Του Γεράσιμου Προύσαλη
Με αφορμή την απόφαση του δημου Πατρέων να πραγματοποιήσει «μεγάλη πορεία αγώνα κατά της ανεργίας»[1], καθώς και τις πολύ καίριες παρατηρήσεις άρθρου[2] που γράφτηκε στην ιστοσελίδα της ΚΚ-ΕΑ, θα αναπτυχθούν ορισμένες σκέψεις σχετικά με την ανεργία, τους τρόπους ουσιαστικής διεκδίκησης απέναντι στο αστικό κράτος σχετικά με το τεράστιο αυτό θέμα, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ο γράφων, αλλά και γενικότερης φύσεως παρατηρήσεις που βασανίζουν το μυαλό του γράφοντος.
Στην ελληνική επικράτεια δραστηριοποιούνται σειρά μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων. Όταν αυτές οι επιχειρήσεις και όμιλοι έχουν στον διακριτικό τους τίτλο τα γράμματα Α.Ε. (ανώνυμες εταιρίες) τότε είναι υποχρεώμενες να συντάσσουν και να δημοσιοποιούν ισολογισμό σχετικά με τον κύκλο εργασίων τους, τα έσοδα απο πωλήσεις, τα διάφορα έξοδα και στο τέλος να παρουσιάζουν την καθαρή τους θέση για το έτος που παρήλθε. Μάλιστα οι Α.Ε. είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν τους ισολογισμούς τους στο διαδίκτυο. Βέβαια για να είναι κανείς σε θέση να μελετήσει έναν ισολογισμό θα πρέπει να διαθέτει γνώσεις οικονομικών και λογιστικής. Ποιά είναι η σημασία των παραπάνω;
Πριν χρόνια, ο γράφων έγινε αποδέκτης του χαρακτηρισμού «τσογλάνι» από έναν άνθρωπο που το τελευταίο χρονικό διάστημα βρίσκεται στον πολιτικό χώρο του ακραίου κέντρου αλλά πάντοτε ανήκε σε αυτό που αποκαλούμε στην Ελλάδα ακροδεξιά. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από μια σκέψη που ανέπτυξε ο γράφων σχετικά με το ιδεολόγημα ότι οι επενδύσεις και η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων είναι αυτές που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Ο γράφων τόλμησε να ρωτήσει τον ακροδεξιό «ήρωά» μας το εξής: «αφού μας λέτε ότι τα κέρδη δημιουργούν θέσεις εργασίας, πόσες από τις κερδοφόρες εταιρείες ανακοινώνουν λ.χ. πόσες θέσεις εργασίας δημιούργησαν κάθε επόμενο έτος αξιοποιώντας ένα ποσοστό των κερδών που είχαν κάθε προηγούμενο;». Μια τέτοια προσέγγιση θα μπορούσε να δημιουργήσει στοιχειωδώς συνθήκες κοινωνικού ελέγχου ακόμα και εντός της αστικής πολιτικής πραγματικότητας.
Πριν χρόνια, ο γράφων έγινε αποδέκτης του χαρακτηρισμού «τσογλάνι» από έναν άνθρωπο που το τελευταίο χρονικό διάστημα βρίσκεται στον πολιτικό χώρο του ακραίου κέντρου αλλά πάντοτε ανήκε σε αυτό που αποκαλούμε στην Ελλάδα ακροδεξιά. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από μια σκέψη που ανέπτυξε ο γράφων σχετικά με το ιδεολόγημα ότι οι επενδύσεις και η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων είναι αυτές που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Ο γράφων τόλμησε να ρωτήσει τον ακροδεξιό «ήρωά» μας το εξής: «αφού μας λέτε ότι τα κέρδη δημιουργούν θέσεις εργασίας, πόσες από τις κερδοφόρες εταιρείες ανακοινώνουν λ.χ. πόσες θέσεις εργασίας δημιούργησαν κάθε επόμενο έτος αξιοποιώντας ένα ποσοστό των κερδών που είχαν κάθε προηγούμενο;». Μια τέτοια προσέγγιση θα μπορούσε να δημιουργήσει στοιχειωδώς συνθήκες κοινωνικού ελέγχου ακόμα και εντός της αστικής πολιτικής πραγματικότητας.
Ποια είναι η ουσία των ανωτέρω; Μα είναι προφανές. Εντός της αστικής πολιτικής πραγματικότητας ένας τρόπος άσκησης πίεσης στην εργοδοσία είναι η πίεση ώστε οι εργοδότες να κοινοποιούν πόσες νέες θέσεις εργασίας (από τα καθαρά τους κέρδη) δημιούργησαν και με τι ορίζοντα. Βέβαια, η πρόταση αυτή μπορεί να μοιάζει ουτοπική στην κοινωνία της ατομικής ιδιοκτησίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει πρόπλασμα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικού ελέγχου πάνω στις δραστηριότητες μεσαίων και μεγάλων ομίλων με κέρδη τάξης μεγέθους αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων €. Τουλάχιστον αυτή είναι η εκτίμηση του γράφοντος.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε να διοργανώνεται «πορεία αγώνα κατά της ανεργίας» εν είδει happening. Η πείρα του τρόπου παρέμβασης στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα του κομμάτος υπό την παρούσα ηγεσία δεν είναι δα και η θετικότερη. Οπότε δεν είναι υπερβολή να υποτεθεί ότι τα αποτελέσματα της παρούσας «κινητοποίησης» δεν θα είναι ιδιαίτερα σπουδαία.
Ζούμε στη χώρα όπου από τη μια ο νυν γ.γ. της ΚΕ του Κ.ΚΕ αποκαλεί τον νυν πρωθυπουργό «σκυλάκι του καναπέ»[3] και απο την άλλη βουλευτής του κόμματος αποκαλεί τον νυν πρωθυπουργό «τσόγλαν-boy»[4]. Ζούμε στη χώρα όπου ο νυν πρωθυπουργός έλεγε πως η «παρούσα βουλή δεν θα ψηφίσει ποτέ μνημόνιο»[5] και τελικά κάποιους μήνες μετά την «δεύτερη φορά αριστέρα» στην κυβέρνηση του τόπου είδαμε τον νυν γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ να φοράει τη θεσμική του γραβάτα[6] για να συναντήσει τον νυν πρωθυπουργό που ψήφισε το μνημόνιο. Είδαμε επίσης (και πάλι εν είδει happening) συνδικαλιστή και στέλεχος του ΚΚΕ να προσφέρει τσίπουρο[7] στον νυν πρωθυπουργό την ίδια περίοδο που γινόταν διαπραγμάτευση (κατ’ ουσίαν ζητήθηκε η άδεια της κυβέρνησης) για να κατεβούν «συμβολικά» τρακτέρ στην Αθήνα την περίοδο των αγροτικών κινητοποιήσεων.
Δυστυχώς, οι παρακάτω στίχοι[8] είναι άκρως επίκαιροι:
«το παιχνίδι τους στημένο
για τα γούστα τους φτιαγμένο
βόλτα φέρνει και γυρίζει
και μας ορίζει»
[3]http://www.tanea.gr/news/politics/article/5108455/koytsoympas-skylaki-toy-kanape-o-tsipras-sthn-ee/
[4]http://www.thetoc.gr/politiki/article/liana-kanelli-tsoglan--boy-o-tsipras--salos-apo-tis-dilwseis-tis
Ανάρτηση από: http://www.ergatikosagwnas.gr
