Από την ώρα που οι «ελληνικές» κυβερνήσεις έσυραν την χώρα στην κόλαση των μνημονίων, άρχισε μια λυσσαλέα προπαγάνδα περί της δήθεν συλλογικής ευθύνης του ελληνικού λαού για την καταστροφή του. Κατηγορήθηκε και κατηγορείται σαν «ανίκανος», «τεμπέλης», «άχρηστος», «καλοπερασάκιας», «αδιάφορος» και σαν υπαίτιος κάθε κακού. Επίσης κατηγορείται ότι για πολλά χρόνια «καλοπερνούσε με τα λεφτά που του έστελναν οι Ευρωπαίοι πολίτες», παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι δούλευαν τις περισσότερες ώρες μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, τις περισσότερες μέρες του χρόνου και αμείβονταν με τους χαμηλότερους μισθούς. Αυτά συνέβαιναν στις εποχές της «καλοπέρασης»!
Αυτή η προπαγάνδα, η πρωτοφανής σε έκταση, ένταση και διάρκεια, έχει σαν σκοπό να δημιουργήσει στον ελληνικό λαό τύψεις και ενοχές και να τον βυθίσει σε μια ολοκληρωτική εσωτερική συντριβή θρησκευτικού τύπου, ακριβώς όπως η μεσαιωνική καθολική εκκλησία καθιστούσε υπεύθυνο κάθε «αμαρτωλό» για τα βάσανά του, και παρουσίαζε το κάψιμο στην πυρά σαν εξιλέωση για τις αμαρτίες του μέσα από ένα auto-da-fé, μια «θεάρεστη» πράξη πίστεως. Οι βρωμεροί που γέννησαν και ενορχηστρώνουν αυτά τα ψέματα ξέρουν ότι, ένας άνθρωπος ή ένας λαός που βασανίζεται από συμφορές και θεωρεί υπεύθυνο τον ίδιο του τον εαυτό, δεν μπορεί να αντιδράσει. Αυτό θέλουν.
Αυτή η προπαγάνδα, επίσης αποσκοπεί στο να πείσει τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης ότι οι «άχρηστοι Έλληνες» ευθύνονται για την μοίρα τους, αλλά και για τα δεινά που έρχονται γρήγορα στις δικές τους, «ευημερούσες» κοινωνίες.
Στοχεύει, πάνω απ’ όλα, στο να καλύψει την ολοκληρωτική ευθύνη των διεθνών δολοφόνων και των ντόπιων πολιτικών δούλων τους για την δυστυχία του ελληνικού λαού, αλλά και πολλών άλλων λαών που τους έχουν καταδικάσει σε πολέμους, καταστροφές, προσφυγιά, αρρώστιες και πείνα. Αυτή η προπαγάνδα ξεκινάει από τα βρωμερά γραφεία των διεθνών κέντρων εξουσίας και αναπαράγεται από τα ξεβρακωμένα παιδάκια της «ελληνικής» κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Στο πλαίσιο της συλλογικής ευθύνης ανήκουν οι δηλώσεις του τύπου «μαζί τα φάγαμε», «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε», «εσείς μας ψηφίσατε» και άλλα τέτοια χυδαία αποφθέγματα. Δυστυχώς, η εύκολη και εύπεπτη αντίληψη της συλλογικής ευθύνης έχει κατακλύσει, επίσης, την αντίληψη και την πρακτική πολλών «επαναστατημένων» πνευμάτων, που ζητούν την κεφαλήν επί πίνακι κάθε ανήμπορου και κάθε δυστυχισμένου αφού, όπως λένε, δεν εξεγείρεται! Αν ήθελαν να κοπιάσουν ελάχιστα, θα καταλάβαιναν εύκολα γιατί οι δυστυχισμένοι δεν εξεγείρονται «από μόνοι τους» και γιατί ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου δεν εξεγέρθηκαν «από μόνοι τους». Επίσης θα καταλάβαιναν ότι ταυτίζονται με την, φασιστικής έμπνευσης, πολιτική της συλλογικής ευθύνης και θα καταλάβαιναν την ζημιά που προκαλούν στην δυνατότητα οποιασδήποτε εξέγερσης που, κατά τα άλλα, ποθούν! Ομως, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Η έννοια της συλλογικής ευθύνης δεν είναι καινούργιο εφεύρημα(*), αλλά βρήκε την πλήρη έκφρασή του στον γερμανικό, χιτλερικό ναζισμό, όταν διώκονταν ολόκληρες κοινωνικές και φυλετικές ομάδες και προβαλλόταν η «μηδενική λύση», δηλαδή η πλήρης εξόντωση όσων κοινωνικών σχηματισμών και λαών αντιστέκονταν ή υπήρχε πιθανότητα να αντισταθούν στον χιτλερισμό. Το πρόσχημα, τότε, ήταν ότι μόλυναν την Άρια φυλή.
Η συλλογική ευθύνη είναι αυτή που ισοπεδώνει και θεωρεί ισομερώς υπεύθυνο τον εκατομμυριούχο με τον μεροκαματιάρη, τον ιδιοκτήτη τηλεοπτικών καναλιών με τον πλανόδιο μικροπωλητή, τον πρόστυχο γιάπι-διευθυντή της μεγάλης εταιρίας με τον αφανισμένο άνεργο, το παιδί του υποβαθμισμένου δημόσιου σχολείου με τον φοιτητή του Γιέηλ, τον κάτοχο Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης με το θύμα της πλύσης εγκεφάλου, του ψέματος και της τρομοκρατίας. Είναι αυτή που ισοπεδώνει και θεωρεί ισοϋπεύθυνους τους πάντες, παραγνωρίζοντας σκόπιμα την διαφορετική θέση και τον ρόλο του καθένα στον κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό.
Η έννοια της συλλογικής ευθύνης αποδίδει ίσες ευθύνες σ’ αυτόν που έχει τα μέσα, τις γνωριμίες, τον χρόνο και τις ευκαιρίες να αποκτήσει την ικανότητα ελέγχου ολόκληρων λαών και σ’ αυτόν που αναγκάζεται να δουλεύει σκληρά σ’ όλη του τη ζωή, προσπαθώντας να επιβιώσει και γι’ αυτό είναι αποκλεισμένος από κάθε κοινωνική διεργασία. Αποδίδει ίσες ευθύνες στον σχεδιαστή και εκτελεστή πολιτικών κατευθύνσεων και σ’ αυτόν που παρακολουθεί ανήμπορος τις ενέργειες αυτού που τον κορόιδεψε.
Στην σημερινή κοινωνία η «συλλογική ευθύνη» είναι ένα ιδεολόγημα. Η μοναδική ευθύνη του ελληνικού λαού είναι ότι ξεγελάστηκε και ξεγελιέται και, κάθε λίγα χρόνια, επιλέγει κόμματα και ηγεσίες που τον σκοτώνουν αργά, αλλά σίγουρα. Η ευθύνη του αρχίζει και τελειώνει εκεί.
Συλλογική ευθύνη μπορεί να καταλογιστεί σ’ ένα λαό μόνο αν αυτός, στο σύνολό του, ελέγχει τα κέντρα εξουσίας, συμμετέχει άμεσα σ’ αυτά και διαμορφώνει πολιτικές. Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη. Το «εσείς μας ψηφίσατε» και το «μας αξίζουν χίλια μνημόνια» είναι κραυγές ενόχων και συνενόχων και, κάποια μέρα, θα βρεθούν αυτοί να επιτελούν το δικό τους auto-da-fé. Τότε, εκείνη η «πράξη πίστεώς» τους θα είναι αληθινά θεάρεστη.
(*) Ο Εδουάρδος Γ’ της Αγγλίας είχε θεσπίσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο, αν ένα μέλος μιας συντεχνίας προέβαινε σε παράνομη πράξη, όλα τα μέλη της θεωρούνταν εξ’ ίσου ένοχα.
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr
