Ο θάνατος του «καλλιτέχνη»

Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη φ. 143

Ας προσέχανε, είπε ο Δημήτρης Πουλικάκος για αυτούς που κατέφυγαν σε ψυχίατρους και ψυχολόγους τα τελευταία χρόνια, ενώ χαρακτήρισε άθλιο τον λόγο του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Αναμενόμενο για έναν άνθρωπο που δεν έφερε καμιά αντίσταση στα όσα γίνανε και εξακολουθούν να γίνονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και που, ακόμα και στα γεράματά του, συνεχίζει να πιθηκίζει αμερικάνικα παλιά τραγούδια σαν να ήταν φολκλορικός διασκεδαστής του Ντόναλντ Τραμπ.

«Τιμή μου αν ήμουν κομμουνιστής, αλλά δεν είμαι», είπε ο Μίλτος Πασχαλίδης, ακολουθώντας την καραμέλα της θρησκειοποίησης της αριστερής ιδεολογίας ως κάτι άφταστο, υπερβατικό, βωβός κι αυτός για την ασέλγεια πάνω στον ελληνικό λαό. Λογικό για έναν μουσικό που ο μοναδικός λόγος που κάνει καριέρα είναι η αριστερή ταυτότητα και τα μοδάτα «επαναστατικά» φουλάρια.

Βουλωμένα τα στόματα και των Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα και Γιάννη Αγγελάκα παρ’ όλο που – ασυνείδητα προφανώς– ακολουθούν μουσικοσυνθετικά έναν ελληνικό δρόμο. Στιχουργικά, όμως, και γενικότερα η στάση τους εγκλωβίζεται στη φετιχολατρία του εθνομηδενισμού, σε βαθμό που, η μοναδική αντίδρασή τους σε όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι συναυλίες για.. την Ηριάννα. Αντί να πάρουν από το χεράκι την ημι-άνεργη και αποχαυνωμένη νεολαία και να την οδηγήσουν σε μια εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος για τους σύγχρονους μουσικούς και λοιπούς καλλιτέχνες που πασχίζουν να εκτονώσουν την επαναστατικότητά τους, αλλά δεν τους αφήνουν οι αντιπατριωτικές ιδεοληψίες τους.

Στη χώρα που ζούμε, η δημόσια περιουσία έχει εκχωρηθεί για έναν αιώνα, κατηγορούμενοι για λαθρεμπόριο ελέγχουν την ενημέρωση, πιλότοι πεθαίνουν από τις εντάσεις και τις προκλήσεις γειτόνων που κρατούν αναίτια αιχμάλωτους συμπατριώτες μας, ο τζόγος και τα ναρκωτικά αποτελούν εφιαλτικές τεχνητές κοιτίδες «ελπίδας και ανάτασης», οι Κυριακές μετατρέπονται σε καθημερινές. Και η καλλιτεχνική ελίτ αδρανεί, σιωπά και βρίσκεται στον πολύχρωμο ψευτόκοσμό της, οπλίζοντας αριστερόμετρα για να διαγωνιστεί ποιος την έχει μεγαλύτερη (την αριστεροσύνη). Κυριευμένη από έναν ιδιότυπο γενιτσαρισμό, επιλέγει να πει την εξυπνάδα της με παλαιού τύπου φανφάρες μόνο όταν σκοπεύει να αποδομήσει ή να συκοφαντήσει την εθνική ταυτότητα.

Η απουσία πραγματικών οραμάτων από τους σύγχρονους μουσικούς μας συντελεί στην υιοθέτηση μιας εικονικής επαναστατικότητας και μιας λεκτικής δήθεν αντίστασης, οι οποίες τα μόνα αποτελέσματα που επιφέρουν στα λαϊκά ακροατήρια έχουν επιδεικτικό περιεχόμενο και καταναλωτικό πρόσημο: τζίβες στο μαλλί, αναπτυγμένη γενειάδα, καπελάκι αλά Φιντέλ Κάστρο, παπουτσάκι Αντίντας και μπλουζάκι Τσε Γκεβάρα με 9,90 από τα μολ, τιμή ευκαιρίας.
Οι τραγουδοποιοί αποτελούν την «αριστερά» που πάντα ονειρευόντουσαν οι ακροδεξιοί φασίστες και οι κεντρώοι φιλελέδες. Η ιστορία θα γράψει για αυτούς ότι όχι μόνο δεν έδωσαν καμία μάχη, αλλά –ακόμα χειρότερα- τάχθηκαν στρατηγικά με τους εχθρούς του λαού. Ο Μίκης Θεοδωράκης κάποτε αντιστάθηκε και έγραψε ιστορία, αυτοί θα βυθιστούν στη λήθη.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr