Που βρίσκουνε τόσο θράσος μερικοί πολιτικοί ηγέτες και ηγετίσκοι, ώστε να αποτολμούν να κάνουν το μαύρο άσπρο ή να προσπαθούν να μας κάνουν λοβοτομή για να ξεχάσουμε.
Ο Γραμματέας της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ, κ. Νίκος Ανδρουλάκης όμως, είναι ατρόμητος και προσπαθεί και τα δύο. Έτσι σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» 21/10/13 με τίτλο «Από την υποκρισία και τη διαχείριση στην υπέρβαση», με πλήρη «παιδική» αφέλεια αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι «Αν εκείνο το τραγικό βράδυ ο Παύλος Φύσσας δεν έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι του Ρουπακιά, το πιθανότερο ήταν να συνεχιζόταν ο στρουθοκαμηλισμός για το θέμα της Χρυσής Αυγής. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι αλλά και η Αστυνομία με τη Δικαιοσύνη έκαναν τα στραβά μάτια στις δολοφονικές επιθέσεις, στους εκβιασμούς, αλλά και στις υπόλοιπες εγκληματικές δράσεις των Ταγμάτων Εφόδου.»
Αλήθεια ποιος ή καλύτερα ποιοι ήταν αυτοί που στρουθοκαμήλιζαν; Όλοι; Μερικοί; Ποιοι τέλος πάντων και ποια τα ονόματα και οι διευθύνσεις τους; Η κυβέρνηση; Η ΝΔ; Το ΠΑΣΟΚ; Ο πρόεδρος του; Ο ίδιος; Δεν μας λέει τίποτα. Γιατί πολύ καλά ξέρει ότι ξέρουμε ότι και αυτός και το κόμμα του και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει – ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κάθεται στο ίδιο υπουργικό τραπέζι με τους κ.κ. Μ. Βορίδη και Άδ. Γεωργιάδη, γνωστούς για τις δημοκρατικότατες ιδέες τους και την εξίσου δημοκρατικότατη παλαιόθεν δράση – φρόντιζαν, όταν επρόκειτο για τις δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής να κάνουν ότι δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν ξέρουν κλπ κλπ.
Θα ήτανε πιο ειλικρινής και πιο «παλικάρι» αν έγραφε ότι έβλεπα, άκουγα, γνώριζα για τη «Χρυσή Αυγή» αλλά η δράση της με εξυπηρετούσε – όχι «προσωπικά», αλλά κομματικά. Κι όχι μόνο το δικό μου κόμμα αλλά και τη συνέταιρο ΝΔ και κυρίως το «σύστημα» που έχει επιβάλλει τα Μνημόνια και γι αυτό ανατριχιάζει στο άκουσμα και μόνο «αριστερά», και στο αίτημα της να σταματήσει αυτή η λεηλασία του τόπου και του λαού.
Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει: «Η Χρυσή Αυγή είναι η περιγραφή της σύγχρονης εθνικής μας παρακμής σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο». Μπα, μπα!!! Ώστε ζούμε μια «σύγχρονη εθνική παρακμή», σε όλα τα επίπεδα: κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό.
Μετά από περίπου 20 χρόνια οικοδόμησης του «σοσιαλισμού» - του πασοκικού ή τρίτου δρόμου ή έστω «εκσυγχρονισμού» - η «ισχυρή» Ελλάδα κατέληξε σε τέτοια καθολική παρακμή; «Η Χρυσή Αυγή» μπορεί να είναι περιγραφή της κρίσης. Αλλά ποιος μας οδήγησε σε αυτή την κρίση; Ποιος ή μάλλον ποιοι οι αρχιτέκτονες και κατασκευαστές / εργολάβοι της; Το ΠΑΣΟΚ και βεβαίως πριν και μετά όλες οι εκφάνσεις της δεξιάς – ΕΡΕ και ΝΔ – δεν έχουν καμιά συμμετοχή και ευθύνη για αυτή την εθνική παρακμή; Γι’ αυτά ο κ. Ν. Ανδρουλάκης προτιμάει να σφυρίζει αδιάφορα.
Συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με την ίδια πονηρή «αφέλεια» : «Είναι ζήτημα ουσίας να κατανοήσουμε ότι η καθοδήγηση δεν έγινε μόνο από τα εγκληματικά πρόσωπα αλλά και από τις εγκληματικές ιδέες. Ιδέες που προϋπήρχαν, αλλά η Μεταπολίτευση και η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων είχε οδηγήσει στην πολιτική αφάνεια. Τι είναι όμως αυτό που τις επανέφερε στην επιφάνεια και τι είναι αυτό που οφείλει να κάνει σήμερα το πολιτικό σύστημα;»
Οι ακραία αντιδραστικές ιδέες και βέβαια προϋπήρχαν. Ακόμα και πριν την εμφάνιση του φασισμού και ναζισμού. Στη φασιστική και ναζιστική εκδοχή τους μάλιστα κυβέρνησαν μεγάλες χώρες της Ευρώπης – την Ιταλία του Γαριβάλδι και του Γκράμσι και τη Γερμανία της μεγάλης φιλοσοφίας, του «επιστημονικού» σοσιαλισμού των Μαρξ και Ένγκελς και του Μπέρλτοτ Μπρεχτ– αλλά αιματοκύλησαν την Ευρώπη και τον κόσμο όλο.
Στην Ελλάδα αντιδραστικές, προφασιστικές έως και ανοιχτά φασιστικές ιδέες κυβέρνησαν τα χρόνια της Μεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ενώ υποστηρίχτηκαν και από πολλούς «δημοκράτες» πολιτικούς. Συστηματική καταπολέμηση τους, όμως, δεν έγινε ποτέ από καμιά «δημοκρατική» ή και «σοσιαλιστική» κυβέρνηση. Η εγκύκλιος 1010 με την οποία η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου στοχοποιούσε τους Λαμπράκηδες υπήρξε μια τέτοια περίπτωση ακραίας δημο-αντιδραστικής λογικής.
Δεν ξεχνάμε δε ότι εκτός από την Ισπανία και Πορτογαλία, φασιστικά κόμματα φύτρωσαν και σε άλλες δημοκρατικές / κοινοβουλευτικές χώρες. Στην Αγγλία π.χ. έκαναν σημαντική φασαρία και μόνο η πλατειά κινητοποίηση της εργατικής τάξης του έφραξε οριστικά το δρόμο.
Βέβαια ο κ. Ν. Ανδρουλάκης λόγω και ηλικίας αυτά δεν τα έχει ζήσει και (κακώς) τα αγνοεί. Είναι μάλιστα απαράδεκτο ότι τα αγνοεί ένα ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.
Απόλαυση είναι όταν προσπαθεί να εξηγήσει τι είναι αυτό που επανέφερε αυτές τις ιδέες στην επιφάνεια: Η κακομοιριά των κομμάτων που σε εποχή κρίσης δεν συμβάλλουν σε μια πρόταση εξόδου από την κρίση αλλά στρέφονται κατά των άλλων. Επειδή, όμως, το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ από κοινού το προσπαθούν – καθένα βέβαια με τα δικά του ιδιαίτερα χρώματα – ποιος μένει έξω από αυτή την κοινή προσπάθεια; Εύκολα το καταλαβαίνουμε: τα κόμματα της αριστεράς. Δεν το λέει έτσι ακριβώς. Αλλά σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η όλη επιχειρηματολογία του:
«Όταν η ατιμωρησία προσπαθεί να «κρυφτεί» πίσω από τη συλλογική ενοχοποίηση, όταν τα κόμματα αντί να σχεδιάσουν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση, ο καθένας με τις δικές του ιδεολογικές αποχρώσεις, επιλέγουν το σχήμα όλοι εναντίον όλων, όλα αυτά μπορούν να συμβούν. Σε συνθήκες είτε εσωτερικής είτε διεθνούς κρίσης, αν τα πολιτικά κόμματα δεν βρίσκουν φόρμουλα συνεννόησης, μπορούμε να οδηγηθούμε σε συνθήκες ακραίας πολιτικής σύγκρουσης. Το παρεπόμενο είναι να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους ο ανορθολογισμός, η οπισθοδρόμηση και ο μεγαλοϊδεατισμός. Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί το ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον, όπου ο εθνολαϊκισμός αποκτά συνεχώς δυναμική, η οποία υπονομεύει το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχουμε αποτυπώσει τα κύρια αίτια που έδωσαν χώρο στη Χρυσή Αυγή να αναπτυχθεί».
Τι πονηρή αποστροφή: ανορθολογισμός, οπισθοδρόμηση, εθνολαϊκισμός κι όλα τα σχετικά που καθημερινά αραδιάζουν μονότονα διάφοροι διανοούμενοι που τους συναντήσαμε και στην διακήρυξη των 58 [π.χ. Ανδρέας Πανταζόπουλος]. Έτσι δεν υπάρχει. Κατά τον κ. Ν. Ανδρουλάκη, μια άλλη εκδοχή σε όλα αυτά τα ζητήματα, αριστερή. Ιδιαίτερη προσοχή στην κατάρα του «εθνολαϊκισμού». Εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί. Γιατί πολύ έξυπνα ταυτίζουν τον «εθνικισμό» της Χρυσής Αυγής με τον πατριωτισμό της αριστεράς – ακόμα και του ΠΑΣΟΚ της εποχής Ανδρέα Παπανδρέου (η Ελλάδα στους Έλληνες, κλπ), πράγμα με το οποίο έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα ο 58άρης κ. Α. Πανταζόπουλος.
