Δεν έχουμε καταλάβει πλήρως τι έχουμε απέναντι μας ως χώρα. Και αυτό το λέω πεντακάθαρα για να αναπτύξουμε μια κουλτούρα συνειδητής αντίστασης και όχι για να φοβηθούμε, να πανικοβληθούμε και τελικά να υποταγούμε.
Έχουμε απέναντι μας έναν κοινωνικό σχηματισμό,την Τουρκία, που κινείται όχι απλώς σε ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, αλλά από διεθνή κέντρα στρατηγικών μελετών (πχ κέντρο Stratford στις ΗΠΑ αλλά και άλλα) θεωρείται μείζων περιφερειακή δύναμη του 21ου αιώνα και πιθανόν και κεντρικός στρατηγικός παίκτης.
Μια χώρα, με πληθυσμό 7 φορές της Ελλάδας, με σημαντική οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη, με ταλαντευόμενη και έξυπνη διπλωματική συμμαχία και με τις ΗΠΑ και με την Ρωσία, με βασικό οικονομικό εταίρο την Γερμανία (όπου ζούνε περίπου 8 εκατομμύρια Τούρκοι, πράγμα που συνιστά ουσιαστικό δεσμό, δεν το λέω από ρατσιστική σκοπιά), με παντουρανικό πολιτικό και πολιτιστικό σύνδεσμο με Αζερμπαϊτζάν και με άλλες πρώην ασιατικές δημοκρατίες της ΕΣΣΔ.
Η χώρα αυτή και βασικά η ελίτ της, η καπιταλιστική τάξη της, επιχειρούν στρατιωτικά στην Συρία, το Ιράκ και την Λιβύη, απειλούν την Ελλάδα στο Αιγαίο, έχουν βάσεις στην Σομαλία, στο Σουδάν και στην Αλβανία, ασκούν μείζονα επιρροή στα Βαλκάνια, κατέχουν παράνομα το βόρειο τμήμα της Κύπρου, ζητούν πλήρη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και προοπτικά πλήρη έλεγχο στην ΝΑ Μεσόγειο και στην Βόρειο και Ανατολική Αφρική. Απέναντι σε αυτό, η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα δεύτερης ταχύτητας, που εδώ και πολύ καιρό έχασε τις οποίες υποιμπεριαλιστικές της επενδυτικές και εξουσιαστικές δυνατότητες που είχε από το 1970 ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 (Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια), οικονομικά έχει υποβαθμιστεί τραγικά μέσα σε μια δεκαετία, δημογραφικά ασθμαίνει, βιομηχανικά και μεταποιητικά είναι ανύπαρκτη και από άποψη κυριαρχίας στη χάραξη οικονομικής, κοινωνικής και εξωτερικής πολιτικής είναι κλοτσοσκούφι των ΗΠΑ, της Γερμανίας και εσχάτως και του Ισραήλ.
Στρατιωτικά δεν είναι ανίσχυρη αλλά υπάρχει μια οργανωμένη προσπάθεια να αυτοενοχοποιηθούμε και να δεχτούμε ότι πρέπει να ξαναμπούμε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία - Δεύτερη Περίοδος χωρίς καμία αντίσταση.
Έχουμε ως εθνική κοινότητα δύο επιλογές. Ή να αποδεχθούμε ότι πρέπει, εκτός των άλλων, να γίνουμε δορυφόροι του νεοθωμανισμού ή να αποφασίσουμε ότι δεν θα γίνει έτσι, ότι θέλουμε να αντισταθούμε, ότι δεν θα αφήσουμε κανένα τμήμα της χώρας να γίνει η Σουδητία του 1938, μέχρις ότου όλη η χώρα να γίνει η Τσεχοσλοβακία του 1939, και να αναζητήσουμε ηθικό, δυνάμεις και συμμάχους (το τελευταίο πραγματικά πολύ δύσκολο).
Ελπίζω αυτή η κρίση να λυθεί ειρηνικά, με υποχώρηση της Τουρκίας. Όμως, η εποχή της αλήθειας έχει φτάσει. Το κοινωνικό ζήτημα και το εθνικό είναι αλληλένδετα. Χωρίς την διασφάλιση της κρατικής κυριαρχίας της χώρας, καμία ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Ολα τα άλλα που λέγονται είναι ψέματα. Με κεφάλαιο Ψ.
ΥΓ. Εχω έντονη την επιθυμία να δω τον τουρκικό λαό και την οποία τουρκική Αριστερά να αμφισβητεί στο άμεσο μέλλον το σχέδιο της τουρκικής ελίτ και του Ερντογάν και τον στρατηγικό του αναθεωρητισμό. Μέχρι τότε όμως...
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.com/
