«Πριν από το 2008, φωτογραφίζαμε πίσω από τα ΜΑΤ, και ήμασταν ελεγχόμενοι. Μετά το 2008, αποφασίσαμε να περάσουμε από την πλευρά των διαδηλωτών, και αυτό δεν άρεσε καθόλου.»
Οι Κινέζοι λένε «μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις»… για τους Έλληνες αστυνομικούς ισχύει το «μια φωτογραφία, επίσκεψη στο νοσοκομείο». Οι ξυλοδαρμοί των φωτορεπόρτερ από αστυνομικούς σε διαδηλώσεις, έχουν καταντήσει ρουτίνα. Όταν ένας/μια νέος/α αποφασίσει να γίνει φωτορεπόρτερ, ξέρει πως, αργά ή γρήγορα, θα δεχθεί κλομπιά από ματατζή. Όπως επίσης, όταν ένας νέος αποφασίσει να μπει στα ΜΑΤ, αργά ή γρήγορα, θα «εκτονωθεί», με βίαιο τρόπο, πάνω σε έναν φωτορεπόρτερ. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, οι ξυλοδαρμοί, οι τραμπουκισμοί και οι ψεκασμοί των αστυνομικών κατά φωτορεπόρτερ, είχαν μείνει ατιμώρητοι. Η είδηση λέει ότι «το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας επέβαλε σε άνδρα των ΜΑΤ, ποινή φυλάκισης 8 μηνών με αναστολή γιατί γρονθοκόπησε στο πρόσωπο τη φωτορεπόρτερ, Τατιάνα Μπόλαρη, τον Οκτώβριο του 2011…». Πίσω από την είδηση όμως κρύβονται οι άνθρωποι, οι πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών. Οι φωτορεπόρτερ, που έχουν συνηθίσει να μας ενημερώνουν για αυτές τις ιστορίες, και όχι να είναι αυτοί η ιστορία. Ένας από τους πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών είναι και ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ, Μάριος Λώλος.
Οι Κινέζοι λένε «μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις»… για τους Έλληνες αστυνομικούς ισχύει το «μια φωτογραφία, επίσκεψη στο νοσοκομείο». Οι ξυλοδαρμοί των φωτορεπόρτερ από αστυνομικούς σε διαδηλώσεις, έχουν καταντήσει ρουτίνα. Όταν ένας/μια νέος/α αποφασίσει να γίνει φωτορεπόρτερ, ξέρει πως, αργά ή γρήγορα, θα δεχθεί κλομπιά από ματατζή. Όπως επίσης, όταν ένας νέος αποφασίσει να μπει στα ΜΑΤ, αργά ή γρήγορα, θα «εκτονωθεί», με βίαιο τρόπο, πάνω σε έναν φωτορεπόρτερ. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, οι ξυλοδαρμοί, οι τραμπουκισμοί και οι ψεκασμοί των αστυνομικών κατά φωτορεπόρτερ, είχαν μείνει ατιμώρητοι. Η είδηση λέει ότι «το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας επέβαλε σε άνδρα των ΜΑΤ, ποινή φυλάκισης 8 μηνών με αναστολή γιατί γρονθοκόπησε στο πρόσωπο τη φωτορεπόρτερ, Τατιάνα Μπόλαρη, τον Οκτώβριο του 2011…». Πίσω από την είδηση όμως κρύβονται οι άνθρωποι, οι πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών. Οι φωτορεπόρτερ, που έχουν συνηθίσει να μας ενημερώνουν για αυτές τις ιστορίες, και όχι να είναι αυτοί η ιστορία. Ένας από τους πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών είναι και ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ, Μάριος Λώλος.
Μάριος Λώλος/ Φ: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος/ FOSPHOTOS
Σου έκανε εντύπωση η απόφαση του Δικαστηρίου; Η απόφαση αυτή έχει δύο αναγνώσεις. Από τη μια, αποδείχθηκε, και στο Δικαστήριο, ότι αστυνομικός των ΜΑΤ χτύπησε φωτορεπόρτερ, και συγκεκριμένα την Τατιάνα Μπόλαρη, και τιμωρήθηκε με 8 μήνες με αναστολή. Για επίθεση σε δημοσιογράφο από αστυνομικό είχαμε καταδικαστική απόφαση, αλλά για επίθεση σε φωτορεπόρτερ είναι η πρώτη φορά και ίσως και η τελευταία. Η δεύτερη, αρνητική, ανάγνωση της απόφασης είναι ότι ο αστυνομικός αθωώθηκε για παράβαση καθήκοντος. Είναι σαν λέει το Δικαστήριο ότι το να χτυπάς έναν φωτορεπόρτερ είναι μέσα στα καθήκοντά του αστυνομικού. Ήμουν μάρτυρας στη δίκη και άκουσα την κατάθεση του διμοιρίτη και την αγόρευση του δικηγόρου του αστυνομικού. Τέτοια ψέματα δεν έχω ξανακούσει ποτέ μου! Παρουσίασαν φωτογραφία που φαίνεται μια κυρία να προσπαθεί να βγάλει τη μάσκα του ματατζή και πως αυτή η κυρία ήταν η Τατιάνα. Τα επεισόδια είχαν τελειώσει, κανένας συνάδελφος δεν φόραγε μάσκα ή κράνος, η κυκλοφορία των οχημάτων είχε ξεκινήσει και οι αστυνομικοί άρχισαν να σπρώχνουν τους φωτορεπόρτερ. Η Τατιάνα, όπως και άλλοι συνάδελφοι, άρχισε να διαμαρτύρεται και εκεί την χτύπησε ο αστυνομικός. Ο αστυνομικός, αυτά τα 3 χρόνια δούλευε κανονικά και συνεχίζει να δουλεύει κανονικά. Η απόφαση είναι ένα μήνυμα προς τους συναδέλφους μου ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Από τέτοιες, ακραίες περιπτώσεις αστυνομικής βίας, ο Λώλος έχει να αναφέρει πολλές, μια από αυτές είναι η δική του… Στη δική μου περίπτωση, νοσηλεύτηκα με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και για ένα χιλιοστό θα πέθαινα. Αν δεν έκανα εγχείρηση στην καλύτερη θα ήμουν επιληπτικός, στη χειρότερη θα είχα πεθάνει. Το χτύπημα μου έχει αφήσει πρόβλημα στην αφή του αριστερού μου χεριού και νιώθω σαν να φοράω συνέχεια ένα γάντι ενώ κάποιες φορές μου πέφτουν πράγματα μέσα από τα χέρια. Το περιστάτικό έγινε το Μάρτιο του 2012, μια μέρα μετά την πολιτική «δολοφονία» του Δημήτρη Χριστούλα, του συνταξιούχου φαρμακοποιού, που πυροβολήθηκε στην πλατεία Συντάγματος (για μένα είναι πολιτική δολοφονία γιατί ο άνθρωπος δεν πήγε να αυτοκτονήσει γιατί δεν είχε τι να κάνει στη ζωή του, ούτε ήταν καταθληπτικός. Ο άνθρωπος αυτοκτόνησε με μια πολιτική δήλωση, σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση). Την επόμενη μέρα είχε γίνει μια συγκέντρωση, οι αστυνομικοί κάποια στιγμή έδιωξαν τους διαδηλωτές και στην πλατεία είχαμε μείνει μόνο εμείς, φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφοι. Κάποια στιγμή άρχισαν να μας σπρώχνουν προς την Πανεπιστημίου και εκεί εμφανίστηκε η διμοιρία, ο μαύρος ρόμβος. Ξαφνικά ένιωσα να με χτυπάνε στην πλάτη με τις ασπίδες τους και μετά ένα χτύπημα στο κεφάλι και άσπρισαν όλα. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Αφού ηρέμησα, προσπάθησα να κάνω ένα τσιγάρο αλλά αυτό γλίστρησε από τα χέρια μου και έπεσε κάτω. Είχα χάσει την αφή από το αριστερό μου χέρι και είχα ένα καρούμπαλο. Πήγα σε ένα νοσοκομείο, οι γιατροί που με εξέτασαν είπαν ότι έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα από νευροχειρουργό. Ο τότε υπουργός, Χρυσοϊδης είχε βγάλει ανακοίνωση, είχα δεχτεί και ανθοδέσμη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά ο αστυνομικός που με χτύπησε δεν βρέθηκε.
Είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν οι αστυνομικοί που χτυπάνε σε δημόσιο χώρο; Στη δική μου περίπτωση ήταν πάρα πολύ εύκολο γιατί στο σημείο ήταν μόνο μια διμοιρία, δηλαδή περίπου 20 άτομα, δεν είναι και πυρηνική φυσική.
Γιατί λοιπόν δεν τους βρίσκουν; Γιατί δεν θέλουν! Το αίτημα της Ένωσης μας δεν είναι απέναντι στον αρχηγό της αστυνομίας, αλλά στην πολιτική ηγεσία. Δεν μας ενδιαφέρει ο αστυνομικός, μας ενδιαφέρει ο πολιτικός. Πιο παλιά ο Χρυσοχοϊδης, είχε πει ότι τα ΜΑΤ θα έχουν διακριτικά, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΕΛΤΑ επίσης δεν έχουν διακριτικά. Οι «Δελτάδες» έχουν χτυπήσει συνάδελφο από το γαλλικό πρακτορείο, είχαμε την πινακίδα από το μηχανάκι τους και παρόλα αυτά δεν βρέθηκαν.
Μάριος Λώλος/ Φ: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος/ FOSPHOTOS
Από πότε έγινε επικίνδυνο το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ; Από το Δεκέμβρη του 2008 όταν βγάλαμε μια ανακοίνωση ότι θα συνεργαστούμε με την ομάδα βοήθειας προσαχθέντων πιτσιρικάδων. Αυτό το κάναμε γιατί τότε πιάνανε πολλούς πιτσιρικάδες χωρίς να έχουν τίποτα πάνω τους και μετά τους εμφάνιζαν με μια τσάντα. Έτσι λοιπόν, εμείς φωτογραφίζαμε κατά τη διάρκεια της προσαγωγής, και με αυτό τον τρόπο αποδείξαμε, πάρα πολλές φορές, ότι δεν υπήρχε τσάντα. Αυτό δεν άρεσε! Πριν από το 2008, φωτογραφίζαμε πίσω από τα ΜΑΤ, και ήμασταν ελεγχόμενοι. Μετά το 2008, αποφασίσαμε να περάσουμε από την πλευρά των διαδηλωτών, και αυτό δεν άρεσε καθόλου. Όταν καταλάβαμε ότι με τις ανακοινώσεις δεν βγάζαμε άκρη, αρχίσαμε τα εμπάργκο. Όταν είχαν χτυπήσει την Τατιάνα (Μπόλαρη), κάναμε εμπάργκο στον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Χρήστο Παπουτσή. Όταν αυτός είδε ότι το εμπάργκο του κάνει κακό, μας κάλεσε στο γραφείο του και ούτε λίγο ούτε πολύ μας τόνισε ότι δεν μπορεί να μας διασφαλίσει ότι δεν θα μας ξαναχτυπήσει αστυνομικός. Μας πρότεινε να βάλουμε όλοι οι φωτορεπόρτερ φωσφοριζέ γιλέκα, σαν χριστουγεννιάτικά δέντρα, και εμείς του είπαμε ότι τα γιλέκα τα βάζουν μόνο σε πολέμους, αναρωτώμενοι αν θεωρεί την πλατεία Συντάγματος εμπόλεμη ζώνη. Επίσης, μας είχε πει, ότι οι αστυνομικές δυνάμεις βλέπουν τις φωτογραφικές μηχανές σαν εν δυνάμει φονικά όπλα. Έχω πάει και σε συνέδριο της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων) και τους έχω εξηγήσει ότι εμάς τους φωτορεπόρτερ δεν μας ενδιαφέρει πως λέγεται ο αστυνομικός, ποιος είναι και τι κάνει εκτός υπηρεσίας. Εμάς μας ενδιαφέρει τι κάνει ο αστυνομικός από τη στιγμή που φοράει τη στολή. Όταν καίγονται από τις μολότοφ και τους τραβάμε είμαστε καλοί, και όταν δέρνουν είμαστε κακοί;
Τι γίνεται στο εξωτερικό; Και στο εξωτερικό έχουμε περιστατικά αστυνομικής βίας, αλλά υπάρχει μια διαφορά, εκεί θα τον βρουν τον ένοχο και θα τον τιμωρήσουν. Ακόμα και στην Αμερική, όπου τα πράγματα είναι πολύ άγρια, τιμωρούνται. Ούτε η πολιτική ηγεσία θέλει να βρεθούν οι αστυνομικοί που «κοπανάνε», γιατί δεν θέλουν από τη μια να σου κάνουν τη βρώμικη δουλειά και από την άλλη να τους τιμωρείς. Όπως είμαστε εμείς εδώ δεν είναι πουθενά αλλού.
Μάριος Λώλος/ Φ: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος/ FOSPHOTOS
Με το μνημόνιο ήρθαν στην Ελλάδα και πολλοί ξένοι φωτορεπόρτερ… Οι ξένοι όταν ήρθαν εδώ, ήρθαν με αλεξίσφαιρα γιλέκα και πολεμικά κράνη. Και αυτό δεν το κάνουν παντού. Ευτυχώς δεν χτύπησε κανένας, αλλά έχω γλιτώσει πολλούς ξένους συναδέλφους από ξυλοδαρμούς.
Πως θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Το να βγάζουμε ανακοινώσεις ή να πηγαίνουμε να δούμε τον εκάστοτε υπουργό Δημόσιας Τάξης, δεν έχει αξία. Χρειαζόμαστε ένα δίχτυ προστασίας, και αυτό το δίχτυ προστασίας θα πρέπει να είναι ο κόσμος στο δρόμο, οι διαδηλωτές, οι οποίοι όταν αντιλαμβάνονται ότι κάποιος αστυνομικός χτυπάει έναν άνθρωπο δεν θα πρέπει να γυρίζουν την πλάτη και να φεύγουν. Ρεαλιστικά, μόνο έτσι θα προστατευθούμε. Όσο και να σηκώνονται τα κλομπ, όσο και να μας φοβίζουν, όσο και να μας απειλούν, εμείς θα είμαστε εκεί και θα φωτογραφίζουμε.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μία άλλη περίπτωση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, είναι αυτή του δημοσιογράφου, Μανώλη Κυπραίου. Στις 15 Ιούνη 2011, και ενώ κάλυπτε τα γεγονότα της απεργίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από άνδρα των ΜΑΤ με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του. Από τότε η ζωή του έχει αλλάξει ριζικά τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Μανώλης Κυπραίος στη μέση. Φ: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Μανώλη πόσο σε έχει επηρεάσει η βία που βίωσες τον Ιούνιο του 2011 από τις αστυνομικές αρχές στο Σύνταγμα τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο; Από πού ν ́αρχίσω; Ας τα πω όσο πιο απλά μπορώ. Προσωπικά, για φαντάσου έναν άνθρωπο που «έτρεχε» από το πρωί έως το βράδυ, δραστήριο που του άρεσε να ζει, ν ́ ακούει μουσική, να βλέπει συναυλίες, να πηγαίνει κινηματογράφο. Επαγγελματικά; Τέλος. Δεν μπορώ να δουλέψω ξανά πια. Είναι η κώφωση, οι λαβύρινθοι, τα καλούδια που έχω μέσα στο κεφάλι μου, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναπολώ και να «ψιλοσυζητάω» στα κοινωνικά δίκτυα. Ουσιαστικά, ο Μανώλης στις 15 Ιουνίου πέθανε και γεννήθηκε ξανά. Βαρύ το φορτίο, βαριές οι ευθύνες και δύσκολο το να τα βγάλεις πέρα, σε όλους τους τομείς. Αλλά προσπάθησα και προσπαθώ. Το οφείλω στον εαυτό μου και κυρίως στους άλλους. Κάθε νίκη, όσο «μικρή» ή «μεγάλη» κι αν είναι, βοηθά στην καλυτέρευση της ζωής όλων μας, απέναντι σε ένα κράτος που είναι εχθρικό προς τους ανάπηρους και τους «γλωσσάδες» σαν εμένα.
Θεωρείς ότι ήταν στοχευμένη η επίθεση που δέχθηκες στις 15 Ιούνη του 2011; Ναι. Δεν χωράει συζήτηση αυτό καν. Η επίθεση ήταν στοχευμένη. Όταν στον αστυνομικό-διμοιρίτη των ΜΑΤ του δείχνεις την ταυτότητα και του λες είμαι δημοσιογράφος και αυτός δίνει εντολή να σου ρίξουν τη χειροβομβίδα γιατί είσαι δημοσιογράφος, τι είναι; Ξεκάθαρη στόχευση. Δεν έφυγε η κρότου-λάμψης «κατά λάθος», ούτε γλίστρησε από κανέναν αστυνομικό και έσκασε μπροστά μου. Και φυσικά ούτε αντιεξουσιαστές μου πέταξαν μολότοφ με στρακαστρούκες μέσα (μολότοφ-κόμπρα) όπως τις λένε. Δεν γίνονταν επεισόδια εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχαν αντιεξουσιαστές και το κυριότερο: ούτε φωτιά πήρα, ούτε είναι ικανές οι εν λόγω μολότοφ να προξενήσουν τέτοια βλάβη. Έτσι για να τελειώνουμε με τις δικαιολογίες…Η επίθεση έγινε από διμοιρία των ΜΑΤ με δόλο. Τελεία και παύλα.
Μετά την επίθεση, σου συμπαραστάθηκαν οι αρμόδιοι πολιτικοί φορείς ή προσπάθησαν να χαρακτηρίσουν το περιστατικό ως τυχαίο; Ναι αμέ… (γελάει). Στο νοσοκομείο μετά την επίθεση που δέχθηκα δεν ήρθε κανένας από το επίσημο κράτος. Ούτε κυβερνητικός, ούτε αστυνομικός, ούτε καν ανακριτής να πάρει κατάθεση. Αυτό έγινε τρεις εβδομάδες μετά, αυτεπάγγελτα και αφού υπήρξαν οργισμένες ανακοινώσεις από την ΕΣΗΕΑ, την ΠΟΕΣΥ και άλλα σωματεία του Τύπου. Και φυσικά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις το κράτος και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα η μάχη είναι «σκληρή». Και κρατάει χρόνια. Ολόκληρο σύστημα θα προσπαθήσει να σου κάνει τη ζωή κόλαση γιατί δεν το «βουλώνεις». Θα σου κάνει εφιάλτη την καθημερινότητα σου, θα προσπαθήσει να σου τσακίσει την αξιοπρέπεια. Από την έκδοση της σύνταξης και της επικούρησης μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Όλα και οι «γνωστοί χρήσιμοι» δουλεύουν εναντίον σου. Φαντάσου πως ενώ είναι εργατικό ατύχημα αυτό που μου συνέβη με όλη τη σημασία του, ακόμη τρέχω να αποδείξω το αυτονόητο. Στοίβες τα χαρτιά. Τι επιθεώρηση εργασίας, τι αποφάσεις, ταλαιπωρία μεγάλη και χωρίς νόημα. Και βρίσκομαι συνεχώς αντιμέτωπος με κάτι νομικίστικα τερτίπια… Ο Θεός να σε φυλάει. Μιλάμε για ένα (τεχνητό) χάος. Όσο για το τυχαίο περιστατικό, θα σε διορθώσω. Χρησιμοποιείται νέος όρος: «μεμονωμένο περιστατικό». Αφού φυσικά οι αποδείξεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Να σου θυμίσω τι είχε πει και ο τότε εκπρόσωπος τύπου της ΕΛΑΣ σε συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο του 2011 στους «Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα» και στην Αγγ. Κουρούνη για την περίπτωσή μου: «…και μόνο η παρουσία του δημοσιογράφου μπορεί να του θυμίσει (του αστυνομικού) συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησε ότι έτυχε άτυχης μεταχείρισης από τα ΜΜΕ»… Μετά ήρθε η σειρά της Τατιάνας Μπόλαρη, του Μάριου Λώλου, του Δημήτρη Τρίμη και άλλων συναδέλφων, με τη μαζικότητα που χαρακτηρίζει τα «μεμονωμένα περιστατικά» της ΕΛ.ΑΣ λόγω κακής συναισθηματικής κατάστασης των πάνοπλων αστυνομικών (sic). Και τώρα, μιας που μιλήσαμε γι ́ αυτό, άραγε θα γνωστοποιηθεί το αποτέλεσμα της έρευνας των ψυχολόγων της αστυνομίας για τους αστυνομικούς;
Μανώλης Κυπραίος δεξιά, Γιάννης Μπεχράκης αριστερά. Φ: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Μέσα στα χρόνια του μνημονίου πολλοί εργαζόμενοι των ΜΜΕ, έχουν υποστεί βία από την ελληνική αστυνομία, εν ώρα εργασίας. Θεωρείς ότι «ενοχλούν» οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ τις αρχές; Το έχω πει και θα το πω όσες φορές χρειαστεί ακόμη. Εγώ δεν έχω τίποτα με τους αστυνομικούς. Ούτε πιστεύω στη φασιστική αντίληψη της «συλλογικής ευθύνης». Με την ατιμωρησία όμως έχω. Ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας είναι το ξίφος. Η τιμωρία δηλαδή. Η δικαιοσύνη. Και δυστυχώς δεν έχει εξαφανιστεί μόνο το ξίφος, αλλά και το θηκάρι. Και περιμένεις να περάσει καμιά 15ετία για να δικαιωθείς και αν… Και απαντώντας στο ερώτημά σου αν ο «Τύπος ενοχλεί;» Αυτό εννοείται. Εμείς είμαστε τα «μάτια και η φωνή της δημοκρατίας». Μπορεί να μην είμαστε πάρα πολλοί, αλλά είμαστε αρκετοί και προσπαθούμε. Και αυτό μας έχει στοχοποιήσει στα ΜΑΤ και την ΔΕΛΤΑ που είναι οι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων της ΕΛ.ΑΣ. Θέλουν μια «τυφλή» δημοκρατία, θέλουν να κάνουν ό,τι αυτοί θεωρούν καλύτερο, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία που θα πιστοποιούν τις αυθαιρεσίες τους. Έχοντας πάντα την πολιτική κάλυψη. Γιατί; «Για να μη διασαλευτεί το ηθικό και το αξιόμαχο των αστυνομικών» όπως μου είπε κάποτε ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο για να προσθέσω κι εγώ εδώ: για να μη χαθούν χιλιάδες ψήφοι. Εξάλλου το είχε πει και ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρήστος Παπουτσής: «Οι κάμερες θα θεωρούνται εν δυνάμει φονικό όπλο για την αστυνομία». Και μόνο που στο λέω ανατριχιάζω.
Πως θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, κατά τη γνώμη σου, να αποτρέψουν ανάλογα περιστατικά στο μέλλον; Αρκούν οι ανακοινώσεις και συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία; Όχι φυσικά. Αν η δικαιοσύνη δεν πάρει την κατάσταση στα χέρια της και δεν αρχίζει να τιμωρεί ουσιαστικά τους εκπροσώπους του νόμου που παραβιάζουν τους νόμους (sic), λύση δεν θα δοθεί στο πρόβλημα. Και επιτέλους ας φτιάξουν μια ανεξάρτητη επιτροπή διερεύνησης τέτοιων περιστατικών βίας εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων. Αυτές οι ΕΔΕ έχουν καταντήσει ανέκδοτο. Κυριολεκτικά. Και είναι φυσικό. Εσύ θα μπορούσες να προδώσεις τον αδελφό σου; Μετά θα είσαι αντιμέτωπος με το ανάθεμα της οικογένειας και ότι αυτό συνεπάγεται.
Πριν λίγες μέρες ο άνδρας των ΜΑΤ που χτύπησε βάναυσα τη φωτορεπόρτερ, Τατιάνα Μπόλαρη, καταδικάστηκε και η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν φυλάκιση 8 μηνών με αναστολή. Το δικαστήριο έκρινε τον αστυνομικό ένοχο για πρόκληση απλής σωματικής βλάβης, αλλά τον αθώωσε για την κατηγορία της παράβασης καθήκοντος. Πως χαρακτηρίζεις την απόφαση; Κοίτα, νομικός δεν είμαι. Θα μιλήσω όμως για κάτι που είναι υπεράνω της νομικής και που οι νομοθέτες είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν πρώτα από όλα υπόψη τους: Την ηθική. Το ότι το δικαστήριο έκρινε πως στα καθήκοντα ενός αστυνομικού είναι να χτυπά αδιακρίτως ανθρώπους του Τύπου, είναι πρωτοφανές. Και να φανταστείς πως εμείς έχουμε και την «πολυτέλεια» (έστω με δυσκολία) να γνωστοποιήσουμε την παρανομία. Ο απλός πολίτης τότε τι έχει ν ́ αντιμετωπίσει; Αν η δικαιοσύνη δεν είναι το «καταφύγιό του» τότε τι γίνεται; Η δημοκρατία μπαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς…
Ανάρτηση από: http://popaganda.gr
