-Έπαθε κάτι ο Πρετεντέρης ; -Όχι, απολύτως τίποτα δεν έπαθε!

Υπό τον εύγλωττο και αναμφίβολα υπαινικτικό τίτλο “Να πεθάνουμε για το Καστελλόριζο;” ο Γιάννης Πρετεντέρης αναφέρεται στα “Νέα” στη συζήτηση που προκάλεσε στη δημόσια σφαίρα η νέα αναφορά του καθηγητή Χρήστους Ροζάκη ότι “το Καστελλόριζο είναι απομακρυσμένο”. Μια αναφορά που εκμαιεύει το συμπέρασμα πως η επήρεια του μικρού νησιού πρέπει να μείνει εκτός οιασδήποτε συζήτησης για την υφαλοκρηπίδα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ σε μια πιθανή έναρξη διαλόγου με την Τουρκία.

 https://www.anatropinews.gr/

Σχόλιο: Μιχάλης Ρέττος

Ίσως να μην έχει γίνει αρκετά κατανοητό, αλλά η σημερινή στάση των συστημικών μέσων και δημοσιογράφων απέναντι στην Τουρκία δεν είναι η ίδια με αυτή προ 15-20 χρόνων, όταν τη σημαία στα Ίμια την «έπαιρνε ο αέρας» και ευχαριστούσαμε τους Αμερικάνους για την γκριζοποίηση.

Παρόλο που η πολιτική της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι διαχρονική, η γραμμή -σε επίπεδο ρητορικής- έχει αλλάξει. Ο Ερντογάν είναι ο απόλυτος διάβολος μετά το πραξικόπημα του 2016, τη στροφή του στην ανατολή και την εγκατάλειψη της «ευρωπαϊκής πορείας». Η φράση του Πρετεντέρη «Να πεθάνουμε για το Καστελόριζο ;» αποτελεί παράφραση του τίτλου ενός άρθρου Γάλλου βουλευτή το 1939 “Να πεθάνουμε για το Ντάντσικ;” (περιοχή της Πολωνίας την οποία είχε καταλάβει η Ναζιστική Γερμανία). Έτσι, εμμέσως παραλληρίζεται ο σημερινός Τούρκος πρόεδρος με τον Αδόλφο Χίτλερ.
Στον πολυπολικό κόσμο που αναδύεται η Τουρκία επιθυμεί να αναλάβει τον ρόλο ενός ανεξάρτητου και δυναμικού γεωπολιτικού πόλου στη λεκάνη της νοτιοανατολικής μεσογείου (και ανατολικότερα). Συνεννοείται και συμπλέει με τον Trump (τον έτερο «απόλυτο διάβολο»), ενίοτε με τον Putin και αποτελεί μία από τις δυνάμεις που εντάσσονται στο σχήμα που αποκαλούμε «αντιπαγκοσμιοποίηση».

Η Ελλάδα, ως παρασιτικό κράτος, δεν έχει προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο επικράτησης αυτού του νέου πολυπολικού κόσμου. Η μόνη της επιλογή είναι να ταυτιστεί με την liberal συναίνεση που εκπροσωπεί μέρος της ΕΕ και η σημερινή αντιπολίτευση των ΗΠΑ, δηλαδή με τον κόσμο της παγκοσμιοποίησης στον οποίον η ίδια ανήκει τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια. Σε αυτόν τον κόσμο ανήκουν τα κόμματά της, το σύστημά της, τα ΜΜΕ της, η διανόησή της, αφού σε έναν άλλο κόσμο δεν θα μπορεί -με τα σημερινά δεδομένα- να υπερασπιστεί ως ετερόνομος πόλος αποτελεσματικά την ύπαρξή της σε οικονομικό, κοινωνικό, γεωπολιτικό επίπεδο.

Τα δεδομένα αυτού του πλαισίου που βρίσκεται η χώρα επιβάλλουν ένα liberal comeback -που θα ξεκινήσει από τις ΗΠΑ- και την προσαρμογή και επαναφορά της Τουρκίας στο πλαίσιο από το οποίο ξέφυγε (δηλαδή στο «φιλοδυτικό» και ευρωπαϊκό), πράγμα που προϋποθέτει την πτώση του Ερντογάν. Αυτή είναι η γραμμή των mainstream μέσων της χώρας και είναι λογικό να είναι αυτή.

Η σημερινή γραμμή Πρετεντέρη και των συστημικών μέσων είναι δηλαδή εύλογη και όχι παράξενη. Η αντίδραση στον Ερντογάν από τους εν Ελλάδι εκπροσώπους της Liberal παγκοσμιοποίησης είναι αναμενόμενη και συναισθηματικά-ιδεολογικά φορτισμένη και αμφιβάλλω πολύ αν θα είναι η ίδια αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα και χρειαστεί όντως «να πεθάνουμε». Το ζήτημα, επομένως, είναι αν ο ρους της ιστορίας κινείται προς την κατεύθυνσή τους ή αν τους έχει ξεπεράσει. Αν ισχύει το δεύτερο τότε το ερώτημα είναι: «τι κάνουμε τώρα»;

Ανάρτηση από: https://cognoscoteam.gr/