Ίδια ήταν πάντα η επιλογή που είχε μπροστά της η αριστερά.
Από τη μία ενσωμάτωση στο σύστημα, συμβιβασμοί, βυζαντινισμοί, μικροϋπολογισμοί, προσωπικές μωροφιλοδοξίες, ατομικό βόλεμα, διαγκωνισμοί για μια χούφτα θέση, συντήρηση της υπάρχουσας κατάστασης.
Από την άλλη γενναιότητα, καθαρό μυαλό, μαρξιστική ανάλυση και μαρξιστική πολιτική πρακτική, καθημερινοί αγώνες, δουλειά από τα κάτω, δημοκρατικότητα, συντροφικότητα, ρήξη, ανατροπή.
Να μιλάς σήμερα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού (εργασιακά, δημοκρατικά και ανθρώπινα) χωρίς να λες ξεκάθαρα ότι αυτή η υπεράσπιση περνάει μέσα από τη μονομερή διαγραφή του παράνομου χρέους και τη μονομερή έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι σαν να μιλάς για λευτεριά και δημοκρατία στην περίοδο της εφταετίας αλλά να μην θέτεις ως άμεσο πολιτικό στόχο το γκρέμισμα της Χούντας.
Όσο εξωπραγματικό και να φαντάζει με βάση τα μέχρι τώρα «κοινώς αποδεκτά» πολιτικά δεδομένα για μια χώρα όπως η Ελλάδα – στην οποία η έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε λανθασμένα στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ταυτιστεί με την κοινωνική και πολιτική πρόοδο, τη διαφάνεια, την αποτελεσματικότητα, την οικονομική νοικοκυροσύνη, ακόμα και την πολιτισμική εξέλιξη – είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να ξεκινήσει άμεσα μια εκστρατεία πληροφόρησης που θα ξεσκεπάσει το πραγματικό αντιδραστικό πρόσωπο του οικοδομήματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ειδικά όσοι διατείνονται πως παλεύουν για την ακύρωση των μνημονίων, χωρίς να τα συνδέουν με τον πρωταίτιο της επιβολής τους, την ΕΕ, πρέπει να καταλάβουν ένα πράγμα: για να υπερασπιστεί κανείς στοιχειωδώς τα λαϊκά συμφέροντα πρέπει να συγκρουστεί ολομέτωπα με την κυρίαρχη πολιτική επιλογή της ντόπιας και ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, που δεν είναι άλλη από την οικοδόμηση μιας ακραία αντιδραστικής, αγριο-καπιταλιστικής, αντιδημοκρατικής και αντιλαϊκής φεντεραλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και η σύγκρουση αυτή πρέπει να έχει ως άμεσους πολιτικούς στόχους τη διάλυσή της ΕΕ και την άμεση έξοδο της χώρας από αυτήν.
Ακούγοντας τα επιχειρήματα της εν δυνάμει κυβερνώσας αριστεράς για όλα τα καυτά ζητήματα που πιθανόν να κλιθεί να διαχειριστεί, αναρωτιέμαι, πόσες φορές πρέπει να δούμε την ίδια ακριβώς ιστορία ενσωμάτωσης και συντηρητικοποίησης μεγάλων στρωμάτων του λαού να επαναλαμβάνεται μπροστά στα ίδια μας τα μάτια, με πρόσχημα το δήθεν άμεσα εφικτό και πάντα στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων;
Πόσες φορές πρέπει να εγκλωβιστούν μέσα σε διαχειριστικές λογικές άνθρωποι που παραδέχονται τα κραυγαλέα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, για να καταλάβουν ότι έτσι γίνονται οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού τους και των ίδιων τους των παιδιών;
Πόσες φορές πρέπει να αποτύχει παταγωδώς η απόπειρα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος;
Πόσες φορές πρέπει ο λαός σαν ένας τρελαμένος σκύλος να κυνηγήσει την ουρά του γύρω από τον εαυτό του και να καταλήξει στο πουθενά;
Πόσοι Τσοχατζόπουλοι και πόσοι Μαντέληδες, πόσες Siemens και πόσα Βατοπέδια πρέπει να περάσουν από τούτο τον τόπο για να καταλάβουν κάποιοι ότι η διαφθορά και η διαπλοκή δεν είναι θέμα προσωπικής επιλογής κάποιου ανήθικου παραστρατημένου ανθρώπου, αλλά είναι ένα κομβικό συστημικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος; Ότι η εξαγορά συνειδήσεων είναι απαραίτητη για τη λειτουργία αυτής της αμείλικτης εκμεταλλευτικής μηχανής που λέγεται κεφαλαιοκρατία;
Ότι για να πετύχει η προσπάθεια αποκαθήλωσης του καπιταλισμού πρέπει να βάλουμε το προσωπικό κάτω από το συλλογικό, να κάνουμε μια μεγάλη προσωπική και συλλογική υπέρβαση σαν αυτές που έκαναν αμέτρητοι αγωνιστές στην παγκόσμια ιστορία των εξεγέρσεων και των ανατροπών, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι στο μακρύ δρόμο προς το σοσιαλισμό και την πραγματική δημοκρατία;
Τι πρέπει να γίνει για να αποφασίσουν οι ηγεσίες της αριστεράς, η βάση της αριστεράς αλλά και ο ίδιος ο λαός και ότι αν δεν συγκρουστείς κατά μέτωπο με την άρχουσα τάξη, ότι αν δεν επιχειρήσεις να καταλάβεις τα μέσα παραγωγής, δεν πρόκειται να δει ο λαός άσπρη μέρα, δεν πρόκειται ποτέ να φλεβαρίσει;
Βάρκιζα 1945, ΕΔΑ δεκαετία του ‘60, Ενιαίος ΣΥΝ 1989 – συγκυβέρνηση, και τώρα ΣΥΡΙΖΑ 2012-13. Η ηγεσία της αριστεράς, αντί να σπρώξει τα πολιτικά της προτάγματα προς τη ρήξη και την ανατροπή, έκανε την ίδια επιλογή: συντηρητική διαχείριση, συμβιβασμός, ενσωμάτωση, απογοήτευση και αποξένωση του λαού και οπισθοχώρηση του λαϊκού κινήματος για 20-30 χρόνια. Τόσες τεράστιες χαμένες ευκαιρίες για ανατροπή.
