Ήταν μια απλή, ζεστή μέρα της άνοιξης.
Παντού σ'όλα τα μήκη και τα πλάτη οι άνθρωποι χθες αγκαλιαζόντουσαν με τις συνηθισμένες καθημερινές ασχολίες τους.
Παντού, εκτός από την παλιά Εθνική Πατρών Κορίνθου.
Εκεί, ένα τσουρμο οδοιπόροι ενός άλλου ονείρου περπατούσαν από την Πάτρα στην Αθήνα παλεύοντας μ' έναν τρόπο ασυνήθιστο και πεισματάρικο, που φαινόταν ακόμη πιο ασυνηθιστος όταν έβλεπε κανείς πως μπροστά απο το πρώτο πανό περπατούσε ο Δήμαρχος της Πάτρας.
Σ'αυτή την ασυνήθιστη ιστορική πορεία των ανέγων, βρέθηκα χθες όλη τη μέρα περπατώντας τα 32 χιλιόμετρα από την Ακράτα ως το Ξυλόκαστρο.
Ηταν μια μέρα που δεν ήταν σαν τις άλλες από όποια πλευρά κι αν το δεις.
Χαρά, τρέλα, συνθήματα, ενθουσιασμός γι αυτό το καινούργιο όπλο που έμπαινε στο παιχνίδι, πίστη πως θ' αλλάξει ο κόσμος...
Μετα μουσικής ή χωρίς...'ετσι φωναχτά στο δρόμο δίπλα στη θάλασσα.
Και βέβαια σκέψη, πολλή σκέψη και πολλή συζήτηση.
Γιατί βέβαια όλοι μάλλον σκεφτόντουσαν πως η πείνα κι η ανεργία είναι ντροπή.
Πως η φτώχεια είναι ντροπή.
Πως κανείς δεν πρέπει να μείνει παρατηρητής στο έγκλημα.
Πως είναι αληθινό έγκλημα να σου κλέβουν τη ζωή!
Πως δε γίνεται να δεχτούμε πως σήμερα που τόσος και τόσος πλούτος μπορεί να παραχθεί, να υπάρχουν τόσο πολλοί που δεν έχουν καν τα απαραίτητα.
Πως ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει, και θα τον αλλάξουμε εμείς!
Ανάρτηση από: http://giorgossarris.blogspot.gr
