Ξεκινώντας θα ήθελα να πω ότι η συγκεκριμένη τοποθέτηση σε καμία περίπτωση δεν συνιστά κάποιου είδους “απολογία”. Η έννοια της απολογίας κυοφορεί το στοιχείο της μετάνοιας, αναπαράγει τα τεχνητά δίπολα που επιβάλλει η αστική δικαιοσύνη, παραμορφώνει τον πραγματικό ρόλο των ειδικών δικαστηρίων που στήνετε προκειμένου να καταστείλετε τους πολιτικούς αντιπάλους της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Εγώ δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να στρατευτώ με όλο μου το είναι στον αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου, δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να απαλλοτριώσω τον κλεμμένο πλούτο που βρίσκεται κλειδωμένος στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι ζούσα στην “παρανομία” μαζί με τους καταζητούμενους συντρόφους μου Γιάννη Μιχαηλίδη και Δημήτρη Πολίτη, δεν μετανιώνω που αποφάσισα να πάρω θέση μάχης στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται.
Και πως θα μπορούσα άλλωστε, να μετανιώσω για την ίδια μου την ζωή, να πετάξω στα σκουπίδια στιγμές χαράς και ευτυχίας όπως τα ανατρεπτικά σχέδια που καταστρώναμε μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ένοπλων φρουρών της έννομης τάξης, αλλά και στιγμές θλίψης με τις δικές τους δυσκολίες, τις συλλήψεις, τους ξυλοδαρμούς, τα χρόνια που περνάνε μέσα από το φίλτρο του νεκρού χρόνου της φυλακής. Πως θα μπορούσα να φανταστώ ότι οι επιθυμίες μας, οι αντιλήψεις μας, τα βιώματα μας, όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν ως αναρχικούς αποτέλεσαν μια “κακιά στιγμή”, ένα “νεανικό ατόπημα”, μια “υπερβολική αντίδραση”.
Θα απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα γυρίζοντας τον χρόνο πίσω στην ανειρήνευτη δεκαετία του 70’ στην Ιταλία στα λόγια του αγωνιστή Σαντέ Νοταρνικόλα μπροστά στους δικαστές του που τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη για απαλλοτριώσεις τραπεζών :
“ Η εγκληματικότητα βρίσκεται στην εγωιστική αναζήτηση του κέρδους και της επιτυχίας με κάθε τίμημα, στην καταπίεση των αδύνατων, στην νομιμοποιημένη εκμετάλλευση, και όλα αυτά είναι δικά σας πράγματα. Για αυτούς που μπαίνουν στη φυλακή, αυτό συνεπάγεται να αποδέχονται την φυλακή και να μεταβάλλονται σε καταδότες, οπορτουνιστές και χαφιέδες για να αποκτήσουν προνόμια, παραχωρήσεις, πρόωρες αποφυλακίσεις, ποδοπατώντας τους συντρόφους τους, εξαπατώντας την κοινή γνώμη με ψεύτικες μετάνοιες, προδίδοντας όλους και όλα και πριν από όλα τον εαυτό τους. Εγώ τα αρνούμαι όλα αυτά και σας προειδοποιώ πως παρ’όλη την “καλή θέληση” των σωφρονιστικών αρχών, οποιοσδήποτε τύπος αναμορφωτικής μεταχείρισης δεν θα κατορθώσει να με μεταβάλλει σε αυτό που θέλει να κάνει σε κάθε κρατούμενο : να του καταστρέψει κάθε ικανότητα, κάθε συνείδηση, κάθε αξιοπρέπεια, μέχρι να φτάσει στην πλήρη ψυχολογική αποχαύνωση, όμοια με εκείνη του αστού εγκληματία.”
Ούτε ίχνος μετάνοιας λοιπόν για τίποτα. Εξάλλου αν κάποιος έχει το ηθικό πλεονέκτημα μέσα σε αυτή την δικαστική αίθουσα αυτοί είμαστε εμείς και όχι εσείς που από τις αναπαυτικές πολυθρόνες σας έχετε δικάσει και καταδικάσει εκατοντάδες ανθρώπους, έχετε καταστρέψει εκατοντάδες οικογένειες, έχετε οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια κρατούμενους στην αυτοκτονία, έχετε αίμα στα χέρια σας και πλουτίζετε καλυμμένοι πίσω από την ασυλία των νόμων σας κλέβοντας χρόνια από τις ζωές των ανθρώπων.
Έχοντας βρεθεί μέσα στα σωφρονιστικά σας καταστήματα από τις φυλακές ανηλίκων μπορώ να πω με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το σωφρονιστικό σύμπλεγμα, οι νόμοι του, οι αρχές που το διέπουν, οι κώδικες του, η ίδια του η λειτουργία, είναι η επιτομή της υποκρισίας και της αντανάκλασης της σαπίλας που αναδύει το σύστημα. Μια υποκρισία που γίνεται εμφανή σε κάθε μας κοίταγμα μέσα στην έγκλειστη καθημερινότητα της φυλακής.
Σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία στήνετε δικογραφίες “εξαρθρώνοντας” εγκληματικές οργανώσεις που κάνουν εμπόριο ναρκωτικών συλλαμβάνοντας “βαποράκια” και “χρήστες”. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με τις περισσότερες “εγκληματικές οργανώσεις” σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια “ελληνική” πατέντα στην οποία αξιωματικοί της αστυνομίας σε συνεργασία με δικαστικούς κύκλους παράγουν διαρκώς ανύπαρκτες “εγκληματικές” οργανώσεις με βάση τον νόμο 187 εξαργυρώνοντας έτσι υποτιθέμενες “εξαρθρώσεις” εγκληματικών οργανώσεων σε προαγωγές μέσα στο αστυνομικό και δικαστικό σώμα.
Τα δεκάδες κιλά πρέζας που μπαίνουν κάθε μήνα στις φυλακές της χώρας για να κρατάνε σε καταστολή την πλειοψηφία των κρατουμένων και να συντηρούν τα πολυδαίδαλα κυκλώματα των φυλακών, εξασφαλίζοντας τζίρους πολλών εκατομμυρίων ευρώ πως εισέρχονται στα σωφρονιστικά καταστήματα ; Ποιοι διευθύνουν αυτή την εγκληματική οργάνωση ;
Ο υπερσύγχρονος τεχνολογικός εξοπλισμός της αστυνομίας με τις χιλιάδες παρακολουθήσεις και δυνατότητες, οι εντατικές αστυνομικές έρευνες των μυστικών υπηρεσιών, τα δίκτυα πληροφοριών της αστυνομίας, η ιδεολογική προπαγάνδα των ΜΜΕ που σπεύδουν να καταγγείλουν τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας στις φυλακές με την πρώτη ευκαιρία ζητώντας περισσότερη καταστολή που βρίσκονται σε αυτή την περίπτωση ;
Ποια άλλη ασυλία θα μπορούσε να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία της εκτός από αυτήν του κρατικού μηχανισμού ;
Ποια λογική μπορεί να εξηγήσει σε συγκρατούμενους μου σακατεμένους από τις σφαίρες των μπάτσων που “εξοστρακίστηκαν” κατά την σύλληψη τους με μεγάλα ποσοστά αναπηρίας να τους αρνούνται την νόμιμη αποφυλάκιση τους με ανύπαρκτες δικαιολογίες ορισμένοι σκατόψυχοι εισαγγελείς. Τα ίδια ιδιοτελή καθάρματα που αποφυλακίζουν με συνοπτικές διαδικασίες “βαριά” ανάπηρους που έχουν προσφέρει της υπηρεσίες τους στον κρατικό μηχανισμό και τα κυρίαρχα ελληνικά οικονομικά λόμπι.
Η δικαιοσύνη σας έχει επιλεκτικές ευαισθησίες όταν πρόκειται για δικά σας παιδιά.
Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος πρώην βουλευτής της ΝΔ και πρώην Δήμαρχος Θεσσαλονίκης καταδικασμένος για το σκάνδαλο υπεξαίρεσης ποσού ύψους 30 εκατομμυρίων ευρώ από τον Δήμο Θεσσαλονίκης κατάφερε μέσα σε μια διαδικασία εξπρές να σπάσει τα ισόβια που του είχαν επιβληθεί και να αποφυλακιστεί μέσα σε 2.5 χρόνια όντας βαριά ανάπηρος. Με μια αναπηρία που του επιτρέπει να διασκεδάζει στα πολυτελή σαλέ των χιονοδρομικών κέντρων.