Την ίδια στιγμή, όλα αυτά τα χρόνια ο λαός πληρώνει αυτή διστακτικότητα, αυτές τις λάθος επιλογές των ηγεσιών της αριστεράς! Ο λαός τρώει βρώμικο ψωμί, αυτοκτονεί, και συνθλίβεται ενώ κάποιοι «δημοκρατικοί» βολεψάκηδες αντικαθιστούν τους προηγούμενους βολεψάκηδες και κάνουν πολιτική καριέρα στα σαλόνια της Αθήνας, των Βρυξελλών και δεν ξέρω και εγώ που αλλού!
Ε λοιπόν, να σας το πω εγώ αν δεν το ακούσατε από κανέναν άλλον: Ο καπιταλισμός είναι ασύμβατος με την πραγματική δημοκρατία! Είναι ασύμβατος με τη δική μας δημοκρατία, τη λαϊκή, σοσιαλιστική, εργατική, καθημερινή, ολοζώντανη δημοκρατία που θέλουμε να εγκαθιδρύσουμε. Δεν το μάθατε αυτό τόσα χρόνια; Δεν σας το είπε κανένας; Δεν το παρατηρήσατε από μόνοι σας τόσα χρόνια που ζείτε και εργάζεστε σε αυτή την αρρωστημένη κοινωνία; Ο καπιταλισμός είναι εχθρός της δημοκρατίας και δεν μπορεί να συνυπάρξει μαζί της!
Όσον αφορά εσάς που έχετε ως στόχο να μεταρρυθμίσετε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σπίτι των λαών, έχω μια ερώτηση: γιατί να σταματήσετε μόνο στη φιλολαϊκή μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γιατί δεν ξεκινάτε να μεταρρυθμίσετε και τον ΟΗΕ, τον ΟΟΣΑ και βέβαια το «αγαπημένο» σε όλους ΝΑΤΟ, το οποίο είχε τόσες προοπτικές να γίνει μια φιλειρηνική, φιλολαϊκή δύναμη αλλά για κακή του τύχη κάποιοι «κακοί χειρισμοί», κάποιες λάθος επιλογές βρε αδερφέ, το έχουν φέρει στη δυσάρεστη θέση να βομβαρδίζει, να καίει και να σκοτώνει, αυτά δηλαδή ακριβώς που κάνουν και οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με άλλο όμως τρόπο.
Λοιπόν, κάντε την επιλογή σας: ρήξη ή ενσωμάτωση; Γιατί ο δρόμος προς την κόλαση του καπιταλισμού είναι στρωμένος με πολλές αγνές μεταρρυθμιστικές διαχειριστικές προθέσεις. Αν δεν σας έπεισαν 22 χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, πραγματικά δεν ξέρω τι θα σας πείσει.
Μάλλον όχι πάντως ετούτο το γράμμα…γιατί όπως έγραψε και ο Γκάτσος μισό αιώνα πριν «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».
Σιγοτραγουδώ τον Θούριο του Βελεστινλή και του Λεοντή, ντρέπομαι όμως επειδή η σκέψη και μόνο να τον τραγουδώ μου φαντάζει αλαζονική. Με πνίγει όμως η νέα Κατοχή, με πνίγει που μοιάζει τόσο πολύ με όλες τις προηγούμενες κατοχές, με πνίγει η αυτοκτονία ενός μικρέμπορα πριν λίγες μέρες στην πόλη μου και στο τέλος μου βγαίνει: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Ανάρτηση από : http://aristeroblog.gr
