Δεν αγαπώ αυτόν τον λαό, για την αδράνειά του και τον ξεπεσμό του στον ρόλο του δούλου. Αγαπώ τον ελληνικό λαό και κάθε λαό, για την δυνατότητα που έχει να εξεγερθεί και να αποτινάξει τον ζυγό από πάνω του, όπως το έκανε πολλές φορές στην ιστορία του.
Όποιος ξεχνάει την δυνατότητα να αλλάξει η σημερινή πραγματικότητα και κρίνει με βάση μόνο αυτό που βλέπει εμπειρικά σήμερα, ξεχνάει την ιστορία και δεν καταλαβαίνει ότι σε κάθε εκμεταλλευτική κοινωνία υπάρχουν αντικειμενικά, αντιθετικά και ασυμβίβαστα συμφέροντα, στην βάση των οποίων αλλάζει «μοιραία» η συνείδηση των καταπιεζομένων και τα σημερινά πρόβατα μεταμορφώνονται στα αυριανά λιοντάρια. Ένας τέτοιος άνθρωπος ζει σε ένα αιώνιο παρόν, πιστεύει ότι όλα είναι αιώνια και αμετάβλητα και δεν μπορεί να θεωρείται σκεπτόμενος, αλλά θύμα και προπαγανδιστής μιας κατασκευασμένης, πλαστής συνείδησης. Δεν μπορεί να θεωρείται προοδευτικός ή δημοκρατικός και, πολύ περισσότερο επαναστάτης, αφού ο επαναστάτης βλέπει τις δυνάμεις που κινούνται και συγκρούονται ακατάπαυστα κάτω από τη στασιμότητα του βάλτου, ξέρει ότι αυτή η σύγκρουση θα έρθει στην επιφάνεια αργά ή γρήγορα και προετοιμάζεται γι αυτό.
Κάθε λαός, για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, χρειάζεται πρώτιστα χώρο. Χρειάζεται χώρο για να αναπνεύσει και να κινηθεί και αυτός ο χώρος έχει προκύψει μέσα από την ιστορική κίνηση και λέγεται «πατρίδα». Αυτόν τον χώρο προσπαθεί να διαγράψει ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, η παγκοσμιοποίηση, η οποία κατά κανόνα ονομάζει τον εαυτό της «διεθνισμό». Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι διεθνισμός, αλλά είναι εκείνος, ο ψευδεπίγραφος, της τάξης του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτός ο κοσμοπολιτισμός έχει ανάγκη την διαγραφή της ιστορικής πορείας των εθνών και την ιστορική τους ταυτότητα και να τα υποτάξει εύκολα στην θέλησή του. Είναι ένας ιμπεριαλιστικός, φαύλος διεθνισμός που στοχεύει στην σκλαβιά των λαών και επιτυγχάνεται με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα.
Σήμερα και για πολλά χρόνια στο μέλλον, η διαγραφή των λέξεων «έθνος», «λαός», «πατρίδα» «παράδοση» κ.λ.π. δεν εξυπηρετεί καμιά σοσιαλιστική ή αταξική προοπτική, παρά μόνο την πλήρη ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τον ιμπεριαλιστικών χωρών επάνω στις υπόλοιπες (*).
Οι ίδιοι οι εμπνευστές και εκτελεστές των πολιτικών του κοσμοπολιτισμού, που διαδίδουν την «ανάγκη» κατάργησης των συνόρων, δεν θέλουν να ακούσουν λέξη για την κατάργηση των συνόρων των δικών τους χωρών. Αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι.
Ας προσπαθήσει κάποιος να προπαγανδίσει δημόσια στην Γαλλία την παραχώρηση της Αλσατίας και της Λωρραίνης στην Γερμανία και την ανεξαρτησία της Κορσικής. Ας προσπαθήσει να μιλήσει στην Αγγλία για την ανεξαρτητοποίηση της Β. Ιρλανδίας. Ας πάει στις ΗΠΑ και να μιλήσει δημόσια για την παραχώρηση της Καλιφόρνιας και του Τέξας στο Μεξικό, από το οποίο τα άρπαξαν.
Όσοι δηλώνουν ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, ας πάνε στην «φίλη» Τουρκία, που θεωρεί το μισό πέλαγος δικό της, να δηλώσουν δημόσια το ίδιο. Επίσης να δηλώσουν, εκεί, ότι τα βουνά του Κουρδιστάν ανήκουν στα κατσίκια τους και η Αλεξανδρέττα στους λαγούς της. Ας πάει κάποιος στα Σκόπια να πει, δημόσια, ότι η πολιτική τους υπηρετεί τα σχέδια του ιμπεριαλισμού για πόλεμο και αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια. Ας πάει στην Αλβανία να πει το ίδιο.
Ας τα κάνει αυτά και θα δει πόσο αντέχουν οι ιδέες του. Θα δει την αξία της κοσμοπολίτικης ιδέας για την «κατάργηση των συνόρων». Τότε θα διαπιστώσει στο πετσί του τι σημαίνει πραγματικός εθνικισμός και θα δει τι σημαίνει να κάνεις τον «επαναστατημένο» με αίμα άλλων και να φοράς μπλουζάκι με στάμπα τον Τσε Γκεβάρα, χωρίς να ξέρεις τίποτα για τον αγώνα του.
Ο ελληνικός λαός έχει ξεγελαστεί κι έχει πέσει θύμα πολιτικών που τον έχουν εξαθλιώσει οικονομικά και τον έχουν ευνουχίσει πνευματικά και ηθικά. Η αδράνειά του οφείλεται στο ότι οι ελπίδες του έχουν εξανεμιστεί και δεν βλέπει καμία διέξοδο. Τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχθεί στην πρόσφατη ιστορία του από δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς και πρωτοπόρους κατά δήλωσή τους (στην πραγματικότητα οπισθοφόρους), τον έχουν βυθίσει στην απελπισία και τον έχουν ρίξει βορά σε κάθε ψέμα και σε κάθε ιδεολόγημα. Αντιμετωπίζει με δικαιολογημένο τρόμο το μέλλον του και προσπαθεί να «σωθεί», ψάχνοντας τρόπους να «καλυτερεύσει» την ζωή του μέσα στην υπάρχουσα κατάσταση, δηλαδή έχει γίνει δούλος.
Αρκετά έχει χτυπηθεί από την αντίδραση. Δεν έχει ανάγκη από δήθεν επαναστατημένα πνεύματα που τον λοιδορούν και τον βυθίζουν πιο βαθειά στην πνευματική και ηθική συντριβή, χωρίς να του δείχνουν τον τρόπο της εξέγερσης.
Αυτά τα δήθεν επαναστατημένα πνεύματα παίζουν το παιγνίδι των αντιδραστικών κύκλων από την πλευρά της δήθεν επαναστατικότητας, προπαγανδίζουν και συνηγορούν στην διάσπαση ενός λαού σε ξεχωριστές, μοναχικές υπάρξεις και συμβάλλουν στην ενδυνάμωση του φασισμού. Είναι φασισμός.
Σήμερα έχει υπερισχύσει παγκόσμια το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ο κοσμοπολιτισμός, που είναι η αντιδραστικότερη συνθήκη που έχει να επιδείξει ο καπιταλισμός. Σήμερα, στην νεοαποικία Ελλάδα, η πολιτική για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας είναι το ύψιστο δημοκρατικό αίτημα, γύρω από το οποίο οφείλουν να συσπειρωθούν οι πληττόμενοι, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές ιδιαιτερότητές τους.
(*) «Ο κοσμοπολιτισμός χωρίς πατρίδα, που αρνείται τα εθνικά αισθήματα και την ιδέα της πατρίδας, δεν έχει τίποτα κοινό με τον προλεταριακό διεθνισμό». Γκεόργκι Δημητρόφ
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr
