Η χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης αποτελεί τον εφιάλτη του κ. Σόιμπλε – για εκείνο το χρονικό διάστημα όμως που δεν έχει δρομολογήσει ακόμη το πτωχευτικό δίκαιο για τα κράτη της νομισματική ένωσης, καθώς επίσης που δεν έχει μετατρέψει τον ESM σε έναν σύνδικο πτώχευσης, όπως είναι το ΔΝΤ.
«Όταν με επισκέφθηκε προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας με τον Μανώλη Γλέζο και μου πρότεινε να συνεργαστούμε, του είπα τα εξής: Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι σαν βαγόνια ενός τρένου που κινείται πάνω στις ράγες που έχει τοποθετήσει η ΕΟΚ και το ΔΝΤ. Εσείς τώρα αγωνίζεστε από τρίτο κόμμα να γίνετε δεύτερο, πρώτο. Αλλά και στη θέση της μηχανής να μπείτε, τι νόημα θα έχει αν δεν μπορείτε να αλλάξετε τις ράγες; Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα: Έχετε βρει τρόπο να αλλάξετε τις ράγες;Επίσης, αν πάρετε τις εκλογές διακηρύσσοντας, όπως διακηρύσσετε, ότι θα καταργήσετε τα μνημόνια, το επόμενο δευτερόλεπτο η βρύση των όποιων παροχών από τους δανειστές θα κλείσει. Επομένως, από το επόμενο δευτερόλεπτο κιόλας θα πρέπει εσείς να είστε σε θέση να εξασφαλίσετε στον ελληνικό λαό μισθούς, συντάξεις, Υγεία, Παιδεία και γενικά τα πάντα. Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα: Έχετε βρει τον τρόπο;».
«Γιατί», κατέληξα, «αν επιδιώκετε να πάρετε την εξουσία χωρίς να έχετε ήδη από πριν βρει τον τρόπο να αλλάξετε τις ράγες και να εξασφαλίσετε με άλλους τρόπους στον ελληνικό λαό αυτά που χρειάζεται για να ζήσει, αυτό που κάνετε είναι τυχοδιωκτισμός που μόνο αποτέλεσμα θα έχει την καταστροφή της χώρας και τον εξευτελισμό της ελληνικής αριστεράς» (Μ. Θεοδωράκης).
Ανάλυση
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης, η «αριστερά» δηλαδή και η «πατριωτική» δεξιά, επιδίωξαν και κατάφεραν να κερδίσουν τις εκλογές, χωρίς να έχουν βρει τον τρόπο να αλλάξουν τις ράγες – οπότε εξευτελίσθηκαν πλήρως.
Το γεγονός δε αυτό συνέβη πριν καν ολοκληρωθεί ο πρώτος μήνας τους στη διακυβέρνηση της χώρας όπου, αντί να επιλέξουν τη ρήξη, καταδίκασαν την Ελλάδα στον αργό θάνατο (ανάλυση), με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου του τότε υπουργού οικονομικών, όσον αφορά την αποδοχή του συνόλου του χρέους. Όπως έχει τώρα γραφτεί,
«Κανένας λαός στην παγκόσμια ιστορία δεν έχει δείξει τόσο μεγάλη αντοχή, επιβιώνοντας μετά από επτά ολόκληρα χρόνια μαρτυρικής κρίσης, όσο οι Έλληνες – αφού οι περισσότεροι λαοί είτε ξεπέρασαν το πρόβλημα μετά από δύο τρία έτη, είτε επαναστάτησαν εκδιώκοντας τους εισβολείς, όπως η Αργεντινή, η Ρωσία κοκ. Εύλογα αναρωτιέται βέβαια κανείς εάν το γεγονός αυτό είναι θετικό ή αρνητικό – αφού η κυλιόμενη πτώχευση και ο αργός θάνατος που έχει ως αποτέλεσμα, θεωρείται ως η χειρότερη μορφή χρεοκοπίας».
Περαιτέρω οφείλει κανείς να αναρωτηθεί υπεύθυνα εάν σήμερα, μετά τις συνεχόμενες «προδοσίες» εκ μέρους των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα από το 2009, με διπλό αποκορύφωμα την υπογραφή του PSI, καθώς επίσης το τρίτο μνημόνιο, υπάρχει ακόμη λύση – χωρίς να έχει ψευδαισθήσεις, όπως οι παρακάτω:
(α) Ότι υπάρχουν άλλα μείγματα πολιτικής εντός των πλαισίων των μνημονίων, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να επιλυθούν τα προβλήματα της χώρας μας χωρίς να απαιτηθεί η διαγραφή χρεών– γνωρίζοντας πως τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών είναι αθεράπευτα υπερχρεωμένος, ότι οι απαιτήσεις των δανειστών για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% είναι συνυφασμένες με την ύφεση, καθώς επίσης πως μόνο οι τόκοι που πρέπει να πληρωθούν τα επόμενα δέκα χρόνια είναι συνολικά 112 δις € (εκ των οποίων τα 66,5 δις € από το 2021 έως το 2024).
(β) Πως θα βοηθήσει η Ευρώπη, η Γερμανία δηλαδή, στην εξυπηρέτηση τους – ειδικά μετά τα πρώτα αποτελέσματα των γερμανικών τοπικών εκλογών που δυστυχώς γκρεμίζουν το δημοσκοπικό μύθο του κ. Schulz, με τον οποίο βιάσθηκε ως συνήθως να ταχθεί ανεύθυνα η κυβέρνηση. Υπενθυμίζουμε εδώ τις κατηγορίες εναντίον του κ. Trump μερικούς μήνες πριν εκλεγεί – οι οποίες αποδεικνύουν τον ερασιτεχνισμό, καθώς επίσης τις εσφαλμένες εκτιμήσεις της εξωτερικής μας πολιτικής.
(γ) Ότι υπάρχει ένα μαγικό ραβδί, όπως η δραχμή, το οποίο θα ήταν αρκετό για να λύσουμε ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα, επειδή με την υιοθέτηση της θα σβήνονταν όλα μας τα χρέη – κάτι που είναι αδύνατον να κατανοήσουμε, αφού η αλλαγή του νομίσματος δεν σημαίνει προφανώς ότι, παύουν να υπάρχουν τα χρέη. Πόσο μάλλον όταν δεν μετατρέπονται καν σε δραχμές μετά το PSI, ενώ όλες οι κυβερνήσεις έχουν πιστοποιήσει την αποδοχή τους – με την τελευταία να έχει δώσει ως εγγύηση το σύνολο της δημόσιας περιουσίας μας, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών μας αποθεμάτων.
(δ) Πως η υιοθέτηση των διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης σε μία υπερχρεωμένη χώρα, παρά το ότι νομοτελειακά προκαλούν ύφεση και ανεργία τα πρώτα χρόνια της εφαρμογής τους – ενώ αυτά που απαιτούν οι δανειστές ασφαλώς δεν είναι μεταρρυθμίσεις, αλλά απορρυθμίσεις, έτσι ώστε να καταστεί ευκολότερη η λεηλασία του κράτους. Επίσης για να καταστεί κερδοφόρα η λειτουργία των κοινωφελών και λοιπών επιχειρήσεων που έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί ή που θα ιδιωτικοποιηθούν στο μέλλον, εξασφαλίζοντας φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό στους ξένους ιδιοκτήτες τους – καθιστώντας την Ελλάδα χώρα της LIDL.
(ε) Ότι η Ευρώπη, ο μυστικός κωδικός δηλαδή πίσω από τον οποίο κρύβεται η γερμανική κυβέρνηση, θα αλλάξει την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που εφαρμόζει με επιτυχία από το 2000, απομυζώντας τους εταίρους της – ή, τουλάχιστον, πως η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει θα ελαφρυνθεί.
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα δείγμα μίας τέτοιας ελπίδας, κρίνοντας από τη συνέχιση της μείωσης των διαθεσίμων εισοδημάτων και των δαπανών των γερμανικών νοικοκυριών (γράφημα) – ενώ η λέξη «αλληλεγγύη» είναι άγνωστη στον κ. Σόιμπλε, με κριτήριο το ρόλο του στη λεηλασία της Ανατολικής Γερμανίας, παρά το ότι επρόκειτο για Πολίτες της ίδιας χώρας.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των διαθεσίμων εισοδημάτων (μπλε γραμμή, αριστερή κάθετος), καθώς επίσης της καταναλωτικής δαπάνης (κίτρινη γραμμή, δεξιά κάθετος) των γερμανικών νοικοκυριών.
Αντίθετα οι συνθήκες θα χειροτερεύσουν με βάση την άνοδο του ρυθμού πληθωρισμού στη Γερμανία, λόγω της οποίας η ΕΚΤ θα σταματήσει κάποια στιγμή τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης – με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια, οπότε να καταστεί εντελώς αδύνατη η έξοδος της χώρας μας στις αγορές το 2018, η οποία έτσι και αλλιώς είναι ουτοπική. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να παραμείνει στα μνημόνια, με πολύ πιθανό τον εξαναγκασμό της στην «παράλληλη δραχμή» του κ. Σόιμπλε – ένα ενδεχόμενο εφιαλτικό για το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων
Περαιτέρω, εάν πάψουμε να έχουμε τις παραπάνω ψευδαισθήσεις, οι οποίες δυστυχώς επιδεινώνονται από το γεγονός ότι, τα πολιτικά κόμματα είναι ανίκανα να συνεργασθούν μεταξύ τους, ενώ είναι ανεπαρκή για να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την παγίδα του χρέους, θα διαπιστώσουμε πως δεν υπάρχει πια τρόπος να αλλάξουμε τις ράγες – οι οποίες έχουν γίνει πια συμπαγείς, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων μας.
Μπορούμε μόνο να τις καταστρέψουμε, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της χρεοκοπίας εντός της Ευρωζώνης, το οποίο αποτελεί τον εφιάλτη του κ. Σόιμπλε – για εκείνο το χρονικό διάστημα όμως που δεν έχει δρομολογήσει ακόμη το πτωχευτικό δίκαιο για τα κράτη της νομισματική ένωσης, η συμμετοχή των οποίων στο ευρώ είναι αμετάκλητη, καθώς επίσης που δεν έχει μετατρέψει τον ESM σε έναν σύνδικο πτώχευσης, όπως είναι το ΔΝΤ.
Φυσικά οι κίνδυνοι μίας τέτοιας απόφασης είναι πλέον τεράστιοι, πόσο μάλλον όταν το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι κάτι περισσότερο από απελπιστικό – παρά το ότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με πολλά άλλα κράτη, είναι πάμπλουτη, έχοντας πολλές δυνατότητες να τα καταφέρει. Εν τούτοις, άλλη λύση δεν υπάρχει – οπότε είτε θα πρέπει η χώρα να το επιχειρήσει αναλαμβάνοντας το ρίσκο, είτε οφείλει να σιωπήσει,τηρώντας κατά γράμμα τις εντολές των δανειστών και αποδεχόμενη τη μετατροπή της σε αποικία τους στο διηνεκές.
Όταν βέβαια ο κ. Σόιμπλε θα έχει έτοιμο το πτωχευτικό δίκαιο, καθώς επίσης τον ESM, η Ελλάδα δεν θα μπορεί καν να χρεοκοπήσει εκούσια – οπότε θα έχει μετατραπεί στο Πουέρτο Ρίκο της Ευρωζώνης.Ενδεχομένως λοιπόν είμαστε αντιμέτωποι με την τελευταία μας ευκαιρία, υπό πολύ χειρότερες συνθήκες, σχετικά με το παρελθόν – ενώ αυτή τη φορά δεν έχουμε καν το ελαφρυντικό της άγνοιας.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας θα μπορούσε κανείς να συμβουλεύσει τους Έλληνες να «αδράξουν» την ευκαιρία, αφού πιθανότατα είναι η τελευταία τους; Απαντώντας εν προκειμένω με μία ακόμη ερώτηση, «Θα έπρεπε κανείς να συμβουλεύσει τους Έλληνες το 1940 να πολεμήσουν εναντίον του πανίσχυρου ναζιστικού στρατού, αμυνόμενοι της εθνικής τους κυριαρχίας;».
Ανάρτηση από: http://www.analyst.gr