Για να ακολουθήσει η τελευταία τρίπλα με την οποία προσπαθεί να φανεί και «αντικειμενικός»:
«Το χειρότερο είναι ότι σε αυτή την υπόθεση ακόμα και έως σήμερα η διαχείριση εκ μέρους κάποιων κομμάτων από το συνταγματικό τόξο προδίδει τους λόγους της πρότερης υποκρισίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, απαξιώνοντας όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη Χρυσή Αυγή ως σκέλος της μυθολογίας του ετεροπροσδιορισμού τους, αλλά και αυτούς που μέσω της θεωρίας των δύο άκρων επιχειρούν να συντηρήσουν ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα».
Εδώ ο κ. Ν. Ανδρουλάκης προσπαθεί να βάλει την δημοκρατική πινελιά του ΠΑΣΟΚ, να αποστασιοποιηθεί από κάποια κόμματα του «Συνταγματικού τάξου» (η «κάποια» ΝΔ) Ενάντια στη θεωρία των δύο άκρων κλπ κλπ. Αλλά αυτά είναι φτιασίδια. Γιατί ο πρόεδρος του δεν τα λέει έτσι ακριβώς.
Ο κ. Ν. Ανδρουλάκης επαναλαμβάνει τον άθλο πολλών. Γράφει και μιλάει, χωρίς να μας λέει σχεδόν τίποτα.
Ο ίδιος φαίνεται να αποκρούει τη θεωρία των δύο άκρων. Ενάντια της τάχθηκαν και άλλα επιφανή στελέχη της Ν.Δ., όπως ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος συντάσσεται με όλους αυτούς, πράγμα που δεν είναι αρνητικό. Αλλά εδώ υπάρχει(;) μια διαφορά του με τον πρόεδρο του.
Ο ευφραδής κ. Ευάγγελος Βενιζέλος – σε πλήρη συντονισμό με τον συνεταίρο του πρόεδρο της δικομματικής κυβέρνησης, κ. Α. Σαμαρά, και όχι μόνο – υποστήριξε σε συνέντευξη του στο «ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (6-10-13) ότι «Δεν πιστεύω στη θεωρία των δύο άκρων διότι θεωρώ ότι η βία δεν μπορεί να διαχωριστεί σε επί μέρους άκρα. Δεν τεμαχίζεται. Υπάρχει ένα ενιαίο πρόβλημα βίας, μια ενιαία στάση καθολικής απόρριψης της βίας. Όπως έχει προσφυώς λεχθεί, η βία δεν είναι δύο άκρα, είναι ένα άκρο». Για όποιον έχει μάθει να διαβάζει ανάμεσα από τις γραμμές και κάτω από αυτά που λέγονται ή γράφονται, ο κ. Βενιζέλος δεν απορρίπτει τη θεωρία των δύο άκρων – δηλαδή δεν απορρίπτει την ταύτιση φασισμού και αριστεράς – αλλά ουσιαστικά τους «μπουζουριάζει» στο ίδιο τσουβάλι, της βίας. Η οποία είναι η ίδια άκρο, που δεν τεμαχίζεται. Ακόμα χειρότερα δηλαδή ο κ. Βενιζέλος, δεν θεωρεί ως άκρα τη φασιστική δεξιά και την αριστερά, αλλά το άκρο μια και οι δύο μιλάνε για τη βία ή πράττουν βίαια. «Μεγαλοφυές» επιχείρημα. Αλλά ευτυχώς που ο μεγάλος εκείνος πατριώτης και αφυπνιστής του Έθνους, ο Ρήγας Βελεστινλής είχε προλάβει να μας νουθετήσει και διαπαιδαγωγήσει, αφήνοντας μας αιώνια παρακαταθήκη, τη «Νέα Πολιτική Διοίκηση».
Ο πλήρης τίτλος ήταν: «Ρ ΗΓΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΔΟΣ: ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ , ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ, ΤΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΝΗΣΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΛΑΧΟΜΠΟΓΔΑΝΙΑΣ. ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ: ελευθερία, ισοτιμία, αδελφότης ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.»
Σε αυτό ο αθεράπευτος αυτός «εθνικιστής» ξεκινάει με ένα απόσπασμα από τον «Θούριο» και συνεχίζει λέγοντας: «Ο λαός απόγονος των Ελλήνων, όπου κατοικεί την Ρούμελην [1] την Μικράν Ασίαν, τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν [2] , και όλοι όσοι στενάζουν υπό την δυσφορώτατην τυραννίαν του Οθωμανικού βδελυρωτάτου δεσποτισμού….», καλείται να αγωνισθεί για τα «Δίκαια του Ανθρώπου». Σε αυτά και στο άρθρο 35, εμφαντικά επιτάσσει, όπως «Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός η κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαια του, και τον πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του….». [3]
Να λοιπόν ο Ρήγας κήρυκας της λαϊκής βίας προκειμένου να υπερασπιστεί ο λαός τα δίκαια του. Το έργο του πρέπει να απαγορευτεί και ο ίδιος να κηρυχτεί τρομοκράτης. Κρίμα που δεν ζει να συλληφθεί από την «αντιτρομοκρατική». Ευτυχώς που οι νομοταγείς Τούρκοι τον στραγγάλισαν προς το συμφέρον της τάξης και της ησυχίας, των απανταχού δυναστών και τυράννων των λαών.
Να λοιπόν που η βία τεμαχίζεται: σε αυτή που ασκούν οι εκάστοτε δυνάστες σε βάρος του λαού και σε αυτή που ο λαός αναγκάζεται να καταφύγει προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του, τη ζωή του, τη λευτεριά του. Η βία της Χρυσής Αυγής – άσχετα που ήθελαν να την παρουσιάσουν – ανήκε στη βία των δυναστών. Για αυτό στράφηκε μόνιμα ενάντια σε φτωχούς και κατατρεγμένους – είτε μετανάστες ήτανε αυτοί είτε έλληνες εργάτες και συνδικαλιστές. Γι αυτό άλλωστε είχε διεισδύσει και στους μηχανισμούς καταστολής των λαϊκών αγώνων.
Ο κ. Βενιζέλος μάλιστα γίνεται ακόμα πιο προκλητικός υπηρέτης των δανειστών και όσων επωφελούνται από τα Μνημόνια και τους Εφαρμοστικούς Νόμους. Θεωρεί ότι όσοι αγωνίζονται ενάντια τους είναι βασικοί υπεύθυνοι για την ανοχή που απέκτησε η Χρυσή Αυγή: «Δυστυχώς υπάρχει μια πραγματικότητα που λέει ότι το ετερόκλητο αμάλγαμα του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου λειτούργησε - πάντως εξ αντικειμένου - ως θερμοκήπιο μέσα στο οποίο η Χρυσή Αυγή τελικά άρχισε να αποκτά ανοχή, αποδοχή σ' ένα τμήμα της κοινωνίας και ένα είδος τελικά πρόσβασης στη λειτουργία των θεσμών. Κάποιοι επιπλέον θέλησαν να κρυφθούν πίσω από τη Χρυσή Αυγή και να καθοδηγήσουν ή να προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις με βάση τις πρωτοβουλίες της Χρυσής Αυγής..»
Ώστε σύμφωνα με τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ όσοι αντιδρούν στην κατάσταση που τους βύθισε το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η ΝΔ και οι κυβερνήσεις συνεργασίας, αυτοί φταίνε. Γιατί αποτελούν «αμάγαλμα». Ενώ το ΠΑΣΟΚ των μη-προνομιούχων ελλήνων δεν ήταν κοινωνικό αμάγαλμα αλλά ταξικά καθαρό και μπετοναρισμένο. Το πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ – όπως θέλουν να είναι και όλα τα αστικά κόμματα – δεν αποτελούν αμάγαλμα. Το γάντζωμα στην εξουσία και στην υπηρεσία των συμφερόντων του διεθνούς και ελληνικού κεφαλαίου αναγκάζει τον κ. Βενιζέλο – καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου – να αραδιάζει χωρίς ντροπή τις μεγαλύτερες αντιεπιστημονικές, αντι-ιστορικές και αντιδραστικές ιδέες.
Για όλα αυτά πάλι δεν έμαθε ο κ. Ν. Ανδρουλάκης. Ίσως τα θυμηθεί και μας τα πει όταν ο πρόεδρος του θα είναι πια παρελθόν και αυτός θα πρέπει να διατηρηθεί στην κομματική-πολιτική επιφάνεια.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1 – Εννοεί την ελληνική χερσόνησο από τον Αίνο και κάτω.
2- Βλαχομπογδανία: Εννοεί τη σημερινή Ρουμανία.
3- Δεν παραπέμπω σε πηγή γιατί αυτό αποτελεί προσβολή για κάθε έλληνα πατριώτη και φυσικά σε κάθε καθηγητή συνταγματικού δικαίου, όπως ο κ. Ε. Βενιζέλος: το έργο του Ρήγα πρέπει να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη όλων.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
