Με βάση τις προσωπικές μαρτυρίες πέντε κρατουμένων-απεργών πείνας, η εφημερίδα The Guardian έρχεται τώρα να παρουσιάσει σε ένα συγκλονιστικό animation φιλμ τη βαρβαρότητα της καθημερινής ζωής στην αμερικανική βάση της Κούβας και την επώδυνη υποβολή των κρατουμένων σε αναγκαστική σίτιση.
Οι αναφορές για απεργία πείνας των κρατουμένων στη διαβόητη βάση ήλθαν για πρώτη φορά στη δημοσιότητα τον Μάρτιο του 2013. Οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες και υπήρξαν αντικρουόμενες ανακοινώσεις από τον αμερικανικό στρατό. Σήμερα 17 κρατούμενοι εξακολουθούν να πραγματοποιούν απεργία πείνας, και οι 16 εξ αυτών υποβάλλονται σε αναγκαστική σίτιση μέσω σωλήνα. Οι δύο βρίσκονται στο νοσοκομείο.
Οι αναφορές για απεργία πείνας των κρατουμένων στη διαβόητη βάση ήλθαν για πρώτη φορά στη δημοσιότητα τον Μάρτιο του 2013. Οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες και υπήρξαν αντικρουόμενες ανακοινώσεις από τον αμερικανικό στρατό. Σήμερα 17 κρατούμενοι εξακολουθούν να πραγματοποιούν απεργία πείνας, και οι 16 εξ αυτών υποβάλλονται σε αναγκαστική σίτιση μέσω σωλήνα. Οι δύο βρίσκονται στο νοσοκομείο.
«Κρατούμαι στο Γκουαντάναμο για 11 χρόνια και έξι μήνες. Δεν μου έχουν απαγγελθεί ποτέ κατηγορίες για κανένα έγκλημα. Δεν έχω δικαστεί ποτέ. Έχω γυναίκα και παιδιά και έχει εγκριθεί η αποφυλάκισή μου εδώ και πάνω από πέντε χρόνια. Δεν είμαι εγώ που θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλά είναι η κυβέρνηση που μου κάνει κακό.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που πέρασαν το σωλήνα σίτισης στη μύτη. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο οδυνηρό είναι να σιτίζεσαι αναγκαστικά κατ' αυτό τον τρόπο. Καθώς εισχωρούσε ο σωλήνας ένοιωσα πως θα κάνω εμετό. Ήταν αγωνία στο στήθος μου, το λαιμό, το στομάχι.
Σε βάζουν σε μια καρέκλα, μου θυμίζει καρέκλα εκτέλεσης. Σου δένουν τα πόδια και τους ώμους με λουριά. Εάν ο σωλήνας κατευθυνθεί λάθος, το υγρό μπορεί να εισέλθει στους πνεύμονές σου»...
«Κάνω απεργία πείνας για την ελευθερία μου»
«Μεταφέρθηκα στο στρατόπεδο 5, το χειρότερο όλων. Η κατάσταση εδώ είναι εξαιρετικά κακή. Περπατούν με θόρυβο πάνω-κάτω, μιλούν, τραγουδούν. Διασκεδάζουν πολύ να κάνουν θόρυβο».
«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν να κάνω απεργία πείνας. Αλλά το κάνω γιατί θέλω την ελευθερία μου. Θέλω να ξέρω το πεπρωμένο μου. Μία γιατρός προσπάθησε να με πείσει να σταματήσω την απεργία πείνας. Της είπα ότι θα κάνω απεργία πείνας έως ότου οι φρουροί σταματήσουν να προσβάλουν το Κοράνι μας.
Είπα επίσης ότι πρόεδρος πρέπει να εκπληρώσει την υπόσχεσή του να δώσει τέλος στον εφιάλτη που είναι η βάση του Γκουαντάναμο. Ήμουν άρρωστος στο νοσοκομείο της φυλακής και αρνούμουν να σιτιστώ. Μία μονάδα από οκτώ στρατιωτικούς αστυνομικούς με εξάρτηση εισέβαλε μέσα, μου έδεσαν τα χέρια και τα πόδια στο κρεβάτι, έβαλαν διά της βίας ορό στο χέρι μου. Πέρασα 26 ώρες σε αυτή την κατάσταση.
Αργότερα άρχισαν να με σιτίζουν με καθετήρα μύτης. Η τροφή έφτασε στο στομάχι μου πολύ γρήγορα. Τους ζήτησα να μειώσουν την ταχύτητα. Όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά προσπάθησαν να την αυξήσουν. Αφού τελείωσε τη δουλειά του αφαίρεσε απότομα τον σωλήνα από τη μύτη μου»...
«Δεν αντέχω να βρίσκομαι άλλο εδώ. Έχω τελειώσει»
«Ελπίζω ότι οι πολιτικοί θα καταλάβουν πως αυτό δεν έχει να κάνει με την τροφή. Δεν αντέχω να βρίσκομαι άλλο εδώ. Έχω τελειώσει. Έτσι θυσιάζω τον εαυτό μου. Οι Αρχές παίζουν με το βάρος των κρατουμένων, ζυγίζουν τους κρατούμενους με αλυσίδες και συχνά αμέσως αφότου έχουν πιει πολύ νερό. Κρύβουν την καταμέτρηση του βάρους από τους κρατούμενους. Οπότε κανείς δεν ξέρει τι καταγράφεται.
Ακόμα με σιτίζουν αναγκαστικά. Δύο φορές την ημέρα με δένουν στην καρέκλα του κελιού μου. Ποτέ δεν ξέρω πότε θα έρθουν. Κάποιες φορές έρχονται στη διάρκεια της νύχτας όταν κοιμάμαι. Η αδρεναλίνη σου ανεβαίνει, η καρδιά σου αρχίζει να χτυπά, είναι σαν αγωνιστικό αυτοκίνητο που τρέχει με 180 μίλια την ώρα.
Όταν ήλθα πίσω από την αυλή αναψυχής, όλα ήταν πεταμένα στο κελί μου σαν σκουπίδια. Χαρτιά στο πάτωμα. Τα είχαν πάρει όλα από τα κελί, τα νομικά μου έγγραφα, ακόμη και τις ζωγραφιές των παιδιών μου»...
«Πεθαίνω μέσα μου»
«Σε ογδόντα τέσσερις από εμάς έχει δοθεί άδεια αποφυλάκισης, και είμαστε ακόμη εδώ. Αφήστε μας να φύγουμε από το Γκουαντάναμο με καθαρή καρδιά και χωρίς μίσος. Το μίσος είναι κακό και κάνει κανό στον άνθρωπο που μισεί, καθώς και σε αυτόν που μισείται.
Κρατούμαι εδώ επ' αόριστον χωρίς απαγγελία κατηγορίας. Η μόνη λύση είναι να με αφήσουν να φύγω γιατί δεν έκανα τίποτα κακό. Είμαι τώρα 46 ετών. Το μόνο που θέλω είναι να δω ξανά την οικογένειά μου. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι ελεύθερος. Όσο και να σας δείχνω ότι είμαι σκληρός, στην πραγματικότητα πεθαίνω μέσα μου. Αλλά δεν θέλουν να πεθάνουμε. Και δεν θέλουν να ζήσουμε σαν ανθρώπινα όντα.
Πραγματικά, τώρα είναι πόνος παντού. Δεν θέλω να πεθάνω στο Γκουαντάναμο»...
Της Ευαγγελίας Μπίφη
Ανάρτηση από:http://news.in.gr
