Περνώντας σήμερα το πρωί από το Σύνταγμα άκουσα για λίγο τους ομιλητές, που εξακόντιζαν πύρινα βέλη εναντίον της Κυβέρνησης και απαιτούσαν την άμεση απόσυρση του επίμαχου νομοσχεδίου, εναντίον των αγροτών.
Και διερωτήθηκα: από ποιόν απαιτούν αυτήν την απόσυρση; Από μια Κυβέρνηση η οποία εμφανίζεται επίσημα πια, ως το εκτελεστικό όργανο των δανειστών και του κουαρτέτου; Από μια Κυβέρνηση της οποίας, χωρίς υπερβολή, το 100% της δραστηριότητάς της καταναλίσκεται σε ατέρμονες συζητήσεις και προσπάθειες για το πως θα ικανοποιήσει όσο γίνεται καλύτερα το κλιμάκιο των ελεγκτών; Από μια Κυβέρνηση που αγωνιά για το αν και πότε θα δεήσουν να έρθουν τα παιδάκια του κλιμακίου του ΔΝΤ για να την συγχαρούν για την κατανόηση των σχετικών διαταγών τους και την εφαρμογή τους, αλλά ταυτόχρονα και να την επιπλήξουν επειδή όφειλε να κάνει περισσότερα; Αλλά κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι, σαφώς παρανοϊκό, το αίτημα των εξαθλιωμένων κοινωνικό-επαγγελματικών ομάδων για επιβίωση, να απευθύνεται προς την Κυβέρνηση, που επέλεξε ακριβώς ως ρόλο της, να φέρει, με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, σε πέρας αυτά τα εγκληματικά μέτρα.
Η λογική, φυσικά, υπόθεση είναι ότι οι εξαθλιωμένες κοινωνικό-επαγγελματικές ομάδες απευθύνονται προς την Κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι είναι κατοχική, αλλά εκλιπαρώντας την να ανανήψει. Απαιτώντας από την ελληνική Κυβέρνηση να τολμήσει ανυπακοή στα μέτρα που τελειώνουν την Ελλάδα. Να ορθώσει ανάστημα και να προστατεύσει τους πολίτες, που βιώνουν σε συνθήκες πειραματόζωου για έξη ατέλειωτα χρόνια.
Με ποικίλους τρόπους, και σκληρή γλώσσα εναντίον των Μνημονίων, το αίτημα αυτό εκφράζεται, εκτός από το σύνολο των κοινωνικό-επαγγελματικών ομάδων, που πια καμία τους δεν παραμένει στο απυρόβλητο, και από το σώμα των Ελλήνων δικαστών, και από τον Μίκη Θεοδωράκη και από πλήθος Ιδρυμάτων, επωνύμων πολιτών και από ολόκληρο τον ελληνικό λαό που φωνάζει με όσες δυνάμεις του απέμειναν "ως εδώ και μη παρέκει"…. ιδίως που εντελώς πρόσφατα του γνωστοποιήθηκε και νέα εξωφρενική απαίτηση των δανειστών για την υποχρέωσή του να εξεύρει και να καταβάλει επιπλέον 9 δις ευρώ ως το 2018. Ο ελληνικός λαός, έστω και με κάποια αργοπορία, που οφείλεται βέβαια στις χωρίς βάση και αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές υποσχέσεις, συνειδητοποίησε, επιτέλους, ότι δεν υπάρχει, και δεν θα υπάρξει τέλος στην εμφάνιση νέων κεφαλών της Λερναίας Ύδρας του χρέους. Να προσθέσω, ακόμη ότι και η Ν.Δ. μέσω του νέου της προέδρου αντιδρά στα τελευταία μέτρα του κουαρτέτου. Δεν είναι, ωστόσο, διόλου σαφές το πως αντιλαμβάνονται όλοι μαζί και καθένας από τους διαμαρτυρόμενους χωριστά το "ως εδώ και μη παρέκει". Για αυτό, και η εντολή προς την Κυβέρνηση εμφανίζεται αρκετά μπερδεμένη.
Διότι, καταρχήν πρέπει να είναι ξεκάθαρο, ότι η μη εφαρμογή των διαταγών των δανειστών οδηγεί σε σίγουρη ρήξη, εφόσον ο ανένδοτος χαρακτήρας τους έχει αποκαλυφθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Συνεπώς, λαός και Κυβέρνηση θα πρέπει να προετοιμαστούν για τις συνέπειες της ρήξης.
Τι συνεπάγεται αυτή η ρήξη; Στοχεύει σαφώς σε ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία, στο βαθμό, βέβαια, που θα είναι εφικτός για μικρή χώρα, ενόψει του ότι στο επίκεντρο του διεθνούς περίγυρου παραμένει πάντοτε η παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό και με τον φανατικό νεοφιλελευθερισμό. Παράλληλα, όμως, θα είναι αναπότρεπτη, μετά τη ρήξη, η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης και η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, κάτι που οφείλει να συνειδητοποιηθεί από όλους όσοι απαιτούν ανυπακοή από την Κυβέρνηση με συγκεντρώσεις, πορείες, καταγγελίες κλπ. Παρενθετικά να παρατηρήσω ότι φαίνεται να υπάρχει όντως σοβαρή διάσταση ανάμεσα στη λαϊκή εντολή, για εγκατάλειψη των Μνημονίων, και στην κορυφαία της συνέπεια που θα είναι η δραχμή. Η διάσταση αυτή, είτε θα πρέπει να απαλειφθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού, είτε διαφορετικά ο λαός θα πρέπει να δεχθεί τη μοίρα του με τα Μνημόνια, την χωρίς τέλος φτωχοποίησή του, την αέναη συνέχεια των παράλογων απαιτήσεων των δανειστών, τη διόγκωση του χρέους που θα είναι μη βιώσιμο στο διηνεκές, το ξεπούλημα των πάντων, συμπεριλαμβανομένου και του Αιγαίου και τη μόνιμη επιτήρηση των ξένων, που εξαφανίζει κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας. Αυτό είναι το μέγα δίλημμα, και ακριβώς έτσι θα πρέπει να τεθεί με ξεκάθαρο τρόπο στον ελληνικό λαό, χωρίς παραπειστικές υποσχέσεις και χωρίς ουτοπικούς εφησυχασμούς για την έλευση δήθεν καλύτερων ημερών. Οι καλύτερες ημέρες μπορεί να προκύψουν μόνο με τη βοήθεια ταχύρρυθμης ανάπτυξης. Και επιτέλους, ας γίνει κατανοητό ότι η ανάπτυξη είναι, παντελώς αδύνατη, αν παραμείνουμε παρέα με τη στραγγαλιστική λιτότητα των Μνημονίων, Να σημειώσω, με την ευκαιρία, ότι χθες αναγγέλθηκε και επίσημα ότι η Ελλάδα, μέσα στο 2015, είχε ύφεση της τάξεως του 0,7%. Αναμενόμενη, φυσικά, απολύτως και εξαρχής. Ωστόσο, η δημοσίευση αυτής της είδησης εξέθεσε για πολλοστή φορά κυβερνητικούς και μη που συνεχίζουν να εξαγγέλλουν (περιχαρείς) το τέλος της ύφεσης, ενώ τίποτε δεν δικαιολογεί αυτήν τους την αισιοδοξία στον ελληνικό κρανίου τόπο!
Να προσθέσω, ακόμη, ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα περιπλέκεται μεταξύ άλλων και επειδή ο κ. Σόιμπλε επανέρχεται συνεχώς στο GREXIT και δείχνει να το επιθυμεί διακαώς, από κοινού με κάποιους δορυφόρους της Γερμανίας, που πιστεύουν ότι έτσι αποκτούν βαρύτητα στην ευρωπαϊκή σκηνή.Και δεν αποκλείεται, αυτή η φρενήρης αδιαλλαξία των δανειστών να μπορεί να αποτελεί μέρος της προσπάθειας να οδηγηθεί η Ελλάδα στα άκρα, ώστε να ζητήσει η ίδια έξοδο από την Ευρωζώνη. Επιβάλλεται, συνεπώς, με αφορμή, αυτό το GREXIT κατά Σόιμπλε να επισημανθεί κάτι πολύ σημαντικό, που πρόσφατα λησμονείται, παρότι στη συνείδησή μου είναι αυταπόδεικτο. Ότι, δηλαδή, το ελληνικό GREXIT, αν και όταν αποφασιστεί, δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με ότι σκοτεινό επιδιώκει, σχετικά, ο κ. Σόιμπλε χρησιμοποιώντας φευ τον ίδιο όρο . Η κεφαλαιώδης διαφορά ανάμεσά στα δύο GREXIT είναι ξεκάθαρα η εξασφάλιση μη επιτήρησης, από τους δανειστές, έτσι ώστε να είναι δυνατή η χάραξη εθνικής οικονομικής, νομισματικής και αναπτυξιακής πολιτικής στα πλαίσια ενός GREXIT με ελληνικές προδιαγραφές.
Ανάρτηση από: http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr