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης κατηγορούμενος για το σκάνδαλο της Proton Bank καθώς και για ηθική αυτουργία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας επιχειρηματία, αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους από όλους τους ανακριτές που χειρίζονταν τις υποθέσεις του. Μετά από τόσα χρόνια και κανείς δεν έχει ακούσει τίποτα για τις δικαστικές του εκκρεμότητες απλώς υπάρχουν κάπου στον χωροχρόνο. Εκεί δεν τέθηκαν σε εφαρμογή οι διαδοχικές διπλές και τριπλές προφυλακίσεις που χρησιμοποίησαν οι ειδικοί εφέτες ανακριτές για να μην αποφυλακιστούν με 18μηνα πολιτικοί κρατούμενοι, εκεί δεν παρατάθηκε πραξικοπηματικά το ανώτατο όριο προφυλάκισης ούτε χρειάστηκε κάποια απεργία πείνας όπως έγινε με την περίπτωση του συντρόφου Κώστα Σακκά για να αποφυλακιστεί. Εκεί δεν επισπεύστηκε η δικαστική διαδικασία όπως γίνεται κατ’ εξοχήν σε υποθέσεις αναρχικών αλλά αντίθετα παρατάθηκε σε κάποιο αόριστο μέλλον. Έτσι ο Λαυρεντιάδης με τις ευλογίες του ΣΥΡΙΖΑ αδειοδοτεί τις νέες εταιρίες λιπασμάτων του και στήνει δικά του συνδικαλιστικά σωματεία στην ΕΒΦΛ για να νομιμοποιήσει τις ελλιπής συνθήκες ασφαλείας στα εργασιακά του κάτεργα.
Ο συγκατηγορούμενος του Λαυρεντιάδη ο Πέτρος Κυριακίδης είναι αυτή την στιγμή ο νούμερο ένα καταζητούμενος για οικονομικά εγκλήματα και όμως έχει την δυνατότητα να δίνει απρόσκοπτα συνεντεύξεις σε εφημερίδες. Ο Κυριακίδης δεν έχει δει την φάτσα του να φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, δεν τον κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, κάθε λογής αστυνομικές δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες, δεν στοχοποιείται μεθοδευμένα και συστηματικά από αστυνομικούς συντάκτες που αφήνουν τα σάλια τους μέσα στα γραφεία των αστυνομικών διευθυντών και των μεγαλοεκδοτών, δεν έχει επικηρυχτεί με τεράστια χρηματικά ποσά προς τέρψη των επίδοξων ρουφιάνων, όπως συμβαίνει κατ’ επανάληψη με όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που φυγοδικούν και βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας.
Και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού είναι το αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ, αφού είναι γενικός διευθυντής στην ΜΚΟ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων η οποία λαμβάνει κονδύλια από το Υπουργείο Εξωτερικών, από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, από πανεπιστημιακά ιδρύματα, από εκδοτικούς οργανισμούς, από εταιρίες τηλεπικοινωνιών, από το Πολεμικό Μουσείο σε ένα κατάλογο χωρίς τέλος. Πως θα μπορούσε όταν η ίδια αστυνομία παραδέχθηκε ότι ενώ τον είδε να μπαίνει στο σπίτι του το βράδυ αφού είχε εκδοθεί το ένταλμα σύλληψης ανέβαλε την σύλληψη του για το πρωί ενώ μετά μάλλον ξεχάστηκαν να πάνε να του χτυπήσουν το κουδούνι. Πως θα μπορούσε αφού ο πολιτικός τους προϊστάμενος ήταν εκείνος που κάλυψε τον Κυριακίδη και έδωσε εντολή στους αστυνομικούς να μην τον συλλάβουν.
Μιλάμε για τον πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον φασίστα Νίκο Δένδια ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι η αστυνομία έκανε ότι μπορούσε, το ίδιο πολιτικό παράσιτο που είχε συγκαλύψει τους βασανισμούς συλληφθέντων σε αντιφασιστική μοτοπορεία, που είχε χαρακτηρίσει εστίες ανομίας της καταλήψεις προβαίνοντας σε κατασταλτικές επιχειρήσεις, που έδινε κάλυψη στις ορδές της ομάδας Δ να ανοίγουν κεφάλια στις πορείες και να πέφτουν με τις μηχανές τους πάνω σε διαδηλώτριες, που είχε προβεί σε αλλεπάλληλα κατασταλτικά πογκρόμ εναντίων μεταναστών με την προκλητική ονομασία «Ξένιος Δίας». Ο Δένδιας δεν θα κατηγορηθεί ποτέ για υπόθαλψη εγκληματία ούτε θα προφυλακιστεί με αυτή την κατηγορία όπως οι συγγενείς μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Τα καλόπαιδα της Energa Power κατηγορούμενοι για υπεξαιρέσεις μεγαλύτερες των 200 εκατομμυρίων ευρώ αποφυλακίστηκαν σε λιγότερο από έξι μήνες, ενώ όσο ήταν στην φυλακή την στιγμή που η τότε κυβέρνηση Σαμαρά ετοίμαζε τις φυλακές τύπου Γ’, ο υφυπουργός δικαιοσύνης Καραγκούνης τηλεφωνούσε καθημερινά στους διευθυντές και τους αρχιφύλακες των φυλακών Κορυδαλλού για να τους ρωτήσει για την ψυχολογική κατάσταση των κατηγορουμένων. Λίγα χρόνια μετά το δικαστήριο επέβαλε ποινές με αναστολή στην πλειοψηφία των κατηγορουμένων. Εδώ τα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν με τις δικαστικές αποφάσεις-σκάνδαλο όπως ασχολούνται όταν δικάζουν και καταδικάζουν μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, όταν ελεεινολογούν και λασπολογούν, όταν στάζουν δηλητήριο με την διχαλωτή τους γλώσσα όλα αυτά τα κουστουμαρισμένα φίδια της δημοσιογραφίας πιέζοντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας καταδίκες με σκευωρίες και στημένα κατηγορητήρια που στήνουν τα μπάσταρδα της αντιτρομοκρατικής εναντίων αναρχικών αγωνιστών.
Και ο κατάλογος των δικών σας ανθρώπων που ξεγλίστρησαν ανώδυνα από τα δίχτυα που στήνει η δικαιοσύνη είναι χωρίς τέλος. Ο Ρέστης, ο Λιακουνάκος, ο Παπαντωνίου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μαρινάκης, ο Σπανός, οι κατηγορούμενοι για την Siemens και το Βατοπέδι.
Όλοι αυτοί πραγματικά μπορούν να σας επιβεβαιώσουν με τον πλέον πειστικό τρόπο ότι έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στις αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης και πως αυτή λειτουργεί ανεξάρτητη και χωρίς καμία επιρροή από πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες.
Με την ίδια αποφασιστικότητα θα σας επιβεβαιώσουν την παραπάνω αλήθεια και τα πραγματικά τρίγωνα της διαπλοκής δικηγόροι, δικαστές και πολιτικοί. Σε κάποιο φιλανθρωπικό γκαλά την στιγμή που μετράνε τις επιρροές τους ανάλογα με τις πολιτικές και οικονομικές πλάτες που έχουν ή ακόμα καλύτερα καθώς γευματίζουν στις αυλές των πολυτελών σπιτιών τους, παζαρεύοντας τις ποινές με τα αντίστοιχα χρηματικά ποσά που θα λάβουν.
Το ερώτημα που μένει προκλητικά αναπάντητο λοιπόν είναι με ποιό ηθικό ανάστημα θα μας κουνήσετε το δάχτυλο μιλώντας για «εγκληματίες» του κοινού ποινικού δικαίου, με ποιό ηθικό ανάστημα θα μας κρίνετε για τις επιλογές μας, με ποιό ηθικό ανάστημα θα κρίνετε κατ’ επέκταση την δικαιοπραξία του αγώνα που διεξάγουμε μέσα από τις γραμμές του αναρχικού κινήματος.
Βουτηγμένοι στην υποκρισία -όπως εξάλλου όλοι όσοι στελεχώνουν τις νευραλγικές υπηρεσίες που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του καθεστώτος- θα ηθικολογήσετε σε μας γύρω από την ορθότητα της απαλλοτρίωσης ενός τραπεζικού υποκαταστήματος.
Η επαναστατική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων, ομάδων, κινημάτων, ολόκληρων επαναστάσεων που απαλλοτρίωσαν τον κλεμμένο πλούτο από την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, που απάντησαν με την βία της εξέγερσης στο διαχρονικό ερώτημα για το ποιοί είναι στην πραγματικότητα οι ληστές του κοινωνικού πλούτου. Εισβάλλοντας στα μέρη όπου η άρχουσα τάξη φυλάει τον πλούτο της και απαλλοτριώνοντας τον για να τον θέσουν στις υπηρεσίες του αγώνα και των ατομικών και συλλογικών αρνήσεων που προβάλλονται ενάντια στην καπιταλιστική μηχανή.
Φυσικά και καμία πράξη είτε εμπεριέχει βία είτε όχι δεν αποκτάει από μόνη της επαναστατικά χαρακτηριστικά. Είναι τα ίδια τα υποκείμενα που μέσα από τις αντιλήψεις τους, τα κίνητρα τους και τις προθέσεις τους νοηματοδοτούν εν’ τέλει τις πρακτικές που οικειοποιούνται.
Ένας αναρχικός που ληστεύει μια τράπεζα δεν επιτίθεται μόνο σε έναν βασικό πυλώνα της οικονομίας αλλά και στην ίδια την ηθική της μισθωτής εργασίας. Στην ηθική της πειθαρχίας, της υποταγής, της ενσωμάτωσης που επιχειρεί να επιβάλει ο καπιταλισμός στους καταπιεσμένους για να βαδίσει προς την ιστορική του ολοκλήρωση τσακίζοντας όλες τις επαναστατικές αντιστάσεις που προβάλλονται στο διάβα του.
Όπως και με κάθε ανατρεπτική κίνηση, καμία δράση από μόνη της δεν είναι ικανή να προκαλέσει συντριπτικά πλήγματα στον αντίπαλο. Αποτελεί όμως μια συμβολή σε ένα μωσαϊκό αντιλήψεων και πρακτικών που συνθέτουν την ολότητα του ανατρεπτικού αγώνα. Του μόνου αγώνα που μπορεί να δώσει ένα τέλος στην καταπίεση και την εκμετάλλευση και να φέρει στο προσκήνιο την εποχή των ελεύθερων ανθρώπων. Σε έναν κόσμο όπου η δημιουργικότητα μας δεν θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αφεντικά, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις δεν θα διαμεσολαβούνται από την δικτατορία των «ειδικών», όπου οι τράπεζες, τα δικαστήρια, οι φυλακές, τα υπουργεία όλα τα μνημεία που στέκονται όρθια για να μας υπενθυμίζουν την ασχήμια της εξουσίας, θα έχουν καταστραφεί από τα χέρια των εξεγερμένων που θα κυοφορούν ταυτόχρονα και ένα απελευθερωτικό όραμα για να καίει δίπλα στις φωτιές που ανάβουν.
Η ληστεία μιας τράπεζας αποτελεί κομμάτι μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης που δεν είναι άλλη από τον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση. Αποτελεί πρόταση γιατί θέλουμε να απελευθερωθούμε από την μισθωτή σκλαβιά και να διαθέσουμε όλο μας τον χρόνο και την δημιουργικότητα για να προωθήσουμε τον αγώνα, αποτελεί υπαρκτή ανάγκη γιατί για να αναπτυχθεί το αναρχικό κίνημα χρειαζόμαστε νόμιμες και παράνομες υποδομές που σε αρμονία και σύνθεση μεταξύ τους θα προετοιμάσουν την αντεπίθεση μας στην καθεστηκυία τάξη. Αποτελεί πρόταγμα γιατί θέλουμε να καταστρέψουμε τις κοινωνικές ταυτότητες που μας θέλουν εργαζόμενους, μετανάστες, φοιτητές, κρατούμενους και να οικοδομήσουμε μια νέα πολιτισμική και πολιτική κουλτούρα, αυτή του εξεγερμένου ανθρώπου, αυτή του αναρχικού που εχθρεύεται και πολεμάει κάθε εξουσία, αυτή του σαμποτέρ, του ληστή, του αγωνιστή που αγωνίζεται με όλα τα μέσα για την ελευθερία.
Εξάλλου σε όλα τα σύγχρονα εξεγερτικά ιστορικά γεγονότα οι καταπιεσμένοι που βρέθηκαν στον δρόμο, απαλλοτρίωναν -σε παράλληλο χρόνο με τις επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής- χρήματα από ΑΤΜ τραπεζών, εμπορεύματα από τα ράφια καταστημάτων, τρόφιμα από τα σούπερ-μάρκετ. Στις ταραγμένες μέρες του Δεκέμβρη, στην γεμάτη από τους καπνούς αθηναϊκή μητρόπολη εκείνο το όμορφο βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου, οι άνθρωποι που βρέθηκαν στους δρόμους γκρέμισαν μαζί με τις κρατικές και καπιταλιστικές υποδομές και την ηθική του πειθήνιου σκλάβου, τους κανόνες που μας ορίζουν τα αφεντικά, τις εντολές που μας στριμώχνουν πίσω από τις γραμμές παραγωγής και κατανάλωσης τους εξουσιαστικού πολιτισμού.
Αλλά και κοιτώντας στο παρελθόν όλα τα οργανωμένα επαναστατικά κινήματα έθεταν ως κομμάτι της δραστηριότητας τους την απαλλοτρίωση του κλεμμένου πλούτου που βρίσκεται στα θησαυροφυλάκια και τις τραπεζικές θυρίδες καθώς και την διάθεση του για τις ανάγκες του αγώνα.
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες της οικονομίας. Ο ρόλος των τραπεζών στην οικονομία είναι βασικός τόσο για την ύπαρξη επενδύσεων όσο και για την ανάπτυξη της αφού αποτελούν την κεντρική κεφαλαιακή χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων. Άλλωστε ένας από τους λόγους που τις αποκαλούμε νόμιμους τοκογλύφους είναι γιατί στην ουσία συγκεντρώνουν πλεονάζον χρήμα και το διαθέτουν με δάνεια ως κεφάλαιο. Μέσα από αυτή την διαδικασία, αφενός κερδίζουν από τους τόκους, αφετέρου αποκτάνε επιρροή και συμμετοχή στους επιχειρηματικούς ομίλους τους οποίους δανειοδοτούν. Έτσι μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στην τρέχουσα καπιταλιστική κρίση όλες οι κυβερνήσεις φρόντισαν για την θωράκιση και την ενίσχυση τους.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο επειδή σαν αναρχικοί εχθρευόμαστε την καπιταλιστική οικονομία και τις κοινωνικές σχέσεις που αυτή παράγει, οι τράπεζες αποτελούν έναν διαχρονικό στόχο επιθέσεων. Είτε για την ολοκληρωτική καταστροφή τους είτε για την απαλλοτρίωση τους.
Γραφειοκρατία, περιορισμένο γεωγραφικό έδαφος και κρατική βία είναι οι βασικοί άξονες που συγκροτούν το κράτος και τον καπιταλισμό.
Η γραφειοκρατία ενσαρκώνει την ιδέα του υπολογισμού, αποπροσωποποιεί την εκτέλεση των τυπικών καθηκόντων, συγκεντρώνει τα διοικητικά μέσα, ισοπεδώνει τις κοινωνικές και οικονομικές διαφορές, αυτό που ο Γιούργκεν Χάμπερμας αποκαλεί «ισορροπία του ανεκτού» και το οποίο επιτυγχάνεται με τα υποκείμενα να ελπίζουν σε μια πρόοδο χωρίς τίποτα να δικαιολογεί μια τέτοια ελπίδα. Παράλληλα δημιουργεί σκληρή ιεραρχία και σχέσεις εξουσίας και σχηματίζει ένα πολύπλοκο σύμπλεγμα από ιεραρχίες όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει η οικονομία. Ο λόγος της οικονομίας μιλάει για παραγωγικότητα, επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, πληθωρισμό. Λέξεις φαινομενικά αποσυνδεδεμένες από την ίδια την ανθρώπινη ζωή που όμως δρουν εναντίον της με τρόπο καθοριστικό.
Το περιορισμένο γεωγραφικό έδαφος σημαίνει κρατικός έλεγχος, σημαίνει καθυπόταξη και επιτήρηση όλων των πιθανών ανυπότακτων κοινωνικών κομματιών Σημαίνει επιβολή δια της βίας των επιδιώξεων και των σκοπών της οικονομικής ελίτ. Σημαίνει προσπάθεια σταθεροποίησης των κοινωνικών συγκρούσεων, σημαίνει σταθερότητα. Μέσα από την διαδικασία της συνεχούς επέκτασης και καταμερισμού μέσα από τα μονοπώλια, μέσα από το χρηματιστηριακό κεφάλαιο η καπιταλιστική κυριαρχία επεκτείνεται ώστε να ενοποιηθεί σε παγκόσμια κλίμακα.
Η κρατική βία αποτυπώνεται στην μεθοδική εφαρμογή της μέσα στα πλαίσια της τυπικής νομιμότητας σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης και, αποτυπώνεται επίσης στην ασυδοσία, την αυθαιρεσία, την υπέρμετρη χρήση της με στόχο το τσάκισμα των αντιστάσεων όταν αυτές είναι ικανές να εκτρέψουν την ομαλή αναπαραγωγή της εξουσίας.
Σε αίθουσες δικαστηρίων όπως αυτή που δικαζόμαστε εμείς εδώ σήμερα συναντάμε νοητά παραδείγματα ανθρώπων που οπλίστηκαν, αγωνίστηκαν, τόλμησαν να εξεγερθούν ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις και στην ομοιομορφία συμπεριφορών και προτύπων που παράγει η καπιταλιστική κοινωνία.
Συναντάμε τον Χόρστ Φανταζίνι, τον Οκτάβ Γκαρνιέ, τους μαχητές του ΜΙL, τον Μάριους Τζακομπ, τον Ζιλ Μπονό, τον Κλεμέντ Ντυβάλ και δεκάδες άλλους υπέροχους ανθρώπους στους οποίους βρίσκουμε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας. Συναντάμε το θάρρος τους, την θέληση τους να ζήσουν ελεύθεροι, την αποφασιστικότητα τους μπροστά στους διώκτες τους, συναντάμε το δικό μας ξεχωριστό τρόπο να βιώνουμε τις απώλειες και τις ήττες μας, με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά για τους συντρόφους μας. Γιατί τα πιο ισχυρά όπλα που έχουμε σε αυτό τον αγώνα δεν είναι άλλα από τις συντροφικές σχέσεις που χτίζουμε μεταξύ μας. Γιατί μέσα από αυτές τις σχέσεις και την αίσθηση της κοινότητας που αναπτύσσεται προσπαθούμε να είμαστε οι άνθρωποι που θέλουμε να γίνουμε.
Να αγωνιζόμαστε για τις ιδέες μας, να τιμάμε τις φιλίες μας, να μην “πουλάμε” τους ανθρώπους μας, να ζούμε μαζί, να πληγωνόμαστε μαζί, να πολεμάμε μαζί, να νικάμε μαζί. Να σπάμε στην πράξη την εξατομίκευση που επιδιώκει να επιβάλει ο καπιταλισμός για να επεκτείνει τον έλεγχο του πάνω στις ζωές μας.
Γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους αξίζει να θυσιάσεις τις ανέσεις σου και την ασφάλεια σου αν χρειαστεί, γιατί ανάμεσα σε αυτά τα αισθήματα ζει και αναπνέει η αναρχία που έχουμε μέσα στα κεφάλια μας. Και όσο εξακολουθούν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, σύντροφοι με όλη την έννοια της λέξης, η αναρχία θα παραμένει ελεύθερη και ζωντανή και θα χλευάζει όλους τους ποινικούς κώδικες και τις καταδίκες σας.
Τέτοιοι άνθρωποι είναι για μένα όσοι βρίσκονται δίπλα μου σε αυτή την δικαστική αίθουσα και είμαι περήφανος για την φιλία και τις συντροφικές σχέσεις που μας συνδέουν.
Θα κλείσω την τοποθέτηση μου με τα λόγια του Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν στο γράμμα του προς τον Ζιλ Μπονό:
“Όμως, ξέρουμε κι οι δυο ότι οι λέξεις δεν εξαντλούν αυτό που συνιστά τη δική μας άρνηση. Αμφισβητούμε το σύστημα κι επομένως υπερβαίνουμε την απλή διαμαρτυρία των λόγων. Χωρίς πράξη, η λέξη είναι ένα τίποτα. Χρειάζεται την αρμονία της γροθιάς στο τραπέζι, του ήχου της έκρηξης, του πυροβολισμού, γι αυτή τη μαγική κουζίνα που, την κρίσιμη στιγμή, συγκεντρώνει όλο το δυναμικό της ανυποταξίας μας.”
Γιατί κύριοι δικαστές αυτές που εσείς και οι παραχαράκτες της ιστορίας αποκαλείτε αποτυχημένες επαναστατικές απόπειρες για εμάς και τους ανθρώπους που αγωνίζονται είναι πιθανά σημεία ξεκινήματος μιας νέας ιστορικής ζωής. Εκεί που η ελευθερία όλων μας θα είναι αδιαπραγμάτευτη, εκεί όπου οι ελεύθεροι άνθρωποι θα ανταμώσουν. Στην σκέψη αυτής της ζωής αξίζει να συνεχίζουμε να χαμογελάμε μέσα στην χώρα του εγκλεισμού.
Αυτή θα είναι η δική μας μέρα και να είστε σίγουροι ότι θα έρθει.
Ζήτω η Αναρχία!
