντες μπορούν να αγοραστούν. Μετατρεπόμενα όμως σε ιδιοκτησία, παύουν να επιτελούν τις λειτουργίες που επιτελούσαν, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα καρκινικά κύτταρα.
Σημειωτέον, αυτά είναι αιτία πολύ μεγάλης σύγχυσης (αλλά και παραπλάνησης) γιατί το μυαλό μας είναι συνηθισμένο να αναλύει έναν κόσμο όπου οι παίκτες είναι ορατά κράτη και μεγάλες δυνάμεις. Εκεί αναζητούμε τα υποκείμενα της ιστορίας, όχι στις δυνάμεις που τα χρησιμοποιούν.
Ήδη όμως η ΕΣΣΔ δεν κατέρρευσε από τις στρατιές του Χίτλερ ή του ΝΑΤΟ, από την “σκληρή”, ούτε καν μονάχα από την “ήπια”, αλλά από την “ευφυή ισχύ” των αντιπάλων της.
Αυτοί έφτιαξαν στο Michigan State University τις ιδέες της περεστρόικα. Στον Σόρος αποδίδουν οι καλύτερα πληροφορημένοι αναλυτές την αρχιτεκτονική της γκλάσνοστ. Δυτικοί έστειλαν τον Ματίας Ρουστ να προσφέρει στον Γκορμπατσώφ τα επιχειρήματα για την εκκαθάριση του σοβιετικού στρατού. Στο τέλος, το καθεστώς, έχοντας χάσει την επιθυμία να ζήσει, έπεσε από την τηλεόραση.
Την εποχή της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, ένας αρθρογράφος των Financial Times υποστήριξε ότι πρέπει να πάμε από τη δημοκρατία των πολιτών στη δημοκρατία των επιχειρήσεων. Μόνο που αυτά μπορεί να τα λές στους Τάιμς, είναι δύσκολο να τα πραγματοποιείς. Το Χρήμα δεν είναι νομιμοποιημένο ως Εξουσία, πρέπει να παραπλανά για να κυβερνήσει. Προτιμά την εξουσία του αόρατη, για να μη τη θέσει σε κίνδυνο.
Όσο απαλλάσσεται από τις τελευταίες παραγωγικές λειτουργίες το Χρήμα μετατρέπεται σε Καρκίνο, μεταβάλλοντας τον νεοφιλευθερισμό σε “καπιταλισμό της καταστροφής” (Ελλάδα), τον ιμπεριαλισμό της κατάκτησης, του ελέγχου, της ανάσχεσης, σε ιμπεριαλισμό “κατεδάφισης” λαών και χωρών (Αραβο-μουσουλμανικός κόσμος), τον Καπιταλισμό σε Μεταφεουδαρχία.
Ο Καρκίνος, δηλαδή ο Θάνατος, δεν μπορεί να γίνει πολιτικό πρόγραμμα. Πρέπει να κοροϊδέψει για να πετύχει τους σκοπούς του. Πρέπει, όπως τα αυτοάνοσα νοσήματα, να στρέψει τα ίδια τα κύτταρα του οργανισμού που είναι επιφορτισμένα με την άμυνά του, εναντίον του. Οι άνθρωποι θέλουμε να ζήσουμε και επειδή ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, έχουμε ανάγκη ελπίδα και νόημα. Γι’ αυτό η παραπλάνηση, η αντιστροφή αλήθειας και πραγματικότητας, η χρήση ταυτοτήτων εναντίον του πραγματικού τους νοήματος (π.χ. Σοσιαλιστές που καταστρέφουν κοινωνίες, Εθνικιστές που καταστρέφουν ‘Εθνη) έγιναν αναπόφευκτα κυρίαρχες πολιτικές μέθοδοι, ώσπου τουλάχιστον να φτάσουμε κάποτε ίσως, στην κατάσταση που περιγράφει ο Κάφκα, να αποζητάμε οι ίδιοι τον θάνατό μας.
Γι’ αυτό στον κόσμο μας πρέπει συνήθως να αντιστρέφουμε τα λεγόμενα ενός πολιτικού για να βρίσκουμε τις αληθινές επιδιώξεις του. Όπως και τις εντυπώσεις που επιχειρούν να δημιουργήσουν ορθόδοξα και εναλλακτικά μέσα και ινστιτούτα δημοσκοπήσεων.
Η πληροφορία δεν είναι πια στην παρουσία, στην απουσία πρέπει να την αναζητάμε.
Επειδή εδώ και καιρό δεν υποβάλλεται σε δοκιμασία εκλογών, ίσως κι ένα περίσσευμα ανοησίας, επέτρεψε μια μέρα στον κ. Μπαρόζο να πει: “’Ολοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζούνε χειρότερα από τις τωρινές”. Ακόμα όμως δεν μπορείς έτσι να κερδίσεις εκλογές. Τον ρεαλισμό του Χομπς επικαλέστηκαν οι νεοσυντηρητικοί για να αρνηθούν τα κίνητρα και τους σκοπούς του, ζητώντας από τον Θεό του ‘Αρη να αναλάβει δράση. Δεν τους ενοχλεί η αφέλεια, αλλά η επιδίωξη του Καντιανού οράματος της “Διαρκούς Ειρήνης”.
Συγκρούσεις πολιτισμών προφητεύει (ή προετοιμάζει;) ο Χάντιγκτον, ακόμα και συγκρούσεις Ισπανόφωνων με Λευκούς στην Αμερική (πολύ προτού εξαγγείλει το τείχος ο Τραμπ). Δεν έχει μέλλον η δημοκρατία, λέει, λόγω των φυσικών ορίων της ανάπτυξης, παραλείποντας ασφαλώς να σκεφτεί κάτι καλύτερο από την θεαματική εκτόξευση των ανισοτήτων και την επαναφορά περίπου της δουλείας, τη μετατροπή των ανθρώπων σε νομαδικά ζώα όπως οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Αφρική (ή οι πρόσφυγες επιστήμονες από τη Νότιο Ευρώπη που φεύγουν με αεροπλάνα) για να λύσει το πρόβλημα. Η ‘Εξον του κ. Τίλερσον που ονειρεύεται να λοιώσει τους πάγους, καταφέροντας ένα ίσως μοιραίο πλήγμα στη Ζωή, περιγράφει τη λογική πίσω από το Χάος. Θέλουν νάρθουμε μόνοι μας κάποια στιγμή να ζητήσουμε, από αυτούς που το προκάλεσαν, να γίνουν Δικτάτορες, σώζοντας προσωρινά τη φυσική μας υπόσταση, έστω και ως Δούλων.
Το πρόγραμμα της αναδυόμενης Αυτοκρατορίας δεν είναι, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο, η επίθεση στον Σοσιαλισμό. Στον Ανθρωπισμό επιτίθεται, εν τέλει στην ίδια τη Ζωή. Γι’ αυτό φτάσαμε από τους Μέδικους στην άρχουσα τάξη σαδομαζοχιστών και σατανιστών που περιγράφει ο Κιούμπρικ στις μεγαλοφυείς ταινίες του, ιδίως την τελευταία. Η λατρεία του μαύρου ταιριάζει στη Θρησκεία του Θανάτου. Tι είδους πολιτισμός είναι αυτός όπου το 47% των business executives, κατά τεκμήριο πλέον πετυχημένων ατόμων, έπασχαν, σε μια στιγμή της ζωής τους, από διαγνώσιμο ψυχιατρικό πρόβλημα, όπως έγραψαν οι Financial Times;
Η απάτη, η πρόκληση σύγχυσης, οι συνωμοσίες πάντα ήταν στο μενού της ιστορίας, δεν ήταν όμως, όπως σήμερα, το κύριο πιάτο. Η εμμονική επίθεση σε όποιον τις υποπτεύεται αποσκοπεί να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν αυτό που τους δείχνουν κι όταν κάνουν το λάθος, συχνά δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι ξεγελάστηκαν. Κατασκευάζουν ακόμα και εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας, που τις πιστεύουν οι τρελλοί, οι παραιτημένοι, οι ανήμποροι, αλλά και πείθουν τους υπόλοιπους ότι δεν γίνονται συνωμοσίες. Σιγά-σιγά μπαίνουν στο δρόμο να μας πείσουν όχι μόνο ότι τα Ψέμματα είναι Αλήθεια αλλά κι ότι δεν υπάρχει Αλήθεια, ή, κι αν υπάρχει, δεν σε ωφελεί τίποτα να τη βρεις.
Γι’ αυτό ο κόσμος μοιάζει σήμερα, όλο και περισσότερο, με πολυδιάστατο εικονικό σύμπαν, τεχνο-Σπήλαιο, σαν αυτό του Πλάτωνα στην Πολιτεία. Η ανθρωπότητα βλέπει τις σκιές, τα φαντάσματα των όντων και των φαινομένων πίσω της. Για να την μπερδέψουν καλύτερα, δεν είναι μόνο μία, όπως στην Πολιτεία, αλλά πολλές οι πηγές του φωτός που προκαλεί τις σκιές.
Το 1989-91 δεν σηματοδότησε μόνο την ήττα του “σοσιαλιστικού” από το “καπιταλιστικό” σχέδιο, που και τα δύο εμφανίζονταν ως προοδευτικά. Σηματοδότησε μια ιστορική ήττα της ιδέας της ανθρώπινης Προόδου, κοσμικής Θρησκείας και καταστατικής Αρχής της νεώτερης εποχής.
Από τον Σαρκοζί στον Ολάντ
‘Οπου και να πήγα, οι ταξιτζήδες απεδείχθησαν η καλύτερη “πηγή” μου. Στο Παρίσι το 2007, ένας από αυτούς μούπε.
“Μα είναι σοβαρό; Ψηφίσαμε ‘Οχι στο δημοψήφισμα (για την ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη). Τώρα, κατέβηκαν έξη υποψήφιοι του ‘Οχι στις προεδρικές, νάναι σίγουροι ότι θα βγει το Ναι”.
Ο Σαρκοζί θριάμβευσε. Η συνθήκη επικυρώθηκε ως Συνθήκη της Λισσαβώνας από την Εθνοσυνέλευση χωρίς νέο δημοψήφισμα.
Πριν από την εκλογή του, κατέθετε στεφάνια στον τάφο του ντε Γκωλ, ίσως φοβούμενος μην ξυπνήσει και τον κυνηγήσει. Μετά, ξανάβαλε τη Γαλλία στο ΝΑΤΟ. ‘Εκανε ότι μπορούσε να καταστρέψει τα τελευταία υπολείμματα του σοδιαλδημοκρατικού “ιστορικού συμβιβασμού” της κομμουνιστικής και της γκωλικής αντίστασης. Αντέστρεψε όλη τη μεσανατολική πολιτική της Γαλλία, πρωταγωνιστώντας στην καταστροφή της Λιβύης, για λογαριασμό αυτών που χρησιμοποίησαν τους νεοσυντηρητικούς, για να καταστρέψουν το Ιράκ.
Ο Ολλάντ κέρδισε τις επόμενες εκλογές, διακηρύσσοντας ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι το Χρήμα (ούτε ο Ροβεσπιέρος δεν είχε πει τέτοια πράγματα). Εκλεγείς, διόρισε Υπουργό τον τραπεζίτη των Ρότσιλντ Μακρόν. Η οικονομική του πολιτική ισοδυναμούσε με αυτοκτονία του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Ο Μακρόν έστειλε τον Ολάντ στην αποστρατεία και είναι τώρα ο υποψήφιος Πρόεδρος που, σύμφωνα με τις τωρινές ενδείξεις, πλην απροόπτου, θα μονομαχήσει με την Λεπέν.
Σοσιαλιστές και “Γκωλικοί”, μαζί και η απουσία άλλης, αξιόπιστης εναλλακτικής, άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο στη Λεπέν, που έγινε ο κύριος εκφραστής μιας κοινωνικής δυσφορίας που χρωμάτισε με τα γαλλικά χρώματα, για να την κατευθύνει σε μια άμορφη αντίθεση στην ΕΕ, χωρίς σοβαρή πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης, αλλά με μια ελάχιστα συγκαλυμμένη, αλλά έντονα πολεμοχαρή στην ουσία της διάθεση για τη Μέση Ανατολή.
Η Ρώμη έγινε Αυτοκρατορία προς τα έξω καταργώντας τη Δημοκρατία στο εσωτερικό της. Στην πορεία αυτή, όλη η Οικουμένη συγκλονίστηκε από τους Εμφυλίους της, όπως τώρα βαθύς και έντονος είναι ο διχασμός στο παγκόσμιο κατεστημένο.
‘Ολα αυτά όμως δεν έφταναν πιθανώς για να προσφέρουν στη Μαρίν Λεπέν την πιθανότητα που έχει σήμερα να γίνει Πρόεδρος.
Τα όπλα της Μαρίν
Η Μαρίν έκανε μια σπουδαία μεταγραφή, τον Φιλλιπό. ‘Αλλοτε πρωτοπαλλήκαρο του Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, αρχηγού της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών και των “σουβερενίστ”, από τη λέξη κυριαρχία, έγινε ο “στρατηγός” της, ότι είναι ο Στηβ Μπάννον για τον Ντόναλντ Τραμπ. Η Λεπέν λέγεται ότι δεν παίρνει σχεδόν καμιά απόφαση χωρίς να τον ρωτήσει.
Ο Φιλλιπό είναι έβαλε στην υπηρεσία της γαλλικής άκρας δεξιάς τα όπλα, τη ρητορική δεινότητα της γαλλικής αριστεράς, μιμούμενος την καρτεσιανή μεθοδολογία της. Δεν είναι ασφαλώς Ζωρές, αλλά ούτε και χρειάζεται, όταν παίζει χωρίς αντίπαλο στα παράθυρα. Οι εντυπώσεις είναι συντριπτικά υπέρ αυτού, καθώς αντιπαρατίθεται στην τηλεόραση με τους νεώτερους “μεταλλαγμένους των μεταλλαγμένων” της μεταπολιτικής, που αραδιάζουν, τη μια μετά την άλλη, λέξεις χωρίς νόημα και δεν μοιάζουν ικανοί να αντιτάξουν περισσότερη αντίσταση από ένα κομμάτι βούτυρο στο μαχαίρι.
Έκανε και κάτι άλλο, πολύ σπουδαίο ο Φιλιππό. Ομοφυλόφιλος συμφιλίωσε πανηγυρικά τους εχθρούς της “ηθικής αποχαλίνωσης” με την πανίσχυρη “LGBT κοινότητα”. Η πολιτική στρατηγική της Λεπέν είναι αριστούργημα. Κατάφερε να τον έχει κύριο σύμβουλο, την ίδια ώρα που, μέχρι πρώην κομμουνιστές πατεράδες ή παππούδες προέτρεπαν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους να πάνε στο Εθνικό Μέτωπο να αγωνιστούν, αποφεύγοντας του “πεντέ”, τους ομοφυλόφιλους της αριστεράς!
Η Λεπέν κατάφερε, εκπρόσωπος επίσης του ιστορικά μόνου αντισημιτικού ρεύματος της Γαλλίας, να γίνει καλή φίλη των Εβραίων και του Ισραήλ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των ακροδεξιών κινημάτων στην Ευρώπη. Κάτι καταπληκτικό ασφαλώς, που χρήζει οπωσδήποτε σοβαρότατου προβληματισμού, πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους τους Εβραίους.
Περιττό να πούμε, όλα αυτά θα ήταν αδύνατα, αν δεν είχε προ πολλού καταργηθεί η κριτική σκέψη, η ουσιαστική ελευθερία του λόγου, δηλαδή η δυνατότητα της κριτικής σκέψης να ακούγεται από την κοινωνία στην ευρωπαϊκή χώρα που κατεξοχήν την άσκησε και που ήταν περήφανη για αυτό. Στη Γαλλία, ο ίδιος ο Πρόεδρος Ντε Γκωλ, ενώ μαινόταν ο πόλεμος στην Αλγερία και οι σύμβουλοί του τον προέτρεπαν να συλλάβει τον κομμουνιστή φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που υποστήριζε τους Αλγερίνους επαναστάτες (που βασάνιζε την ίδια εποχή ο πατήρ Λεπέν), τους απήντησε:
“Δεν συλλαμβάνεις τον Βολταίρο!”.
Τώρα βέβαια κανείς δεν λογοκρίνει, κανείς δεν φυλακίζει. Είναι σίγουροι ότι μπορούν να πνίξουν, μέσα στον ορυμαγδό εικονικών ειδήσεων και αναλύσεων, κάθε τι άξιο να ακουστεί.
Για να κάνει κάποτε αντισοβιετική προπαγάνδα, η Μοντ δημοσίευε τα κείμενα ενός Σολζενίτσιν. Τώρα, απομίμηση του εαυτού της, δημοσιεύει πρωτοσέλιδα άρθρα του ολιγάρχη Χοντορκόφσκι για να δυσφημήσει τον Πούτιν!
Οι μεταλλάξεις της Μαρίν προκαλούν αντιδράσεις στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου, που έχει τους δικούς του “πούρους ιδεολόγους”. Πήγαν επανειλημμένως και τη βρήκανε να της διαμαρτυρηθούν. Τους ακούει, επιχειρεί να τους καθησυχάσει, “τα κάνουμε αυτά για να πάρουμε την εξουσία, μετά θα δούμε πως θα εφαρμόσουμε τις ιδέες μας”. Δεν φαίνεται να τους καθησυχάζει, αλλά η προοπτική της εξουσίας και ο άμορφος χαρακτήρας του Εθνικού Μετώπου, όπως και σχεδόν όλων πια των σύγχρονων κομμάτων, που έχουν πολύ μικρή σχέση με αυτό που ήτανε στο παρελθόν, κατασίγασε πρακτικά κάθε αντιπολίτευση.
Η Γαλλία είναι η κατ’ εξοχήν χώρα της Επανάστασης. Καταφέρνοντας να “ξεπλύνει” την εικόνα της, όσο ήταν δυνατό, από τα “στίγματα” του παρελθόντος, σηκώνοντας τη σημαία του αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης, του ευρώ και της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, η Κυρία Λεπέν κατάφερε να εκφράσει τη λαϊκή αγανάκτηση, που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εκφράσει η Αριστερά.
Συνέθεσε έτσι τις δύο θεμελιώδεις ταυτότητες της Γαλλίας, το Έθνος και την Επανάσταση. Και προσέγγισε, με το αναμφισβήτητο ταλέντο της και δια του κ. Φιλιπό, το βαθύ, λαϊκό υποβόσκον ρεύμα σοσιαλιστικής κουλτούρας της Γαλλίας, που έρχεται από πολύ παληά και επιβιώνει στα λαϊκά της στρώματα. Ετοιμάζεται τώρα, από θέση αναμφισβήτητης υπεροχής, για την τελική έφοδο στις Βερσαλλίες.
Αλλά κι αυτά ακόμα ίσως να μην έφταναν.
Το δώρο του τραπεζίτη
Το μεγαλύτερο όπλο της είναι ο αντίπαλός της ο Μακρόν. Ο τραπεζίτης των Ρότσιλντ έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε στην Λεπέν, διεκδικώντας την προεδρία.
Γιατί η Μαρίν Λεπέν μπορεί να κερδίσει μόνο μονομαχώντας με ένα μισητό σύμβολο της τράπεζας των τραπεζών, της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης.
Ισχύει και το αντίστροφο. Μόνο έχοντας ως αντίπαλο την ακροδεξιά Λεπέν μπορεί να κερδίσει ο Μακρόν.
Στα καζίνα του Βισύ και του Τραμπ, στην “οικονομία-καζίνο” και στην “πολιτική-καζίνο”, ισχύει μία αρχή. ‘Οποιος παίκτης κι αν κερδίσει την παρτίδα, ο ιδιοκτήτης του Καζίνο κερδίζει πάντα.
Αν κερδίσει η Λεπέν, το Κεφάλαιο θα επιδιώξει μέσω αυτής να αντικαταστήσει με άλλο ή τουλάχιστον να τροποποιήσει το κυρίαρχο σήμερα “παγκοσμιοποιητικό” μοντέλο κυριαρχίας. Αν δεν γίνει αυτό, η άκρα δεξιά θα ξανασταθεροποιήσει, εξ αντιδιαστολής, την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης.
Η τράπουλα είναι όμως σημαδεμένη. ‘Εχουνε κλείσει το μάτι στον γκρουπιέρη. Η Λεπέν μπορεί να απευθυνθεί ευκολότερα στη λαϊκή Γαλλία, ενώ ο κ. Μακρόν ξεκινάει από την πολύ πιο περιορισμένη, πολιτικο-ιδεολογικά και κοινωνικά συμπιεσμένη βάση των “bo-bo”, των αστών μποέμ (Bourgeois-Boheme), μικρομεσαίων αστικών στρωμάτων.
Τίποτα δεν πρέπει να μένει στην τύχη. Μια μέρα, ο Φιγιόν επέκρινε τους τραπεζίτες που μαζεύονται στην Ελβετία και παίρνουν αποφάσεις που, όπως είπε, βλάπτουν τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες. Την επομένη πήγε στη Γερμανία και υποστήριξε ότι πρέπει να αρθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να φτιάξουν περίπου άξονα Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία!
Αμέσως μετά, το Κανάρ Ανσαινέ απεκάλυπτε τις ατασθαλίες της γυναίκας του. Δεν ήταν κανένα μεγάλο, φοβερό και τρομερό σκάνδαλο. ‘Εγινε όμως τέτοιο, εξ αιτίας της υπερπροβολής του από μέσα ενημέρωσης, ιδιοκτησίας της φιλο-Μακρόν ολιγαρχίας.
Πλην εκπλήξεως, η υπόθεση αυτή θα οδηγήσει στον αποκλεισμό του Φιγιόν από τον πρώτο γύρο, δηλαδή θα οδηγήσει τον Μακρόν στη μονομαχία του δεύτερου, ευνοώντας τελικά την εκλογή της Λεπέν. Στο δεύτερο γύρο, μια μειοψηφία των ψηφοφόρων του Φιγιόν θα ψηφίσει τον Μακρόν, να μη βγει η Λεπέν. Η πλειοψηφία, θα ψηφίσει με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα τη Μαρίν, να εκδικηθεί τους “παγκοσμιοποιητές” και την ολιγαρχία που εκτόπισε τον Φιγιόν, αγνοώντας ότι παίζει πιθανώς το παιχνίδι ενός από τα κόμματά της!
Είναι άλλωστε εδώ και ένα χρόνο που τα μεγάλα μέσα “ενημέρωσης” της Γαλλίας, βοήθησαν όσο δεν παίρνει άλλο την Μαρίν Λεπέν χωρίς να το λένε. Τι έκαναν; Δεν είπαν ότι η Λεπέν είναι καλή, αυτό θα ήταν αφελές. Αλλά συζητάνε τις προεδρικές εκλογές θέτοντας στο κέντρο της συζήτησης το ποιός είναι καλύτερος αντίπαλός της στον δεύτερο γύρο. Πολύ προτού η Μαρίν καταφέρει να περάσει στον δεύτερο γύρο, έχουν προεξοφλήσει τη νίκη της στον πρώτο, ανοίγοντας τον δρόμο για τη νίκη της στο δεύτερο!
Δεν μπορούμε φυσικά να αποκλείσουμε τη δράση της Θεάς Τύχης, δεν έχουμε τις τυπικές αποδείξεις ότι αυτά είναι Σχέδιο. Αν όμως έτσι δρα αυτή η Θεά, τότε, παρά το όνομά της, τη διακρίνει τεράστια συστηματικότητα στις μεθόδους και τους σκοπούς της. Αν είναι έτσι, έχει πολύ περισσότερη λογική από τους τραπεζίτες.
Χάντιγκτον κατά Φουκουγιάμα
Ίσως η Λεπέν είναι μια νεώτερη εκδοχή της Ζαν ντ’ Αρκ. Αν δεν είναι, η αξία των διατριβών της κατά της παγκοσμιοποίησης είναι όση ακριβώς και του απερχόμενου Προέδρου, Ολλάντ-Ροβεσπιέρου. Η μάσκα που πρέπει να φορέσει το Χρήμα, αν όχι στην ολότητά του, το πιο ριζοσπαστικό από τα κόμματά του, αυτό που, βλέποντας ότι η παγκοσμιοποίηση τρώει τα ψωμιά της, έφτιαξε και το φάρμακο για την αρρώστια που το ίδιο προκάλεσε. Όπως ένας βιομήχανος παράγει καινούρια προϊόντα όταν μειώνονται οι αγοραστές των παληών.
Η Γαλλία είναι το “πολιτικό εργαστήρι” όλης της Ευρώπης, κατά την έκφραση του Καρόλου Μαρξ. Το τι γίνεται εκεί έχει θεμελιώδη σημασία για να καταλάβουμε που και πως πάει ολόκληρη η ήπειρος.
Είναι τώρα αρκετά πιθανό ότι οι Γάλλοι, νομίζοντας ότι επιλέγουν μεταξύ ‘Εθνους και Παγκοσμιοποίησης, επιλέγουν μεταξύ δύο μορφών κυριαρχίας του Χρήματος, πιθανότατα και δύο κομμάτων στις αληθινές Βερσαλίες του κόσμου μας, όχι αυτές που πάνε οι τουρίστες και οι Πρωθυπουργοί.
Το ένα εμπνέεται από τις ιδέες του Φουκουγιάμα, το ξεθωριασμένο όνειρο της “ευτυχούς Παγκοσμιοποίησης”, της υπερεθνικής “πολτοποίησης” των εθνών, στο μίξερ του νεοφιλελευθερισμού και του πολιτισμού του Ipad.
Το άλλο μοιάζει να εμπνέεται από τις ιδέες του Χάντιγκτον, της Σύγκρουσης των Πολιτισμών, της διακυβέρνησης του κόσμου, όχι δια της “συγχώνευσης”, αλλά δια της οργάνωσης των συγκρούσεων των εθνών, της χρήσης του ενός εναντίον του άλλου, της ρωμαϊκής αρχής Divide et Impera, της βίαιης κατεδάφισης των Εθνών, του διαρκούς Πολέμου, του Χάους.
Η διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο είναι και διαφορά εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων και της κατάστασης.
Η κρίση της “παγκοσμιοποίησης”
Με την ψήφο τους, τον Μάιο 2005, εναντίον της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης, οι Γάλλοι γκρέμισαν από τον ιδεολογικό του θρόνο, απονομιμοποίησαν τον “ευρωφιλελευθερισμό”.
Με την κατάρρευσή της το 2008, η Λήμαν Μπράδερς απέδειξε το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού, εγκαινιάζοντας την τρίτη τόσο βαθειά Κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, μετά από αυτές που τον συγκλόνισαν του1860 και το 1939. Παραμένουμε πάντα στο περιβάλλον της κρίσης του 2008.
Η κρίση του 1860 οδήγησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η κρίση του 1929 οδήγησε στην αναδιοργάνωση της Αμερικής από τον Ρούζβελτ, στον Χίτλερ, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κινεζική και τις επαναστάσεις των αποικιών. Μιλάμε λοιπόν για τέτοιας κλίμακας φαινόμενα.
Η ευρωπαϊκή αριστερά απέτυχε παταγωδώς να απαντήσει στην πρόκληση του 2005 και του 2008. Δεν διαθέτει ικανοποιητικό σχέδιο για την αναδιοργάνωση της Ευρώπης, ούτε την αποφασιστικότητα να το εφαρμόσει. Είναι συντηρητική και όχι ριζοσπαστική. Κάνει μόνιμα λάθη στον τρόπο που εμπλέκεται με την εθνική ταυτότητα, ενώ παραμένει ασφυκτικά προσηλωμένη στο εθνικό πλαίσιο, χωρίς ευρωπαϊκό υποκείμενο.
Η αμερικανική κοινωνία προσπάθησε δια του Σάντερς να απαντήσει στο 2008, δεν τα κατάφερε όμως ακόμα. Το πιθανότερο είναι ότι ο ιδιοκτήτης Καζίνο (κι αυτός!) κ. Τραμπ δεν είναι βούτε Λένιν, ούτε Ροβεσπιέρος, όπως μερικοί ακόμα πιστεύουν!
Η φύση όμως απεχθάνεται το κενό. Είναι το ίδιο το παγκόσμιο κατεστημένο ή μάλλον μια μερίδα του, που έφτιαξε στην προηγούμενη φάση την παγκοσμιοποίηση, ως κυρίαρχη μορφή κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, που αναζητεί πιθανώς εξαιρετικά περίπλοκους τρόπους να καλύψει αυτό το “κενό”, στο περιβάλλον ακριβώς της τρίτης πολύ βαθειάς κρίσης του καπιταλισμού.
Τι χρειάζεται το Ισλάμ στην εξίσωση;
Μερικές μέρες πριν τις περιφερειακές εκλογές της Γαλλίας, το 2015, ο ISIS έκανε επίσης ένα μεγάλο δώρο στη Λεπέν, με τις επιθέσεις στο Μπατακλάν.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον νέο ολοκληρωτισμό, διακηρύσσει η Λεπέν. Μη νομίζετε όμως ότι έχει κατά νουν τις τράπεζες, όπως καμιά φορά αφήνει να εννοηθεί στους ψηφοφόρους της. Τους τζιχαντιστές εννοεί και το λέει, όπως και ο κ. Τραμπ, που, αφού κατηγόρησε την Κλίντον ότι την έχει στο τσεπάκι της η Goldman Sachs, διόρισε την τράπεζα στην κυβέρνηση, να διοικεί απευθείας την Αμερική και έβγαλε ένα φιρμάνι απαγορεύοντας στους Μουσουλμάνους από συγκεκριμένες χώρες να επισκέπτονται την Αμερική. Μόνο που οι χώρες αυτές δεν είναι αυτές από τις οποίες ξέρουμε ότι προέρχονται οι τρομοκράτες, αλλά αυτές που είναι στον κατάλογο των χωρών προς καταστροφή, που κατήρτισαν, στην αρχή αυτής της ιστορίας, οι νεοσυντηρητικοί.
Ακούγοντας κανείς αυτά που τώρα λέγονται για το Ισλάμ, νομίζει ότι ξαναζεί την ‘Αλωση της Πόλης, την πολιορκία της Βιέννης, τη μάχη του Πουατιέ. Θα πιστέψουμε στο τέλος ότι δεν ήταν η Δύση που δεν κατέκτησε απλώς, ισοπέδωσε με τους πυραύλους, τα βομβαρδιστικά και τους μισθοφόρους της, καμιά δεκαριά αραβομουσουλμανικές χώρες. Φαίνεται ότι οι ‘Αραβες βομβαρδίζουν την Ευρώπη και στέλνουν τους νέους Σταυροφόρους, με μορφή προσφύγων που θαλασσοπνίγονται, προφανώς γιατί τους αρέσουν τα επικίνδυνα αθλήματα, όχι γιατί καταστρέφονται και βομβαρδίζονται τα σπίτια τους.
Είναι πάλι αριστούργημα. Οι παγκοσμιοποιητές προτείνουν, ως λύση στο πρόβλημα που δημιούργησαν οι δυτικές στρατιωτικές πολιτικές και το ΔΝΤ στον υπόλοιπο πλανήτη, να φιλοξενήσουμε τώρα στις χώρες μας, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του.
Κάνοντάς το, οι Σόρος και Φουκουγιάμα, ανοίγουν τον δρόμο στους Τραμπ, Λεπέν και Χάντινγκτον, τους προσφέρουν έτοιμο τον Εχθρό που χρειάζεται να κατασκευάσουν, για πολύ γενικότερης σημασίας λόγους, και εσωτερικούς και διεθνείς, από την ύπαρξη ενός ISIS, τη δημιουργία του οποίου διευκόλυναν παντοιοτρόπως οι υπηρεσίες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους!
Μιλώντας πριν τρία χρόνια στους ομοϊδεάτες του της “ριζοσπαστικής δεξιάς” στο Βατικανό, ο Στηβ Μπάνον, “στρατηγός” και “υπερπρωθυπουργός” του Τραμπ, εξήγησε με αφοπλιστική σαφήνεια την αληθινή ατζέντα του. Να ενώσει Χριστιανούς και Εβραίους εναντίον του “ριζοσπαστικού Ισλάμ” (*)
Η ψεύτικη “φιλία” με τους Ρώσους
Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα. Παλιό στέλεχος της Goldman Sachs, εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος του υγιούς κατά του διεφθαρμένου καπιταλισμού στον οποίο, αξίζει να προσεχθεί, περιέλαβε τη Ρωσία και την Κίνα. Τις περιέλαβε δηλαδή στους εχθρούς, αν και δεν είναι η πρώτη του προτεραιότητα, την ίδια στιγμή που ο Πρόεδρός του εμφανίζεται ερωτευμένος με τον Πούτιν! Προσωρινώς μάλιστα, ο Μπάννον, αν και συνάδελφος του Γιαννόπουλου, δεν μοιάζει αντίθετος με την ιδέα μιας συμμαχίας με τους Ρώσους στη βάση των “συντηρητικών αξιών”.
Ο κ. Μπάνον απέδειξε ότι θεωρεί εχθρό τη Ρωσία, στην ίδια ομιλία, εμφανίζοντας τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατεξοχήν νίκη των Σοβιετικών, που θυσίασαν πάνω από είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους για να μπουν τελικά στο Βερολίνο, ως θρίαμβο του … καπιταλισμού, που βοήθησε τη Σοβιετική ‘Ενωση να σωθεί! Στην περιγραφή του υπήρχαν μόνο Πολωνοί, Ιταλοί και ‘Αγγλοι να πολεμάνε τους Ναζί και φυσικά απουσίαζαν τα δύο έθνη που, σχεδόν μόνα, έλαμψαν παραδειγματικά στην αντίσταση κατά του Φασισμού, οι ‘Ελληνες, που χάρισαν στην ανθρωπότητα την πρώτη νίκη της επί του ‘Αξονα, και οι Σέρβοι.
Διαστρέφοντας το παρελθόν, αποκάλυψε το μέλλον που θέλει. Γιατί η Μέση Ανατολή δεν έχει μόνο σημασία για αυτό που είναι η ίδια, ή τα πετρέλαιά της. Είναι το προνομιακό πεδίο άσκησης αυτοκρατορικής ισχύος, με αποδέκτη όλη την ανθρωπότητα, προπάντων χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, και η ίδια η Ευρώπη.
Το μέλλον της Ευρώπης
Δεν έχει άδικο η Λεπέν σε πολλές κριτικές της για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και το ευρώ. Στο δια ταύτα υπάρχει το πρόβλημα. Στο τι θα αντικαταστήσει δηλαδή την υπάρχουσα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων.
Είναι άραγε λύση η διάλυση της Ευρώπης στα εξ ων συνετέθη; Θα είναι ισχυρότερα ή ασθενέστερα τα έθνη-κράτη της, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν και δεν είναι πλέον απλώς υπολείμματα εθνών απέναντι στην κολοσσιαία ισχύ του Χρήματος (και την Αμερική);
Όπως λέει ένας σημαντικός Ρώσος διανοούμενος, βαθύς μελετητής των κύκλων Κοντράτιεφ στην οικονομική ιστορία και σύμβουλος του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Σεργκέι Γκλάζιεφ, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν ευρωπαϊκοί εμφύλιοι.
Η διαίρεση της Ευρώπης ήταν πάντα το κατεξοχήν όπλο των μη Ευρωπαίων που ήθελαν να κυριαρχήσουν στην ήπειρο εκμεταλλευόμενοι τις αντιθέσεις της. Τόκαναν οι Βρετανοί για να νικήσουν τη Γαλλία. Τόκαναν οι Αμερικανοί για να υποτάξουν την ήπειρο. ‘Ενωσαν μετά το δυτικό κομμάτι της, μόνο και μόνο για να παγιώσουν τη διαίρεση σε ανατολική και δυτική Ευρώπη, για να μη γίνει πραγματικότητα το όραμα του ντε Γκωλ, για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια. (‘Ηταν τόσο μεγάλη η ελπίδα που δημιούργησε, ώστε λέγεται τον πήρε με το αυτοκίνητό του και τον πήγε στη Θεσαλλονίκη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αναζητούσε στην Ευρώπη τη βοήθεια που χρειαζόταν απελπιστικά να ξεσφίξει λίγο την ασφυκτική αγγλοαμερικανική θηλιά, γύρω από τον λαιμό της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Νόμιζε ότι δεν θα παρακολουθούσαν τι έλεγε μέσα στο αυτοκίνητό του. Έκανε λάθος).
Εδώ συνίσταται η μεγάλη ευθύνη των δυνάμεων που επιμένουν να αποκαλούνται αριστερές, κοινωνικές, οικολογικές, ειρηνιστικές; Έχουν μια ιδέα για την Ευρώπη και τον κόσμο, έχουν μια στρατηγική, έχουν την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουν μια τόσο μεγάλη πρόκληση όπως αυτή που, αντικειμενικά, τίθεται ενώπιον της ανθρωπότητας; ‘Εχουν την απαραίτητη ανεξαρτησία και το απαραίτητο θάρρος απέναντι στη Δύναμη του Χρήματος; ‘Η είναι το φως ενός άστρου που έσβησε, εγκαινιάζοντας μια μεγάλη Νύχτα, στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, ενός κόσμου που, μέσα στη λάμψη των τεχνολογικών του επιτευγμάτων, παραμένει πιο προϊστορικός και πιο βάρβαρος από ποτέ;
Θα μπορέσουν άλλα εναλλακτικά κέντρα, εκτός Δύσης, συντηρητικά συνήθως στην ψυχολογία τους, υποχρεωμένα όμως να αντισταθούν, να ανταποκριθούν στην Ανάγκη, που τους πιέζει, όπως και στο παρελθόν, να αντιπαραθέσουν ιδέες επίκαιρες για όλη την ανθρωπότητα;
Πάντως, ούτε ο Τραμπ, ούτε η Λεπέν δεν μπορούν να συγκριθούν με τον προπολεμικό ολοκληρωτισμό. Κι εκεί είναι ίσως μια παγίδα και για όσους ελπίζουν ίσως σε κάτι τέτοιο. Φτιάχνοντας εικονικά υποκείμενα, κινδυνεύουν και οι ίδιοι να ξεγελαστούν στο τέλος, νομίζοντας ότι φτιάχνουν πραγματικά.
Όπως έγραψε ο Γκίντερ Γκρας, οι στρατιώτες του Χίτλερ που κατέλαβαν την Ακρόπολη, είχαν τα ποιήματα του Χέντερλιν στις αποσκευές τους. Δεν είχαν, όπως ο Σόιμπλε, αντιγράψει, σαν κακομαθημένοι μαθητές, τις συνταγές της Goldman Sachs και του ΔΝΤ στα τετράδιά τους, ούτε είχαν αναθέσει στον ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ να φτιάξει τους κανόνες του Ευρώ.
Κι όταν ρώτησαν σε μια συνέντευξη τον Τσόμσκι, αν ο Τραμπ μπορεί να συγκριθεί με τον Χίτλερ, τους απάντησε ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Ο Χίτλερ και οι σύντροφοί του πίστευσαν πραγματικά στις ιδέες τους, δεν έκαναν ότι τις πιστεύουν.
Ανάρτηση από: http://www.konstantakopoulos.gr
