«Δεν έχω κάτι να κρύψω»: αυτή είναι η αφελής, νηπιακή απάντηση του μέσου αιχμάλωτου υπηκόου όταν κάποιος του υποδείξει το εύρος και το βάθος του ψηφιακού ελέγχου. Στην ίδια κατηγορία νηπιακής άγνοιας ανήκουν και τα «τι να τα κάνουν τα στοιχεία μου;» (ξαφνικά ο σπουδαίος Εγώ-Κεφάλαιο γίνεται ασήμαντος!!…), «σιγά μην ενδιαφέρονται για το dna μου» (ναι, δεν είσαι ο Αθάνατος του παλιού σήριαλ…) και άλλα παρόμοια. Η διαρκής επιτήρηση θεωρείται απ’ όλους αυτούς κάτι «κανονικό», «ομαλό», που δεν χρειάζεται να τους απασχολεί. Ούτε να τους ενοχλεί.
Η διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτική και δημόσια σφαίρα της ζωής δεν θεσμοθετήθηκε κάποτε ως … νεοφιλελεύθερη πονηριά, όπως διέδιδαν διάφορα τσακάλια του anti-social underground το 2020 και το 2021, όταν τα πραξικοπήματα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος είχαν κορυφωθεί (εννοώντας, προφανώς, πως όποιος είναι κατά του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να θεωρεί τέτοιες διακρίσεις από ύποπτες έως αντικοινωνικές…). Όχι! Η διάκριση αυτή θεσμοθετήθηκε με πόνο και αίμα, για να διαφυλάξει ένα καλό μέρος της καθημερινής ζωής απ’ τις ορέξεις και την εξουσία του οποιουδήποτε άρχοντα. Είτε ήταν βασιλιάς, είτε ήταν επίσκοπος, είτε ήταν καραβανάς, είτε ήταν το (αστικό…) κράτος. Οι ιδιωτικοί χώροι / χρόνοι δεν είναι … κρυψώνες – υπάρχουν πολλές τέτοιες στους δημόσιους χώρους! Είναι το όριο πέρα απ’ το οποίο η «περιέργεια της εξουσίας» (και, κατά συνέπεια, οι «γνώσεις» της και ο έλεγχος που στήνει πάνω σ’ αυτές) δεν μπορεί να περάσει. Ή έτσι ήταν…
Τώρα, με ρυθμό άγριου καλπασμού, αυτό το όριο εξαφανίζεται∙ και μάλιστα όχι πάντα μέσω της άσκησης βίας, αλλά συνήθως με χαρά και καμάρι! Σου έδειξα το καινούργιο μου wearable; (Την ηλεκτρονική χειροπέδα δηλαδή που κατ’ ευφημισμό λέγεται «βραχιόλι»… όταν πρόκειται για κρατούμενους… Αλλιώς είναι σπουδαίο αξεσουάρ…)Η μικρο-υλικότητα των ηλεκτρικών σημάτων που εκπέμπονται από όλο και περισσότερες συσκευές / μηχανές καθημερινής χρήσης (σημάτων που συγκεντρώνονται με συγκεκριμένους τρόπους…) έχει κάνει «αόρατη» αυτήν την «περιέργεια της εξουσίας», είτε είναι επιχειρηματική, είτε κρατική, είτε παρακρατική. Το να ντύνεται ο καθένας και η καθεμιά τα μισοκακόμοιρα κουρέλια του «σιγά μην ασχολούνται μ’ εμένα» δεν είναι απλά ηλιθιότητα μεγάλου βεληνεκούς. Είναι, επίσης, νομιμοποίηση της εξουσίας / γνώσης, εξουσίας και γνώσης που μόνο τα αφεντικά ξέρουν πως και πότε θα αξιοποιούν.
Να τώρα ένας μικρός κατάλογος της μεγάλης ποικιλίας μέσων και τρόπων ψηφιακής επιτήρησης και ελέγχου, αφιερωμένος σ’ όλους αυτούς που «δεν έχουν κάτι να κρύψουν»!
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Ανάρτηση από: https://www.sarajevomag.net/
