Θυμάμαι τον εαυτό μου, στην πρώτη δεκαετία της κινητής τηλεφωνίας, όταν τα κινητά ζύγιζαν γύρω στο κιλό, ορκιζόμουν αντίσταση μέχρις εσχάτων. Ισχυριζόμουν ότι το κινητό μού ήταν περιττό, αφού το μεγαλύτερο μέρος του εργάσιμου και μη χρόνου ήμουν δίπλα σε ένα σταθερό.
Καμιά δεκαετία κράτησε η αντίσταση. Ένα ατύχημα, από το οποίο βγήκα σώος από Ι.Χ. που μετατράπηκε σε κεφτέ, έγινε το ιδεώδες πρόσχημα. Από τότε δεν χρειάστηκε άλλο πρόσχημα για να αποκτήσω εξάρτηση από το κινητό και πλείστες εφαρμογές του.
Είμαι στη θάλασσα (όντως) κι είναι αδύνατο να περάσει μισή ώρα χωρίς να του ρίξω μια ματιά. Κι έπειτα, είναι τόσο έξυπνο. Δεν περνά δεκάλεπτο χωρίς να σε ειδοποιήσει ότι κάποιος έστειλε κάτι στο μέσεντζερ, στο βάιμπερ. Το γυαλιστερό θηριάκι, εκμεταλλευόμενο τη θεμελιώδη άγνοιά σου, κάθε τόσο σού δίνει ένα τρυφερό ηχητικό χαστουκάκι: «Εδώ είμαι! Μη με αγνοείς».
Το να σιγήσεις τις εφαρμογές είναι μια επιλογή, το να το κλείσεις επίσης. Αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι αυτό, αλλά εσύ. Ακόμη κι αν θέλεις να αγνοήσεις «επαφές» και «φίλους», όταν βρεθείς στο μόλις 0,1% της επικράτειας που δεν καλύπτουν οι κεραίες κινητής, είσαι διατεθειμένος να κρεμαστείς στην άκρη γκρεμού για να βρεις το πολυπόθητο σήμα.
Κι έπειτα, «το παιδί δεν απαντά», άρα κάτι έπαθε. Το γεγονός ότι στα νιάτα σου η τηλεπικοινωνία με τους γονείς ήταν υπόθεση ενός πεντάλεπτου τη βδομάδα, βαριά, δεν σου θυμίζει κάτι. Η ανησυχία τώρα έχει χρονοχρέωση. Έτσι, μόλις το «παιδί» απαντήσει, αρπάζεις το κινητό, αν και οδηγείς, χωρίς μπλου τουθ κι ακουστικά. Τ’ αυτοκίνητο κάνει ζιγκ ζαγκ, γλιτώνεις με μερικές μούντζες από άλλους οδηγούς, αλλά ο θάνατος -όχι απαραίτητα φυσικός και μεταφυσικός, ίσως κυρίως μεταφορικός- από υπερβολική δόση επικοινωνίας καραδοκεί.
Αλήθεια, υπάρχει εφαρμογή «αναστολής» όλων των εφαρμογών; Εφαρμογή κατά των εξαρτήσεων;
Ανάρτηση από: https://www.efsyn.gr/
