Παιδεία: Ένας είναι ο εχθρός, ο εθνομηδενισμός!

Η αναγκαιότητα κάλυψης του κενού μιας δημοκρατικής, πατριωτικής παρέμβασης στους εκπαιδευτικούς είναι επιτακτική

Του Τάσου Χατζηαναστασίου 

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης και των μνημονίων βιώνουμε τη μετατροπή της χώρας ολόκληρης σε αποικία με ολέθριες συνέπειες που, ωστόσο, δεν αφορούν αποκλειστικά το οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Γιατί και σε άλλες ιστορικές περιόδους, η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός είχαν να αντιμετωπίσουν, κυρίως εξαιτίας των ξένων επεμβάσεων με τη στήριξη της εγχώριας ελίτ, ανάλογες και ακόμη χειρότερες συνθήκες διαβίωσης. Είναι η πρώτη φορά ωστόσο, μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, που απειλείται η ίδια η επιβίωση του ελληνικού έθνους ως ενός διακριτού πολιτισμού με σημαντικό ειδικό βάρος και Ιστορία.
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, οι δρομολογούμενες εξελίξεις στο Κυπριακό για μία λύση που μετατρέπει το νησί σε τουρκικό προτεκτοράτο, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η διάλυση του παραγωγικού ιστού, η φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και η εξαθλίωση των κατώτερων, το φάσμα των κατασχέσεων κατοικιών, για να μην αναφέρουμε τις εκρηκτικές διαστάσεις του προσφυγικού ζητήματος, τη μετανάστευση των νέων και ειδικά των επιστημόνων και τη δημογραφική κρίση, όλα αυτά τα κρίσιμα υπαρκτά ζητήματα, που έχουν μετατρέψει τα όνειρα των Ελλήνων σε εφιάλτη, όλα αυτά δεν απασχολούν παρά μόνον επιλεκτικά και συνήθως για να τα απαξιώσουν και να τα υποβαθμίσουν, τα υπάρχοντα συνδικαλιστικά σχήματα στον χώρο της εκπαίδευσης.

Αντίθετα, ανέχονται, αν δεν υποστηρίζουν, ανοιχτά τις απόψεις του Φίλη και της Αναγνωστοπούλου, του Λιάκου και τις «προσωπικότητες» της επιτροπής του δήθεν «εθνικού διαλόγου» για την Παιδεία.
Η δεξιά ΔΑΚΕ, έχοντας υιοθετήσει πλήρως την πασοκική συνδικαλιστική κουλτούρα, δεν μπορεί να αναδειχθεί σε πατριωτική δύναμη. Παρότι στήριξε τις κινητοποιήσεις εναντίον των μνημονίων, σήμερα λειτουργεί ως ο μοναδικός πλέον σύμμαχος των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ και του ΠΑΣΟΚ στη ΔΟΕ, στηρίζοντας τις εισηγήσεις τους. Παραδοσιακά δεν αναλαμβάνει μόνη της πρωτοβουλίες, παρά παρακολουθεί την «αριστερά», ακόμη και σε ζητήματα που αγγίζουν την εκλογική της βάση. Από την άλλη μεριά, πολλά στελέχη της αποτελούν την ίδια στιγμή στελέχη και της διοίκησης (διευθυντές, προϊστάμενοι), ενώ η βάση (περίπου το 25% όσων ψηφίζουν) κατά κανόνα συμπεριφέρεται ως απλή δεξαμενή ψήφων με ελάχιστη έως μηδενική συμμετοχή σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Παρ’ όλα αυτά, η εκλογή του ορκισμένου εχθρού του Δημοσίου, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη ηγεσία της ΝΔ, φαίνεται πως δρομολογεί ενδιαφέρουσες εξελίξεις στη ΔΑΚΕ και τον συντηρητικό χώρο των εκπαιδευτικών, γενικότερα. Ειδικά αν βρεθεί σύντομα στην εξουσία οπότε, λογικά, θα ξανατεθεί θέμα απολύσεων, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες, καθώς τα διοικητικά στελέχη της παράταξης θα είναι υποχρεωμένα να αποτελέσουν την πραιτοριανή φρουρά του αυτοκράτορα…
Η πρώην ΠΑΣΚ και νυν Προοδευτική Ενότητα εσχάτως νεκραναστήθηκε εξαιτίας των απωλειών που σημειώνουν οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ωστόσο τόσο φθαρμένη από την πολύχρονη διαπλοκή της με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και την εξουσία γενικότερα, που παραμένει παράταξη στελεχών με ισχυρές θέσεις και προσβάσεις στη διοίκηση, ανίκανη να χαράξει πολιτική.
Στον χώρο της αριστεράς, η Αγωνιστική Συσπείρωση του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) εξακολουθεί να λειτουργεί εισοδιστικά και σεκταριστικά στα συνδικάτα: συμμετέχει μεν αλλά απλώς και μόνο για να προωθεί τις δικές της θέσεις, χωρίς καμία διάθεση σύνθεσης και συνεργασίας. Αυτό από μόνο του βέβαια δεν θα αποτελούσε πρόβλημα, ως τακτική, (με γεια τους με χαρά τους), αν δεν υπήρχε πρόβλημα θέσεων, ουσίας δηλαδή. Το ΚΚΕ, αντί να εκμεταλλευτεί την πλήρη απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στις συνειδήσεις του λαού και να ηγηθεί, όπως στην Κατοχή, του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που απαιτούν οι περιστάσεις, έχει επιλέξει να συμπεριφέρεται ως τμήμα της… 4ης Διεθνούς, ως αριστερίστικη οργάνωση: καμία κριτική στις θέσεις Φίλη, Λιάκου και Αναγνωστοπούλου, καμία αναφορά στον ρόλο της Γερμανίας και πολύ περισσότερο της Τουρκίας. Το πρόβλημα τώρα δεν είναι καν η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού πλέον όλη η αριστερά αυτήν θεωρεί πηγή όλων των κακών και τη ρήξη με αυτήν ως την πανάκεια για όλα τα προβλήματα, αγνοώντας μυωπικά και ιδεοληπτικά τα γεωπολιτικά δεδομένα.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ/ΜΕΤΑ) είναι πλέον διασπασμένες, καθώς πολλά στελέχη έχουν ήδη αποχωρήσει και είτε έχουν ενταχθεί στη ΛΑΕ του Λαφαζάνη είτε στις Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις. Όσοι έχουν παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έχουν πλέον σαν μοναδικό άλλοθι την επαναπρόσληψη των διαθεσίμων εκπαιδευτικών και τη ματαίωση της αξιολόγησης του Κυριάκου, ενώ φυσικά είναι αδύνατο, εξαιτίας των εμμονών και των ιδεοληψιών τους, να αντιληφθούν την κρισιμότητα των εθνικών θεμάτων. Αντίθετα μάλιστα, αποτελούν τη μαζική βάση του εθνομηδενισμού και την εγγυημένη συνδικαλιστική στήριξη του Φίλη, του Λιάκου και της Σίας.
Το ίδιο ισχύει και για τις Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις. Παρότι συμμετέχουν σε αυτές και πατριωτικές δυνάμεις εκτός από τον παλιό μαρξιστικό λενινιστικό αντιμπεριαλιστικό χώρο, που αντιλαμβάνεται και την εθνικοαπελευθερωτική διάσταση του ζητήματος, αρνούνται να αναλάβουν σχετικές πρωτοβουλίες. Ακόμη χειρότερα, συντάσσονται με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που επίσης συμμετέχουν στις Παρεμβάσεις, και έχουν επιβάλει σε αυτές την εθνομηδενιστική ατζέντα.
Πολύ χαρακτηριστική η στάση της αριστεράς στο τελευταίο συνέδριο της ΟΛΜΕ, όταν όλες οι παρατάξεις της στήριξαν ομόφωνα ψήφισμα της… ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπέρ της χορήγησης ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά μεταναστών, χωρίς προϋποθέσεις ούτε καν δηλαδή τη γέννησή τους από νόμιμα διαμένοντες γονείς στη χώρα ή την εγγραφή τους στην Α΄ Δημοτικού, όπως προβλέπει ο νόμος που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι το καλοκαίρι. Αρκεί απλώς να έχουν περάσει στη χώρα! Μέσα σε λίγους μήνες, βέβαια, και με την οξύτητα του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, οι ίδιες παρατάξεις και τα κόμματά τους (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΛΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), έχουν «ξεχάσει» το αίτημα αυτό και δεν τόλμησαν να το προβάλουν όταν ζήτησαν την ψήφο του ελληνικού λαού τον περασμένο Σεπτέμβριο. Εννοείται βέβαια πως ούτε στις συνελεύσεις των καθηγητών προβάλλεται το σχετικό ψήφισμα, ούτε σε καμία από τις εισηγήσεις της ΟΛΜΕ ή σε κάποιο κείμενο παράταξης.
Γίνεται φανερό επομένως το κενό μιας δημοκρατικής πατριωτικής παρέμβασης στον χώρο της Παιδείας, που θα θέτει το εξής απλό ζήτημα: ότι σε μία χώρα οικόπεδο και αποικία, η ανάπτυξη ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος αποτελεί προτεραιότητα και προφανώς ένα τέτοιο κίνημα προϋποθέτει την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης. Κι επειδή, μια παρέμβαση που θα δίνει προτεραιότητα στα εθνικά θέματα, θα εμφανιστεί ούτως ή άλλως, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να αναληφθεί άμεσα από δυνάμεις υγιείς, δημοκρατικές και δημιουργικές, που αντιλαμβάνονται τη διαπλοκή του κοινωνικού και του εθνικού ζητήματος.

*Αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Αργολίδας

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr