Του Περικλή Δανόπουλου
Ύστερα από τα πολλαπλά γεγονότα των τελευταίων μηνών, θεωρώ ότι θα πρέπει να ανοίξει ένας κύκλος συζητήσεων. Ξεκινώντας από το διαδίκτυο και σιγά σιγά, με όποιο άλλο τρόπο είναι πρόσφορος, για να διαλογιστεί η κοινωνία.
Η κρατική αυθαιρεσία, δεν είναι σημερινό φαινόμενο, για να είμαστε δίκαιοι. Είναι τέτοιο το κοινοβουλευτικό σύστημα , τέτοιες οι αλλαγές στο σύνταγμα που απαλλάσσουν υπουργούς, που η εκάστοτε κυβέρνηση λειτουργεί ως ολιγαρχία με ημερομηνία λήξης. Λήξης ή ανανέωσης.
Η παρούσα κυβέρνηση όμως, δείχνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, να ξεπερνά όλες τις προηγούμενες. Μαζί και η Δημοτική αρχή , άμεσα συνδεδεμένη με την οικογενειοκρατούμενη χώρα μας. Ο τρόπος με τον οποίο ξοδεύεται χωρίς φειδώ το δημόσιο χρήμα, κατά την άποψη μου δεν έχει προηγούμενο. Η προκλητική χρηματοδότηση των ΜΜΕ, ιδιωτικών νοσοκομείων, εταιρειών διοδίων, εφοπλιστών και γενικά πολιτικών φίλων, δεν περιγράφεται με κανένα τρόπο, παρά μόνο με ....σκοιλ ελικικού. Η σκανδαλώδης σπατάλη του ‘’Μεγάλου περιπάτου’’, με απίστευτα ποσά να φεύγουν σε φυτά που ξεραίνονται, μπογιές που ξεβάφουν αμέσως, παγκάκια της πλάκας με τιμή χρυσοποίκιλτων θρόνων, προκαλεί το δημόσιο αίσθημα αλλά και την νοημοσύνη μας.
Μα εκτός από τον "μεγάλο περίδρομο" της γνωστής φαμίλιας, είμαστε συνέχεια εκτεθειμένοι στον κρατικό αυταρχισμό. Η αστυνομική βία κλιμακώνεται διαρκώς, με ένα πολιτικό προϊστάμενο που χρησιμοποιεί ρητορική της χούντας, για να δικαιολογήσει την άγρια και εκτός κάθε μέτρου και λογικής καταστολή. Ο πολίτης βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με απαγορεύσεις, συχνά αντισυνταγματικές και δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανένα πλέον.
Το μεγάλο ερώτημα πλέον, και αυτό απευθύνεται σε μαχόμενους (για την κοινωνία) δικηγόρους και νομικούς εν γένει, είναι: πως ορίζεται πλέον η νομιμότητα και που αρχίζει ο αυταρχισμός. Ποιος προστατεύει τον πολίτη και πως μπορεί με νόμιμους τρόπους να αντιδράσει. Πως δύναται να ελέγξει την εξουσία και πως γίνεται τελικά, κανείς να μην λογοδοτεί ποτέ.
Όχι δεν είναι ρητορικά ερωτήματα. Είναι ζητήματα στα οποία ο πολίτης πρέπει να πάρει θέση. Αν τα ανέχεται, τόσο το χειρότερο γι αυτόν. Αν όμως δεν τα δέχεται, οφείλει να βρει τρόπους αντίδρασης, συνεπικουρούμενος από τους καθ ύλη αρμόδιους, νομικούς κυρίως.
Αν δεν υπάρξει αντίδραση τώρα, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα. Και τότε δεν θα υπάρχει κανένας τρόπος αντίδρασης.
Ας το σκεφτούμε... σοβαρά αυτή την φορά.
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr/
